ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: ΠΕΡΙ ΦΙΛΙΑΣ!

Άγιος Νεκτάριος: Περί φιλίας

Φιλία είναι αγάπη υγιούς ψυχής προς ψυχή επίσης υγιή. Η φιλία ως απόρροια υγιούς ψυχής είναι ιερή, αγνή, ακέραιη, πιστή, σταθερή, ειλικρινής, θαρραλέα, αληθινή, αιώνια. Η φιλία είναι αρετή, γιατί θεμελιώνεται στο ήθος και την καλή διαγωγή της ψυχής. Γι' αυτό και μόνο με την αρετή συνάπτεται και αυτής γίνεται εραστής και αυτήν αγκαλιάζει, μένοντας μαζί της πάντοτε.

Η φιλία σαν αρετή, έλκεται από το όμοιο και αναπαύεται με τις συγγενείς αρετές. Είναι σύνδεσμος δύο όμοιων ψυχών. Είναι πάθος συνετής ψυχής και συνδέει τους φίλους με σφοδρή αγάπη. Συνδέει δε με πόθο τους ανθρώπους που έχουν από τη φύση τους την τάση να διασπώνται.

Η φιλία έχει σταθερό και ασυμβίβαστο ήθος. Είναι η φιλία ένα είδος ηθικής ευχαρίστησης, που κατευχαριστεί την ψυχή. Η φιλία υπομένει τα πάντα, συμπάσχουσα και συμπαραστεκόμενη.

Ο Αριστοτέλης έχει πει: "Φιλία είναι μία ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα". Η φιλία είναι πιο δυνατή από τη συγγενική αγάπη, διότι η μεν συγγενική αγάπη είναι έργο ανάγκης, η φιλία όμως βασίζεται στη θέληση. Η φιλία υπαγορεύει ευλάβεια προς τα ιερά των φίλων, αγνότητα στη συμπεριφορά, ακεραιότητα στα ήθη, πίστη στον χαρακτήρα, σταθερότητα στις αποφάσεις, ειλικρίνεια στους λόγους, θάρρος στο να ειπωθούν τα ορθά και ωφέλιμα και στο να λέγεται η αλήθεια.

Η φιλία είναι το στήριγμα για την ευτυχία δύο αγαθών ανθρώπων, γιατί μόνο μεταξύ αγαθών ανθρώπων μπορεί να αναπτυχθεί η αληθινή φιλία. Ο Πλάτων λέει: "Φιλία είναι η ομόνοια υπέρ των καλών και των δικαίων. Η θέληση για κοινό τρόπο ζωής, ίδιος τρόπος σκέψης και πράξης, ζωή με αρμονία και καλή διάθεση ώστε να υπάρχει ομόνοια, συνοδοιπορία τόσο στα ευχάριστα, όσο και στα δυσάρεστα".

Τρία είναι τα είδη της φιλίας: αυτή που βασίζεται στην αρετή, αυτή που θεμελιώνεται στο συμφέρον και αυτή που υπάρχει από συνήθεια. Άριστη όμως είναι η χάριν της αρετής φιλία, γιατί τη στερεώνει η αρετή της αγάπης." 

“Το Γνώθι Σ’ αυτόν”

Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ!

Άγιος Νεκτάριος
Ο χριστιανός οφείλει να είναι ευγενικός προς όλους

Οι χριστιανοί έχουν χρέος, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου, να γίνουν άγιοι και τέλειοι. Η τελειότητα και η αγιότητα χαράσσεται πρώτα βαθιά στην ψυχή του χριστιανού, και από εκεί τυπώνεται και στις σκέψεις του, στις επιθυμίες του, στα λόγια του, στις πράξεις του. Έτσι, η χάρη του Θεού που υπάρχει στην ψυχή ξεχύνεται και σ’ όλο τον εξωτερικό χαρακτήρα.

Ο χριστιανός οφείλει να είναι ευγενής προς όλους. Τα λόγια και τα έργα του να αποπνέουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος που κατοικεί στην ψυχή του, ώστε να μαρτυρείται η χριστιανική του πολιτεία και να δοξάζεται το όνομα του Θεού.

Αυτός που είναι μετρημένος στα λόγια, είναι μετρημένος και στα έργα. Αυτός που εξετάζει τα λόγια που πρόκειται να πεί, εξετάζει και τις πράξεις που πρόκειται να εκτελέσει, και ποτέ του δεν θα υπερβεί τα όρια της καλής και ενάρετης συμπεριφοράς. 

Τα χαριτωμένα λόγια του χριστιανού χαρακτηρίζονται από λεπτότητα και ευγένεια. Αυτά είναι που γεννούν την αγάπη, φέρνουν την ειρήνη και τη χαρά. Αντίθετα, η αργολογία γεννάει μίση, έχθρες, θλίψεις, φιλονικίες, ταραχές και πολέμους.

Ας είμαστε λοιπόν πάντοτε ευγενείς. Ποτέ απ’ τα χείλη μας να μη βγεί λόγος κακός, λόγος που δεν είναι αλατισμένος με τη χάρη του Θεού, αλλά πάντοτε λόγοι χαριτωμένοι, λόγοι αγαθοί, λόγοι που μαρτυρούν την κατά Χριστό ευγένεια και την ψυχική μας καλλιέργεια. 

Διδαχές Αγίου Νεκταρίου

ΠΡ. ΘΩΜΑΣ ΒΑΜΒΙΝΗΣ: ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΚΕΙΑΣ - ΙΔΑΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

 Προοπτική τής ολιγάρκειας – Ιδανική πολιτεία 
Πρωτοπρ. Θωμάς Βαμβίνης 

Προοπτική τῆς ὀλιγάρκειας

Στόν δημόσιο βίο συνεχῶς γίνεται λόγος γιά τήν ἀξιολόγηση τῶν ὑπηρεσιῶν τοῦ Δημοσίου καί τῶν ὑπαλλήλων τους, ὥστε νά ἀμοίβονται οἱ συνεπεῖς καί παραγωγικοί, νά κινητοποιοῦνται οἱ ὑπόλοιποι καί οἱ ὑπηρεσίες νά βελτιώνουν τίς δομές καί τόν τρόπο λειτουργίας τους. Αὐτά εἶναι μηχανισμοί πού ἐπιβάλλονται ἀπό τούς στόχους τῆς κοσμικῆς κοινωνίας, ἡ ὁποία κινεῖται ἀπό τήν οἰκονομία τοῦ χρήματος, πού ἀπαιτεῖ μετρήσιμη ἀποτελεσματικότητα, ὥστε νά βλέπη διαρκῶς τούς δεῖκτες τῆς παραγωγικότητας νά αὐξάνουν. Βέβαια, κάποιοι εὐαίσθητοι παρατηρητές τῆς παγκοσμιοποιημένης δυτικῆς, κυρίως, οἰκονομίας, ἔβλεπαν ἀπό νωρίς τόν ἀδιέξοδο δρόμο τῆς συνεχοῦς ἀνάπτυξης, γι’ αὐτό μιλοῦσαν γιά τήν ἀνάγκη ἀντίστροφης πορείας, μιλοῦσαν γιά «ἀποανάπτυξη».

Ὁ Γάλλος καθηγητής Σὲρζ Λατοὺς σέ συνέντευξή του, πρίν ἀπό 14 χρόνια (Καθημερινὴ 22.5.2011), ἔλεγε: «Τὸ ποτάμι τῆς κατανάλωσης ξεχείλισε, πλημμύρισε τὰ πάντα καὶ τώρα ἀφήνει τὸν βάλτο τῆς ὕφεσης. Ἀφοῦ οἱ κοινωνίες ἀρρώστησαν ἀπὸ ὑπερβολικὴ ἀνάπτυξη τῆς οἰκονομίας, τώρα “σβήνουν” ἀπὸ τὸ σκάσιμο τῆς φούσκας. Μήπως ἦρθε ἡ ὥρα νὰ σκεφτοῦμε τὴν προοπτικὴ τῆς ἀποανάπτυξης;». Μᾶλλον θά πρέπει νά μιλᾶμε γιά τήν προοπτική τῆς ὀλιγάρκειας καί τοῦ ἐξανθρωπισμοῦ τῶν σχέσεων θεσμῶν καί ἀνθρώπων, συμπεριλαμβανομένων καί τῶν ἐργασιακῶν.

Αὐτά, ὅμως, ὅπως εἶναι δομημένη ἡ κοινωνία μας, εἶναι μᾶλλον μιά οὐτοπία· ἀπαιτοῦν ἄλλον «τόπο» μέ ἄλλους «νόμους», μιά «πολιτεία» μέ προοπτική πού δέν κλείνεται στήν παραγωγικότητα καί τήν ἀνάπτυξη τῆς οἰκονομίας τοῦ χρήματος, πού ἔχει «πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς». 

Ἰδανική πολιτεία

Κάποια στοιχεῖα αὐτῆς τῆς ἰδανικῆς πολιτείας τά παίρνουμε, ὄχι ἀπό τόν Πλάτωνα, ἀλλά ἀπό τόν ὅσιο Ἠσαΐα τόν Ἀναχωρητή καί τό ἔργο του: «Περί… τῶν ἐθελόντων οἰκῆσαι μετ’ ἀλλήλων». Διδάσκει ὁ ὅσιος:

«Ἐάν ἐξέλθητε μετ’ ἀλλήλων εἰς πάρεργον, ἕκαστος ὑμῶν πρόσχῃ ἑαυτῷ [νά προσέχη τόν ἑαυτό του] καί μή τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ﮲ μή διδάξῃ αὐτόν ἤ διατάξῃ τι αὐτῷ» (κεφ. 2). Ὁ καθένας βλέπει τόν ἑαυτό του κι ὄχι τί κάνουν οἱ ἄλλοι καί πρό παντός δέν κάνει στούς ἄλλους τόν δάσκαλο, οὔτε δίνει ἐντολές. Δέν κρίνει, οὔτε ἀξιολογεῖ κανέναν.

Ἐπίσης συμβουλεύει: «Ἐάν ποιῆτε πάρεργον ἔνδον ἐν τῷ κελλίῳ…, τόν ποιοῦντα τό ἔργον ἐάσατε ποιῆσαι ὡς ἄν βούληται﮲ ἐάν δέ εἴπῃ, ποιήσατε ἀγάπην, διδάξατέ με, ὅτι οὐκ οἶδα, καί ἔστιν ἄλλος ἐπιστάμενος, μή πονηρεύσηται καί εἴπῃ, οὐκ οἶδα﮲ οὐκ ἔστι γάρ αὕτη ταπείνωσις κατά Θεόν» (κεφ. 3). Δύο σημεῖα εἶναι ἀξιοπρόσεκτα: Πρῶτον, «τόν ποιοῦντα τό ἔργον ἐάσατε ποιῆσαι ὡς ἄν βούληται», αὐτόν πού ἀνέλαβε νά κάνη τό ἔργο ἀφῆστε τον νά τό κάνη, ὅπως θέλει. Μήν τοῦ κάνετε ὑποδείξεις. Μήν ἐμπλέκεστε στήν διακονία πού ἀνέλαβε. Δεύτερον: ἄν πῆ «διδάξατέ με», γιατί δέν γνωρίζω πῶς νά κάνω τό ἔργο πού μοῦ ἀνατέθηκε, αὐτός πού γνωρίζει πρέπει νά τόν βοηθήση, «μή πονηρεύσηται καί εἴπῃ, οὐκ οἶδα». Αὐτό εἶναι πονηρία, δέν εἶναι ταπείνωση κατά Θεόν.

Εἶναι προφανές ὅτι ὅλα αὐτά εἶναι ἄσχετα μέ τήν μέριμνα γιά αὔξηση τῆς παραγωγικότητας, τήν ἐπιδίωξη τῆς καινοτομίας καί φυσικά τήν ἀξιολόγηση τῶν ἐργαζομένων καί τῆς ἐργασίας τους. Εἶναι ἰδανικό πού ἐμπνέει, δέν εἶναι ὅμως ἐφαρμόσιμο στήν κοινωνία τῆς ἰδιοτέλειας. Ἀπαιτεῖ φιλότιμο, ἀγάπη ἀληθινή, ἀμεριμνία γιά τά ὑλικά πράγματα καί τόν νοῦ στόν Θεό. Αὐτά δέν μποροῦν νά ἐπιβληθοῦν μέ κρατικούς νόμους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν στήν φύση τους τόν καταναγκασμό. 

alopsis.gr

ΤΟ ΜΕΓΑ ΣΠΗΛΑΙΟ- Η ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΗ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Το Μέγα Σπήλαιο: Η αρχαιότερη Μονή της Ελλάδας

Το Μέγα Σπήλαιο δεν είναι απλώς το αρχαιότερο μοναστήρι της Ελλάδας, είναι ένα ζωντανό σύμβολο πίστης, θαυμαστών γεγονότων και ιστορικής αντίστασης.

Σκαρφαλωμένο στο άγριο φαράγγι του Βουραϊκού, κοντά στα Καλάβρυτα, ιδρύθηκε το 362 μ.Χ. μέσα σε μια σπηλιά, ύστερα από ένα θεϊκό σημάδι.

Δύο μοναχοί από τα Ιεροσόλυμα, ο Συμεών και ο Θεόδωρος, καθοδηγήθηκαν εκεί από μια θεία οπτασία και μια βοσκοπούλα, την Ευφροσύνη. Εκείνη τους έδειξε την Ιερή Εικόνα της Παναγίας, που σύμφωνα με την παράδοση φιλοτέχνησε ο ίδιος ο Ευαγγελιστής Λουκάς και ήταν κρυμμένη σε μια πηγή… φρουρούμενη από έναν δράκο! Ο δράκος, όμως, εξαφανίστηκε από έναν ουράνιο κεραυνό — και η πίστη θριάμβευσε.

Αιώνες αργότερα, οι μοναχοί του δεν λύγισαν ούτε μπροστά στον Ιμπραήμ το 1827 – του απάντησαν με σθένος: «Ή ελευθερία ή θάνατος!»

Ούτε όμως στους ναζί το 1943, όταν εκτελέστηκαν και η μονή κάηκε.

Κι όμως, κάθε φορά το Μέγα Σπήλαιο ξαναγεννιόταν απ’ τις στάχτες του. Τέσσερις φορές καταστράφηκε ολοσχερώς. Η θαυματουργή εικόνα; Σώα. Πάντα.

Σήμερα, φιλοξενεί μουσεία, θησαυρούς της Επανάστασης, μια βιβλιοθήκη με 3.000+ τόμους και τα λείψανα των Αγίων.

Κι όμως, δεν είναι απλά ένας προορισμός. 

pronews.gr

Π. ΣΥΜΕΩΝ ΚΡΑΓΙΟΠΟΥΛΟΣ: ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ- ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ!

Το έργο του Αγίου Πνεύματος: οι άγιοι Πάντες 

 Η Κυριακή της Πεντηκοστής είναι η τελευταία μεγάλη εορτή και η κατάληξη όλων των εορτών, για τον εξής λόγο: Ο άνθρωπος μέσα στον παράδεισο αμάρτησε και έχασε τη χάρη του Θεού. Και χρειάστηκε από εκείνη την ώρα να γίνει το όλο έργο δια μέσου των πατριαρχών της Παλαιάς Διαθήκης, των προφητών και έπειτα δια του ιδίου του Θεού, ο οποίος εσαρκώθη, έγινε άνθρωπος, κήρυξε, έπαθε, θανατώθηκε, ανέστη εκ νεκρών και έστειλε το Πανάγιο Πνεύμα. Και έτσι ξαναήλθε η χάρη.

Τώρα αυτό έγινε κατά έναν τρόπο απόλυτο, κατά έναν τρόπο ασφαλή. Διότι στον παράδεισο, μόλις θα παρέβαιναν την εντολή οι πρωτόπλαστοι, θα έχαναν αμέσως τη χάρη· όπως και το έκαναν και την έχασαν. Τώρα, επειδή ο καινούργιος άνθρωπος είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο νέος Αδάμ, ο οποίος δεν πέφτει ποτέ, δεν αμαρτάνει ποτέ και είναι πάντοτε ο αγαπητός Υιός του Θεού, γι’ αυτό δεν χάνεται πλέον η χάρη. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να γίνει το κακό που έγινε εκεί στον παράδεισο, όπου χάθηκαν όλα με την παρακοή. Ο Χριστός είναι ο αγαπητός Υιός του Θεού, ο υπάκουος πάντοτε, αυτός που «εγένετο υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιπ. 2:8).

Ωστόσο, η κατάληξη όλων, και της περασμένης Κυριακής της Πεντηκοστής, είναι η σημερινή Κυριακή, που η Εκκλησία όρισε να λέγεται Κυριακή των Αγίων Πάντων και να εορτάζουμε όλους τους αγίους. Διότι, όσο κι αν ο Θεός έδωσε το Πνεύμα το Άγιο, εάν το αποτέλεσμα δεν θα είναι η αγιότητα, ο αγιασμός των ανθρώπων – τούτο εστί θέλημα του Θεού, ο αγιασμός υμών (Α’ Θεσ. 4:3) – πάλι όλα μένουν στον αέρα.

Η Εκκλησία όρισε να εορτάζουμε σήμερα όλους τους αγίους, ακριβώς διότι θέλει να δείξει αυτό: Όντως ήρθε το Πνεύμα το Άγιο και όντως έκανε την εργασία που είχε να κάνει και αγίασε πλήθη ανθρώπων. Αγίασε βέβαια το Πνεύμα το Άγιο αυτούς οι οποίοι πίστεψαν, όπως ακριβώς ακούσαμε στην ευαγγελική περικοπή (Ματθ. 10:32-33,37-38· 19:27-30). Εκεί λέει ο Κύριος: «Και ος ου λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, ουκ έστι μου άξιος». Ή όπως αναφέρει άλλος ευαγγελιστής τα ίδια λόγια του Χριστού: «Ει τις έρχεται προς με και ου μισεί … έτι δε και την εαυτού ψυχήν, ου δύναταί μου μαθητής είναι» (Λουκ. 14:26). «Ένας που δεν απαρνήθηκε τον ίδιο τον εαυτό του και δεν μισεί και τον ίδιο τον εαυτό του, δεν μπορεί να είναι δικός μου άνθρωπος, δεν είναι άξιος για μαθητής μου». Δηλαδή, όλοι αυτοί που έγιναν άγιοι πίστεψαν έτσι στον Χριστό, ακολούθησαν έτσι τον Χριστό, απαρνήθηκαν τον εαυτό τους και δεν δίστασαν να δώσουν και τη ζωή τους. Και έτσι, τους έπιασε, αν επιτρέπεται να πούμε, η χάρη του Αγίου Πνεύματος, τους αγίασε, και είναι άγιοι της Εκκλησίας. 

Η Εκκλησία λοιπόν δεν έβαλε τυχαία την Κυριακή αυτή ύστερα από όλες τις γιορτές, και δεν όρισε τυχαία να εορτάζουμε σήμερα όλους τους αγίους. Το έκανε για να πει με αυτό: Ιδού το έργο του Χριστού. Ιδού το έργο του Αγίου Πνεύματος. Ιδού αυτό το οποίο είχε στον νου του και στο σχέδιό του ο Θεός να κάνει. Το έκανε.

Πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι πίστεψαν, πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι δέχτηκαν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, υπάκουσαν στον Θεό, όπως και ο Κύριος, ακολούθησαν τον Κύριο και αγιάσθηκαν. Και έχουμε όλους τους αγίους. Δεν γιορτάζουμε όλους τους αγίους τόσο με την έννοια μήπως τυχόν κανένας θα ξεχαστεί – αν επιτρέπεται να το πούμε – και δεν θα γιορτάζεται – είναι και αυτό – αλλά κυρίως για τον λόγο που είπαμε.

Λέγαμε επίσης άλλα χρόνια ότι στην Παλαιά Διαθήκη βέβαια ενεργεί ο Θεός-Πατήρ, όμως τον Θεό-Πατέρα τον φανέρωσε ο Ιησούς Χριστός. Και με τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος, το Άγιο Πνεύμα φανέρωσε τον Χριστό. Δηλαδή δεν μπορεί κανείς να γνωρίσει τον Θεό, παρά δια του Ιησού Χριστού. Ο αληθινός Θεός είναι ο Ιησούς Χριστός. Όποιος λέει ότι πιστεύει σε Θεό και δεν πιστεύει στον Ιησού Χριστό, όποιος δεν πιστεύει στον Θεό δια του Ιησού Χριστού, αυτός δεν πιστεύει σε Θεό, δεν πιστεύει σε τίποτε. Αυτά που πιστεύει είναι κατασκευάσματα ανθρώπινα. Ο Θεός είναι ένας και φανερώθηκε δια του Ιησού Χριστού, και γνωρίζουμε τον Θεό μόνο δια του Ιησού Χριστού. Έξω από τον Ιησού Χριστό δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τον Θεό.

Αλλά και για τον Χριστό, όσο κι αν λέμε ότι ο Χριστός, ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός, ιδέα δεν έχουμε, εάν δεν εργαστεί μέσα μας το Άγιο Πνεύμα. Το Άγιο Πνεύμα επομένως φανερώνει τον Χριστό. Ο Χριστός φανέρωσε τον Θεό-Πατέρα, το Άγιο Πνεύμα φανερώνει τον Χριστό και οι άγιοι φανερώνουν το Άγιο Πνεύμα. Η απόδειξη δηλαδή ότι όντως ήρθε το Άγιο Πνεύμα, ότι όντως υπάρχει το Άγιο Πνεύμα μέσα στην Εκκλησία, ότι όντως ενεργεί το Άγιο Πνεύμα στον κόσμο είναι οι άγιοι. 

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Φεβρουάριος, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2023, σελ. 9. 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ: ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΣΕ ΤΟΣΟΥΣ ΘΑΝΑΤΟΥΣ, ΑΔΙΚΙΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ!

Ρώτησαν κάποτε τον Μακαριστό Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κυρό Παύλο:
“Πού είναι ο Θεός σε τόσους θανάτους, αδικίες και καταστροφές; Γιατί και πώς τα επιτρέπει όλα αυτά;”
Και εκείνος απάντησε με τον όμορφο γλαφυρό τρόπο του.
-Μα φυσικά εκεί που τον βάλαμε και τον αφήσαμε…
ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ!