ΟΣΙΟΣ ΔΑΝΙΗΛ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ:" Ο ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΗΡ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ".

 

Όσιος Δανιήλ Κατουνακιώτης, ο διακριτικός πνευματικός Πατήρ της εκκλησίας.

 Λαμβάνουμε μια μικρή γεύση από το χάρισμα της σοφίας και διακρίσεως που έλαβε από τον Θεό από την καταλυτική συμβολή του στην μετέπειτα πορεία και εξέλιξη του σύγχρονου μας οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστού. Στην αρχή απέστειλε στον νεαρό Φραγκίσκο - έτσι ήταν το κοσμικό του όνομα - που ασκήτευε σε μια σπηλιά, τον π.Αρσένιο, ο οποίος ανεδείχθει πολύτιμος αδελφός και αχώριστος συμπαραστάτης και συναγωνιστής του. 

 Στη συνέχεια συνεβούλευσε και τους δύο να υποταχθούν σε δύο απλά γεροντάκια, τον π. Εφραίμ και τον π. Ιωσήφ στα Κατουνάκια, για να εξασκηθούν στην υπακοή και την ταπείνωση. Και αυτοί, κάνοντας υπακοή στον Γ. Δανιήλ, υπηρέτησαν τα γεροντάκια αυτά με πολύ αυτοθυσία και αγάπη, και αφού πήραν την ευχή τους, μπόρεσαν να αναλάβουν τους μεγάλους αγώνες της ησυχαστικής και ερημητικής ζωής.

ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ

ΕΤΗΣΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ( ΠΕΡΙΟΔΟΣ Β' ΕΤΟΣ 2020, 45, ΣΕΛ 34)

ΟΣΙΟΣ ΔΑΝΙΗΛ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ

Όσιος Δανιήλ ο Κατουνακιώτης

 
Ο Όσιος Δανιήλ ο Κατουνακιώτης γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1844 μ.Χ., μεγάλωσε σε πολύτεκνη οικογένεια ευλαβών γονέων και ήτο ο μικρότερος υιός φέρων το όνομα Δημήτριος. Ήταν αριστούχος απόφοιτος της Ευαγγελικής Σχολής της Σμύρνης. Από τα 19 του έτη είχε τον ευλαβή πόθο να αφιερωθεί στον μοναχισμό. Στην αρχή μετά από τη συμβουλή του αγιοταφίτου πνευματικού του επεσκέφθη διάφορα μοναστήρια στην Πελοπόννησο και στα νησιά, όπως την Ύδρα, την Τήνο την Πάρο και την Ικαρία, όπου και γνώρισε φημισμένους αγίους γέροντες.
Στην Πάρο γνώρισε και συνδέθηκε πνευματικά με τον όσιο Αρσένιο της Πάρου, ο οποίος του συνέστησε να μεταβεί στο Περιβόλι της Παναγίας και συγκεκριμένα στην Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμονος, όπου εκείνη την εποχή ήκμαζε ως κοινόβιο. Ο γέρων Δανιήλ υπακούοντας στον όσιο Αρσένιο κατευθύνθηκε προς την εν λόγω Ιερά Μονή και εκάρη μοναχός το 1866 μ.Χ. με το όνομα Δανιήλ, όπου και ανέλαβε τη διακονία του γραμματέως της Μονής. Την περίοδο που εγκαταβιούσε στην Ιερά Μονή άρχισαν οι διενέξεις των Ρώσων μοναχών, οι οποίοι εκείνη την εποχή ήταν μειοψηφία έχοντας σκοπό να εφαρμόσουν τα ρωσικά σχέδια του πανσλαβισμού και την επέκταση των Ρώσων στο Άγιον Όρος αλλά και να αναλάβουν τη διοίκηση της Ιεράς Μονής. Μετά από φιλονικίες αναγκάστηκαν οι Έλληνες μοναχοί να εγκαταλείψουν το μοναστήρι ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο μοναχός Δανιήλ. Κατά την αναχώρησή του εκλήθη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο λόγω κάποιων συκοφαντιών, όπου και τιμωρήθηκε αδίκως με οριστική απομάκρυνση από την Ιερά Μονή.
Τα βήματά του τον οδήγησαν στον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ιωακείμ (τον μετέπειτα Οικουμενικό Πατριάρχη) ο οποίος αναγνώρισε την αδικία και του πρότεινε να εγκαταβιώσει σε Μονή της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Έτσι, ο γέρων Δανιήλ αποφάσισε να εγκαταβιώσει στην Ιερά Μονή Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας στα Βασιλικά Θεσσαλονίκης. Εκεί, η συνεισφορά του ήταν μεγάλη στην πνευματική ανόρθωση της Μονής με την εισαγωγή του αγιορείτικου τυπικού στις ακολουθίες, τις αγρυπνίες και τη νηστεία. Όταν ανεκλήθη η εξορία του οσίου γέροντος Δανιήλ, εκείνος επέστρεψε στο Άγιον Όρος όπου για πέντε έτη διέμενε στην Ιερά μονή Βατοπαιδίου. Εστάλη δέ από την εν λόγῳ Ιερά Μονή στη Σμύρνη για υποθέσεις του Μετοχίου της Μονής. Ο γέρων Δανιήλ παρέμεινε στη Σμύρνη εννέα μήνες, όπου ο τότε Μητροπολίτης Σμύρνης Μελέτιος διέγνωσε τα πνευματικά του χαρίσματα και του πρότεινε να τον χειροτονήσει Βοηθό Επίσκοπό του. Ο γέρων αρνήθηκε και επέστρεψε στο Άγιον Όρος, όπου το 1881 μ.Χ. θέλησε να αφιερωθεί στη ησυχία και ως τόπο ησυχίας διάλεξε την έρημο του Αγίου Όρους και συγκεκριμένα τα Κατουνάκια, όπου έκτισε μία καλύβη και η οποία απετέλεσε το θεμέλιο για το μετέπειτα Ιερό Ησυχαστήριο της Αδελφότητος των Δανιηλαίων.
Εκεί στα Κατουνάκια επεδόθη στη μελέτη της φιλοκαλίας, της προσευχής, της αυστηράς ασκήσεως και συγχρόνως ασκούσε και την τέχνη της αγιογραφίας. Σύντομα, η αρετή του συνδυασμένη με την άσκηση, την προσευχή και τη νηστεία, τη μελέτη και την πείρα του, συνέδραμε ώστε να εντοπίζει πλάνες, να διορθώνει τους πλανεμένους, να θεραπεύει δαιμονόπληκτους και να επαναφέρει πολλούς χριστιανούς στην αγιοπατερική οδό αυτών που πίστευαν περί του τρισυνθέτου ανθρώπου μακρακιστών. Ο γέρων Δανιήλ, ήδη ενώ ζούσε στη λιτή καλύβη του ψηλά στα βράχια της ερήμου των Κατουνακίων, είχε επιβληθεί στη συνείδηση των αγιορειτών πατέρων ως κανών και γνώμων ορθοδοξίας, ως το ασφαλέστερο κριτήριο για τη διάγνωση των πλανών ακόμη και σε πολλούς προχωρημένους στην πνευματική τους ζωή μοναχούς. Κατέληξε ο όσιος γέροντας να είναι ο εκφραστής της αυτοσυνειδησίας του Αγίου Όρους, υπέρμαχος της ορθοδόξου πίστεως και ζωής, όπου η γνώμη του αποτελούσε εγγύηση ορθοδοξίας. Συνέγραψε πραγματείες και εκατοντάδες επιστολές βοηθώντας αρχιερείς, ιερείς, μοναχούς, μοναχές και ευσεβείς χριστιανούς, ώστε να αντιμετωπίζουν σωστά τα πνευματικά και θεολογικά ζητήματα.
Ο γέρων Δανιήλ Κατουνακιώτης ήταν ο κατεξοχήν διακριτικός γέρων, διδάσκαλος της πνευματικής ζωής και της διακρίσεως των πνευμάτων αλλά και της διακρίσεως ανάμεσα στην αλήθεια και την πλάνη. Καταξιωμένοι γέροντες και πνευματικοί ζητούσαν συμβολές και κατευθύνσεις για την άσκηση του πνευματικού έργου, όπως ο γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος, ο γέρων Αμφιλόχιος Μακρής. Ιδιαιτέρα ήταν η σχέση του με τον Άγιον Νεκτάριον, Επίσκοπον Πενταπόλεως, τον οποίο ο γέρων βοήθησε με επιστολές του σε πνευματικά θέματα αλλά και με τον Σκιαθίτη λογοτέχνη Αλέξανδρο Μωραϊτίδη, μετέπειτα μοναχόν Ανδρόνικον. Επίσης, ο γέρων Δανιήλ συνέβαλε κομβικά, θα λέγαμε, στη συνάντησή του με τον νεαρό Φραγκίσκο Κόττη, τον μετέπειτα μεγάλο ησυχαστή της ερήμου μοναχό γέροντα Ιωσήφ Ησυχαστή, στον οποίο έδωσε κατευθύνσεις για τα πρώτα βήματα στη μοναχική του ζωή και πνευματική πορεία μαζί με τον συνασκητή του μοναχό Αρσένιο Σπηλαιώτη. Ο γέρων τους έβαλε φραγμό στον χωρίς επίγνωση ασκητικό νεανικό ζήλο, τον οποίο ποθούσαν και γι΄αυτό τους συνέστησε να υποταχθούν και να κάνουν υπακοή πρώτα σε κάποιο γέροντα. Έτσι ο γέρων Δανιήλ τους προστάτεψε από επικίνδυνες ατραπούς για την μετέπειτα πνευματική τους πορεία και προκοπή.
Ο γέρων Δανιήλ, πραγματικά με την οσιακή του βιοτή κατέστη καθοδηγητής, ιατρός και απελευθερωτής πασχόντων, δαιμονισμένων, πλανεμένων, προβληματισμένων και ταλαιπωρημένων ανθρώπων, ο οποίος ακούραστος νύχτες ολόκληρες αγρυπνούσε και έγραφε μελέτες και επιστολές προς φωτισμόν και στηριγμόν των ευσεβών ορθοδόξων αδελφών του. Χαρακτηριστικό του οσίου γέροντος Δανιήλ ήταν η ένθερμη Θεοτοκοφιλία του, η αγάπη του προς την Κυρά του Όρους, προς την Υπεραγία Θεοτόκο. Γι΄ αυτό και η μεγαλύτερη ευτυχία της ζωής του ήταν όταν αναχωρούσε από τα επίγεια στα ουράνια την ημέρα των γενεθλίων της Θεοτόκου, μετά την προσέλευσή του στη Θεία Κοινωνία, την 8ην Σεπτεμβρίου 1929 μ.Χ. Η είδηση της οσιακής κοίμησεως του γέροντος έφερε αμέσως και το μεγάλο κενό που άφηνε πίσω του. Η Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας, στο συλλυπητήριο γράμμα της προς την Αδελφότητα των Δανιηλαίων έγραφε: «Η απώλεια του αειμνήστου Γέροντος Δανιήλ δεν είναι απώλεια μερική, αλλά γενική του ιερού ημών τόπου και ιδία της καθ΄ ημάς Ιεράς Μονής, ης απετέλει σέμνωμα και κόσμημα της περιοχής της. Εν τω προσώπω του μάκαρος Δανιήλ το Άγιον Όρος απώλεσε την τελευταίαν φυσιογνωμίαν οσιακήν της συγχρόνου Αγιορείτικης γενεάς».
Ο Γέρων Ευλόγιος Κουρίλας ο Λαυριώτης (1880 - 1961 μ.Χ.), μετέπειτα Μητροπολίτης Κορυτσάς (1937 - 1939 μ.Χ.) και Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1942 - 1949 μ.Χ.), στη συλλυπητήρια επιστολή του (22 Σεπτεμβρίου 1929 μ.Χ.) προς τους Δανιηλαίους για την εκδημία του Γέροντος Δανιήλ, έγραφε μεταξύ άλλων: «Ὁ θάνατος αὐτοῦ ἀφίησιν ἀνεκπλήρωτον κενόν εἰς τήν σύστασιν τοῦ συγχρόνου ἀσκητισμοῦ. Δέν βλέπω ἐκεῖ πέριξ ἄλλον Δανιήλ καί τοῦτο μέ τρομάζει! Πάντες διασχίζοντες τά ἀπρόσιτα ἐκεῖνα μέρη εὕρισκον ὄασιν ἐν τοῖς Κατουνακίοις καί ᾐσθάνοντο ἀνακούφισιν τῶν κόπων ἐκ τῆς μετ’ αὐτοῦ συναναστροφῆς, τώρα ἀπωλέσαμεν καί τήν παρηγορίαν ταύτην!».
Πραγματικά, ο όσιος πατήρ ημών Δανιήλ Κατουνακιώτης με την οσιακή βιοτή του απετέλεσε αναμφισβήτητα για τους λόγους και τα έργα του σοφόν καθοδηγόν, φωτισμένον και διακριτικόν, πλήρη πνευματικών χαρισμάτων. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου στις 7 Σεπτεμβρίου.
 
https://www.saint.gr

ΟΣΙΟΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ

 Όσιος Καλλίνικος, Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης 

Πρόκειται για τον Πατριάρχη Καλλίνικο τον Α', που διαδέχτηκε τον Παύλο τον Γ'. Ήταν προηγουμένως πρεσβύτερος της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, και σκευοφύλακας του ναού των Βλαχερνών.
Ο Καλλίνικος ο Α', είχε μεγάλα πλεονεκτήματα λόγου και ήθους, και γι αυτόν ο Εφραίμιος λέει ότι ήταν «ανήρ λόγω βίω τε και καλώς εμπρέπων». Στα χρόνια όμως της πατριαρχίας του βασίλευε ένας ασύνετος αυτοκράτορας ο Ιουστινιανός ο Β'. Αυτός λοιπόν, για να κάνει μια πολυτελή βρύση κοντά στ' ανάκτορα του, διάλεξε σαν τόπο το χώρο που βρισκόταν ο ναός της Θεοτόκου και απαίτησε από τον Καλλίνικο, να δώσει ευχή να γκρεμίσουν τον ναό! Ο Καλλίνικος απάντησε ότι, η Εκκλησία έχει ευχές για την ανέγερση ναών και όχι για τον κρημνισμό. Στην πίεση όμως του αυτοκράτορα, ο Καλλίνικος ξεφώνησε: «Ας είναι δόξα εις σε Χριστέ μου, ότι πάντοτε ανέχεσαι και υπομένεις». Ήταν δηλαδή μια ευχή εις βάρος του αυτοκράτορα. Πράγματι το 695 μ.Χ. ο Ιουστινιανός Β' έπεσε από τον στρατηγό Λεόντιο, και μέσα στον Ιππόδρομο του έκοψαν τη μύτη και τον εξόρισαν στη Χερσώνα.
Αργότερα το 705 μ.Χ., όταν με προδοσία μαζί με τους Βουλγάρους και Σλαύους, μπήκε στη Κωνσταντινούπολη, το πρώτο του θύμα ήταν ο Πατριάρχης Καλλίνικος. Δηλαδή τον καταδίκασε χωρίς δίκη, τον τύφλωσε και τον εξόρισε στη Ρώμη. Ο Πατριάρχης Καλλίνικος ο Α', πατριάρχευσε από το 693 ως το 705 μ.Χ. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου και στις 23 Αυγούστου.
 
https://www.saint.gr

ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΧΑΜΑΚΙΩΤΟΥ!

 Θαυμαστό γεγονός από τον βίο του οσίου πατρός ημών Αθανασίου Χαμακιώτου! (Μνήμη 17 Αυγούστου)

Ένα ανδρόγυνο είχαν στα νιάτα τους πνευματικό τον Γέροντα. Έφυγαν όμως για το εξωτερικό και έχασαν την επικοινωνία μαζί του. Πέρασαν 20 χρόνια όταν ένα απόγευμα βρέθηκαν σε μικρό παρεκκλήσι στο κέντρο της Αθήνας. Άναψαν κερί και είδαν ένα γέροντα ιερέα να κάνει μόνος του τον Εσπερινό. Κοίταξαν καλύτερα και διαπίστωσαν πώς ο ιερέας ήταν ο πάτερ Αθανάσιος. Χάρηκαν και είπαν:

- Ας μείνουμε στον εσπερινό να δούμε τον πατέρα Αθανάσιο, που έχουμε τόσα χρόνια να τον συναντήσουμε. Ο εσπερινός τελείωσε. Περίμεναν να βγει ο γέροντας αλλά τίποτα. Απευθύνθηκαν στη νεωκόρο.

- που είναι ο παππούλης που έκανε τον Εσπερινό; η νεοκώρος  τους κοίταξε παράξενα.

- Ποιος παπούλης και ποιος εσπερινός...

- Μα τώρα δεν έκανε Εσπερινό ο πάτερ Αθανάσιος;

- ο εφημέριος δεν ήρθε σήμερα, ούτε λέγεται πάτερ Αθανάσιος!

Οι άνθρωποι απόρησαν. Ο σύζυγος κατευθύνθηκε προς το ιερό. Δεν υπήρχε κανείς μέσα, ούτε είχε άλλη πόρτα εξόδου. 

Έφυγαν προβληματισμένοι και μετά από λίγες μέρες επισκέφτηκαν τη Νερατζιώτισσα. Εκεί τους πληροφόρησαν ότι ο γέροντας έχει κοιμηθεί αρκετά χρόνια πριν και ότι ο τάφος του βρίσκεται στη Μονή Φανερωμένης! Κατάπληκτοι ανέβηκαν στη Ροδόπολη, προσκύνησαν με συγκίνηση τον τάφο του πνευματικού πατέρα τους, που δεν τους ξέχασε και διηγήθηκαν στις μοναχές το θαυμαστό γεγονός που έζησαν...

Π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΧΑΜΑΚΙΩΤΗΣ: "Η ΠΑΡΡΗΣΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΧΑΜΑΚΙΩΤΟΥ".

 Η παρρησία του οσίου πατρός ημών 
Αθανασίου Χαμακιώτου (Μνήμη 17 Αυγ)

Το ενδιαφέρον του γέροντα για το μοναστήρι και θαυμαστές παρεμβολές του ξεφεύγουν από τα ανθρώπινα μέτρα. Το 1970 ετοιμάζονταν στο μοναστήρι για το μνημόσυνο του γέροντα. Οι μοναχή  Παρασκευή, από τις πρώτες που ξεκίνησαν το ησυχαστήριο, ετοίμαζε το φαγητό για την επόμενη μέρα, που θα φιλοξενούσαν αρχιερείς, ιερείς, φίλους της μονής κ.λ.π. όμως ξαφνικά οι μοναχή πέθανε! Και την άλλη μέρα αντί για μνημόσυνο, όλοι οι προσκαλεσμένοι βρέθηκαν σε κηδεία. Η θλίψη ήταν μεγάλη για την απώλεια. Κάποιο όμως γεγονός ήρθε να απαλύνει τον πόνο και να ενδυναμώσει την ελπίδα. Μία μοναχή είδε σε όνειρο την κεκοιμημένη μοναχή Παρασκευή πολύ χαρούμενη!

- Πώς είσαι αδελφή; την ρώτησε.

- Σε πολύ καλό τόπο.

- Είδες την Οσία Πελαγία την Οσία Μακρίνα;

- Αυτές είναι Σε άλλη θέση. Εγώ, ευτυχώς που ήταν ο γέροντας.

-Πού είναι ο γέροντας;

-Κοντά στον θρόνο του Θεού! Όταν με είδε, κατέβηκε με υποδέχθηκε, με πήρε και με σύστησε. Είπε πολλά για μένα και κατέληξε:

-Εδώ στο Τάγμα των παρθένων θα την βάλετε, Όχι εδώ πίσω που την έχετε.

Κάποιοι σαν να αντέδρασαν...

-Μα γι' αυτή τη θέση άλλοι αγωνίστηκαν πολύ, είπαν. 

-Όχι! Αυτή είναι αγωνίστρια, είναι η πρώτη αδελφή του Μοναστηριού μου. Είναι πνευματικό μου παιδί και παρακαλώ να μπει εδώ!

Μεγάλη η παρρησία του γέροντα...

(Τα χαρτιά του Γέροντος είναι προς έγκριση στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για αγιοκατάταξη)

ΟΣΙΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΕΥΡΙΠΟΥ

Όσιος Τιμόθεος Επίσκοπος Ευρίπου

Κτίτορας της Ιεράς Μονής Πεντέλης

 

Ο Όσιος Τιμόθεος γεννήθηκε στο χωριό Κάλαμος Αττικής το έτος 1510. Ο πατέρας του ήταν ιερέας και του δίδαξε τα πρώτα χριστιανικά γράμματα.
Από παιδί ο Τιμόθεος διακρινόταν για το αγνό ήθος του και την ευλάβεια του στα θεία. Σπούδασε τα Ιερά γράμματα στην Αθήνα με τη βοήθεια του τότε επισκόπου Ωρωπού. Μετά τις σπουδές του, επέστρεψε στον Ωρωπό, κοντά στον προστάτη του Επίσκοπο, ο όποιος τον χειροτόνησε διάκονο και κατόπιν ιερέα. Μετά τον θάνατο του επισκόπου αυτού, τη θέση του ανέλαβε ο Τιμόθεος. Τόσο όμως μεγάλο ήταν το πνευματικό έργο του Τιμοθέου στον λαό του Θεού, ώστε αργότερα εκλέχτηκε Αρχιεπίσκοπος Ευρίπου (Χαλκίδος).
Οι δυσκολίες όμως της εποχής εκείνης, ανάγκασαν τον Τιμόθεο να καταφύγει το 1575 στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Κάλαμο Αττικής. Εκεί, αναχώρησε στο όρος της Πεντέλης, όπου το 1578 έκτισε την Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου, και αργότερα πήρε το όνομα του Οσίου αυτού Πατρός. Το 1590 πήγε στο νησί Κέα (Τζια), όπου στις 16 Αυγούστου παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα του. Η αγία του κάρα σώζεται μέχρι σήμερα στην Ιερά Μονή Πεντέλης. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου στις 16 Αυγούστου.

https://www.saint.gr

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: "ΠΩΣ ΤΟΥ ΕΔΩΣΕ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝ ΑΔΙΑΛΛΕΙΠΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ".

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής: 
Πως του έδωσε η Παναγία την αδιάλειπτη προσευχή;

Όταν άρχισε να βραδιάζη, έστρεψε το βλέμμα του προς τον ναό της Μεταμορφώσεως, ο οποίος βρίσκεται στην κορυφή του Άθωνος.

«Προτού δε να καθίσω εις τον Γέροντα, είχον συνήθειαν κάθε απόγευμα δυο τρεις ώρες μέσα εις την έρημον -όπου είναι μόνον θηρία- εκαθήμην και απαρηγόρητα έκλαιγα, ώσπου εγένετο λάσπη το χώμα από τα δάκρυα και με το στόμα έλεγα την ευχήν.

Δεν εγνώριζα με τον νουν να την λέγω, αλλά παρεκάλουν την Παναγίαν μας και τον Κύριον να με δώσουν την χάριν να λέγω νοερώς την ευχήν, καθώς γράφουν εις την Φιλοκαλίαν οι άγιοι».

Η Παναγία πράγματι εισήκουσε τις δακρύβρεχτες παρακλήσεις του νεαρού ακόμη Φραγκίσκου και με έναν θαυμαστό τρόπο του έδωσε το χάρισμα της αδιάλειπτης προσευχής.

Μια μέρα που είχε δοκιμάσει έναν δύσκολο πειρασμό, καθόταν εξαντλημένος σε μια χαράδρα και έκλαιγε ασταμάτητα για 10-12 ώρες.

Όταν άρχισε να βραδιάζη, έστρεψε το βλέμμα του προς τον ναό της Μεταμορφώσεως, ο οποίος βρίσκεται στην κορυφή του Άθωνος, και προσευχήθηκε λέγοντας:

«Κύριε, καθώς μεταμορφώθης εις τους μαθητάς Σου, μεταμορφώθητι και εις την ψυχήν μου. Παύσον τα πάθη, ειρήνευσον την καρδίαν μου. Δος ευχήν τω ευχομένω και κράτησον τον ακράτητον νουν μου».

Τότε ήλθε πνοή, ένας λεπτός αέρας από τον ναό γεμάτος ευωδία, και γέμισε η ψυχή του χαρά, φωτισμό, θεία αγάπη και η καρδιά του άρχισε να βρύη αδιάλειπτα την ευχή.

Από τότε, μέχρι το τέλος της ζωής του, η καρδιά του δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να προσεύχεται, παρά τους μεγάλους πειρασμούς που πέρασε.

ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ (ΞΕΝΗ ΜΟΝΑΧΗ)

 
Αγία Ειρήνη η Βασιλίσσα (μετονομασθείσα Ξένη Mοναχή)

 
Η Αγία Ειρήνη έζησε τον 12ο αιώνα μ.Χ. και ήταν κόρη ωραία και ενάρετη. Αυτό το παρατήρησε ο βασιλιάς Αλέξιος ο Κομνηνός και την πάντρεψε με το γιο του Ιωάννη, τον επονομαζόμενο Καλοϊωάννη λόγω των πολλών του αρετών.
Η ενάρετη λοιπόν βασίλισσα Ειρήνη, ξόδευε με απλοχεριά σε φιλανθρωπικά έργα, μόνη μάλιστα πήγαινε σε φτωχικές καλύβες, για να δώσει όχι μόνο χρήματα, αλλά και ανώτερη ενίσχυση και παρηγοριά της ελπίδας στο Χριστό. Επίσης έκτισε γηροκομεία και ξενώνες, και άφησε σ' αυτά μεγάλα χρηματικά ποσά για την ασφαλή και άνετη συντήρηση τους.
Στη συνέχεια όμως, η Ειρήνη δοκίμασε μεγάλες θλίψεις. Ο άντρας της σε μια εκστρατεία του στη Συρία το 1143 μ.Χ., πέθανε. Αργότερα το ίδιο συνέβη και με τα δύο από τα τέσσερα παιδιά της. Τότε η Ειρήνη, θέλησε να βρει ανακούφιση στις θλίψεις της μέσα στη μοναχική ζωή. Αφού λοιπόν πήρε και τη συγκατάθεση του βασιλιά γιου της Μανουήλ, αποσύρθηκε στη μονή Παντοκράτορος, όπου και έγινε μοναχή, μετονομασθείσα Ξένη. Εκεί τη βρήκε ο θάνατος και την κήδευσαν με μεγάλη απλότητα, όπως η ίδια το επιθυμούσε. Διότι λίγο πριν πεθάνει έλεγε, ότι η βασίλισσα Ειρήνη είχε πεθάνει προ πολλού, και δεν έμενε πλέον παρά μόνο η μοναχή Ξένη. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη της Αγίας στις 13 Αυγούστου.
 
https://www.saint.gr

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΓΕΡΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ

Όσιος Ιωσήφ ο Γεροντογιάννης 

Ο Ιωάννης Βιτσέντζος ή Γεροντογιάννης γεννήθηκε στο ημιερειπωμένο Μονύδριο του Τιμίου Προδρόμου Καψά το 1799 μ.Χ. Στα ερειπωμένα κελλιά της άγονης και απόμονωμένης περιοχής είχαν μεταβεί οι ευσεβείς και ενάρετοι γονείς του Εμμανουήλ και Ζαμπία λόγω τουρκικής επιδρομής. Αργότερα, όταν ησύχασε η κατάσταση, διέμειναν μόνιμα στο χωριό Λιθίνες.

Όταν ήρθε σε νόμιμη ηλικία νυμφεύθηκε την κυνηγημένη από τους Τούρκους Καλλιόπη από την οικογένεια των Γεροντάκηδων ή Γεροντήδων, η οποία ζούσε κρυμμένη και εκείνη στα νοτιοανατολικά παράλια, φοβούμενη μήπως έχει την ίδια τύχη που είχε η μοναδική αδελφή της, η οποία αυτοκτόνησε για να μην ατιμασθεί από ένα Τούρκο που είχε ενδιαφερθεί έντονα γι’ αυτήν. Γι’ αυτό και η Καλλιόπη στάλθηκε από τους γονείς της στις ερημικές ακτές της περιοχής, κοντά στην έρημη τότε Μονή Καψά και τελικά παντρεύθηκε τον Γεροντογιάννη, με τον οποίο απέκτησε τέσσερα παιδιά, τρεις κόρες κι ένα γιο.

Ο Γεροντογιάννης ήταν ατίθασος, αλλά ιδιαίτερα ευσεβής. Πολλές φορές είχε γίνει στόχαστρο των τουρκικών αρχών και τον είχε καταδιώξει η Τουρκική Αστυνομία. Γι’ αυτό συχνά κατέφευγε με την οικογένειά του στο φαράγγι των Περβολακίων, όπου ήταν αδύνατο να τον ανακαλύψει κανείς. Το περισσότερο διάστημα του έτους διέμεναν στο μετόχι «Κατσαρόλι», κοντά στις Λιθίνες.

Σύμφωνα με την παράδοση, κάποια Κυριακή ο Ιωάννης μάζεψε ξύλα και τα φόρτωσε στο ζώο για να τα πουλήσει, όπως συνήθιζε, στα χωριά Αρμένους και Χανδράς και να αγοράσει κρασί. Πήρε μαζί του και τη σύζυγό του Καλλιόπη και την άφησε στις Λιθίνες για να δει τους συγγενείς της, ενώ τα παιδιά έμειναν μόνα τους στο μετόχι. Στο γυρισμό ένα κακό προαίσθημα είχε φωλιάσει στην καρδιά της Καλλιόπης που παρακινούσε συχνά το σύζυγό της να βαδίσει γρηγορότερα. Όταν έφτασαν βρήκαν τη μικρή τους κόρη Ειρήνη καμμένη έξω στο αλώνι, που την είχαν βγάλει τα άλλα αδέλφιά της, νομίζοντας ότι ο αέρας θα έσβηνε τη φωτιά που είχε πιάσει το φορεματάκι της. Το ατύχημα αυτό που επέφερε τον θάνατο της κόρης του, θεωρήθηκε από τον Ιωάννη θεία τιμωρία για τις αμαρτίες του και κυρίως για την καταπάτηση της Κυριακάτικης αργίας. Το γεγονός αυτό σφράγισε τη ζωή του και στάθηκε η αφορμή για να μεταμορφωθεί.

Έφυγε από το μετόχι και εγκαταστάθηκε μόνιμα στις Λιθίνες. Οι χωριανοί, οι συγγενείς και όσοι τον γνώριζαν διαπίστωναν καθημερινά την «αλλοίωσή του». Ο σκληρόκαρδος, ευέξαπτος και εριστικός Ιωάννης μεταμορφώθηκε σε έναν μακρόθυμο, ελεήμονα, πράο και ανεξίακακο άνθρωπο. Η συνειδητή συμμετοχή του στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, οι νηστείες, οι προσευχές, οι ελεημοσύνες και η διαρκής μετάνοια καθάρισαν την καρδιά του, φώτισαν το νου του και μπόρεσε να δεχθεί μία θεία αποκάλυψη, που έμελλε να σταθεί καθοριστική για τη μετέπειτα ζωή του. Ο Γεροντογιάννης το έτος 1841 μ.Χ. σε ηλικία 42 ετών έπεσε σε βαθύ ύπνο. Άγγελος Κυρίου τον άρπαξε, όπως τον Απόστολο Παύλο, σε υψηλή θεωρία και είδε τις τάξεις των δικαίων που βρίσκονται σε ουράνια δόξα και χαρά, αλλά και τις διάφορες τιμωρίες των καταδικασμένων στην αιώνια κόλαση. Μετά από 43 ώρες ξύπνησε χαρούμενος και γαλήνιος βλέποντας γύρω του πλήθος από συγγενείς, γειτόνους και συγχωριανούς του, οι οποίοι είχαν μαζευθεί για να δουν από κοντά τι του συμβαίνει. Ανάμεσά τους και μια παράλυτη γρια, πάνω στην οποία άπλωσε το χέρι του και ψιθυρίζοντας κάποια ευχή, την θεράπευσε μπροστά στα έκπληκτα μάτια των πολυάριθμων παρευρισκομένων. Αμέσως μετά άρχισε να κηρύττει και να θαυματουργεί. Πολλοί κάτοικοι της επαρχίας Σητείας περνούσαν καθημερινά από το σπίτι του για να τον συναντήσουν και να πάρουν την ευλογία του, να δεχθούν τις συμβουλές του και να θεραπευθούν από τις διάφορες ασθένειές τους.

Τα γεγονότα αυτά, όπως ήταν φυσικό, δημιούργησαν θόρυβο γύρω από το όνομά του. Τη χρονιά αυτή επικρατούσε αναστάτωση λόγω της επανάστασης και ο Γεροντογιάννης θεωρήθηκε ύποπτος από τις Τουρκικές αρχές και διαβλήθηκε ως επικίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, διότι τάχα οι συναθροίσεις στο σπίτι του είχαν σκοπούς επαναστατικούς με θρησκευτικό πρόσχημα. Η αλήθεια είναι ότι τον Όσιο Γεροντογιάννη περιέβαλαν κυρίως ασθενείς και ανάπηροι άνθρωποι, στον οποίο κατεύφευγαν για να βρουν ανακούφιση, παρηγοριά και θεραπεία. Τρεις φορές κλήθηκε για να απολογηθεί ενώπιον του Διοικητού Κρήτης Μουσταφά Πασά. Όμως αυτές οι αλλεπάλληλες διώξεις και προσαγωγές στο Ηράκλειο είχαν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα, αφού από κάθε χωριό που περνούσε ο διωκόμενος καλόγερος σήμαινε συναγερμός και μαζεύονταν πλήθος κόσμου για να τον χαιρετήσει και να λάβει την ευλογία του. Μάλιστα κατά την τρίτη προσαγωγή του Γεροντογιάννη συγκεντρώθηκε πλήθος πιστών με αποτέλεσμα να εξοργιστεί ο Διοικητής και να διατάξει τη φρουρά του να διαλύσει με βία το πλήθος και να οδηγήσει τον Γεροντογιάννη αμέσως στη φυλακή. Ύστερα από παράκληση όμως κάποιου Σητειακού συμβούλου του Διοικητή, του Ιωάννου Καπετανάκη ή Γαλανάκη από το χωριό Κρυά, του επιτράπηκε να πάρει στο σπίτι του τον Γεροντογιάννη, χωρίς όμως να βγαίνει έξω μέχρι να εκδοθεί η απόφαση, η οποία φημολογούνταν ότι θα ήταν η εξορία εκτός της Κρήτης ή η φυλάκιση. Συνέβη, όμως, ο σοβαρός τραυματισμός του μικρού παιδιού του Διοικητού, που γκρεμίστηκε από τη σκάλα και έμεινε αναίσθητο, χωρίς να μπορεί κανένας ιατρός να το επαναφέρει στις αισθήσεις του. Η πατρική στοργή ανάγκασε τον Τούρκο Διοικητή να καλέσει τον θαυματουργό θεραπευτή των Ρωμιών, τον Γεροντογιάννη, ο οποίος πράγματι μόλις ακούμπησε το χέρι του πάνω στο αναίσθητο παιδί και απήγγειλε μια ευχή, αμέσως το μισοπεθαμένο παιδί απέκτησε τις αισθήσεις του και επανήλθε στη ζωή. Ανάλογη θεραπεία έδωσε και στην πεθερά του Διοικητού την οποία απάλλαξε από χρόνια και ανίατη αρρώστια. Τότε ο Τούρκος Διοικητής άφησε ελεύθερο τον Γεροντογιάννη να επιστρέψει στο χωριό του για να συνεχίσει το φιλάνθρωπο έργο του. Μάλιστα με πολλή ευγνωμοσύνη του έστειλε πλούσια δώρα στο χωριό του, αλλά εκείνος δέχθηκε να κρατήσει μόνο 17 κανδύλια για τον ναό της Παναγίας των Λιθινών. Τότε ο Επίσκοπος Ιεράς και Σητείας Ιλαρίων συμβούλευσε τον Γεροντογιάννη να πάει σε μία ερημική μακρινή περιοχή, έτσι ώστε να σταματήσουν οι αντιδράσεις και οι καταγγελίες των Τούρκων. Ως καταλληλότερο χώρο δεν μπορούσε να σκεφθεί ο Όσιος άλλο τόπο εκτός το ημιερειπωμένο Μονύδριο του Καψά, όπου γεννήθηκε, βαπτίσθηκε και νυμφεύθηκε. Έτσι, η νεώτερη ιστορία της Μονής αρχίζει με την απόφαση του να εγκατασταθεί το έτος 1841 μ.Χ., στην έρημο του Καψά.

Μετά το 1840 μ.Χ. η διοίκηση της Κρήτης από τον Μουσταφά Ναϊλή Πασά ήταν συχνά ανεκτική και οι τουρκικές αρχές έδειχναν ανοχή στην ανακαίνιση μοναστηριών και στην επισκευή πολλών ιερών ναών που είχαν παραμεληθεί για αιώνες ολόκληρους. Έτσι, το 1841 μ.Χ. ο τελευταίος ιδιοκτήτης της περιοχής στην οποία βρισκόταν και το ερειπωμένο Μονύδριο του Τιμίου Προδρόμου, Χατζη-Νικόλαος Ζαφείρης από το χωριό Αγία Τριάδα Σητείας, ο οποίος την είχε αγοράσει από τον Τούρκο Δερβίς Αγά Χατζαριφάκη, παραχώρησε το σπηλαιώδη ναό και τη γύρω από το έρημο Μονύδριο έκταση στον Όσιο Ιωσήφ τον Γεροντογιάννη, ιδρυτή και ανακαινιστή της Μονής. Ο Όσιος ήταν εντελώς αγράμματος και δεν άφησε γραπτά στοιχεία για να γνωρίζουμε με σιγουριά τι βρήκε στον Καψά τότε. Βέβαιο είναι ότι υπήρχε ο ναός του Αγίου Ιωάννου, που όπως φαίνεται προσέλκυε πολλούς πιστούς από τα γύρω χωριά, καθώς και δύο οικήματα δίπλα στο ναό. Υπήρχε ακόμα ένα πηγάδι με υφάλμυρο νερό, εικόνα που μαρτυρεί την προΰπαρξη μοναστηριού, πάνω στα ερείπια του οποίου κτίσθηκε η νέα Μονή. Το εγκαταλελειμμένο Μονύδριο άρχισε πάλι να αποκτά ζωή και να συρρέουν προσκυνητές και ασθενείς που ήθελαν να γνωρίσουν τον ιδιότυπο ερημίτη και επιζητούσαν την ευλογία του για τη θεραπεία των ασθενειών τους.

Ο Όσιος Γεροντογιάννης έμενε σ’ ένα απόκρημνο σπήλαιο για δεκαεπτά χρόνια βορειοδυτικά του σπηλαιώδους ναού και τα παλιά κελλιά παραχωρήθηκαν στους πολυάριθμους προσκυνητές, ενώ αρκετοί ήταν και οι υποψήφιοι μοναχοί που ήθελαν να μονάσουν δίπλα στον ερημίτη, ώστε να αρχίσει να δημιουργείται ο πυρήνας της πρώτης συνοδείας του. Τα γεγονότα αυτά επέβαλαν την ανακαίνιση της Μονής, την επισκευή των παλιών κτιρίων και την ανέγερση νέων. Οι οικοδομικές εργασίες συνεχίστηκαν για αρκετά χρόνια, με εξαίρεση μία διακοπή το 1858 μ.Χ., όπου ο Γεροντογιάννης για πέντε μήνες κατέφυγε στην Κάσο, λόγω μιας νέας επανάστασης που ξέσπασε στην τουρκοκρατούμενη Κρήτη.

Το 1861 μ.Χ. προστέθηκε και το δεύτερο κλίτος της Αγίας Τριάδος στο Καθολικό της Μονής μέσα στο βράχο. Τα κτίσματα οικοδομήθηκαν σε τέσσερα επίπεδα και περιελάμβαναν κελλιά, ξενώνα, τράπεζα, μαγειρείο, φούρνο, αποθήκες και μια μεγάλη υδατοδεξαμενή για τη συλλογή των ομβρίων υδάτων.
Το 1863 μ.Χ. το μοναστήρι ήταν εντελώς έτοιμο και ο τότε Επίσκοπος Ιεράς και Σητείας Ιλαρίων τέλεσε τα εγκαίνια του Καθολικού της Μονής και προχείρισε τον κατά κόσμο Ιωάννη σε Μεγαλόσχημο Μοναχό, μετονομάζοντάς τον σε Ιωσήφ.

Ο Όσιος Γεροντογιάννης εξακολουθούσε να παραμένει στη Μονή Καψά μέχρι που ξέσπασε η επανάσταση του 1866 μ.Χ., και τότε φοβούμενος μήπως οι κατακτητές καταστρέψουν το μοναστήρι, αποφάσισε να εγκατασταθεί μαζί με τη συνοδεία του σε ένα παλιό ξεχασμένο και εγκαταλελειμμένο μοναστήρι την Αγία Σοφία, που βρίσκεται στο οροπέδιο των Αρμένων στη μέση περίπου της επαρχίας Σητείας. Στη Μονή Καψά άφησε μόνο ένα επιστάτη-μοναχό μέχρι το 1870 μ.Χ. Ο Όσιος και στην Αγία Σοφία ασχολήθηκε με την εκ βάθρων ανακαίνιση της Μονής και την καλλιέργεια των κτημάτων της, ώστε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα μεταμόρφωσε κυριολεκτικά την περιοχή, γεγονός που προκάλεσε τον θαυμασμό όλων. Επειδή και εκεί πήγαιναν πολλοί προσκυνητές από τα γύρω χωριά για να τον συναντήσουν, έπεσε θύμα συκοφαντίας, οπότε επέστρεψε στην αρχική Μονή του, ύστερα από εντολή του τότε Επισκόπου Ιεράς και Σητείας Νεοφύτου.

Ο Όσιος ζούσε με έντονη άσκηση, προσευχή και νηστεία. Έτρωγε ξηρή τροφή, κυρίως ελιές, χόρτα και παξιμάδια. Τις περισσότερες ώρες της ημέρας τις περνούσε στο κελλί του προσευχόμενος. Παρακολουθούσε τις Ακολουθίες από ένα παράθυρο του κελλιού του που έβλεπε προς τον Ναό και μόνο κάθε Κυριακή, όταν κοινωνούσε τα Άχραντα Μυστήρια κατέβαινε στην Εκκλησία. Απέκτησε από τον Θεό πλούσια χαρίσματα, ώστε επιτελούσε καθημερινά πάμπολλα θαύματα σε όσους με πίστη στο Θεό πλησίαζαν κοντά του. Η φήμη του γρήγορα διαδόθηκε σε ολόκληρη την Κρήτη και στα νησιά Χάλκη, Κάσο και Σύμη, ώστε καθημερινά τον επισκέπτονταν πλήθος πιστών, ζητώντας τις σοφές συμβουλές του και οδηγίες για την καθημερινή τους ζωή. Άλλοι ζητούσαν τη θεραπεία τους από ασθένειες και την απαλλαγή τους από ακάθαρτα πνεύματα. Ο Γεροντογιάννης, διατηρώντας την εσωτερική κατάσταση της ησυχίας του και κινούμενος από άπειρη αγάπη προς τον πάσχοντα άνθρωπο κατά το πρότυπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, συμβούλευε, ενίσχυε και θεράπευε όλους τους ασθενείς, χαρίζοντάς τους με την χάρη του Κυρίου την υγεία της ψυχής και του σώματος.

Ήταν ευρύτατα γνωστό ότι ο Όσιος σταύρωνε το νερό της θάλασσας και γινόταν γλυκό. Ακόμα έριχνε το ράσο του στη θάλασσα και το χρησιμοποιούσε ως σχεδία για να μεταβαίνει τακτικά χάριν ησυχίας στο Κουφονήσι, νησί που απέχει αρκετά μίλια από τη Μονή. Επίσης ο Όσιος είχε προορατικό χάρισμα, γι’ αυτό ξεχώριζε τα κλεμμένα προϊόντα που συχνά οι προσκυνητές του έφερναν ως δώρα, ζητώντας μάλιστα απ’ αυτούς που τα έφερναν να τα γυρίσουν πίσω. Η πολυχρόνια και υπεράνθρωπη άσκηση του σώματος γρήγορα εξεσθένησαν το ασθενικό σώμα του και η φωνή του λεπτύνθηκε, ώστε μετά βίας μπορούσαν να ακούσουν οι παρευρισκόμενοι όσα τους έλεγε. Τους τελευταίους μήνες της ζωής του παρέμενε στο κελλί του κλινήρης. Προείδε τον θάνατό του και προσκάλεσε πριν την εκδημία του προς τον Κύριο όλη την Συνοδεία στο κελλί του για να τους ζητήσει συγχώρηση και να τους δώσει τις τελευταίες συμβουλές του. Άφησε διάδοχο του τον Μοναχό Ανανία, προείπε ό,τι θα συμβεί στη Μονή μετά τον θάνατό του και όρισε την ακριβή ημέρα και ώρα του θανάτου του. Από τον εγγονό του Ιωσήφ, Διάκονο τότε, και τον Ιερομόναχο Γεννάδιο ζήτησε να λειτουργήσουν μαζί και να τον κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων.

Στις 6 Αυγούστου του έτους 1874 μ.Χ., αφού κοινώνησε, κάλεσε πάλι τους Πατέρες στο κελλί του, τους ζήτησε ξανά συγχώρηση, έκανε το σημείο του Σταυρού, πλάγιασε δεξιά και αφού σταύρωσε τα χέρια του οσιακά παρέδωσε την μεταμορφωμένη ψυχή του στον μεταμορφωθέντα Κύριο.
Η σωρός του έγινε λαϊκό προσκύνημα και πολύς κόσμος κατέκλυζε καθημερινά τη Μονή για να τον προσκυνήσει και να τον αποχεραιτίσει, ώστε έμεινε επί τρεις μέρες άταφος. Τάφηκε στις 9 Αυγούστου 1874 μ.Χ. μέσα στην Εκκλησία του Τιμίου Προδρόμου στη νοτιοδυτική γωνία σε πέτρινο λαξευμένο τάφο από τον εγγονό του και μετέπειτα ηγούμενο της Μονής Αρχιμ. Ιωσήφ Γεροντάκη. Αυτός, κινούμενος από την ευλάβεια του ευσεβούς λαού προς τον Όσιο, ανεκόμισε στη συνέχεια την τιμία Κάρα του αγίου, την οποία και απέθεσε στο πάνω μέρος του τάφου. Από την κοίμηση του Οσίου η ευλάβεια των πιστών προς τον Όσιο ήταν αμείωτη και μάλλον μέρα με την ημέρα αύξανε και διαδιδόταν από γενεά σε γενεά. Οι προσερχόμενοι στο Μοναστήρι, προσκυνούσαν την κάρα του Οσίου, όπως και την εικόνα του, ενώ έπαιρναν και χώμα από τον τάφο ως ευλογία και θεραπεύονταν.

Η ανακομιδή των λειψάνων του Οσίου Ιωσήφ έγινε στις 7 Μαΐου του έτους 1982 μ.Χ., δηλαδή 108 χρόνια από την κοίμησή του, ύστερα από ολονύκτια αγρυπνία και η μνήμη της γιορτάζεται την Τρίτη προς Τετάρτη της Διακαινησίμου. Τα ιερά λείψανα τοποθετήθηκαν μέσα σε αργυρή λάρνακα μαζί με την τίμια κάρα του σε περίβλεπτη θέση του ναού και εκπέμπουν άρρητη ευωδία. Απότμημα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Διονυσίου Αγίου Όρους.

Ακολουθία του οσίου αυτού συνέγραψε ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, την οποία, μαζί με τον βίο του οσίου, εξέδωσε η Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Κάψα Σητείας Κρήτης, το 1993 μ.Χ. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου στις 7 Αυγούστου.
 
https://www.saint.gr

ΟΣΙΟΣ ΑΓΑΘΩΝ

 Όσιος Αγάθων

 
Για τον κτίτορα της ιεράς μονής Αγάθωνος, που τιμάται στην Παναγία, λόγω της εκεί θαυματουργής εικόνας της Θεοτόκου, και στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος, λείπουν πολλά βιογραφικά στοιχεία.
Μετά την καθίζηση πλησιόχωρης μονής και την ανεύρεση της εικόνας της Θεοτόκου υπό του οσίου, κτίσθηκε από τον ίδιο η νέα σημερινή μονή, η οποία έλαβε από τους μαθητές του οσίου το όνομα του κτίτορος και πρώτου ηγουμένου της.
Κατά νεώτερες έρευνες ο βίος του οσίου Αγάθωνος σχετίζεται με τον βίο του εξ Υπάτης οσίου Αθανασίου του Μετεωρίτη, τον οποίο ο Αγάθων ακολούθησε στο Άγιο Όρος. Έτσι ο όσιος Αγάθων συναριθμείται και συντιμάται μετά των Αγιορειτών οσίων και ο χρόνος της ακμής του ορίζεται ο 14ος αιώνας μ.Χ. Αξίζει να σημειωθεί πως και στο Άγιο Όρος και στην πρώτη μεγάλη μονή των Μετεώρων, που ίδρυσε ο όσιος Αθανάσιος, τιμάται η Θεοτόκος και η Μεταμόρφωση του Σωτήρος.
Το 1959 μ.Χ. στη νότια πλευρά του ωραίου Καθολικού της ιεράς μονής, κατόπιν ανασκαφών, βρέθηκε ο τάφος του οσίου και τα χαριτόβρυτα τίμια λείψανά του. Η αρχαιότερη εικόνα του αγίου είναι σε τοιχογραφία του 16ου αιώνος μ.Χ. στο παρεκκλήσι της μονής του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Ανέκδοτη «Ἀσματική Ἀκολουθία τοῦ ὁσίου καί θεοφόρου πατρός ἡμῶν Ἀγάθωνος, κτίτορος τῆς ἐν Φθιώτιδι ὁμωνύμου μονῆς, ποιηθεῖσα ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ὑπό τοῦ ἀειμνήστου μοναχοῦ Γερασίμου Μικραγιαννανίτου, Ὑμνογράφου τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας» υπάρχει στη μονή του.
Ο όσιος Αγάθων αποτελεί κεντρική μορφή του φθιωτικού μοναχισμού και η φημισμένη μονή του προσέφερε πολλά στους αγώνες του Έθνους και σήμερα αποτελεί πανρουμελιωτικό θεομητορικό προσκύνημα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου στις 7 Αυγούστου.
 
https://www.saint.gr

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΡΣΕΝΙΟ ΤΟΝ ΚΑΠΠΑΔΟΚΗ!

 "Ο Όσιος Παΐσιος για τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη"

Το σπίτι του ήταν ένα ετοιμόρροπο κτίσμα και δίπλα είχε ένα άλλο μικρό ατομικό κελί, χωρίς πάτωμα, αλλά με χώμα. 

Το κελί του, μικρό, απέριττο, ευρισκόταν μέσα στον κόσμο, αλλά συγχρόνως κατόρθωνε να ζει και εκτός του κόσμου.  Εκεί άπλωνε δύο σκεπάσματα και έκανε τις ολονύκτιες προσευχές του. Στο ανατολικό μέρος του κελιού είχε ένα ράφι και επάνω ένα εικονοστάσι με αρκετές εικόνες.

Σε αυτό, καθώς και για τα Θεία του κατορθώματα, πολύ τον βοηθούσαν οι δύο ημέρες (η Τετάρτη και η Παρασκευή) που έμενε έγκλειστος στο κελί του, προσευχόμενος. Οι οποίες καρποφορούσαν περισσότερο πνευματικά τότε, διότι αγίαζαν και την εργασία των άλλων ημερών. 

Ώρες έμενε γονατιστός προσευχόμενος στον Θεό για τον λαό Του, που τον είχε εμπιστευθεί στα ασκητικά χέρια του δούλου Του Αρσενίου.

«Όταν ύψωνε τα χέρια του για να παρακαλέσει για κάτι τον Θεό, άρχιζε να τον παρακαλεί προσευχόμενος και φωνάζοντας, ‘Θεέ μου!’ λες και ξεκοβόταν η καρδιά του εκείνη την ώρα, και θαρρείς πως έπιανε τον Χριστό από τα πόδια και δεν τον άφηνε, εάν δεν του έκανε το αίτημά του.

Στα παιδιά δίδασκε τη νοερά προσευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» και όταν καμμιά φορά  έσφαλαν τους μάθαινε να λένε το «ήμαρτον Θεέ μου».

Η συνηθισμένη τροφή του Πατρός ήταν τα κριθαρένια πέτουρα, τα οποία έψηνε μόνος του επάνω  σε μια λαμαρίνα. 

Όλες τις νηστείες αλλά ακόμη και κάθε Τετάρτη, Παρασκευή και τη Δευτέρα που  είναι αφιερωμένη στους αγγέλους, δεν έπινε ούτε νερό μέχρι να βασιλέψει ο ήλιος.

Το τυπικό των ακολουθιών του ήταν ως εξής:

 Όλες τις μεγάλες γιορτές έκανε ολονύκτιες αγρυπνίες,  τις οποίες άρχιζε από τη δύση μέχρι την ανατολή του ηλίου. Το πως κοιμόταν και πόσο κοιμόταν  για την αγάπη του Χριστού, ο Θεός το γνωρίζει. Τετάρτη και Παρασκευή έμενε έγκλειστος στο  κελί του. Αυτές τις μέρες που έμενε έγκλειστος, δεν τραβούσε μόνον αυτός Θείες ουράνιες δυνάμεις όταν προσευχόταν, αλλά τον τραβούσαν και αυτόν στους ουρανούς Αγγελικές δυνάμεις.

Πολλοί που έτυχαν να δούν τον Χατζεφεντή (έτσι τον αποκαλούσαν) να υψώνει τα χέρια του και να  παρακαλεί το Θεό και να φωνάζει προσευχόμενος «Θεέ μου, Θεέ μου!» έλεγαν! «λες και ξεκοβόταν  η καρδιά του εκείνη την ώρα, και θαρρείς έπιανε τον Χριστό από τα πόδια και δεν τον άφηνε, εάν  δεν τον έκανε το αίτημά του».

Η διακριτική του άσκηση πάντοτε συνοδευόταν με την αγάπη προς τους άλλους και με την ταπείνωση στον εαυτό του. Όσο όμως κι αν προσπαθούσε ο πατήρ να κρυφθεί, δεν ήταν εύκολο. Η χάρις  του Θεού που κατοικούσε μέσα του τον πρόδιδε.

Η αγία του μορφή συνέχεια σκορπούσε Χάρη και παρηγοριά. Το πρόσωπό του έλαμπε από την ασκητική γυαλάδα, που έμοιαζε σαν το χρώμα του φτασμένου κυδωνιού. 

Είχε πια εξαϋλωθεί από τους υπερφυσικούς πνευματικούς αγώνες, που έκανε από αγάπη στον Χριστό, καθώς και από τους πολλούς του κόπους για την αγάπη προς το ποίμνιό του, που το ποίμανε πενήντα χρόνια σαν καλός Ποιμένας.»

Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης για τόν Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη

ΑΓΙΟΣ ΑΒΒΑΚΟΥΜ Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ

 Άγιος Αββακούμ ο Νεομάρτυρας

 

Για τον νεομάρτυρα Αββακούμ δεν έχουμε πολλές πληροφορίες για τη ζωή του. Το όνομα του δεν αναγράφεται στο Νέο Μαρτυρολόγιο ούτε στους γνωστούς έντυπους συναξαριστές, αφού δεν διασώθηκε κάποιο υπόμνημα του μαρτυρίου του. Καθίσταται γνωστό μόνο από μία ενθύμηση του κώδικα Μ. Λαύρας Ω 89, φ. 155 του 17ου αιώνος μ.Χ., σύμφωνα με την οποία ο Αββακούμ μαρτύρησε στις 6 Αυγούστου του έτους 1628 μ.Χ. στη Θεσσαλονίκη:
«Κατὰ τὸ ζρλς' ἐν μηνὶ Αὐγούστῳ εἰς τὰς ς' ἐμαρτύρησεν ὁ ὅσιος καὶ νέος μάρτυς ᾿Αββακοὺμ ἐν τῇ μεγαλουπόλει Θεσσαλονίκῃ, εἰς δόξαν καὶ καύχημα τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν».
 
Στο ημερολόγιο της Εκκλησίας της Ελλάδος και μάλιστα στην τοπική αγιολογία της Θεσσαλονίκης, δεν αναφέρεται τίποτα γι’ αυτόν τον μάρτυρα. Στο Μικρό Ευχολόγιο η μνήμη του Αγίου αυτού αναφέρεται στις 6 Αυγούστου. Επειδή όμως η μνήμη του συμπίπτει με τη γιορτή της Μεταμορφώσεως, ο Νεομάρτυρας αυτός γιορτάζεται άλλοτε την 5η και άλλοτε την 7η Αυγούστου. Το όνομα του οσιομάρτυρος Αββακούμ αναγράφεται για πρώτη φορά στο Αγιολόγιον του Σωφρονίου Ευστρατιάδη, ο οποίος εξέδωσε και τον κατάλογο των χειρογράφων της Μονής Μεγίστης Λαύρας, όπου απαντάται η ενθύμηση για το μαρτύριο του Αββακούμ.
 
Από τον χαρακτηρισμό του ως «οσίου» είναι δυνατό να υποθέσουμε ότι ο Αββακοὺμ ήταν μοναχός, πιθανότατα αγιορείτης. Τεμάχια λειψάνων του οσιομάρτυρος Αββακούμ φυλάσσονται στη μονή του Γενεσίου στην Ακαρνανία. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου στις 6 Αυγούστου.
 
https://www.saint.gr

ΟΣΙΑ ΘΕΟΚΛΗΤΩ Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ

Οσία Θεοκλητώ η θαυματουργή 

Η Οσία Θεοκλητώ έζησε κατά τον 9ο αιώνα μ.Χ. στα χρόνια του βασιλιά Θεοφίλου του εικονομάχου και καταγόταν «ἐκ τοῦ θέματος τῶν Ὀπτιμάτων» (Οψικίου). Οι γονείς της ονομάζονταν Κωνσταντίνος και Αναστασία, και ήταν αρκετά πλούσιοι και προ πάντων ευσεβείς χριστιανοί. Ανάλογη ανατροφή έδωσαν και στην κόρη τους Θεοκλητώ, που ήταν πιστή, ευσεβής, σεμνή και μελετούσε ακατάπαυστα τον θείο λόγο.

Όταν η Οσία παντρεύτηκε (τον Ζαχαρία, άνδρα ευσεβή και ελεήμονα), υπήρξε πρότυπο χριστιανής συζύγου. Το σπίτι της ήταν συνεχώς ανοικτό για τους δυστυχείς, για τις χήρες, τα ορφανά και τους φτωχούς οικογενειάρχες. Συχνά πήγαινε η ίδια στα φτωχόσπιτα και μοίραζε απλόχερα ελεημοσύνη και περιποίηση στους αρρώστους.

Ο θάνατος τη βρήκε να εκτελεί τέτοια θεάρεστα έργα. Το δε λείψανο της, αξιώθηκε να γίνει όργανο πολλών ιαμάτων και θαυμάτων. Ένα από τα πολλά θαύματα είναι και το εξής: Οι συγγενείς της Oσίας είχαν συνήθεια και κάθε χρόνο να σηκώνουν το ιερό της λείψανο, το οποίο είναι σώο και ολόκληρο, και να αλλάζουν τα ρούχα της με άλλα καινούργια. Ισιώνουν επίσης και τα μαλλιά του κεφαλιού της που είναι άσπρα. Στην συνέχεια, κόβουν και τα νύχια των χειρών και των ποδών της, αφού αυτά έχουν μεγαλώσει, σαν να ήταν ζωντανή. Τέλος, ψέλνουν το τρισάγιον, και αποθέτουν πάλι το σώμα της στην θήκη.

Η Εκκλησία τιμά την μνήμη της Οσίας στις 3 Αυγούστου. Στον κώδικα 73 της Μονής Παναγίας της Χάλκης, καλείται Θεόκλητη και η μνήμη της αναφέρεται την 21η Αυγούστου.  

https://www.saint.gr

ΟΣΙΑ ΕΙΡΗΝΗ Η ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ- Η ΑΓΙΑ ΝΑ ΠΡΕΣΒΕΥΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!

Οσία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου

Η Οσία Ειρήνη έζησε στα χρόνια της βασίλισσας Θεοδώρας, που αναστήλωσε τις άγιες εικόνες. Η Ειρήνη καταγόταν από την Καππαδοκία και διακρινόταν όχι μόνο για την ευσέβειά της, αλλά και για την σωματική ωραιότητά της και για την ευγενή ανατροφή της.

Είχε ζητηθεί λοιπόν σε γάμο, από διακεκριμένο άνδρα του παλατιού και ξεκίνησε για το Βυζάντιο. Στη διαδρομή όμως, πέρασε από τη Μονή του Χρυσοβαλάντου και τόσο ελκύστηκε από τη συναναστροφή των καλογριών, ώστε πήρε τη μεγάλη απόφαση να παραμείνει μαζί τους. Έτσι απέρριψε τις κοσμικές δόξες, γύρισε στην πατρίδα της, πούλησε τα υπάρχοντά της, βοηθώντας πολλούς φτωχούς και τα υπόλοιπα χρήματα τα εναπόθεσε στη Μονή. Έγινε μοναχή και η ζωή της μέσα στο μοναστήρι υπήρξε πολύ ασκητική και αγία.

Όταν πέθανε η ηγουμένη, η Ειρήνη, παρά την άρνηση της, ορίστηκε διάδοχος της. Από τη νέα της θέση, επετέλεσε τα καθήκοντα της άριστα. Ο Θεός μάλιστα, την προίκισε με το προφητικό και θαυματουργικό χάρισμα. Έτσι διά της προσευχής της, απάλλαξε πολλούς από τα δαιμόνια. Προαισθάνθηκε τον θάνατο της και απεβίωσε ειρηνικά, γεμάτη χαρά για το ευχάριστο ουράνιο ταξίδι της. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη της Οσίας στις 28 Ιουλίου.

http://www.saint.gr

ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

Όσιος Γερόντιος ο Αγιορείτης

 

Ο Όσιος Γερόντιος ήταν ηγούμενος της παλιάς Μονής των Βουλευτηρίων του Αγίου Όρους. Αλλά επειδή η Μονή αυτή ήταν παραλιακή και δεχόταν πολλές επιδρομές βαρβάρων, εγκαταλείφθηκε από τους μοναχούς, που πήγαν σ' άλλα δυσπρόσιτα μέρη του Αγίου Όρους. Έτσι και ο όσιος Γερόντιος, μαζί με έναν υποτακτικό του, εγκαταστάθηκε στο πάνω μέρος της Σκήτης της Αγίας Άννας, όπου έκτισε ησυχαστήριο με εκκλησία στο όνομα του Αγίου Παντελεήμονα. Έτσι ο Όσιος Γερόντιος είναι ο πρώτος, που δημιούργησε τη Σκήτη της Αγίας Άννας. Εκεί κοντά μάλιστα, ο Όσιος δια αποκαλύψεως της Παναγίας, βρήκε νερό (ενώ ο τόπος εκεί ήταν εντελώς άνυδρος), που και σήμερα αναβλύζει και οι μοναχοί το χρησιμοποιούν σαν άγιασμα.
Ο Όσιος Γερόντιος έζησε μια υπερθαύμαστη ζωή και κοιμήθηκε σε μεγάλη ηλικία. Συνδέονταν με πνευματική φιλία με τον Όσιο Μάξιμο τον Καυσοκαλύβη, καθώς φαίνεται στον βίο του. Η σκήτη που ίδρυσε ανέδειξε περί τους δεκαπέντε γνωστούς αγίους και πολλούς μεγάλης αρετής πατέρες. Ασματική ακολουθία συνέθεσε ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου στις 26 Ιουλίου.
 
https://www.saint.gr

ΟΣΙΟΣ ΜΕΝΕΛΑΟΣ

 
Όσιος Μενέλαος

 
Ο Άγιος Μενέλαος γεννήθηκε στην Πρεσινιέ της Γαλλίας περί το 700 μ.Χ. και καταγόταν από πολύ επιφανή αριστοκρατική οικογένεια. Ήδη από πολύ μικρός ο Άγιος μας, προμηνούσε ότι θα ακολουθούσε το δρόμο όπου έδειξε ο Ιησούς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλά εμπόδια, δυσκολίες και προκλήσεις καθώς ο πατέρας του, όταν ο Άγιος έφτασε σε ώριμη ηλικία, τον πίεζε να πάρει την επίσημη κοινωνική του θέση ως πρίγκιπας που ήταν και να νυμφευτεί μια γαλαζοαίματη. Ο νεαρός Μενέλαος απάντησε θαρρετά πως δεν ήθελε ποτέ του να παντρευτεί και λόγω των συνεχών διαμαχών με τον πατέρα του, αναγκάστηκε με σπαραγμό καρδίας να υποκύψει στα κοσμικά σχέδια του. Μετά από έντονη προσευχή και για να μην πέσει σε ανέντιμη πτώση συμβουλεύτηκε δύο από τους πιο στενούς και έμπιστους φίλους του, τον Σαββινίνο και τον Κώνστα και αποτολμούν και οι τρεις μαζί και φεύγουν από τον πατρικό ζυγό!
Καθοδηγούμενοι από την Θεία Πρόνοια εγκαταλείπουν την πόλη τους και φτάνουν στο ερειπωμένο, αρχαίο και ξακουστό Μοναστήρι του Μενά ή του Αγίου Μηνά. Αφού είχαν εγκατασταθεί για τα καλά στον ησυχαστικό τόπο, μια μέρα δέχτηκαν την επίσκεψη ενός νέου μοναχού: του Θεοφρίτου που τους πρότεινε να πάνε και να τεθούν κάτω από την πνευματική καθοδήγηση του Αγίου Εύδου. Έτσι εντάχθηκαν στη συνοδεία του.
Μετά από αρκετό καιρό οι παιδαριογέροντες ησυχαστές μας είχαν αποκτήσει μεγάλη φήμη και έφτασε τόσο μακριά που μια μέρα έφτασαν προ των πυλών της Μονής, η μητέρα του, η αδελφή της και η τέως μνηστή του. Αρχικά ο Άγιος πίστευε ότι ήλθαν για να του αλλάξουν γνώμη αλλά ώ των απείρων σου θαυμάτων Χριστέ! Του ζήτησαν με πόθο να τις οδηγήσει στην ένθεη ζωή του Χριστού και να τις χειροθετίσει Μοναχές!
Μετά από το παραπάνω περιστατικό, ένας μεγάλος αριθμός υποτακτικών - δόκιμων Μοναχών ήλθαν και υποτάχθηκαν κοντά στον Όσιο, ποθούντες την οδόν της ησυχαστικής ασκήσεως. Το μικρό και ερειπωμένο Μοναστήρι του ΜΕΝΑΤ αναπαλαιώθηκε και στη θέση του υπάρχει το θεόρατο Αββαείον - Λαύρα που θα πάρει το όνομα του Άγιου καθώς θεωρείται δεύτερος κτήτορας και ανακαινιστής του.
Ο Άγιος προείδε το τέλος του να βρίσκεται επί θύρας. Έτσι προετοίμασε με ιερές συμβουλές τους Αδελφούς και Πατέρες της Μονής και αφού πρότεινε τον διάδοχό του, αναχώρησε σε λίγες μέρες για τον λατρευτό του Νυμφίο-Χριστό.

Ο Άγιος Μενέλαος με τη Χάρη του Θεού, έκανε πολλά θαύματα, ενόσω βρισκόταν ακόμη εν ζωή, ως ηγούμενος. Παρακάτω αναφέρονται συνοπτικά πέντε από αυτά:
1) Ένας άνθρωπος, που τον έλεγαν Ροβέρτο, και καταγόταν από την Turonius υπέφερε από άσχημη παραλυσία, πήγε στην Θεία Λειτουργία, που έκανε ο Όσιος Μενέλαος ως ημιαγρυπνία, τον εσταύρωσε, τον κοινώνησε και έγινε εντελώς καλά και περπάτησε.
2) Μια γυναίκα που είχε χάσει το φως της, γεννημένη στο Carantonio όπου τιμούσε ιδιαίτερα την Μητέρα του Θεού, ήλθε κι αυτή ως προσκυνήτρια σε μια Ακολουθία και μόλις συνάντησε τον Άγιο, αμέσως είδε.
3) Ένας άνδρας τυφλός εκ γενετής, ονόματι Karaldis, ευγενής από το Παρίσι, συνάντησε τον Γέροντα, ο οποίος εποίησε πηλόν από το αγίασμα της Μονής, τον εσταύρωσε εν ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και ώ του θαύματος άρχισε να βλέπει και να δοξάζει τον Θεό, ως ο τυφλός του Ευαγγελίου.
4) Ένα παιδί που το συνάντησε πεθαμένο, το είδε με τόσην αγαπητική δύναμη και συμπάθεια, που με την πύρινη ικετηρία του προς τον Κύριον της ζωής και του θανάτου, «ο τον θάνατον σκυλεύσας», τον επανέφερε πίσω στην ζωή.
5) Έχοντας ως υπόδειγμα τον θαυμαστόν πνευματικόν του προστάτη, Όσιο Βενέδικτο, εξέβαλε δαιμόνιον με μόνο ένα ράπισμα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου στις 22 Ιουλίου.
 
https://www.saint.gr

ΟΣΙΟΣ ΔΙΟΣ

 Όσιος Δίος

 

Ο Όσιος Δίος καταγόταν από την Αντιόχεια της Συρίας, και έζησε στα χρόνια του μεγάλου Θεοδοσίου. Ήταν διακεκριμένος για τη θεολογική του πολυμάθεια και για την ανυπόκριτη ευσέβεια και εγκράτεια.
Σε ηλικία μάλιστα 35 ετών, τόσο πολύ είχε εξαπλωθεί η φήμη της αρετής του, που από παντού έρχονταν ν' ακούσουν τις πολύτιμες συμβουλές του. Μετά από χρόνια, τον προσκάλεσε ο Πατριάρχης Αττικός (406 - 425 μ.Χ.) στην Κωνσταντινούπολη και τον χειροτόνησε ιερέα. Τα Ιερατικά του καθήκοντα, επετέλεσε με πολύ ζήλο και ακρίβεια. Ήταν στους ενορίτες του, πρότυπο Ιερού και φιλόστοργου πνευματικού πατέρα και οικογενειακού συμβούλου. Στην Κωνσταντινούπολη ίδρυσε και μοναστήρι.
Κάποτε αρρώστησε βαριά, που έφτασε μέχρι τα πρόθυρα του θανάτου. Σώθηκε όμως από θαύμα. Τελικά πέθανε ειρηνικά, αφού διατήρησε μέχρι την τελευταία του πνοή το πυρ της ευσέβειας και της στοργής για τις ψυχές του ποιμνίου του.
 
https://www.saint.gr

ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΑΒΒΑΪΤΗΣ

Όσιος Θεόδωρος ο Σαββαΐτης, Επίσκοπος Εδέσσης

 

Ο πατέρας του Οσίου ονομαζόταν Συμεών, η δε μητέρα του Μαρία. Φοίτησε σε σχολεία και διακρίθηκε για τη μάθηση φιλοσοφικών γνώσεων, καθώς και της ρητορικής και της φιλοσοφίας.
Σε ηλικία 10 χρονών έμεινε ορφανός και την μισή περιουσία των γονέων του πήρε η αδελφή του για να αποκατασταθεί και την άλλη μισή ο ίδιος, την οποία μοίρασε στους φτωχούς και αναχώρησε για την Ιερουσαλήμ. Εκεί προσκύνησε τους Αγίους Τόπους και τελικά έγινε μοναχός στη Λαύρα του Αγίου Σάββα.
Εκεί ασκήθηκε στην αρετή σε μεγάλο βαθμό και υπήρξε διάσημος ασκητής. Λόγω των μεγάλων του αρετών, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων τον έκανε επίσκοπο Εδέσσης (Μέσης Ανατολής). Σαν ποιμενάρχης υπήρξε άριστος, με τις πολλές θεολογικές του γνώσεις, τις πολλές του αρετές και προ πάντων με την μεγάλη του αγάπη, που διέθετε άφθονη στο ποίμνιο του. Όταν κάλεσε και ευλόγησε τον κλήρο και τον λαό της Έδεσσας, παρέδωσε την αγία του ψυχή στον ουράνιο Πατέρα.
Tον βίο του Οσίου συνέγραψε ο Eπίσκοπος Eμέσσης Bασίλειος ενώ σώζεται και βίος του στα Ελληνικά ο οποίος βρίσκετε στη Μονή Ιβήρων. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου στις 19 Ιουλίου.
 
https://www.saint.gr

ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ

 

Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων του Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ

 
Η Ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ έγινε το 1903 μ.Χ., 70 χρόνια μετά το θάνατο του. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει την ανακομιδή των ιερών λειψάνων του Οσίου στις 19 Ιουλίου εκάστου έτους.

Σχετικά με τα Λείψανα του Αγίου Σεραφείμ επικρατούν δύο απόψεις. Σύμφωνα με την πρώτη βρέθηκαν στο Μουσείο Αθεΐας της Αγίας Πετρουπόλεως (Ναός Παναγίας του Καζάν), μετά την κατάρρευση του Μαρξιστικού καθεστώτος (1989 μ.Χ.). Σύμφωνα με την δεύτερη, τα Λείψανα του Αγίου Σεραφείμ δεν κατασχέθηκαν ποτέ από τους Μπολσεβίκους, διότι είχαν κρυφτεί από πιστούς της Εκκλησίας των Κατακομβών. Ακόμη, μεταξύ των Κατακομβιτών πιστών κυκλοφορεί και προφητεία του Αγίου, σύμφωνα με την οποία τα Λείψανά του δεν θα βγουν από την Ρωσία, «ἄχρι τῆς Δευτέρας Παρουσίας».
 
https://www.saint.gr

ΟΣΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΦΑΡΑΓΓΙΤΗΣ

 
Όσιος Αρσένιος ο Αγιοφαραγγίτης

 
Ο Όσιος Αρσένιος, μύησε τον Όσιο Γρηγόριο τον Σιναΐτη στην νηπτική εσωτερική εργασία της εμπειρικής νοεράς προσευχής, όπως πληροφορούμαστε από δημοσιευμένα ελληνικά και σλαβικά χειρόγραφα. Μετά από συναναστροφή του Οσίου Γρηγορίου με τον Όσιο Αρσένιο, «…τόν θεῖον ἐκεῖνον ἄνδρα…» μεταξύ άλλων πληροφορούμαστε ότι ο Όσιος Αρσένιος τον δίδαξε «…περί τέ φυλακῆς νοός, περί νήψεως εἰλικρινοῦς καί καθαρᾶς προσευχῆς, ὅπως διά τῆς τῶν ἐντολῶν ἐργασίας ὁ νοῦς καθαίρεται καντεῦθεν ὁ οὕτω θεοφιλῶς μεριμνῶν καί μελετῶν ἄνθρωπος ἐλλαμπόμενος ὅλος φωτοειδής γίνεται…». Η νοερά προσευχή από τον Όσιο Αρσένιο διά του Οσίου Γρηγορίου, μεταφέρθηκε στο Άγιο Όρος. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου στις 14 Ιουλίου.
 
https://www.saint.gr