ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΣΙΝΑΪΤΗΣ: ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ Η ΚΑΚΗ ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΩΝ ΚΑΚΩΝ!

Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος: Μερικές φορές η κακή ανατροφή είναι η αιτία των μεγαλύτερων κακών, άλλοτε πάλι αιτία είναι η συναναστροφή. 
Κλίμαξ ΚΣΤ' Β' 10.  

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: Η ΧΑΡΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΠΟ ΚΑΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΑΙ ΤΗ ΜΕΛΕΤΗ!

Άγιος Νεκτάριος: Ἡ χαρὰ βρίσκεται μέσα στὸν κόπο καὶ ἡ εὐτυχία μέσα στὴν προσοχὴ καὶ τὴ μελέτη». 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΣΑΙ, ΜΗ ΓΙΝΕΣΑΙ ΘΗΡΙΟ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Άνθρωπος είσαι, μη γίνεσαι θηρίο. Γι΄ αυτό σου δόθηκε το στόμα από τον Θεό Όχι γιά να δαγκώνεις, αλλά για να παρηγορείς με τα λόγια σου. Εάν δεν δέχεσαι τον ξένο όπως θα δεχόσουν τον Χριστό, καλύτερα να μη τον δεχθείς καθόλου. Εάν όμως τον δέχεσαι σαν τον Χριστό, τότε μη ντραπείς να πλύνεις τα πόδια του. Μη περιμένεις την ημέρα του θανάτου σου για να μάθεις την αδυναμία σου. Διερεύνησε τον εαυτό σου όσο ακόμα ζει. Προχώρησε με τη σκέψη σου στο εσωτερικό του. Και τότε θα δεις όλη τη μηδαμινότητά του. 

ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ: ΠΙΣΤΗ ΧΩΡΙΣ ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΦΕΡΝΕΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΝ ΦΩΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ!

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: Όπως η μνήμη της φωτιάς δεν ζεσταίνει το σώμα, έτσι πίστη χωρίς αγάπη δεν φέρνει στην ψυχή τον φωτισμό της γνώσεως.

ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ: ΚΙ ΟΤΑΝ Η ΨΥΧΗ ΣΟΥ ΜΙΛΑ, ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΣΥ ΝΑ ΣΙΩΠΑΣ!

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης: Κι όταν η ψυχή σού μιλά, καλύτερα εσύ να σιωπάς. Και σκύψε όσο μπορείς να την ακούσεις, γιατί η φωνή της είναι πάντα ψίθυρος, για να μην ενοχλεί την επιθυμία σου... 

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΑ ΘΑ ΛΑΒΕΙΣ ΤΗ ΧΑΡΗ!

 Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Με πόνο και δάκρυα θα λάβεις τη χάρη

 

Να, έμαθες ότι είσαι πηλός, πτωχός και γυμνός. Τώρα ζήτησε απ’ αυτόν που μπορεί να αναπλάσει τη φύση να σε πλουτίσει. Και, αν σου δώσει πολύ ή λίγο, αναγνώρισε τον ευεργέτη σου. Και μη σφετερισθείς τα ξένα ως δικά σου. Με πόνο και δάκρυα θα λάβεις τη χάρη. Και πάλι με δάκρυα χαράς και ευχαριστίας, με φόβο Θεού θα την κρατήσεις. Με θέρμη και ζήλο ελκύεται· με ψυχρότητα και αμέλεια χάνεται.
Δεν σου ζητεί περισσότερο ο Χριστός για να σου δώσει τα άγια Του χαρίσματα· μόνο να αναγνωρίζεις ότι, ό,τι καλό και αν έχεις, είναι δικό Του. Και να συμπαθείς αυτόν που δεν έχει. Να μην τον κρίνεις ότι δεν έχει· ότι είναι αμαρτωλός, φαύλος, πονηρός, φλύαρος, κλέπτης, πόρνος και ψεύτης. Εάν αποκτήσεις αυτή την επίγνωση, δεν μπορείς ποτέ να κρίνεις κανένα, έστω και αν τον βλέπεις να αμαρτάνει θανάσιμα· γιατί αμέσως θα λες·
«Δεν έχει, Χριστέ μου, τη χάρη σου, γι’ αυτό αμαρτάνει. Αν φύγεις και από μένα θα πράξω χειρότερα. Αν στέκω, στέκω, γιατί Συ με βαστάζεις. Τόσο βλέπει ο αδελφός, τόσο κάνει. Είναι τυφλός. Πώς τον θέλεις να βλέπει χωρίς μάτια; Είναι πτωχός. Πώς γυρεύεις να είναι πλούσιος; Δος του πλούτο να έχει. Δος του μάτια να βλέπει».
Εάν ζητήσεις το δίκαιο για οποιοδήποτε πράγμα, που θα σε αδικήσει, ατιμάσει, βρίσει, κτυπήσει, διώξει ή τη ζωή σου επιβουλευθεί ο πλησίον σου, και πάλι εσύ είσαι άδικος, εάν τον θεωρήσεις αίτιο ή τον κατηγορήσεις με εμπάθεια. Γιατί ζητείς απ’ αυτόν αυτό που δεν του το έδωσε ο Θεός. Εάν εννοήσεις καλά αυτό που σου λέω, όλους θα τους θεωρείς ανεύθυνους, για οποιοδήποτε σφάλμα, και μόνον εσύ θα είσαι για όλα υπεύθυνος.
Γιατί τρεις εχθροί πολεμούν το ανθρώπινο γένος· οι δαίμονες, η ίδια η φύση μας και η συνήθεια. Εκτός απ’ αυτά άλλος πόλεμος δεν υπάρχει.
Αν λοιπόν αφαιρέσεις το δαίμονα, που τυραννεί όλη την ανθρωπότητα, τότε θα είμαστε όλοι καλοί. Να σε ποιόν πρέπει να δώσεις το άδικο. Αυτόν να μισήσεις, να κατακρίνεις και μέχρι τέλους να τον έχεις εχθρό.
Ο άλλος εχθρός είπαμε ότι είναι η φύση, που, από τη στιγμή που ο άνθρωπος καταλάβει τον κόσμο, αυτή αντιτάσσεται στο νόμο του πνεύματος, και ζητεί ό,τι είναι για την απώλεια της ψυχής. Να και ο άλλος εχθρός, που είναι άξιος μίσους εφ’ όρου ζωής. Αυτόν πρέπει να κατακρίνεις, να κατηγορείς.
Έχουμε και τον τρίτο εχθρό, τη συνήθεια. Συνηθίζοντας να πράττουμε κάθε είδος κακίας γίνεται σε μας έξη και γίνεται δεύτερη φύση και κατέχει ως νόμο την αμαρτία. Και απαιτείται αντίστοιχος αγώνας για να λάβουμε θείαν αλλοίωση και απαλλαγή. Να λοιπόν, και ο τρίτος εχθρός, που είναι άξιος τελείου μίσους.
Εάν θέλεις λοιπόν ο πλησίον σου να είναι σε όλα καλός, όπως σου αρέσει, αφαίρεσέ του τους τρεις αυτούς εχθρούς με τη χάρη που έχεις. Αυτό είναι το δίκαιο, αν ζητάς να το βρεις: Να κάνεις ευχή στο Θεό να τον απαλλάξει από αυτούς τους εχθρούς. Και τότε θα είσαστε σύμφωνοι.
Αν δε και ζητήσεις διαφορετικά να βρεις το δίκαιο, θα είσαι πάντοτε άδικος, και επομένως η χάρη είναι ανάγκη να πηγαίνει – να έρχεται, μέχρις ότου βρει ανάπαυση στη ψυχή σου. Διότι, τόση χάρη δικαιούται να έχει ο άνθρωπος, όσο πειρασμό ευχαρίστως υπομένει, όσο βάρος του πλησίον του αγογγύστως βαστάζει.
Λοιπόν τα προηγούμενα γράμματα που σου έστειλα περιείχαν την “πράξη”. Αυτό που έγραψα τώρα περιέχει το “φωτισμό”. Από την πράξη λαμβάνει ο άνθρωπος φωτισμό γνώσεως. Διότι η πράξη είναι τυφλή και ο φωτισμός είναι οι οφθαλμοί, με τους οποίους βλέπει ο νους εκείνο που δεν το έβλεπε πρώτα.
Τώρα λοιπόν έχει λυχνάρι και μάτια και βλέπει αλλιώς τα πράγματα. Πρώτα ήταν η χάρις της πράξεως, άλλα τώρα έλαβε δεκαπλάσια χάρη. Τώρα έγινε ο νους ουρανός. Βλέπει μακριά. Έχει χωρητικότητα περισσότερη από την προηγούμενη. Τώρα του λείπει η θεωρία.
 
πηγή: «Έκφρασις Μοναχικής εμπειρίας»,
εκδ, Ι.Μ.Φιλοθέου, Άγ. Όρος-
αποσπάσματα από την Θ΄ επιστολή – σε νεοελληνική απόδοση

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΕ ΑΔΙΚΟΥΣΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

 Γέρων Παΐσιος: «Μακάρι να με αδικούσαν όλοι οι άνθρωποι!»

 

- Στην πνευματική ζωή είναι ανάποδα τα πράγματα. Άμα κρατάς εσύ το άσχημο, τότε νιώθεις όμορφα. Άμα το δίνεις στον άλλον, τότε νιώθεις άσχημα. Όταν δέχεσαι την αδικία και δικαιολογείς τον πλησίον σου, δέχεσαι τον πολυαδικημένο Χριστό στη καρδιά σου. Τότε ο Χριστός μένει με το ενοικιοστάσιο μέσα σου και σε γεμίζει με ειρήνη και αγαλλίαση. Για δοκιμάστε, βρε παιδιά, να ζήσετε αυτήν τη χαρά! Να μάθετε να χαίρεστε με αυτήν την πνευματική χαρά, όχι με την κοσμική. Πάσχα θα έχετε τότε κάθε μέρα.
 
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από τη χαρά που νιώθεις, όταν δέχεσαι την αδικία. Μακάρι να με αδικούσαν όλοι οι άνθρωποι! Ειλικρινά σας λέω, τη γλυκύτερη πνευματική χαρά την ένιωσα μέσα στην αδικία. Ξέρετε πόσο χαίρομαι, όταν κάποιος με πει πλανεμένο; «Δόξα Σοι ο Θεός, λέω, από αυτό έχω μισθό, ενώ, αν με πουν άγιο, χρωστάω». Γλυκύτερο πράγμα από την αδικία δεν υπάρχει!
 
Ένα πρωί στο Καλύβι χτύπησε κάποιος το σιδεράκι στη πόρτα. Κοίταξα από το παράθυρο να δω ποιός είναι, γιατί δεν ήταν ακόμη η ώρα να ανοίξω. Είδα έναν νέο με φωτεινό πρόσωπο και κατάλαβα ότι είχε βιώματα πνευματικά, αφού τον πρόδιδε η Χάρις του Θεού. Γι’ αυτό, αν και ήμουν απασχολημένος, διέκοψα αυτό που έκανα, άνοιξα τη πόρτα, τον πήρα μέσα, του πρόσφερα ένα νερό και με τρόπο άρχισα να τον ρωτάω για τη ζωή του, γιατί έβλεπα ότι είχε πνευματικό περιεχόμενο. «Τί δουλειά κάνεις, παλληκάρι;», τον ρώτησα. «Τί δουλειά, πάτερ; μου λέει. Εγώ στη φυλακή μεγάλωσα. Τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου εκεί τα πέρασα. Τώρα είμαι είκοσι έξι χρόνων». «Καλά, βρω παλληκάρι, τί έκανες, και σε έκλειναν φυλακή;», τον ρώτησα. Κι εκείνος μου άνοιξε τη καρδιά του: «Από μικρός, μου είπε, πονούσα πολύ, όταν έβλεπα δυστυχισμένους ανθρώπους. Ήξερα όλους τους πονεμένους, όχι μόνον από την ενορία μου, άλλα και από άλλες ενορίες. Επειδή ο παπάς της ενορίας μας με τους επιτρόπους μάζευαν συνέχεια χρήματα και έφτιαχναν κτίρια, αίθουσες κ.λπ. ή έκαναν διάφορους εξωραϊσμούς, είχαν παραμεληθεί τελείως οι φτωχές οικογένειες. Εγώ δεν κρίνω εάν ήταν απαραίτητα αυτά που έφτιαχναν, αλλά έβλεπα να υπάρχουν πολλοί δυστυχισμένοι άνθρωποι. Πήγαινα λοιπόν κρυφά και έκλεβα από τα χρήματα που μάζευαν από τους εράνους. Έπαιρνα αρκετά· δεν τα έπαιρνα όλα. Ύστερα αγόραζα τρόφιμα, διάφορα πράγματα, τα άφηνα κρυφά έξω από τα σπίτια των φτωχών και αμέσως, για να μην πιάσουν άλλον άδικα, πήγαινα στην αστυνομία και έλεγα: «εγώ έκλεψα τα χρήματα από την εκκλησία και τα ξόδεψα», χωρίς να πω τίποτε άλλο. Με άρχιζαν στο ξύλο και στο βρισίδι, «αλήτη, κλέφτη»· εγώ σιωπούσα. Με έκλειναν μετά στη φυλακή. Αυτή η δουλειά γινόταν για χρόνια. Όλη η πόλη όπου έμενα - τριάντα χιλιάδες κάτοικοι - και άλλες πόλεις με είχαν μάθει, και «αλήτη» με ανέβαζαν, «κλέφτη» με κατέβαζαν. Εγώ σιωπούσα και ένιωθα χαρά. Κάποτε μάλιστα με είχαν κλείσει στη φυλακή τρία ολόκληρα χρόνια. Μερικές φορές με έκλειναν άδικα στη φυλακή και, όταν έπιαναν τον ένοχο, με άφηναν. Αν δεν τον έπιαναν, καθόμουν μέσα, όσο έπρεπε να καθίσει εκείνος. Γι’ αυτό σου είπα, πάτερ μου, ότι τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα στις φυλακές». Αφού τον άκουσα με προσοχή, του είπα: «Βρε παλληκάρι, όσο καλό και αν φαίνεται αυτό, δεν είναι καλό και να μην το ξανακάνεις. Άκου τί θα σου πω. Θα με ακούσεις;». «Θα σε ακούσω, πάτερ», μου λέει. «Να απομακρυνθείς από αυτήν την πόλη, του λέω, να πας σε άγνωστο περιβάλλον, στην τάδε πόλη, και εγώ θα φροντίσω να συνδεθείς με καλούς ανθρώπους. Να εργάζεσαι και να βοηθάς, όσο μπορείς, τους πονεμένους από το υστέρημά σου, επειδή αυτό έχει μεγαλύτερη αξία. Αλλά, και όταν κανείς δεν έχει τίποτε να δώσει σε ένα φτωχό και πονάει η καρδιά του, τότε κάνει ανώτερη ελεημοσύνη, διότι κάνει ελεημοσύνη με το αίμα της καρδιάς του. Γιατί, εάν είχε κάτι και το έδινε, θα αισθανόταν και χαρά, ενώ, όταν δεν έχει να δώσει, αισθάνεται πόνο στη καρδιά». Μου υποσχέθηκε ότι θα ακούσει τη συμβουλή μου και έφυγε χαρούμενος. Έπειτα από επτά μήνες παίρνω ένα γράμμα του από τις φυλακές του Κορυδαλλού, στο οποίο έγραφε τα έξης: «Ασφαλώς, πάτερ μου, θα απορήσεις, που σου γράφω πάλι από τη φυλακή μετά από τόσες συμβουλές που μου έδωσες και μετά τις υποσχέσεις που σου έδωσα. Μάθε ότι αυτή τη φορά υπηρετώ μια φυλάκιση την οποία είχα υπηρετήσει· κάποιο λάθος έγινε. Ευτυχώς που δεν υπάρχει ανθρώπινη δικαιοσύνη, γιατί θα αδικούνταν οι πνευματικοί άνθρωποι, επειδή θα έχαναν τον ουράνιο μισθό». Όταν διάβασα αυτά τα τελευταία λόγια, θαύμασα αυτόν τον νέο, που είχε πάρει τόσο ζεστά τη πνευματική ζωή και είχε συλλάβει τόσο βαθιά το βαθύτερο νόημα της ζωής! Διά Χριστόν κλέφτης! Μέσα του είχε Χριστό. Δεν μπορούσε να φρενάρει τον εαυτό του από τη χαρά που ένιωθε. Θεία παλαβομάρα, πανηγύρι είχε!
 
- Γέροντα, από το ρεζίλι ερχόταν η χαρά;
 
- Από την αδικία ερχόταν η χαρά. Κοσμικός άνθρωπος ήταν, ούτε Συναξάρια ούτε Πατερικά είχε διαβάσει και, ενώ έτρωγε άδικα ξύλο, τον έκλειναν στη φυλακή, τον είχαν μέσα στη πόλη για αλήτη, για παλιόπαιδο, για κλέφτη, γινόταν ρεζίλι, αυτός δεν μιλούσε και τα αντιμετώπιζε όλα τόσο πνευματικά! Νέος άνθρωπος, και δεν φρόντιζε να αποκατασταθεί, αλλά πώς να βοηθήσει τους άλλους! Τους μεγάλους κλέφτες πολλές φορές δεν τους κλείνουν ούτε μια φορά στη φυλακή, ενώ αυτόν τον δόλιο τον φυλάκισαν για την ίδια κλοπή δυο φορές και για άλλες κλοπές τον φυλάκισαν άδικα, μέχρι να βρουν τον πραγματικό κλέφτη! Τη χαρά όμως που είχε αυτός δεν την είχαν όλοι οι κάτοικοι της πόλης. Τριάντα χιλιάδες χαρές δεν συμπλήρωναν τη δική του χαρά.
 
Γι’ αυτό λέω ότι ένας πνευματικός άνθρωπος δεν έχει θλίψεις. Όταν η αγάπη αυξηθώ και καεί η καρδιά από τον θείο έρωτα, δεν μπορεί να σταθεί πλέον θλίψη. Η μεγάλη αγάπη προς το Χριστό υπερνικά τους πόνους και τις ταλαιπωρίες που του προξενούν οι άνθρωποι.
 
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου - «Πνευματική Αγφύπνιση», Λόγοι Γ'

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΜΑΛΑΚΩΝΕΙ ΚΑΙ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Η καλοσύνη μαλακώνει και ανοίγει την καρδιά, σαν το λάδι τη σκουριασμένη κλειδαριά. 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ, ΕΧΕΙ ΧΑΡΕΣ, ΕΧΕΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΛΥΠΕΣ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Η ζωή βέβαια δεν είναι κατασκήνωση∙ έχει χαρές, έχει όμως και λύπες. Πριν από την Ανάσταση προηγείται η Σταύρωση. Τα χτυπήματα των δοκιμασιών είναι απαραίτητα για την σωτηρία της ψυχής μας, γιατί αυτά λαμπικάρουν την ψυχή. Όπως συμβαίνει και με τα ρούχα∙ όσο τα τρίβουμε, όταν τα πλένουμε, τόσο καλύτερα καθαρίζουν. Το ίδιο και με το χταπόδι∙ όσο το χτυπάμε, τόσο περισσότερο αυτό καθαρίζει και μεγαλώνει. Και το ψάρι φαίνεται ωραίο, όταν πλέη στη θάλασσα και είναι ζωντανό, ακόμη και όταν είναι στη αγορά με τα λέπια και τα εντόσθιά του, αλλά γίνεται χρήσιμο, μόνο όταν καθαρισθή – ασχημήνη εξωτερικά- και μετά ψηθή. Έτσι και ο άνθρωπος, όταν αποβάλη καθετί κοσμικό, ενώ εξωτερικά φαίνεται ότι χάνει την ζωή, την κοσμική ζωντάνια τα λέπια, αδειάζει ό,τι άχρηστο έχει μέσα του, «ψήνεται» και τότε γίνεται χρήσιμος. 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΖΩΗ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΜΗ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Η ζωή αυτή είναι ψεύτικη και σύντομη· λίγα είναι τα χρόνια της. Και ευτυχώς που είναι λίγα, γιατί γρήγορα θα περάσουν οι πίκρες, οι οποίες θα θεραπεύσουν τις ψυχές μας σαν τα πικροφάρμακα. Βλέπεις, οι γιατροί, ενώ οι καημένοι οι άρρωστοι πονούν, τους δίνουν πικρό φάρμακο, γιατί με το πικρό θα γίνουν καλά, όχι με το γλυκό. Θέλω να πω ότι και η υγεία από το πικρό βγαίνει, και η σωτηρία της ψυχής από το πικρό βγαίνει. 

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ: ΣΚΟΠΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΝΑ ΘΕΣΕΤΕ ΤΗΝ ΕΠΙΔΙΩΞΗ ΤΗΣ ΥΨΙΣΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ!

Άγιος Λουκάς Κριμαίας: Παιδιά μου, σκοπό της ζωής σας να θέσετε την επιδίωξη της ύψιστης αλήθειας και να μην παρεκκλίνετε απ’ αυτό το δρόμο, αν σας αναγκάσουν να υπηρετήσετε τους σκοπούς της κατώτερης αλήθειας, καταπατώντας την ύψιστη αλήθεια του Χριστού.  

ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: Ο ΜΟΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΧΑΜΕΝΟΣ, ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ!

Ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος: Ο μόνος χρόνος που δεν πηγαίνει χαμένος, είναι ο χρόνος που έχεις επαφή με τον Χριστό. Ό,τι άλλο αν κάνεις, θα μείνει εδώ και δεν αντέχει πέραν του τάφου. 

ΑΓΙΟΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ: Η ΣΚΕΠΗ ΚΑΙ Η ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΠΛΩΝΕΤΑΙ ΕΠΑΝΩ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: Η σκέπη και η πρόνοια του Θεού απλώνεται επάνω σε όλους τους ανθρώπους, την βλέπουν όμως όσοι καθάρισαν τον εαυτό τους από την αμαρτία.

ΑΓΙΟΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ: ΚΑΙ ΤΗ ΝΗΣΤΕΙΑ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ!

Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος: Τὰ ὑγιῆ μάτια ἐπιθυμοῦν το φῶς, ἔτσι καὶ τὴ νηστεία ποὺ γίνεται μὲ διάκριση τὴν ἀκολουθεῖ ἡ ἐπιθυμία τῆς προσευχῆς. 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ: ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΑΣΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ, ΝΑ ΜΗ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΑΜΑΡΤΑΝΕΙΣ!

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: Αν θέλεις να κυβερνάσαι από το Θεό, να μη θέλεις να αμαρτάνεις. Γιατί αν αμαρτάνεις, πως θα κυβερνηθείς από το Θεό; 

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ: ΕΠΕΣΕ ΚΑΠΟΙΟΣ; ΜΗ ΓΕΛΑΣ ΠΟΤΕ ΜΕ ΚΑΤΑΦΡΟΝΙΑ!

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: Έπεσε κάποιος; Μη γελάς ποτέ με καταφρόνια. Τον εαυτό σου βλέπε και κράτα τον καλά, ποτέ να μη γλιστρήσεις σε μέρη αμαρτωλά.

ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ: ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΕΣΥ ΠΟΥ ΤΗ ΛΕΣ ΤΗΝ ΕΥΧΗ, ΑΛΛΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΑΙ ΚΑΙΓΕΤΑΙ!

Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης: Δεν καταλαβαίνεις εσύ που τη λες την ευχή, αλλά καταλαβαίνει ο διάβολος και καίγεται.

ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ: ΜΗΝ ΑΝΟΙΓΕΙΣ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ!

Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ: Μήν ανοίγεις το στόμα σου και την καρδιά σου στον καθένα, στους χίλιους ο ένας θα σε καταλάβει! 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ: Ν' ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΔΙΑΚΡΙΤΑ!

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης: Ν’ αγαπάς κάθε άνθρωπο αδιάκριτα. Μη λογαριάζεις αν είναι αδύναμος και αμαρτωλός. Μη σκέφτεσαι την αμαρτία, αλλά την προέλευση του ανθρώπου, που είναι η ίδια η εικόνα του Θεού. Να μη σε ενοχλούν οι αδυναμίες των άλλων, η κακία, η υπερηφάνεια, ο φθόνος, η απληστία κι η κοιλιοδουλεία τους. Και σε σένα όμως δεν λείπουν οι κακίες. Στο κάτω-κάτω σε σχέση με την αμαρτία όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι. 

ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΡΕΣΤΙΑΝΚΙΝ: ΑΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΖΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ, Ο ΚΥΡΙΟΣ ΘΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΤΗ ΒΑΡΚΟΥΛΑ ΣΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΖΩΗ!

Αρχιμ. Ιωάννης Κρεστιάνκιν, της Μονής των Σπηλαίων: Αν κάθε μέρα ζεις με τον Θεό και την προσευχή, ο Κύριος θα οδηγήσει τη βαρκούλα σου μέσα στη ζωή και θα την κυβερνήσει προς τη σωτηρία.

Ο Θεός δεν έχει ξεχασμένους ανθρώπους. Η Πρόνοια του Θεού τους βλέπει όλους. Και τον κόσμο διευθύνει ο Θεός, μόνο ο Θεός και κανένας άλλος.