ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ, ΜΗΤΕΡΑ ΦΙΛΟΣΤΟΡΓΗ, ΜΗΤΕΡΑ ΟΛΩΝ, ΒΟΗΘΑ ΚΑΙ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ!

Υπεραγία Θεοτόκε, Μητέρα φιλόστοργη, Μητέρα όλων, βοήθα και σώσον ημάς!

ΙΕΡΟΚΥΡΗΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: "ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ!".

 ΙΕΡΟΚΥΡΗΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΌΠΟΥΛΟΣ: " ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ!

865) Σύμφωνα με την Ιερά Παράδοση, η Παναγία κοιμήθηκε το 44 μ. Χ . Κατά την μεταφορά του σκηνώματος της, προκειμένου να ταφεί, οργανώθηκε από κάποιους Ιουδαίους ένα " χτύπημα" , με σκοπό να πεταχτεί κάτω στο έδαφος το φέρετρο που την μετέφεραν. Συνέβη όμως ένα θαυμαστό γεγονός: 

Αυτοί που προσπάθησαν να κάνουν αυτή την ασέβεια, τυφλώθηκαν! Ένας Εβραίος μάλιστα θέλησε να αρπάξει το φέρετρο, για να δει, ποιά θα είναι η τιμωρία του. Όχι μόνο τυφλώθηκε, αλλά και τα ασεβή χέρια του, κοπήκανε και μείνανε κολλημένα στο φέρετρο της Θεοτόκου! Αυτό το γεγονός, έκανε τον Εβραίο να νοιώσει συντριβή καρδιάς και να πιστέψει στο Χριστό και στην Παναγία! Μάλιστα πήρε ένα κομμάτι από το ένδυμα της Παναγίας και κατά θαυμαστό τρόπο αποκόλλησαν τα χέρια του από το φέρετρο και συγκολλήθηκαν πάλι στο σώμα του! 

Όσοι τυφλώθηκαν και πίστεψαν, θεραπεύτηκαν από την Παναγία μας....

Π. ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΕ ΟΛΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΜΕ ΟΛΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ..., ΕΚΕΙΝΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΝΑ ΦΟΒΗΘΕΙ!

Π. Ανανίας Κουστένης: Όποιος αγαπά την Παναγία με όλη του την ψυχή και με όλη του την ύπαρξη και όποιος την εμπιστεύεται και όποιος αφήνει επάνω της όλες του τις ελπίδες και προσπαθεί να κάμει πράξη το Ευαγγέλιο του Υιού και Θεού Της, εκείνος δεν έχει τίποτε να φοβηθεί, τίποτε μα τίποτε, ούτε σε αυτόν τον αιώνα, ούτε στον μέλλοντα. Αφού θα έχει μαζί του την Υπεραγία Θεοτόκο, την μετά Θεόν, Θεόν μας. Την Προστασία του κόσμου, την Υπέρμαχο Στρατηγώ, την Κυρία των Αγγέλων, αλλά και τη Μάνα των ανθρώπων.

Π.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΜΕΜΑΝ : "Η ΠΑΝΑΓΙΑ ".

Μέσα στη λάμψη του ασύγκριτου φωτός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, κατά τις αυγουστιάτικες αυτές μέρες, όταν ο φυσικός κόσμος φθάνει στο αποκορύφωμα της ομορφιάς του και γίνεται ύμνος δοξολογίας και ελπίδας και σύμβολο ενός άλλου κόσμου, ακούγονται τα λόγια της εορτής «τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν, ως γαρ ζωής Μητέρα προς την ζωήν μετέστησεν ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον». Ο θάνατος δεν είναι πλέον θάνατος. Ο θάνατος ακτινοβολεί αιωνιότητα και αθανασία. Ο θάνατος δεν είναι πλέον ρήξη αλλά ένωση. Δεν είναι λύπη, αλλά χαρά. Δεν είναι ήττα, αλλά νίκη. Είναι η αυγή της μυστικής και αιώνιας ημέρας.

+π.Αλεξάνδρου Σμέμαν "Η Παναγία"

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ: ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΕ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΤΗΣ!

Γερόντισσα Γαλακτία: Νὰ προσεύχεσθε στὴν Παναγία μὲ τοὺς Χαιρετισμοὺς καὶ τὴν Παράκλησή της. Ἂν δὲν προλαβαίνετε, νὰ τῆς φωνάζετε: «Παναγία μου, Παναγία μου προφθάσε». Τὸ ὄνομά Της, τὰ ’χει ὅλα μέσα. Νὰ λέτε πολλὲς φορὲς καὶ τὸ «χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε».

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΕΟΥΣΑΣ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΤΑΝ Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΣΛΙΔΗΣ.

Παναγία η Ελεούσα, 1823   εικόνα του παλαιού Καθολικού στην Ι. Μονή Αναλήψεως (Σίψα) Δράμας. Σε αυτήν την εικόνα προσηύχετο ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΚΑΛΥΒΙ, ΟΤΑΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΩ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ἐγὼ µερικὲς φορὲς ἐκεῖ στὸ Καλύβι, ὅταν θέλω νὰ προσευχηθῶ στὴν Παναγία, σκέφτοµαι: «πῶς νὰ πάω µἐ ἄδεια χέρια νὰ τὴν παρακαλέσω;». Κόβω λίγα ἀγριολούλουδα, τὰ πηγαίνω στὴν εἰκόνα Της καὶ λέω: «Παναγία µου, πάρε αὐτὰ τὰ λουλούδια ἀπὸ τὸ Περιβόλι Σου».

ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: "ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΧΑΣΩ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ; "

Τρεις μέρες πριν κοιμηθεί ο αείμνηστος ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος, του παρουσιάστηκε η Παναγία μας και τον ενημέρωσε, ότι σε 3 μέρες, ο Κύριος θα τον έπαιρνε...

Με αφορμή λοιπόν αυτήν την αποκάλυψη που του έκανε η Παναγία, αποφάσισε την επομένη μέρα, να κάνει την τελευταία του ομιλία με θέμα «Περί θανάτου». 

Και σε εκείνη την ομιλία, στην οποία ήταν εμφανώς συγκινημένος, διότι αποχαιρετούσε το ακροατήριό του, χωρίς εκείνοι να το γνωρίζουν, κατέληγε την ομιλία του, με τα εξής διδακτικά λόγια:

- Γιατί να χάσω την αιωνιότητα; σε ερωτώ.

- Δεν υπάρχει τίποτα; Δεν υπάρχει άλλη ζωή! θα μου πεις.

- Συμφωνούμε... Εάν όμως υπάρχει ένα στο εκατομμύριο, τί κέρδισες εσύ που δεν πιστεύεις και τί έχασα εγώ που πιστεύω; Που έφαγες λίγα μοσχάρια παραπάνω και εγώ έφαγα τα χόρτα που τρέφουν τα μοσχάρια; 

Που πήρες τη γυναίκα του αλλουνού ή πήρες τον άνδρα της αλληνής; 

Τί έκανες λοιπόν παραπάνω; 

Εσύ που τα ισοπέδωσες όλα, που δεν φοβάσαι Θεό... 

Εγώ νομίζω κάθε πρωΐ είναι πικρότερο το στόμα το δικό σου και χαλασμένο το στομάχι σου από το δικό μου που ζω μια ζωή συντηρητική. 

Νομίζω... 

Και τί πρόκειται να κερδίσω εγώ που πίστεψα και τί πρόκειται εσύ να χάσεις, που δεν πίστεψες, αν υπάρχει άλλη ζωή; 

Αυτές είναι οι λογικές σκέψεις που πρέπει να πρυτανεύουν στον άνθρωπο. 

Ας ακούσουμε λοιπόν τη φωνή του Θεού για να ζήσουμε στην αιωνιότητα, πράγμα που εύχομαι εις αλλήλους και εις πάντας. Αμήν. 

† Δημήτριος Παναγόπουλος 13 Φεβρουαρίου 1982

Αιωνία του η μνήμη

Π.ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΜΠΟΚΟΣ: "ΟΤΑΝ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΘΟΤΑΝ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ...".

 Όταν η Παναγία καθόταν στο σπίτι μας….
π. Δημητρίου Μπόκου

Κατά το Μάιο του 1929, τα λίγα χωράφια του χωριού και τα αμπέλια του κινδύνευαν να καταστραφούν τελείως από την επιδρομή αμέτρητων παμφάγων ακρίδων. Τρόπος να τις διώξουν δεν υπήρχε, ούτε μέσο να τις καταστρέψουν.

Τα χτήματα ήταν στην απόλυτη κυριαρχία της φοβερής ακρίδας. Όλοι οι χωρικοί έβλεπαν με δέος, πόνο και απελπισία την επικείμενη καταστροφή. Μόνο ο πανάγαθος Θεός μπορούσε να βοηθήσει με το άπειρο έλεός του και με τις ικεσίες της προστάτιδάς μας Παναγίας της Πυρσόγιαννης.

Το ίδιο απόγευμα οι κάτοικοι του χωριού, με πρώτο τον ιερέα παπα-Ηλία Παπακώστα, πηγαίνουν ασθμαίνοντας να φέρουν τη θαυματουργό εικόνα της Παναγίας για να γλυτώσει η Χάρη της τα χτήματα από την ολική καταστροφή και εξαφάνιση.

Όλο το βράδυ έψαλαν με κατάνυξη και με ιδιαίτερη προσοχή τη μεγάλη Παράκληση και πουρνό-πουρνό, ψάλλοντας σε όλο τον δρόμο το «Εν τη Γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας, εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες, Θεοτόκε…», τη μετέφεραν στο χωριό μας και στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου.

Γονατιστοί μέσα στο ναό έψαλαν τη μεγάλη Παράκληση και πήραν Αγιασμό, για να ραντίσουν τα δοκιμασμένα από τη λαίλαπα των ακρίδων χτήματα.

Στο τέλος όλο το χωριό με επικεφαλής τον ιερέα παπα-Ηλία Παπακώστα, ψάλλοντας συνεχώς και ικετεύοντας, έφεραν τη θαυματουργή Εικόνα έξω από τον Ναό του Αγίου Μηνά, με πρόσωπο προς τα χτήματα και προσεύχονταν για να κάνει το θαύμα η Παναγία μας.

Και ω των θαυμασίων σου, Μητέρα του Θεού, Μητέρα της ψυχής μας και προστασία όλων! Οι ακρίδες, σύννεφα ολόκληρα, φεύγοντας από τα χτήματα, έπεφταν στον Σαραντάπορο ποταμό και πνίγονταν.

Η φωνή απελπισίας, η θερμή ικεσία και παράκληση των συγχωριανών εισακούσθηκε. Η Παναγία μας, η προστάτις όλων των πονεμένων, έσωσε για μια ακόμη φορά το χωριό μας. Δοξασμένο ας είναι το άγιο όνομά της!

(Ελεύθερη παράθεση από το βιβλίο: Νικολάου Τσίπα, Σεργιάνισμα στους χώρους και στην ιστορία της Πυρσόγιαννης).

Τέτοια γινόντουσαν τις εποχές που οι άνθρωποι είχαν μονάχα τον γείτονα και τον Θεό. Τον γείτονα για τα πέρα-δώθε, τον Θεό για τα δύσκολα. Είτε χαρά είχαν είτε λύπη, εκεί θα έτρεχαν.

Έλεγαν π.χ. οι Φαρασιώτες της Καππαδοκίας, οι συμπατριώτες του αγίου Παϊσίου: «Εμείς στην πατρίδα μας τί θα πει γιατρός δεν ξέραμε. Στον Χατζεφεντή τρέχαμε (στον άγιο Αρσένιο, που τους διάβαζε κάποια ευχή και γίνονταν καλά).

Στην Ελλάδα μάθαμε από γιατρούς, αλλ’ αν τα πούμε αυτά εδώ στους ντόπιους, τους φαίνονται παράξενα».

Ο Θεός, η Παναγία και οι Άγιοι, ήταν η απαντοχή τους, η παρέα, το αποκούμπι τους. Μ’ αυτούς τα λέγανε, μ’ αυτούς τρωγόντουσαν νύχτα και μέρα. Στον Θεό λέγαν την καλημέρα τους με το που άνοιγαν τα μάτια τους, σ’ αυτόν και την καληνύχτα τους.

Ο μεγάλος Μακρυγιάννης διηγείται πως μάλωσε κάποτε, φτωχό παιδί, με τον Αϊ-Γιάννη τον Πρόδρομο, πικραμένος από την ανθρώπινη κακία. Και μια με τις απειλές, μια με τα παρακάλια, έκαμα, λέει, τις συμφωνίες μου με τον άγιο, να με βοηθήσει αυτός να προκόψω, κι εγώ να του φτιάξω καινούργια την εκκλησία του.

Ο ατίθασος Καραϊσκάκης είχε την Παναγία την Προυσιώτισσα, την «Κυρά της Ρούμελης», σαν μάνα του. Στο μοναστήρι της είχε τη μόνιμη κατοικία του. Της μιλούσε με απόλυτη οικειότητα.

Με τη γνωστή του αμετροέπεια, χαριεντίζονταν μαζί της με απλότητα, όταν ασήμωσε την εικόνα της, μετά από μια θεραπεία του από τους πυρετούς και τις θέρμες που τον τσάκιζαν αδιάκοπα: «Γυναίκα δεν είσαι και συ, Μεγαλόχαρη;

Έπρεπε, βλέπεις, να σου τάξω μπιχλιμπίδια για να με κάνεις καλά!»

Αυτά δείχνουν σχέση. Οικεία, ζεστή σχέση. Ο Θεός, οι άγιοι, μα ιδιαίτερα η Παναγία, δεν ήταν κάποιοι ξένοι, άγνωστοι, μα σπιτικοί, οι δικοί τους άνθρωποι. Μέλη της οικογένειάς τους.

Δεν βάδιζαν μόνοι τον τραχύ δρόμο της ζωής τους, αλλά παρέα με τους αγίους τους, «συν πάσι τοις αγίοις». Οικοδέσποινα, νοικοκυρά σε κάθε σπίτι, είχαν πάντα τη Μεγαλόχαρη. Σε κάθε συμφορά, την Παναγιά καλούσαν πρώτη-πρώτη να συνδράμει.

Δεν ήταν γάμος και χαρά, που να μη ζητήσουν με τα όμορφα τραγούδια τους να παρευρεθεί κι εκείνη στη χαρούμενη συντροφιά τους.

– Έλα Θεέ και Παναγιά με τον Μονογενή σου,
κι ευλόγα μας τούτ’ την δουλειάν, που ’ναι ’πο την βουλήν σου…

Δεν ήταν πόνος και καημός, που δεν θα τον ακουμπούσαν στα πόδια της πιο πονεμένης μάνας του κόσμου.

Τα δάκρυα της Παναγιάς για τον μοναχογιό της, γίνονταν βάλσαμο και παρηγοριά, ένα με τα δικά τους δάκρυα. Έσμιγε το πικρό μοιρολόι τους με τον θρήνο της Μεγάλης Μάνας τους.

– Άρχοντες, αφουγκράστε μου της Δέσποινας τον θρήνον,
πώς κλαίει τον Μονογενή εις τον Σταυρόν εκείνον…

Δεν έβαζαν ψωμί στο στόμα τους, αν δεν καλούσαν Χριστό και Παναγιά συντροφιά στο τραπέζι τους, αχώριστους συνδαιτυμόνες τους.

– Σε τουτ’ την τάβλα που ’μαστε, σε τούτο το τραπέζι,
τον Άγγελο φιλεύουμε και το Χριστό κερνάμε
και την Παρθένα Δέσποινα διπλά την προσκυνάμε,
να μας χαρίσει τα κλειδιά, κλειδιά του Παραδείσου,
ν’ ανοίξω τον Παράδεισο, να μπω να σεργιανίσω,
να δω τους πλούσιους πώς περνούν και τους φτωχούς τί κάνουν…

Και η Παναγιά; Να μη συντρέχει, όταν τ’ αγαπημένα της παιδιά την προσκαλούν; Να μη σκοτώνεται να τα σκεπάσει, όταν απελπισμένα τη φωνάζουν;

Σχέση αγάπης, βλέπεις, είναι αυτή, αμφίδρομη, πώς να φανεί αδιάφορη; Αισθάνεται μάνα κι αυτή για όσους αισθάνονται παιδιά της. Ξεχειλίζει ο μητρικός της πόθος για μας.

Εμείς όμως; Σήμερα που δεν μας νοιάζει ο γείτονας και τον Θεό δεν τον ντρεπόμαστε μήτε τον θέλουμε, που νοιώθουμε τάχα δυνατοί και άτρωτοι στον, παρά ταύτα, ετοιμόρροπο τενεκεδένιο μας παράδεισο, θα παραμείνουμε αδιάφοροι σε μια τέτοια μητέρα;

Που καταδέχεται να μας θεωρεί, όχι κάποιους μακρινούς, αλλά καταδικούς της οικείους, λατρεμένους της συγγενείς; Πού θα ξαναβρούμε μια τέτοια αγάπη;

«Συγγενούς οικειότητος μη επιλάθη, Δέσποινα…»

Εορτή Κοιμήσεως Θεοτόκου
Αύγουστος 2018
Α ν τ ι ύ λ η
Ι. Ναός Αγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα
Τηλ. 26820-25861/23075/6980.898.504
e-mail: antiyli.gr@gmail.com

Πηγή Askitikon.

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ: ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΕΥΛΑΒΕΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ!

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: Να έχετε ευλάβεια σε όλους τους Αγίους της Εκκλησίας και περισσότερο στην Παναγία, γιατί όλοι οι Άγιοι είναι »δούλοι» του Χριστού, ενώ η Θεοτόκος είναι η βασίλισσα του Ουρανού και της γης και παρακαλεί τον φιλεύσπλαχνο Χριστό, για τις αμαρτίες μας.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΕΧΕΙ ΔΥΝΑΜΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ!

– Γέροντα, και το όνομα της Παναγίας έχει δύναμη πνευματική, όπως και το όνομα του Χριστού;
 
- Ναι. Όποιος έχει πολλή ευλάβεια την Παναγία, ακούει το όνομά Της και αλλοιώνεται. Ή, αν το βρη κάπου γραμμένο, το ασπάζεται με ευλάβεια και σκιρτάει η καρδιά του. Μπορεί να κάνη ολόκληρη Ακολουθία με έναν συνεχή ασπασμό στο όνομα της Παναγίας. Και όταν προσκυνά την εικόνα Της, δεν έχει την αίσθηση ότι είναι εικόνα, αλλά ότι είναι η Ίδια, και πέφτει κάτω λειωμένος, διαλυμένος από την αγάπη Της.

Ο ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΪΔΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ!

 Ο π. Ιωάννης Καλαΐδης γιά την Παναγία!

Μια γυναίκα, η Εύα μας έβγαλε από τον παράδεισο και μια γυναίκα, η Παναγία μας άνοιξε ξανά τον παράδεισο για να μας ξαναβάλει μέσα. 

Η Παναγία είναι Παν-αγία. Είναι μετά τον Θεό πάνω από τους Αγίους και τους Αγγέλους και είναι η Μητέρα μας.

ΟΣΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ!

Οσίου Παισΐου γιά την Παναγία

Ρώτησαν κάποτε τον Όσιο Παΐσιο:
– Πέστε μας , Γέροντα, κάτι για την Παναγία.

– Τι να σας πω; Με φέρνετε σε πολύ δύσκολη θέση. Για να μιλήση κανείς για την Παναγία, πρέπει να Την ζήση.

– Γέροντα, και το όνομα της Παναγίας έχει δύναμη πνευματική , όπως και το όνομα του Χριστού;

-Ναι. Όποιος έχει πολλή ευλάβεια την Παναγία, ακούει το όνομά Της και αλλοιώνεται. Ή, να το βρη κάπου γραμμένο, το ασπάζεται με ευλάβεια και σκιρτάει η καρδιά του.
Μπορεί να κάνη ολόκληρη Ακολουθία με έναν συνεχή ασπασμό στο όνομα της Παναγίας. Και όταν προσκυνά την εικόνα Της, δεν έχει την αίσθηση ότι είναι εικόνα, αλλά ότι είναι η ίδια η Παναγία, και πέφτει κάτω λειωμένος, διαλυμένος από την αγάπη Της.

– Γέροντα, να μας λέγατε κάτι από το προσκύνημά σας στην Παναγία της Τήνου.

– Τι να πω; Μια τόσο μικρή εικόνα κι έχει τόση Χάρη!
Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από κοντά της. Παραμέρισα λίγο, για να μην εμποδίζω τους άλλους που ήθελαν να προσκυνήσουν.

– Μερικοί, Γέροντα, σκανδαλίζονται από τα πολλά αφιερώματα που έχουν οι θαυματουργές εικόνες της Παναγίας.

-Να σας πω τι έπαθε μια φορά ένας πολύ απλός και ευλαβής προσκυνητής.
Πήγε στην Μονή Ιβήρων και προσκύνησε την Παναγία την Πορταΐτισσα. Εκεί, η εικόνα είναι γεμάτη φλουριά. Στον γυρισμό, πηγαίνοντας για την Μονή Σταυρονικήτα, μπήκε σε λογισμούς
«Παναγία μου, είπε, εγώ ήθελα να Σε δω αλλιώς απλή, όχι με φλουριά».
Τι παθαίνει εν τω μεταξύ; Τον έπιασε ένας πόνος δυνατός, ζαλίστηκε και έμεινε εκεί, στην μέση του δρόμου. Άρχισε λοιπόν να ζητάη βοήθεια από την Παναγία: «Παναγία μου, έλεγε, κάνε με καλά και θα σου φέρω δυό φλουριά!».
Τότε του παρουσιάστηκε η Παναγία και του είπε: «Έτσι μου τα έφεραν τα φλουριά. Μήπως εγώ τα ζήτησα; Μήπως τα ήθελα εγώ;».

Και αμέσως ο πόνος σταμάτησε. Βλέπετε, επειδή είχε καλή διάθεση, πολλή πίστη, τον βοήθησε η Παναγία.
Εγώ μερικές φορές εκεί στο Καλύβι, όταν θέλω να προσευχηθώ στην Παναγία, σκέφτομαι: «Πώς να πάω πίσω με άδεια χέρια να Την παρακαλέσω;».
Κόβω λίγα αγριολούλουδα, τα πηγαίνω στην εικόνα Της και λέω: «Παναγία μου, πάρε αυτά τα λουλούδια από το Περιβόλι Σου».
Πριν πάω στο Άγιον Όρος , άκουγα να λένε ότι είναι «το Περιβόλι της Παναγίας» και περίμενα να δω λουλούδια, δένδρα οπωροφόρα κ.λπ.
Όταν πήγα και είδα άγριες καστανιές, κουμαριές, κατάλαβα ότι είναι πνευματικό το περιβόλι της Παναγίας. Αργότερα ένιωσα μέσα σε αυτό και την παρουσία Της.

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ ΒΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ: "ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ, ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΛΥΠΟΥΜΕ, ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΩΣ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΑΣ".

Την Κυρία Θεοτόκο, να μην Την λυπούμε, να Την έχουμε αδιαλείπτως στο στόμα μας. Το ''Θεοτόκε Παρθένε'' και το ''Θεοτόκε Παρθένε Χαίρε και Κεχαριτωμένη Μαρία...'', να μην λείπει από το στόμα μας. Έτσι να Την ικετεύουμε, να Την παρακαλούμε, γιατί χαίρεται η Παναγία, χαίρεται και ο Χριστός, όταν υμνολογούμε την Κυρία Θεοτόκο.      

                                                     Γεροντίσσης Μακρίνας Βασσοπούλου.

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: "Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ".

Η Παναγία είναι η μεγαλυτέρα ασφάλεια του ανθρώπου… 

Και είναι αδύνατον ένας άνθρωπος να κάνη ευχή και να μην ανακαλύψει την Παναγία μέσα εις την ζωήν του…

Όσιος Ιωσήφ ο ησυχαστής . 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: "ΤΩΡΑ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ, ΘΑ ΘΗΛΑΣΩ ΛΙΓΟ ΧΑΡΗ" .

– Γέροντα, όταν έχω συνέχεια πτώσεις στον αγώνα μου με πιάνει λύπη.

– Να ψέλνης το «Πάντων προστατεύεις αγαθή» και το «Πάντων θλιβομένων η χαρά». Αυτό να το κάνης σαν κανόνα, και η Παναγία θα σε βοηθήση. Η Παναγία δεν μας αφήνει· μας κουβαλάει στην πλάτη Της, αρκεί κι εμείς να το θέλουμε και να μην κλωτσάμε, όπως κάνουν τα άτακτα παιδιά.

– Γέροντα, θα ήθελα η Παναγία να κρατήση κι εμένα στην αγκαλιά Της, όπως κρατάει τον Χριστό.

– Δεν σε κράτησε ποτέ εσένα; Δεν ένιωσες καμμιά φορά σαν μωρό στην αγκαλιά Της; Εγώ αισθάνομαι σαν παιδάκι κοντά Της. Την νιώθω Μάνα μου. Πολλές φορές ακουμπώ στην εικόνα Της και λέω: «Τώρα, Παναγία μου, θα θηλάσω λίγο Χάρη». Νιώθω σαν μωρό που θηλάζει στην αγκαλιά της μάνας του ξέγνοιαστο, και τρέφομαι με Χάρη.

– Γέροντα, γιατί η Παναγία άλλοτε μου δίνει αμέσως αυτό που Της ζητώ και άλλοτε όχι;

– Η Παναγία, όποτε έχουμε ανάγκη, απαντά αμέσως στην προσευχή μας• όποτε δεν έχουμε, μας αφήνει, για να αποκτήσουμε λίγη παλληκαριά

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ: ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ, ΕΧΟΥΜΕ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ!

Γέρων Εφραίμ Αριζόνας: Όταν λέμε την παράκληση έχουμε χαρά και φώτιση από την Παναγία μας. Πολύ μας βοηθάει η Παναγία μας. Μας βγάζει από πολλά αδιέξοδα. 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ: Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΒΙΟΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΒΙΩΤΟΣ, ΕΑΝ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ!

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: Ο ανθρώπινος βίος θα ήταν αβίωτος, εάν οι πιστοί δεν είχαμε την Παναγία να συνομιλούμε μαζί της. Είναι η Μεσίτρια και η αληθινή παρηγορία μας. 

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΝΕΚΡΑΡΙΟΣ ΒΙΤΑΛΗΣ: "ΕΛΑΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΟΥΜΕ ΤΗ ΜΕΣΙΤΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΤΗ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ".

Γέροντας Νεκτάριος Βιτάλης

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε τα ελαττώματά μας. Δε μας διώχνει ο Χριστός από κοντά του. Ελάτε όλοι μαζί να παρακαλέσουμε τη μεσίτρια του κόσμου, τη Βασίλισσα τον Ουρανών, να μας βοηθήσει στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας. Όπως έλεγε ο Απόστολος Παύλος: «Γρηγορείτε και προσεύχεστε. Επισκέπτεστε τους ασθενείς»
Πρέπει όλοι μας να διαδίδουμε την Ορθοδοξία. Δίχως την Ορθοδοξία δεν κάνουμε τίποτα. Να μην είμαστε προδότες στη θρησκεία μας, την πίστη μας. Ο Άγιος Νεκτάριος είναι το παράδειγμα σε όλο τον κόσμο, πρέπει να τον μιμηθούμε. Η αγάπη είναι μεγάλο πράγμα. Ο Θεός δε διώχνει κανέναν. Η Παναγία μας μεσιτεύει προς τον Θεό. Είναι στο πλευρό μας και μας καθοδηγεί. Εμείς όμως δεν τους αγαπάμε πραγματικά, το Θεό μας, την Παναγία, τους Αγίους μας. Στη πραγματικότητα δεν κάνουμε τίποτα. Χρειάζεται ΥΠΟΜΟΝΗ και ΠΡΟΣΕΥΧΗ.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ: ΧΑΙΡΕ, ΑΣΤΕΡΟΣ ΑΔΥΤΟΥ ΜΗΤΗΡ!

''Χαίρε, αστέρος αδύτου Μήτηρ· χαίρε, αυγή μυστικής ημέρας''

Τι σημαίνουν τα λόγια αυτά; Έχουν βαθιά νοήματα. Ας προσπαθήσουμε να τα εξηγήσουμε.

"Χαίρε, αστέρος αδύτου Μήτηρ".
Υπάρχουν αγαπητοί μου, δύο φώτα. Το ένα είναι το υλικό φως. Τι είναι το υλικό φως; Είναι ένα μυστήριο. Ό Θεός δημιούργησε και το φως και τον ήλιο ως πηγή του υλικού φως. Το φως αυτό του ηλίου φωτίζει και θερμαίνει όλη τη γη. Όπως λένε οι αστρονόμοι, ο ήλιος δεν είναι μικρός· φαίνεται μικρός λόγω της μεγάλης αποστάσεως. Είναι -μετρήστε- ένα εκατομμύριο τριακόσιες φορές μεγαλύτερος από τη γη.
Το σπουδαίο ποιο είναι· ότι η θέση που βρίσκεται είναι ό,τι χρειάζεται. Εάν υποθέσουμε, ότι ό Θεός διάτασσε τον ήλιο ν' απομακρυνθεί, η γη θα γέμιζε από παγετώνες και δε' θα μπορούσε να ζήση επάνω της άνθρωπος. Αν πάλι ο ήλιος πλησίαζε, τότε θά εκαίοντο τα πάντα. Όλα εν σοφία τα έκανε ό Κύριος.
Το δε ακόμα σπουδαιότερο είναι, ότι ο ήλιος μας φωτίζει δωρεάν. Ω αχάριστε άνθρωπε· αν δεν πληρώσεις τη Δ.Ε.Η., σου κόβει το ρεύμα, δεν κάνει έλεος. Κι από τους ναούς ακόμα εισπράττει τα χρήματα στο ακέραιο. Παλαιότερα, που υπήρχαν ευσεβείς κυβερνήται, το ρεύμα για τις εκκλησίες ήτο δωρεάν. Τώρα η Δ.Ε.Η. "δεν ανάβει ένα κερί". Και υπάρχουν πάμπτωχοι που δεν έχουν να πληρώνουν το ηλεκτρικό.
Δωρεάν λοιπόν ο φωτισμός του ηλίου, αλλ' εμείς αχάριστοι. Δυστυχώς, φως δωρεάν, νερό δωρεάν, αέρας δωρεάν, όλα δωρεάν και ένα ευχαριστώ δε' λέει ο άνθρωπος στο Θεό. Μέσ' στο στόμα έχει τη μπουκιά και το Χριστό βλαστημάει!
Λοιπόν ο ήλιος δεν στερεί τη γη από τις ακτίνες του, δεν σβήνει.
Και έτσι είναι μία εικόνα ενός άλλου φωτός.
Το δε άλλο αυτό φως είναι το πνευματικό φως.
Μικρά πνευματικά φώτα είναι και οι άνθρωποι, με τις λάμψεις της διανοίας των. Και στην παλαιά εποχή υπήρχαν τέτοια φώτα· οι προφήται ή άλλοι μεγάλοι άνδρες και φιλόσοφοι όπως ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης, ο Πλάτων... Και μέχρι σημέρα υπάρχουν τέτοιες διάνοιες, που μελετούν συνεχώς και ανακαλύπτουν θαυμαστά πράγματα της φύσεως. Τα περισσότερα όμως θαυμάσια είναι στον ίδιο τον άνθρωπο, στο έξοχο τούτο δημιούργημα.
Ώ Θεέ μου, "εθαυμαστώθη η γνώσίς σου εξ εμού", λέει ο ψαλμωδός (Ψαλμ. 138,6). "Μέγας ει, Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον των θαυμάσιων σου", λέει η Εκκλησία.
Αυτός είναι ο άνθρωπος. Διαστημόπλοιο είναι η σκέψη του, φτάνει αστραπιαίως μέχρι Κωνσταντινουπόλεως, μέχρι Αυστραλίας, παντού.
Η διάνοια του άνθρωπου είναι φως. Αλλά δεν έχει πάντοτε την φωτεινότητα. Έρχονται και στιγμές που σκοτίζεται και σφάλλει. Υπάρχουν πολλοί και μεγάλοι επιστήμονες, όπως ο Αϊνστάιν και άλλοι* αυτοί όμως εν συγκρίσει με ένα άλλο φως, ανέσπερο φως, τι είναι; Μικρά φώτα, πυγολαμπίδες. Όπως λέει ένας σύγχρονος ποιητής μας, ο Βερίτης, "ήταν φώτα, χίλια φώτα, μα δεν ήτανε το Φως"! Χίλια φώτα, αλλά μικρά, ελάχιστα. Ο δε Σωκράτης με επίγνωση παρεδέχετο· Ένα γνωρίζω καλώς, "ΟΤΙ ουδέν οίδα", ότι δεν γνωρίζω τίποτα.
Αλλά ποιος είναι το ανέσπερο φως;
'Ο Χριστός είναι το ανέσπερο φως, ο άδυτος ήλιος! Διότι ο φυσικός ήλιος θα σβήσει μια μέρα· και επιστημονικώς αποδεικνύεται αυτό. Και όλα τα αστέρια μια μέρα θα σβήσουν.
Ένας αστήρ όμως, ο Χριστός, εκείνος τον οποίον έφερε στον κόσμο η Παναγία, θα είναι φως ανέσπερο, αστέρι που δεν θα δύση ποτέ. Γι' αυτό ο ποιητής σήμερα λέει στην υπεραγία Θεοτόκο· "Χαίρε, αστέρος άδυτου Μητηρ". "Ολα στο Χριστό είναι φως. Φως ή διδασκαλία του, φως τα θαύματά του, φως τα σεπτά πάθη του -όπως θ' ακούσουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα· "Τα πάθη τα σεπτά η παρούσα ημέρα ως φώτα σωστικά ανατέλλει τω κόσμω"-, φως όλη η ζωή του, ο σταυρός και προ πάντων η άνάστασίς του κατά την οποίαν ψάλλουμε· "Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός.,.".
Μέσα στο φως του Χριστού ζούμε τώρα.
Και αυτό το φως δημιούργησε μία νέα κατάσταση. Προηγουμένως ο κόσμος ήταν στο σκοτάδι και δεν έβλεπε. Και ο Πλάτων λέει, ότι ο άνθρωπος μοιάζει με κάποιον που βρίσκεται μέσα σε μια σπηλιά και μόλις διακρίνει μακριά το φέγγος, την αυγή, τη χαραυγή μιας λαμπρής ημέρας. Γι΄ αυτή την ημέρα λέει εν συνεχεία, ο Ακάθιστος Ύμνος·
"Χαίρε, αυγή μυστικής ημέρας". Αυγή είναι το ξημέρωμα, το γλυκοχάραμα. Ανεβείτε το πρωί ψηλά στα όρη, επάνω στην κορυφή του Αγίου Όρους. Είναι θαυμάσιο να βλέπεις από εκεί τον ήλιο να ανατέλλει. Έτσι αρχίζει η ημέρα. Είναι το ωραιότερο Θέαμα.
"Χαίρε, αυγή μυστικής ημέρας". Αυγή είναι το ξημέρωμα, το γλυκοχάραμα. Ανεβείτε το πρωί ψηλά στα όρη, επάνω στην κορυφή του Αγίου Όρους. Είναι θαυμάσιο να βλέπεις από εκεί τον ήλιο να ανατέλλει. Έτσι αρχίζει η ημέρα. Είναι το ωραιότερο Θέαμα.
Άλλα ωραιότερο είναι το πνευματικό γλυκοχάραμα· όταν δηλαδή ο άνθρωπος πιστεύσει στο Χριστό και ακολουθήσει το δρόμο του Χριστού. Τότε αρχίζει γι΄ αυτόν μια νέα ημέρα, η "μυστική ημέρα", ή όντως νέα περίοδος της ζωής του.
Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο μέσα σε έξι ήμερες, την δε εβδόμη ημέρα έπαυσε να δημιουργεί και ανεπαύθη από τα έργα του (6λ. Γεν. 2,3). Όλη αυτή η μεγάλη χρονική περίοδος, που άρχισε όταν ανεπαύθη ό Θεός και θα τελειώσει όταν έλθει πάλι να κρίνει "ζώντας και νεκρούς" (Σύμ6. πίστ.), μπορεί να θεωρηθεί" ως μία ημέρα, ως συνέχεια της εβδόμης ημέρας.
Μετά δε τη δευτέρα παρουσία θ' αρχίσει μία άλλη ημέρα, η ογδόη λεγομένη ημέρα, η ατελεύτητος περίοδος της Βασιλείας των ουρανών. Όγδοη ημέρα τη χαρακτηρίζουν οι πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας. Αυτή είναι η "μυστική ημέρα", που λέει εδώ ο Ακάθιστος Ύμνος.
Ο Χριστός με την έλευσή του στον κόσμο έφερε ένα νέο είδος ζωής.
Εκείνος είναι ο νοητός ήλιος, που με την ανατολή του έφερε τη νέα ημέρα. Ημέρα όχι φυσική, σαν αυτή που αντικρίζουν οι άνθρωποι κάθε πρωί με τα φυσικά μάτια, όχι ημέρα που διαρκεί ορισμένες ώρες.
Η ημέρα αυτή του Χριστού είναι μυστική, δηλαδή πνευματική, και ατελεύτητος. Τη βλέπουν και την απολαμβάνουν μόνο όσοι έχουν πνευματικά μάτια, μόνο όσοι έχουν μυστική όραση. Με το Χριστό λοιπόν άρχισε η νέα ημέρα, η νέα περίοδος της ζωής για τον κόσμο. Και όπως της φυσικής ημέρας προηγείται η αυγή, κατά παρόμοιο τρόπο και της μυστικής ημέρας του Χριστού προηγείται η Παναγία. Γι΄ αυτό ο Ακάθιστος Ύμνος λέει, ότι η Θεοτόκος είναι η μητέρα του "άδυτου αστέρος", του Χριστού, και η "αυγή μυστικής ημέρας", η πρώτη αναγγελία, το πρώτο μήνυμα, ότι αρχίζει νέα περίοδος ζωής για όλο τον κόσμο, ότι αρχίζει η αιωνία και ατελεύτητος βασιλεία των ουρανών.
Η λαμπρά αυτή ημέρα, για την οποία ομιλεί και ο απόστολος Παύλος (βλ. Α' Θεσ. 5,8 κ.ά.), αρχίζει απ' εδώ με τη χριστιανική ζωή. Για να μετάσχουμε τότε στη μυστική εκείνη ημέρα, οφείλουμε να ζήσουμε εδώ μία ανωτέρα ζωή.
Το ζην έχει τρεις κατηγορίες.
Πρώτον το ζην ως σάρκα, που το έχουν και τα ζώα.
Δεύτερον το "ευ ζην", που το διδάσκουν στα σχολεία οι διδάσκαλοι και καθηγηταί.
Παραπάνω όμως απ' όλα το "εν Χριστώ ζην" (Β' Τιμ. 3,12).

* * *

Είθε, αγαπητοί μου, τα λίγα αυτά λόγια επί του χαιρετισμού "Χαίρε, αστέρος αδύτου Μήτηρ· χαίρε, αυγή μυστικής ημέρας", να τίξουν λίγες ακτίνες φωτός στις ψυχές μας, ώστε να μη ζούμε πλέον στο σκοτάδι.
Ένας μεγάλος πατέρας της Εκκλησίας, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, έκανε μία σπουδαία προσευχή.
(Είναι ο άγιος που θα εορτάσουμε την προσεχή Κυριακή. Η δευτέρα Κυριακή των Νηστειών είναι αφιερωμένη στη μνήμη του μεγάλου αυτού ανδρός, ο οποίος έζησε τον τελευταίο αιώνα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και αγωνίστηκε εναντίον του πάπα· ήταν σοφός και έγραψε σπουδαία συγγράμματα).
Η προσευχή του αγίου Γρηγορίου ποια ήτανε; Ακούστε την προσευχή ενός Αγίου' "Κύριε, φώτισαν μον το σκότος".
"Κύριε, φώτισαν μου το σκότος". Μ' αυτή τη φωνή, μ' αυτή την σπουδαιότατη προσευχή, τελειώνω κ' εγώ. Να προσευχηθούμε απόψε, ο Θεός ν' ανοίξει τα μάτια της ψυχής μας, να βλέπουμε το ανέσπερο φως.
Το δε ανέσπερο φως είναι ο Χριστός· όν, παίδες Ελλήνων, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας. Αμήν.

+ επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης
(Απομαγνητοφωνημένη ομιλία, η οποία έγινε στον Ι. ναό Αγίου  Παντελεήμονος Φλωρίνης την 25-3-1994.