Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ- ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τὴ ἐπαγγελία τοῦ ἁγίου Πνεύματος, βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἰ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου. 

Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μετά την λαμπροφόρο Ανάστασή Του από τους νεκρούς, δεν εγκατέλειψε αμέσως τον κόσμο, αλλά συνέχισε για σαράντα ημέρες να εμφανίζεται στους μαθητές Του (Πράξ.1,3). Αυτές οι μεταναστάσιμες εμφανίσεις Του προς αυτούς είχαν πολύ μεγάλη σημασία. Έπρεπε οι πρώην δύσπιστοι και φοβισμένοι μαθητές να βιώσουν το γεγονός της Αναστάσεως του Διδασκάλου τους και να αποβάλλουν κάθε δισταγμό και ψήγμα απιστίας για Εκείνον.

Την τεσσαρακοστή λοιπόν ημέρα, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Λουκά, ο Κύριος τους μαθητές του «εξήγαγε έξω έως τη Βηθανία», στο όρος των Έλαιών όπου συνήθως προσηύχετο. «Και αφού σήκωσε τα χέρια του, τους ευλόγησε». (Λουκά 24,50) και «ευλογώντας τους, εχωρίσθηκε απ' αυτούς και εφέρετο πρός τα πάνω, στον ουρανό» μέχρι που τον έχασαν από τα μάτια τους. Και μετά αφού Τον προσκύνησαν επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ με χαρά μεγάλη και έμεναν συνεχώς στο ναό υμνολογώντας και δοξολογώντας το Θεό.

Ο ευαγγελιστής Μάρκος, περιγράφοντας πιο λακωνικά το θαυμαστό και συνάμα συγκινητικό γεγονός, αναφέρει πως μετά από την ρητή αποστολή των μαθητών σε ολόκληρο τον κόσμο κηρύττοντας και βαπτίζοντας τα έθνη, «ανελήφθη εις τον ουρανόν και εκάθισεν εκ δεξιών του Θεού. Εκείνοι δε εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού, του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος δια των επακολουθούντων σημείων» (Μαρκ.16,19-20).

Αυτή η ευλογία είναι πια η αρχή της Πεντηκοστής. Ο Κύριος ανέρχεται για να μας στείλει το παράκλητο Πνεύμα, όπως λέγει το τροπάριο της εορτής: «Ανυψώθηκες στη δόξα, Χριστέ Θεέ μας, αφού χαροποίησες τους μαθητές σου με την επαγγελία του Αγίου Πνεύματος και βεβαιώθηκαν από την ευλογία σου».

Η Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί αναμφίβολα το θριαμβευτικό πέρας της επί γης παρουσίας Του και του απολυτρωτικού έργου Του. «Ανελήφθη εν δόξη» για να επιβεβαιώσει την θεία ιδιότητά Του στους παριστάμενους μαθητές Του. Για να τους στηρίξει περισσότερο στον τιτάνιο πραγματικά αγώνα, που Εκείνος τους ανάθεσε, δηλαδή τη συνέχιση του σωτηριώδους έργου Του για το ανθρώπινο γένος.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ανήλθε στους ουρανούς, αλλά δεν εγκατέλειψε το ανθρώπινο γένος, για το οποίο έχυσε το τίμιο Αίμα Του. Μπορεί να κάθισε στα δεξιά του Θεού στους ένδοξους ουρανούς, όμως η παρουσία Του εκτείνεται ως τη γη και ως τα έσχατα της δημιουργίας. Άφησε στη γη την Εκκλησία Του, η οποία είναι το ίδιο το αναστημένο, αφθαρτοποιημένο και θεωμένο σώμα Του, για να είναι το μέσον της σωτηρίας όλων των ανθρωπίνων προσώπων, που θέλουν να σωθούν. Νοητή ψυχή του σώματός Του είναι ο Θεός Παράκλητος, «το Πνεύμα της αλήθείας» (Ιωάν. 15,26), ο Οποίος επεδήμησε κατά την αγία ημέρα της Πεντηκοστής σε αυτό, για να παραμείνει ως τη συντέλεια του κόσμου.

Η σωτηρία συντελείται με την οργανική συσσωμάτωση των πιστών στο θεανδρικό Σώμα του Χριστού. Αυτό εννοούσε, όταν υποσχόταν στους μαθητές Του: «ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ.28,20).

http://www.saint.gr

ΑΝΕΛΗΦΘΗΣ ΕΝ ΔΟΞΗ ΧΡΙΣΤΕ Ο ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ!

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τὴ ἐπαγγελία τοῦ ἁγίου Πνεύματος, βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἰ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.

Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
π. Δημητρίου Μπόκου

Χί­λια χρό­νια πρὸ Χρι­στοῦ ὁ βα­σι­λιὰς Δαυ­ῒδ καὶ ὀ­χτα­κό­σια ὁ προ­φή­της Ἡ­σα­ΐ­ας, μὲ τὴν ἔλ­λαμ­ψη τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος προ­φη­τεύ­ουν τὸ συγ­κλο­νι­στι­κὸ γε­γο­νός, ποὺ ἡ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κή μας πα­ρά­δο­ση ταυ­τί­ζει μὲ τὴν Ἀ­νά­λη­ψη τοῦ Κυ­ρί­ου. Βλέ­πουν τὸν Μεσ­σί­α-Χρι­στὸ μὲ τὴ μορ­φὴ ἰ­σχυ­ροῦ πο­λε­μι­στῆ, νὰ ἐ­πι­στρέ­φει μὲ γρή­γο­ρο καὶ στι­βα­ρὸ βά­δι­σμα - ἔν­δο­ξος νι­κη­τὴς - ἀ­πὸ τὸ πε­δί­ο τῆς μά­χης, ντυ­μέ­νος μὲ κόκ­κι­νη πο­λε­μι­κὴ στο­λή. Ἔρ­χε­ται ἀ­πὸ τὴν Ἐ­δώμ, τὴν Ἰ­δου­μαί­α (συμ­βο­λι­κὸ τό­πο τῶν ἐ­χθρῶν τοῦ λα­οῦ τοῦ Θε­οῦ) καὶ εἰ­δι­κώ­τε­ρα ἀ­πὸ τὴν πρω­τεύ­ου­σά της, τὴ Βο­σόρ.

Ἡ ἐ­πι­στρο­φὴ τοῦ νι­κη­τῆ Χρι­στοῦ στὸν τό­πο του, τὸν οὐ­ρα­νό, με­τὰ τὴ συν­τρι­βὴ τῶν ἐ­χθρῶν του, πε­ρι­γρά­φε­ται πλη­θω­ρι­κὰ στὴν ὑ­μνο­λο­γί­α τῆς ἑ­ορ­τῆς. Οἱ οὐ­ρά­νιοι ἄγ­γε­λοι ἐκ­πλήτ­τον­ται σὲ ὑ­πέρ­τα­το βαθ­μὸ βλέ­πον­τας ἄν­θρω­πο νὰ ἀ­νε­βαί­νει πά­νω ἀ­πὸ αὐ­τοὺς καὶ δι­ε­ρω­τῶν­ται μὲ τὰ λό­για τῶν προ­φη­τῶν: «Ποι­ὸς εἶ­ναι αὐ­τὸς ποὺ ἔρ­χε­ται ἀ­πὸ τὴν Ἐ­δώμ; “Τίς ἐ­στιν οὗ­τος ὁ ὡ­ραῖ­ος ἀ­νήρ;” Καὶ δὲν εἶ­ναι ἄν­θρω­πος μό­νο, ἀλ­λὰ Θε­ὸς καὶ ἄν­θρω­πος». Τὴν ἀ­πάν­τη­ση ἀ­να­λαμ­βά­νει νὰ δώ­σει ὁ ἴ­διος ὁ Χρι­στός: «Ἐ­γὼ εἶ­μαι ἐ­κεῖ­νος, ποὺ ὁ­μι­λῶ γιὰ δι­και­ο­σύ­νη καὶ ἔ­χω τὴ δύ­να­μη νὰ φέ­ρω τὴ σω­τη­ρί­α».

Οἱ ἄγ­γε­λοι ξα­να­ρω­τοῦν: «Για­τί τὰ ἱ­μά­τιά σου εἶ­ναι ἐ­ρυ­θρὰ καὶ τὰ ἐν­δύ­μα­τά σου σὰν νὰ ἐ­ξῆλ­θες ἀ­πὸ πα­τη­τή­ρι στα­φυ­λι­ῶν;» Καὶ ὁ Χρι­στὸς ἀ­παν­τᾶ: «Ἔρ­χο­μαι “ἐκ Βοσόρ, ὅ­περ ἐ­στὶ τῆς σαρ­κός”, (ἀ­πὸ τὴ σάρκα, ἀπὸ τὸν τό­πο ὅ­που ἔ­δρα­σα ὡς ἄν­θρω­πος). Εἶ­ναι ἐ­ρυ­θρὰ τὰ ἱ­μά­τιά μου, δι­ό­τι “λη­νὸν ἐ­πά­τη­σα μο­νώ­τα­τος”. Τὸ πα­τη­τή­ρι ἦ­ταν γε­μά­το καὶ κα­νέ­νας ἄλ­λος δὲν μὲ βο­ή­θη­σε νὰ πα­τή­σω τὰ στα­φύ­λια. Κοί­τα­ξα γύ­ρω μου μὲ πολ­λὴ προ­σο­χή, ἀλ­λὰ δὲν βρῆ­κα βο­η­θό, κα­νέ­νας δὲν μοῦ ἔ­δω­κε ἕ­να χέ­ρι βο­ή­θειας. Τὸ παν­το­δύ­να­μο χέ­ρι μου μό­νο του ἔ­σω­σε τὸν λα­ό μου. Κα­τα­πά­τη­σα στὸν θυ­μό μου τοὺς ἐ­χθρούς μου, τοὺς συ­νέ­τρι­ψα σὰν χῶ­μα, ἔ­κα­μα τὸ αἷ­μα τους νὰ τρέ­ξει στὴ γῆ» (Ἡσ. 63, 1-6 καὶ ὑ­μνο­λο­γί­α τῆς ἑ­ορ­τῆς). Μὲ τὸ πά­τη­μα τῶν στα­φυ­λι­ῶν ὑ­πο­δη­λώ­νε­ται ἡ συν­τρι­βὴ τῶν ἐ­χθρῶν τοῦ Θε­οῦ καὶ τοῦ λα­οῦ του, τῶν δαι­μο­νι­κῶν δη­λα­δὴ δυ­νά­με­ων.  

«Βλέ­που­σαι δὲ τὸν οἰ­κεῖ­ον δε­σπό­την» οἱ τάξεις τῶν ἀγγέλων, ὅ­ταν ἀν­τι­λή­φθη­καν, ὅ­τι αὐ­τὸς ποὺ ἐρ­χό­ταν ἀ­πὸ τὴ Βο­σὸρ ὡς ἄν­θρω­πος ἦ­ταν ὁ ἴ­διος ὁ οὐ­ρά­νιος βα­σι­λιάς τους, ἄρ­χι­σαν νὰ κραυ­γά­ζουν ἔ­ξαλ­λες πρὸς τὶς ἀ­νώ­τε­ρες ἀγ­γε­λι­κὲς τα­ξι­αρ­χί­ες νὰ ἀ­νοί­ξουν δι­ά­πλα­τα τὶς οὐ­ρά­νι­ες πύ­λες, γιὰ νὰ εἰ­σέλ­θει ὁ νι­κη­τὴς Κύ­ριος: «Ἄ­ρα­τε πύ­λας οἱ ἄρ­χον­τες ἡ­μῶν καὶ ἐ­πάρ­θη­τε πύ­λαι αἰ­ώ­νιοι καὶ εἰ­σε­λεύ­σε­ται ὁ Βα­σι­λεὺς τῆς δό­ξης». Στὴν ἐ­ρώ­τη­ση δὲ τῶν ἀ­νω­τέ­ρων ἀγ­γε­λι­κῶν δυ­νά­με­ων: «Τίς ἐ­στιν οὗ­τος ὁ Βα­σι­λεὺς τῆς δό­ξης;» οἱ κα­τώ­τε­ροι ἄγ­γε­λοι ἀ­παν­τοῦ­σαν: «Κύ­ριος κρα­ται­ὸς καὶ δυ­να­τός, Κύ­ριος δυ­να­τὸς ἐν πο­λέ­μῳ, …Κύ­ριος τῶν δυ­νά­με­ων, αὐ­τός ἐ­στιν ὁ Βα­σι­λεὺς τῆς δό­ξης» (Ψαλμ. 23, 7-10).

Ἡ πα­ρα­στα­τι­κὴ αὐ­τὴ πε­ρι­γρα­φὴ θέ­λει νὰ το­νί­σει ὅ­τι κα­νέ­νας ἄλ­λος, οὔ­τε κά­ποι­ος ἄν­θρω­πος με­σο­λα­βη­τής, οὔ­τε ἄγ­γε­λος ἐκ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ («οὐ πρέ­σβυς, οὐκ ἄγ­γε­λος), ἀλ­λ’ αὐ­τὸς ὁ Κύ­ριος», ὁ ἴ­διος ὁ Χρι­στός, «ἔ­σω­σεν ἡ­μᾶς», λό­γῳ τῆς ὑ­περ­βο­λι­κῆς του ἀ­γά­πης πρὸς ἐ­μᾶς. Αὐ­τὸς λοι­πὸν κα­τέ­βη­κε στὰ κα­τώ­τε­ρα μέ­ρη τῆς γῆς, στὸν ἴ­διο τὸν Ἅ­δη, ἀ­να­ζη­τών­τας τὸ πλά­σμα του, τὸν Ἀ­δάμ. Ἦρ­θε καὶ βρῆ­κε τὴν πε­σμέ­νη ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση, τὴν πῆ­ρε στοὺς ὤ­μους του, τὴν ἔ­κα­με δη­λα­δὴ φύ­ση δι­κή του, τὴν ἀ­νύ­ψω­σε πά­νω ἀ­πὸ τοὺς ἀγ­γέ­λους, «ὑ­πε­ρά­νω πά­σης ἀρ­χῆς καὶ ἐ­ξου­σί­ας», καὶ τε­λι­κὰ τὴν ἐ­κά­θι­σε στὰ δε­ξιὰ τοῦ Πα­τρός, τὴν ἔ­κα­με αἰ­ώ­νιο συγ­κά­θε­δρο τῆς Ἁ­γί­ας Τριά­δας. «Ἐ­πὶ τῶν ὤ­μων Χρι­στέ, τὴν πλα­νη­θεῖ­σαν ἄ­ρας φύ­σιν, ἀ­να­λη­φθείς, τῷ Θε­ῷ καὶ Πα­τρὶ προ­σή­γα­γες»,ψάλ­λου­με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Γιὰ πρώ­τη φο­ρὰ ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση ἔ­φτα­σε στὸν ἀρ­χι­κό της προ­ο­ρι­σμό.

«Κοι­νω­νοὶ θεί­ας φύ­σε­ως» εἴ­μα­στε κα­λε­σμέ­νοι νὰ γί­νου­με καὶ μεῖς, μέ­το­χοι δη­λα­δὴ τῆς φύ­σε­ως αὐ­τῆς ποὺ στὸ πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ ἀ­νῆλ­θε καὶ συ­νε­κά­θι­σε στὰ δε­ξιὰ τῆς με­γα­λω­σύ­νης τοῦ Θε­οῦ. Αὐ­τὴ θὰ εἶ­ναι ἡ μέγιστη κα­τα­ξί­ω­σή μας. Γέ­νοι­το!

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 395, Ἰούν. 2016)

                        Ἀ ν τ ι ύ λ η

Ἱ. Ναὸς Ἁγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα

Τηλ. 26820 25861/23075/6980 898 504

e-mail: antiyli.gr@gmail.com