ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟ!

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Δὲν θέλω μὲ τὸ φόβο τοῦ θανάτου νὰ πλησιάσεις τὸν Θεό. Θέλω μὲ τὴν πολλὴ ἀγάπη πρὸς Αὐτὸν νὰ τὸ κάνεις. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀνώτερο, παιδί μου! Τὸ κάθε τὶ πρέπει νὰ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεόν!

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: Η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Η εποχή μας είναι σαν την εποχή του Χριστού. Και τότε ο κόσμος είχε φτάσει σε μια άθλια κατάσταση. Ο Θεός, όμως, μας λυπήθηκε. Και τώρα δεν πρέπει να απελπιζόμαστε. Βλέπω μέσα από τη συμφορά να εμφανίζεται κάποιος πολύ σπουδαίος άνθρωπος του Θεού, ο οποίος θα συνεγείρει και θα ενώσει τον κόσμο προς το καλό.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ!

Προσοχή την ψυχή μας!

ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ! - ΚΥΡΙΕ, ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ!

Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς!
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με!

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ!

Ο Κύριός μου και ο Θεός μου!

ΟΣΟ ΕΧΕΙΣ ΧΕΡΙΑ ΑΠΛΩΝΕ ΤΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΓΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ!

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΤΡΗΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!

Ο ΓΛΥΚΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ!

Ὁ γλυκασμὸς τῶν Ἀγγέλων, τῶν θλιβομένων ἡ χαρά, 
χριστιανῶν ἡ προστάτις, Παρθένε Μήτηρ Κυρίου,
ἀντιλαβοῦ μου καὶ ῥῦσαι, τῶν αἰωνίων βασάνων. 

Καὶ σὲ μεσίτριαν ἔχω, πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν,
μή μου ἐλέγξῃ τὰς πράξεις, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων,
παρακαλῶ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι ἐν τάχει.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ- ΠΟΛΛΟΙΣ ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΙΣ!

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 

Πολλοῖς συνεχόμενος πειρασμοῖς, πρὸς σὲ καταφεύγω, σωτηρίαν ἐπιζητών, Ὢ Μῆτερ τοῦ Λόγου καὶ Παρθένε, τῶν δυσχερῶν καὶ δεινῶν μὲ διάσωσον.

Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

ΟΤΑΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΛΠΙΔΕΣ ΜΑΡΑΙΝΟΝΤΑΙ, ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ!

Όταν όλες οι ελπίδες μαραίνονται κοντά της υπάρχει μια ελπίδα…
Αρκεί να τη ζητήσουμε με πίστη και αγάπη…

ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ!

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΗΘΕΛΕ ΝΑ "ΣΥΓΓΕΝΕΥΟΥΜΕ" ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ο Γέροντας Παΐσιος ήθελε να «συγγενεύουμε» με την Παναγία. Και συγγενεύουμε με την Παναγία, έλεγε, με την ταπείνωση, γιατί η Παναγία ήταν ταπεινή!

ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ. ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί· (Λουκάς 1,48)

Ο ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ Ο ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

"Το έθνος μας κινδυνεύει…Ο διάβολος με τα όργανά του χτύπησε την ρίζα. Το Ελληνικό αίμα που χύθηκε εάν ενωθεί τώρα, θα γίνει πλωτό ποτάμι να πνίξει τους διεφθαρμένους που πλανούν και πλανούνται" (vid 7 min).

ΤΟ ΦΡΟΥΡΙΟ

«Το φρούριο». Ταινία αποκάλυψη. Είναι μια δοκιμασία για την ψυχή. Αν καταφέρεις να τη δεις έως το τέλος σημαίνει πως η κάρδια σου δεν έχει σκληρύνει ακόμα, δεν αποστασιοποιήθηκες από τον υπόλοιπο κόσμο κρυμμένος πίσω από ψηλούς τοίχους. Ταινία για το θαύμα. Θαύμα πραγματικό και όχι φανταστικό. Ταινία για

τη θεραπεία των άρρωστων παιδιών και για την ίαση των ενήλικων. Στον κινηματογράφο πια η έννοια του ήρωα ταυτίζεται με σκληρότητα και μυϊκή δύναμη. Όμως βλέπετε πως γίνεται και αλλιώς. Ο ήρωας είναι αυτός που με τη δύναμη της καρδιάς μπορεί να κάνει το καλό. Εξάλλου υπάρχει τόσο λίγο καλό γύρω μας. Ακόμη δεν ξέρουμε τι είναι η ζωή. Είναι μια περίοδος εργασίας πριν από την αιωνιότητα ή μία απλή βολτούλα από το ένα σημείο στο άλλο; 

Παραγωγή: 2007

Σκηνοθέτης: Μιχαήλ Σάδριν

Προβολή: ορθόδοξο τηλεοπτικό κανάλι «Γκλας»

Το 2009 η ταινία προβλήθηκε στο φεστιβάλ ορθόδοξης ταινίας και πήρε τα πρώτα βραβεία σε όλες τις κατηγορίες, με ομοφωνία κοινού και επιτροπής.

Τα γυρίσματα διήρκεσαν ένα χρόνο στο μοναστήρι Σβιάτο-Βαζνεσένσκι (Της Αναλήψεως) στα σύνορα με την Ρουμανία. Ο σκηνοθέτης μας δίνει την ευκαιρία να αναθεωρήσουμε τις αξίες της ζωής, μέσα από τα παραδείγματα των μοναχών, εφαρμόζοντας καθημερινά την εντολή της αγάπης.

Τα κεντρικά πρόσωπα είναι: ο ηγούμενος του μοναστηριού (που έγινε ο πατέρας για 29 υιοθετημένα παιδάκια, έχοντας ήδη τρία δικά του, δύο αγόρια και ένα κορίτσι), η αδελφότητα και τα παιδιά από το μοναστηριακό ορφανοτροφείο (150 ορφανά), πολλά από τα οποία είναι βαριά άρρωστα.

Αυτή η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ένα μεγάλο πνευματικό γεγονός. Μια ουράνια αγάπη εμφανίζεται πάνω στη γη.

Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα της ταινίας τα εξηγεί όλα:

«Σφίγγοντας τα δόντια μέχρι τριγμού, και τα χέρια μέχρι πόνου, χαίρε, διότι ζεις. Χαίρε με τη γαλαζόπετρα του ουρανού και με το ρουμπίνι της ηλιοβασιλέματος. Χαίρε με το μαργαρίτη της βρόχινης σταγόνας, διότι δεν μπορείς αλλιώς. Χαίρε με τη χαρά του πληγωμένου μαχητή, που κείται κάτω. Αν και η μάχη χάθηκε, η σημαία είναι ψηλά, και το όπλο δεν πετάχτηκε στη λάσπη, και δεν τρέχεις ντροπιασμένος, επειδή δεν έχεις πια πόδια... Και το μόνο που μένει είναι να πολεμάς μέχρι θανάτου. Και αν δεν μείνει πια τίποτα, χαίρε με μια άνωθεν χαρά για τον πλησίον σου. Χαίρε με την αγάπη των άλλων, χαίρε με τα γέλια των παιδιών που δεν είναι δικά σου. Ακόμα και όταν είναι μαύρα σύννεφα παντού χαίρε. Στη βροχή και στη λάσπη χαίρε. Χαίρε και αγαλλιάσου, αψηφώντας το πόνο, διότι το όνομά σου είναι Άνθρωπος!»

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ

Ένας από τους πιο γνωστούς γέροντες του Αγίου Όρους που δεν διστάζει να μιλήσει για την παναίρεση του Οικουμενισμού, μιλά σε προσκυνητές για τα τελευταία γεγονότα που συγκλονίζουν την Ορθοδοξία, όπως η σύνοδος της Κρήτης και οι αποτειχίσεις από μια διοικούσα εκκλησία που… ποιεί την νύσσα.

Η γνωριμία με τον Γέροντα είναι μια μοναδική εμπειρία, καθώς το γαλήνιο βλέμμα του αλλά και η αγωνιστική του στάση για την υπεράσπιση της αλήθειας ενάντια στις αδίστακτες επιθέσεις των Οικουμενιστών, τον εξομοιώνει με την ιστορική εποχή των μεγάλων αγωνιστών της πίστεως, της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ...SURVIVOR

Παλαιοτέρα είχαμε την εκπομπή Big Brother, τώρα  έχουμε  την εκπομπή  του Survivor που  24 παίκτες έφτασαν στον εξωτικό Άγιο Δομίνικο όπου θα παραμείνουν για εβδομάδες, έχοντας στις αποσκευές τους τα απαραίτητα ρούχα και βασική προμήθεια φαγητού

Καυγάδες, ίντριγκες, ιδιοτροπίες, η προσωπική ζωή του καθενός  πουλημένη στη τηλεόραση. Δεν ενδιαφέρονται πως τρώνε, πως ντύνονται, πως κοιμούνται, αρκεί η κάμερα να είναι επάνω τους στραμμένη, ακόμη και σε προσωπικές στιγμές. Αηδία...

Μεγάλοι άνθρωποι, ενήλικες στο σώμα, αλλά στο μυαλό ανώριμοι... ελαφρείς, άλλωστε ποιος σώφρων άνθρωπος θα πήγαινε να πουλήσει τη ζωή του στην τηλεόραση ώστε να γίνει βορά του κάθε αφελούς  που παρακολουθεί από το σπίτι του αυτή την εκπομπή. Κατάντια...

Πλάκες, αστειάκια, γελάκια, πονηρά υπονοούμενα  κατεβάζουν την ανθρώπινη ύπαρξη χαμηλά, να έρπει με την κοιλιά κυριολεκτικά. Φτήνια...

Ποιος θα σώσει την κοινωνία μας απ’ αυτό τον ξεπεσμό; Ποιός θα εμπνεύσει στους μεγάλους πλέον την αρχοντιά, τα ιδανικά, τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις του τόπου μας; Γεμίσαμε από τις ξενόφερτες και ψυχοφθόρες συμπεριφορές που αφθονούν στο Survivor. 

Παίζουμε, αθλούμαστε, περνάμε καλά μας λένε ανόητα. Ουσιαστικά όμως ξεφτιλιζόμαστε, πουλάμε τον εαυτό μας, πουλάμε την ψυχή μας για κάποια χρήματα, για κάποια διαφήμιση, για κάποιες γνωριμίες. Γκρεμός...

Το Survivor  ως επιβίωση το λένε, αλλά δεν γνωρίζουν ότι είναι της  ψυχής... αποβίωση! 

Και έρχεται η ώρα που κλείνει η κουρτίνα, τελειώνει η εκπομπή, πέφτει η αυλαία και εμείς, ηθοποιοί αλλά και θεατές, με τις σάρκες μας ταΐσαμε τον δράκο της διαφθοράς, τον δράκο του ξεπεσμού, τον δράκο που ψάχνει μέσω άλλης παρόμοιας εκπομπής  ποιον άλλο θα βρει χαλαρό να καταβροχθίσει ...

 Και έχει τόση βρώμα...ανυπόφορη!

ΨΗΓΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΡΑΝΙΟ ΘΑ ΔΙΔΑΧΘΟΥΝ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟ!

ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΡΑΝΙΟΝ ΘΑ ΔΙΔΑΧΘΟΥΝ ΟΙ ΜΑΘΗΤΑΙ

ΔΙΑ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ!

Είναι απορίας άξιον δια ποίον λόγον μία οιανδήποτε Κυβέρνησις επιθυμεί να αλλάξη το μάθημα των Θρησκευτικών. Είναι θεμιτόν και επιδιωκτέον πάντοτε να βελτιώνωνται τα βιβλία και το παρεχόμενον υλικόν και να εμπλουτίζωνται αι δραστηριότητες αναφορικώς προς κάθε μάθημα.

Ωστόσο, όσαι Κυβερνήσεις επεχείρησαν να αλλάξουν το μάθημα των Θρησκευτικών δεν ήσαν προς αυτήν την κατεύθυνσιν, αλλά ως προς την κεντρικήν στόχευσιν του μαθήματος. Η βελτίωσις των βιβλίων απετέλει ανέκαθεν την πρόφασιν και όχι τον σκοπόν. Βεβαίως, είναι ορθόν το επιχείρημα ότι με την πάροδον του χρόνου αι νέαι κοινωνικαί συνθήκαι επιβάλλουν προσαρμογάς εις τα θρησκευτικά, όπως και εις το κήρυγμα, το οποίον άλλο ήτο προ εκατονταετίας και άλλο σήμερον. Όμως αι τροποποιήσεις αυταί δεν δύνανται να συνεπιφέρουν μεταβολήν εις το μήνυμα. Άλλος ήτο τότε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και η διδασκαλία του και άλλος σήμερα; Δεν είναι ο «αυτός εις τους αιώνας»; Συμφωνού­μεν απολύτως με την άποψιν ότι αλλάζουν αι νοοτροπίαι των ανθρώπων (οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν εις το είναι τους) και όχι το Ευαγγέλιον. Επομένως το πρόβλημα έγκειται εις τας νοοτροπίας. Εις αυτό το σημείον πρέπει να προβώμεν εις τας εξής υποπεριπτώσεις: Πρώτον, αι νοοτροπίαι της η­γεσίας που καθορίζει την θρησκευτικήν εκ­παίδευσιν, δεύτερον, αι νοοτροπίαι των μαθητών, τρίτον, αι νοοτροπίαι των συγχρόνων κοινωνιών.

Η πολιτική ηγεσία, η οποία έχει και την ευθύνην της στοχεύσεως της διαπαιδαγωγήσεως, πολλάκις διακατέχεται από ιδεοληψίας. Ανεξαρτήτως δεξιών η αριστερών καταβολών συνήθως αυταί είναι ισοπεδωτικαί δια την Ορθοδοξίαν, διότι έχουν ως βάσιν ότι «όλαι αι θρησκείαι σχεδόν είναι το ίδιον, αφού κατά βάθος διδάσκουν την αγάπην και την ειρήνην, απλώς εις την Ελλάδα επεκράτησε και διεδραμάτισε ιδιαίτερον ρόλον η Ορθοδοξία». Δια να είναι λοιπόν αρεστοί όσοι κατά καιρούς συντάσσουν αναλυτικά προγράμματα ύλης δια τα Θρησκευτικά (ανεξαρτήτως αν πολλάκις και οι ίδιοι ενδομύχως πιστεύουν τα ίδια) επιχειρούν να εναρμονισθούν με αυτήν την γραμμήν. Αυτού του είδους η πολιτική όμως απαιτεί πολιτικά επιχειρήματα, διότι τα δογματικά (δηλ. ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη αλήθεια) δεν έχουν απήχησιν. Έτσι, τα ερωτήματα που πρέπει να τίθενται προς αυτούς είναι αν εν μέσω πνευματικής και οικονομικής κρίσεως επιθυμεί το Υπουργείον να δαπανήση χρήματα, να προκαλέση έριδας και να έλθη αντιμέτωπον με το κοινόν αίσθημα του λαού. Τι νόημα έχει η αλλαγή των Θρησκευτικών, όταν η Παιδεία βρίθη προβλημάτων που απαιτούν άμεσα λύσεις; Επομένως αι αλλαγαί υπηρετούν κατά βάσιν την ψηφοθηρίαν, την ιδεοληψίαν η αλλοτρίους σκοπούς…

Όσον αφορά εις τους μαθητάς, πρόκειται δια προσωπικότητας υπό διαμόρφωσιν δια τούτο και ευρίσκονται εις το εκπαιδευτικόν σύστημα. Εκεί απαιτείται βαθεία συνειδητοποίησις από την πλευράν της Πολιτείας τι επιθυμεί δια τας επομένας γενεάς. Δυστυχώς η Πολιτεία απλώς επιθυμεί εναρμονισμόν με όσα η Ευρώπη παραγγέλλει, δι’ αυτό και ο νυν Υπουργός κ. Κ. Γαβρόγλου πολύ πριν αναλάβη τα καθήκοντά του είχε δηλώσει εις την εφημερίδα «Καθημερινή» της 29ης Μαΐου 2016 ότι «Πείτε μου μία χώρα της Ευρώπης όπου υπάρχει το μάθημα των Θρησκευτικών και διδάσκεται όπως στη χώρα μας. Μία». «Ευτυχώς» όμως η Πολιτεία συνήθως είναι τόσον ανοργάνωτος, όπου δυσκόλως θα χαράξη μίαν πολιτικήν εις το θέμα της Παιδείας. Επομένως το ζήτημα κατά το μεγαλύτερον ποσοστόν του εναπόκειται εις όσους αναλαμβάνουν εις υπευθύνους θέσεις του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής. Τα πρόσωπα αυτά, τα οποία θα ασχολούνται με τα Θρησκευτικά θα πρέπη να είναι επιλεγμένα από την Εκκλησίαν και να έχουν εκκλησιαστικόν φρόνημα, ώστε να συντάσσουν προγράμματα, τα οποία θα καλλιεργούν εις τους νέους την Ορθόδοξον πίστιν τους. Τι θα γίνη όμως με τους απροθύμους εκπαιδευτικούς να διδάξουν Ορθόδοξα Θρησκευτικά η και το γεγονός ότι σήμερα υπάρχουν και ετερόθρησκοι εις τα σχολεία; Εκεί αρχίζει το πρόβλημα της νοοτροπίας της συγχρόνου κοινωνίας.

Είναι πλέον δεδομένον ότι μεγάλο μέρος των πληθυσμών των δυτικών κοινωνιών αδιαφορούν δια την πίστιν τους και την θρησκείαν γενικώτερα. Μαζί με αυτό έχει προκύψει και το γεγονός ότι αι διάφοροι χώραι δεν έχουν ομογένειαν εις το ζήτημα της θρησκείας. Βεβαίως τα ποσοστά άλλων θρησκειών έναντι των χριστιανών είναι πολύ μικρότερα, με εξαίρεσιν πιθανώς τους μουσουλμάνους πρόσφυγας και μετανάστας λόγω της καταστάσεως των τελευταίων ετών.

Εις το ζήτημα αυτό εντός των κόλπων της Εκκλησίας υπάρχουν δύο προτάσεις. Η πρώτη είναι προς την κατεύθυνσιν του Οικουμενισμού και εκφράζεται από τον σύνδεσμον «Καιρός», ο οποίος έχει μεγάλα ερείσματα εις την Θεολογικήν Σχολήν της Θεσσαλονικής και εις ολιγοστούς γνωστούς δια τα φρονήματά των Ιεράρχας. Αυτοί υποστηρίζουν τον κ. Στ. Γιαγκάζογλου και την ομάδα συγγραφής του νέου προγράμματος. Έχουν γραφή τόσα πολλά δια το νέον αυτό πρόγραμμα που έχει απωλεσθή ίσως το συγκεκριμένον στίγμα του, ώστε να διαδίδεται προσφάτως η φήμη ότι άδικα αυτό κατηγορείται. Ας εξετάσωμεν την περίπτωσιν του Δημοτικού Σχολείου και μάλιστα τας τάξεις της Γ καὶ Δ Δημοτικοῦ. Ποία είναι η νέα δομή; Εις το επίσημον νέον πρόγραμμα σπουδών δια τα θρησκευτικά αναφέρεται:

«Δημοτικό – Ο κόσμος της θρησκείας: Εδώ προσεγγίζεται η θρησκεία αυτή καθεαυτή· δηλαδή, πρόκειται για μία σταδιακή χαρτογράφηση και αναγνώριση των βασικών εξωτερικών χαρακτηριστικών της. Στη βαθμίδα αυτή παρέχονται αφηγηματικά στοιχεία γύρω από τα πρόσωπα, τα έθιμα, τα σύμβολα, τις παραδόσεις, την ιστορία, τα μνημεία, την κοινωνική και πολιτιστική ζωή των θρησκευτικών παραδόσεων. Η πορεία αυτή έχει ως αφετηρία την Ορθόδοξη θρησκευτική παράδοση, δηλαδή, την παράδοση του τόπου μας και κατόπιν προσανατολίζεται στον θρησκευτικό ορίζοντα των εγγύτερων μονοθεϊστικών θρησκειών και εν συνεχεία ορισμένων στοιχείων από τις ανατολικές θρησκείες. Ειδικότερα στην Γ καὶ Δ τάξη το μάθημα οφείλει να αξιοποιεί τα ενδιαφέροντα, τις προσλαμβάνουσες έννοιες, παραστάσεις και εικόνες των παιδιών, να έχει παιγνιώδη και συμμετοχικό χαρακτήρα και να αφουγκράζεται τα ερωτήματα αυτής της κρίσιμης ηλικίας στην πρώτη και καθοριστική επαφή της με τη σχολική θρησκευτική αγωγή. Γι’ αυτό παρουσιάζονται κατ’ αρχάς τα εξωτερικά στοιχεία που προαναφέραμε (σύμβολα, έθιμα κλπ.)…».

Δια τους μαθητάς -μόνον της Γ καὶ Δ Δημοτικοῦ- προβλέπονται όσον αφορά εις την διδακτέα ύλην μεταξύ άλλων και τα εξής (παραθέτομεν κατ’ επιλογήν όπως αναγράφονται εις το πρόγραμμα):

«Γιορτές θρησκειών του κόσμου (Ρος Ασανά: Η αρχή της χρονιάς για τους Εβραίους, Ιντ αλ-φίτρ: Το τέλος του Ramadan των Μουσουλμάνων), Σύμβολα από τις άλλες θρησκείες (Το άστρο του Δαβίδ, η ημισέληνος, αραβούργημα με το όνομα του Αλλάχ, η ινδουιστική σβάστικα, το γιν και το γιανγκ, ο λωτός, ο τροχός), Το όνομα του Θεού των Μουσουλμάνων και των Ε­βραίων (99 ονόματα για τον Αλ­λαχ, Γιαχβέ, Αδωνάϊ, Ελοχίμ), Το Σάββατο των Εβραίων (Συνάθροιση και προσευχή των πι­­στων στη Συναγωγή, Τι σημαίνει «Σάββατο»; Οι πιστοί στη Συναγωγή την ώρα της προσ­ευχής, Τορά, Ραββίνος, Κιπά, Μενορά), Η Παρασκευή των Μουσουλμάνων (Συνάθροιση και προσευχή των πιστών στο Τζαμί. Ποιά είναι η σημασία της Παρασκευής; Το κάλεσμα σε προσευχή, του μουεζίνη από τον Μιναρέ. Νίψεις προσώπου, χεριών και ποδιών, ανυποδησία, οι πιστοί μέσα στο τζαμί την ώρα της προσευχής, Κοράνιο, Ιμάμης), Η Γέννηση του Ιησού στο Κοράνι Σούρα Μαριάμ 19, 33-34, Το Πάσχα των Ρωμαιοκαθολικών (Έθιμα και παραδόσεις), Το Πάσχα των Εβραίων – Πέσαχ ( Έθιμα Σέντερ, το τραπέζι του Πέσαχ), Προσευχές άλλων θρησκευτικών παραδόσεων ( Ισλάμ: Φάτιχα 1 (Εναρκτήριος Σούρα Κορανίου): «Στο όνομα του ελεήμονος και φιλεύσπλαγχνου Αλλάχ», Ιουδαϊσμός: Σεμά (Δευτ 6, 4), Η Μητέρα του Ιησού στο Κοράνιο Σούρα Μαριάμ 19, Βάπτισμα και Χρίσμα των Ρωμαιοκαθολικών, Βάπτισμα των Προτεσταντών, Ενσωμάτωση στην κοινότητα (Μπαρ Μιτσβά / Μπατ Μιτσβά των Εβραίων), Τελετές ενηλικίωσης των Μουσουλμάνων, Προορισμοί Ρωμαιοκαθολικών: Φάτιμα (Πορτογαλία), Λούρδη (Γαλλία), Κομποστέλα (Ισπανία), Ιερουσαλήμ: Μία ιερή πόλη για τις τρεις αβρααμικές θρησκείες, Μέκκα: Ιερή αποδημία των Μουσουλμάνων (χατζ-χατζής), Μπενάρες: Ιερό ταξίδι των Ινδοϊστών στον Γάγγη – νίψεις εξαγνισμού, Ιερά πρόσωπα στις θρησκείες του κόσμου (Μωάμεθ, ο απεσταλμένος του Αλλάχ, Ραββίνος Ελεάζαρ, Βούδας, ο φωτισμένος δάσκαλος, Κομφούκιος, ο φιλόσοφος της Ανατολής Λάο-Τσε, ο γεροδιδάσκαλος), Τα ιερά βιβλία των θρησκειών του κόσμου (Το Κοράνιο των Μουσουλμάνων, Η ΤΕ.ΝΑ.ΚΑ. των Εβραίων, Οι Βέδες των Ινδουιστών, Το Ταό-Τε-Κινγκ του Λάο Τσε)» κ.α.

Αι συνοδευτικαί δραστηριότητες των ανωτέρω διδακτικών ενοτήτων μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν (παραθέτομεν κατ’ επιλογήν, όπως αναγράφονται εις το πρόγραμμα):

«Παιχνίδι ρόλων: Οικοδεσπότες και επισκέπτες σε μία γιορτή: Μία οικογένεια μουσουλμάνων υποδέχεται και περιποιείται μία οικογένεια χριστιανών στο σπίτι της την ημέρα του Ιντ αλ-φίτρ, Κατασκευή πόστερ με τα σύμβολα των θρησκειών του κόσμου, Διαμόρφωση ενός Κουτιού Υλικού γιορτών (ένα για κάθε θρησκεία) όπου βάζουν κατασκευές με σύμβολα, ζωγραφιές, αντικείμενα, Οι μαθητές συλλέγουν σύμβολα από άλλες θρησκείες: ο τροχός της ζωής, Μάνταλα (Ινδουϊσμός), γιν και γιανγκ (Ταοϊσμός) κ.α. Κάθε μαθητής επιλέγει ένα και το χρωματίζει όπως θέλει. Έρευνα: Ο ρόλος των κληρικών, των ιμάμηδων, των ραββίνων και των πιστών στη διάρκεια της προσευχής στους τόπους λατρείας, Όλοι οι μαθητές αποφασίζουν τη δική τους «νηστεία»: να μη παρακολουθούν TV η να μη χρησιμοποιούν τον H/Y για ένα διάστημα. Έρευνα: το τραπέζι του Πέσαχ των Εβραίων, Ένας μουσουλμάνος εξηγεί τις ετοιμασίες του χάτζ, Έρευνα: Τρόποι προσ­ευχής των μονοθεϊστικών θρησκειών στους τόπους λατρείας του Θεού» κ.α.

Εκ των ανωτέρω συνεπάγεται ότι η προτεινομένη εντός των κόλπων της Εκκλησίας πρώτη λύσις δια την αντιμετώπισιν της αδιαφορίας προς την πίστιν η την ύπαρξιν αλλοθρήσκων εις τα σχολεία (είτε μαθητών είτε καθηγητών) είναι το παιδί της Γ καὶ Δ Δημοτικοῦ (9 ετών) να «μπολιασθή» με την αντίληψιν ότι η Ορθοδοξία είναι μία θρησκευτική παράδοσις μεταξύ πολλών, αι οποίαι έχουν παρόμοια στοιχεία.

Η δευτέρα πρότασις-λύσις είναι εκείνη η οποία υποστηρίζει τον ομολογιακόν χαρακτήρα και δεν εκφράζεται μόνον από την ΠΕΘ αλλά από την πλειοψηφίαν της κοινωνίας συμφώνως προς πρόσφατον δημοσκόπησιν εφημερίδος (66% υπέρ του ομολογιακού μαθήματος). Ομολογιακός σημαίνει να δοθή εις τα παιδιά συγκεκριμένη ταυτότης, δηλ. ότι είναι Ορθόδοξοι και όχι απλώς θρησκευόμενοι, ότι ο πλανήτης δεν είναι υπεραγορά θρησκειών και ο καθένας επιλέγει μίαν, όπως επιλέγει αυτοκίνητον, ότι η αλήθεια είναι μία και όχι ότι τα πάντα είναι σχετικά. Αυτή είναι η ορθοτέρα λύσις.

Η πρώτη ομάς συκοφαντεί αυτήν την λύσιν ως «ζηλωτικήν» η «φονταμενταλιστικήν» και ότι δεν καλλιεργεί τον σεβασμόν εις την ετερότητα. Αυτά όμως είναι εις την πραγματικότητα «προβολαί» εις τους άλλους όσων οι ίδιοι πιστεύουν. Δεν ήτο «ζηλωτική» η στάσις όσων επετέθησαν εις τον Αρχιεπίσκοπον, διότι υπεστήριξε την ΠΕΘ; Δεν είναι «φονταμενταλιστική» η εμμονή τους εις το ότι ο οικουμενισμός είναι η μόνη οδός; Δεν γνωρίζουν ότι ο θρησκευτικός σχετικισμός οδηγεί εις την απαξίωσιν της θρησκείας η όπως χαρακτηριστικώς γράφει η διακεκριμένη καθηγήτρια κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου του Έξετερ κ. G. Davie ότι «μία επονομαζόμενη «πολυθρησκευτική» εκπαίδευση μπορεί να καταλήξει στο να μη σέβεται την πίστη κανενός»;

Ορθόδοξος Τύπος 

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Ο ΟΡΟΣ ΠΟΥ ΘΕΤΕΙ Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΑ «ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ» ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Τι σημαίνει ο όρος που θέτει η Ιεραρχία της Εκκλησίας

για «Ορθόδοξο προσανατολισμό» του Μαθήματος των Θρησκευτικών

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Στο Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής γλώσσας του Δ. Δημητράκου (τόμ. 10), «ορθόδοξος» είναι «ο  έχων ορθήν γνώμην, ορθήν δοξασίαν, ο ορθώς πιστεύων, ο διατηρών την ορθή πίστη, ο τας παραδόσεις της ορθοδόξου Εκκλησίας ευλαβούμενος, ο ακολουθών τα καθιερωμένα ή την πρωταρχική μορφή της θεωρίας του δόγματος». Επίσης, ο όρος «προσανατολισμός», από το «προσ-ανατολίζω», σημαίνει προσδιορισμός ή στροφή της θέσης ή της πορείας κάποιου για να λάβει ορισμένη κατεύθυνση. Η Εκκλησία θέλει το Μάθημα των Θρησκευτικών (ΜτΘ) να έχει Ορθόδοξο Προσανατολισμό. Το ΜτΘ είναι μια διδασκαλία προς τους μαθητές. Παράγοντες της διδασκαλίας εκτός από τον διδάσκοντα και τους μαθητές, είναι η διδακτέα ύλη. Η ύλη περιλαμβάνεται στα σχολικά βιβλία και καθορίζεται από το εκάστοτε Αναλυτικό Πρόγραμμα ή το λεγόμενο Πρόγραμμα Σπουδών, ξεχωριστό για κάθε μάθημα, που αποτελεί την αφετηρία και τον κατευθυντήριο άξονα του κάθε σχολικού μαθήματος, επομένως και του Μαθήματος των Θρησκευτικών. Η επιτυχία των στόχων του εξαρτάται, κατά ένα μεγάλο μέρος, από τον τρόπο που οργανώνεται η διδασκαλία και η μάθησή του. Με σωστά διαμορφωμένο Πρόγραμμα Σπουδών, το ΜτΘ αναδεικνύεται βασικό μέσο παραγωγής γνώσεων, πνευματικών αρχών, στάσεων, προτύπων, συναισθημάτων και βιωμάτων. Για να έχει ορθόδοξο προσανατολισμό επομένως το Αναλυτικό Πρόγραμμα είναι ανάγκη να είναι σύμφωνο με τις ορθόδοξες χριστιανικές αλήθειες και τα πρότυπα, που εκφράζουν τη ζώσα εκκλησιαστική παράδοση.

Ο ορθόδοξος τρόπος ζωής αποτελεί το χαρακτηριστικότερο, ζωντανότερο και δυναμικότερο στοιχείο της ελληνικής πολιτισμικής και κοινωνικής συνείδησης και δεν είναι δυνατό να το στερηθούν οι νέοι μας στη σχολική τους μόρφωση. Ορθόδοξος προσανατολισμός δεν σημαίνει απλή θεωρητική και πληροφοριακή ενημέρωση των μαθητών για τα περί της Ορθοδοξίας, ούτε ένα μείγμα αληθειών και προτύπων όλων των θρησκειών, αλλά μια βιωματικά πνευματική και κοινωνική μόρφωση και ολοκλήρωση της προσωπικότητάς των μαθητών, στο πλαίσιο της ανάπτυξης της ορθόδοξης θρησκευτικής τους συνειδήσεως, που να συνάδει και να ανταποκρίνεται πλήρως προς τις αρετές της χριστιανικής ζωής με τις οποίες έχει εμποτιστεί ο ελληνικός πολιτισμός. Ένα ΜτΘ, με ορθόδοξο χαρακτήρα και κατεύθυνση, επίσης, δεν μπορεί να είναι, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι μόνον ορθολογικό - γνωσιολογικό ή μόνον κοινωνικό, αλλά εκ των πραγμάτων είναι ανάγκη να αφορά σε ολόκληρο τον άνθρωπο και να στοχεύει στη νοηματοδότηση και σύνδεση της ζωής των νέων με το θεανθρωποκεντρικό μήνυμα της Ορθοδοξίας. Επομένως, οι συντελεστές ή οι συντάκτες ενός Προγράμματος Σπουδών του ΜτΘ, με ορθόδοξο προσανατολισμό, οφείλουν να λαμβάνουν υπόψη τις παρακάτω δύο προϋποθέσεις: 1. Το γεγονός, που έχει ήδη επισημανθεί τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ότι έχει δοθεί υπέρμετρη βαρύτητα στον επιστημονικό χαρακτήρα του σχολείου και στην παροχή επιστημονικής γνώσεως, ενώ ταυτόχρονα έχει ατονίσει η παιδευτική του λειτουργία και η ψυχοπλαστική του αποστολή. Στο πλαίσιο αυτό, το ορθόδοξο ΜτΘ, αντίθετα από τους σκόπιμους ισχυρισμούς ορισμένων, δεν είναι απλώς ένα γνωστικό και επιστημονικό αντικείμενο, αλλά έχει κυρίως θεολογικό και παιδευτικό χαρακτήρα. Εξάλλου, η θεωρητική και διανοητική μόνον κατεύθυνση της διδασκαλίας του ΜτΘ στα σχολεία, αποτελεί έναν κίνδυνο ουσιαστικής παραμόρφωσης της Ορθόδοξης πίστεως, διότι έτσι καλλιεργείται επίσημα στη συνείδηση των νέων μια επικίνδυνη για την ανάπτυξη της θρησκευτικότητάς τους αντίφαση μεταξύ θεωρίας και πράξης. Οι νέοι αξίζει να μαθαίνουν ολόκληρη και ακέραιη την ορθόδοξη αλήθεια, ότι, δηλαδή, η θεωρητική διδασκαλία συνοδεύεται απαραίτητα από την πρακτική της εφαρμογή, σύμφωνα με το «ος δ αν ποιήση και διδάξη ούτος μέγας κληθήσεται». Διαφορετικά,  το σχολείο δεν θα εφαρμόζει το νομοθετικό πλαίσιο, αφού δεν θα βοηθά το μαθητή «να διακετέχεται από πίστη στα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης». 2. Ότι ένα ΜτΘ, με ορθόδοξο προσανατολισμό, ακολουθώντας την ολόπλευρη καλλιέργεια και ανάπτυξη των μαθητών, που αποτελεί βασική πτυχή του σκοπού της Παιδείας μας, δεν μπορεί να υιοθετεί μονομέρειες,  αλλά να επιδιώκει τη σύμπλευση του υλικού με το πνευματικό, του ανθρώπινου με το θείο, της θεωρίας με την πράξη και, επομένως, της ανθρώπινης γνώσης με τη θεία γνώση, με στόχο την επιτυχή πνευματική ολοκλήρωση των μαθητών, στο πλαίσιο της θεανθρωποκεντρικότητας. Επομένως, οποιαδήποτε δομική αλλαγή, στα όρια των προγραμματικών κατευθύνσεων, που θα επιδίωκε την αλλοίωση αυτού του δυναμικού ορθόδοξου προσανατολισμού και χαρακτήρα του ΜτΘ, θα μπορούσε να τραυματίσει τη θεολογική, ηθικοπνευματική και κοινωνικοπολιτισμική του λειτουργία, σε βάρος της ολόπλευρης και αρμονικής ανάπτυξης των νέων. Με βάση τις παραπάνω θέσεις, η σύνταξη ενός Προγράμματος Σπουδών, με ορθόδοξη κατεύθυνση είναι ανάγκη να περιέχει: 1. Την ποιοτική και σε βάθος αγωγή και μόρφωση των νέων «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», με «νουν Χριστού», με ορθόδοξο χριστιανικό τρόπο ζωής, με κριτική σκέψη και πνευματική διάκριση. Έτσι θα είναι σε θέση, στην κρίσιμη, από πνευματικής πλευράς, εποχή της Παγκοσμιοποίησης, αφενός, να βρίσκονται σε συνεχή ηθικοπνευματική εγρήγορση και να αντιστέκονται στο κακό και σε διάφορους μηχανισμούς αλλοτρίωσης και επιβολής και, αφετέρου, να ζουν στο πλαίσιο της αγάπης και της προσφοράς μέσα στο ορθόδοξο πολιτισμικό και κοινωνικό τους περιβάλλον. 2.  Τις ορθόδοξες θεολογικές γνώσεις, που θα βοηθούν τους νέους να ζουν συνειδητά, στο πλαίσιο της ζώσας εκκλησιαστικής τους παραδόσεως, ως υγιείς θρησκευτικές προσωπικότητες με πνευματικό, κοινωνικό, πολιτισμικό και οικουμενικό προσανατολισμό. Οι μαθητές έχοντας προϋπόθεση τη ορθόδοξη χριστιανική θέαση του κόσμου, μαθαίνουν να μην υποτιμούν ούτε, όμως, να υπερτιμούν τα υλικά πράγματα, αλλά να έχουν τη δεξιότητα να τα συμπλέκουν αρμονικά με τα πνευματικά κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να διασώζεται η αλήθειά τους και να επικρατεί η αναγκαία ισορροπία τόσο στη ζωή των ανθρώπων όσο και σε ολόκληρη την κτίση, την ευθύνη της οποίας έχουν. Η σύγχρονη πνευματική, κοινωνική, πολιτισμική και περιβαλλοντική κρίση αποτελεί ένα ισχυρό παράδειγμα, που φανερώνει το μέγεθος του προβλήματος που δημιουργείται από την έλλειψη υλικοπνευματικής ισορροπίας στη συμπεριφορά του ανθρώπου. Δηλώνει επίσης το κενό και τον κίνδυνο που δημιουργείται στον κόσμο από την πλημμελή άσκηση της ηγετικής και δημιουργικής ευθύνης, που έλαβε ο άνθρωπος από τον Θεό κατά τη δημιουργία του. Με βάση τα παραπάνω, θα ήταν παράδοξο να κατανοηθεί ή να καταξιωθεί το περιεχόμενο και η σκοπιμότητα ενός ΜτΘ στην ελληνική παιδεία, χωρίς ορθόδοξο, αλλά με πολυθρησκειακό προσανατολισμό. Μερικοί βέβαια ισχυρίζονται ότι ένα πολυθρησκειακό ΜτΘ θρησκευτικών μπορεί να είναι και ορθόδοξο. Αυτό όμως αποτελεί οικτρή παραπλάνηση, διότι αυτό αντίκειται στην ορθόδοξη παράδοσή μας. Οι νέοι της χώρας έχουν ανάγκη την αληθινή πίστη στην Ορθοδοξία, διότι αξίζουν να έχουν μια υγιή θρησκευτικότητα, που να αντιστοιχεί στον ελληνορθόδοξο πολιτισμό και η οποία να μπορεί να ενισχύει και να εμπλουτίζει τον αξιακό και πνευματικό τους κώδικα και να καλύπει την ανάγκη που έχουν τόσο για προσωπική και αληθινή ελευθερία και αυτοπραγμάτωση όσο και για την οικείωση της αίσθησης ότι ανήκουν οργανικά, ως μέλη, στην πνευματική κοινότητα και κοινωνία του Χριστού που είναι η Εκκλησία. Συμπερασματικά, ο ορθόδοξος προσανατολισμός του μαθητή, μέσα από το ΜτΘ, προσβλέπει στην πράξη σε έναν αυριανό πολίτη ικανό να παρατηρεί, να αναλύει, να ερμηνεύει τον κόσμο και τη ζωή από ορθόδοξη θεολογική έποψη. Μέσα από μία τέτοια διάσταση της θέσης του ΜτΘ στην παιδεία μας, η μόρφωση που αποκτούν οι νέοι μας δεν σχετίζεται τόσο με ποσοτικά μεγέθη όσο με ποιοτικά, αφού αυτά αποτελούν τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ολοκληρωμένου ανθρώπου, διότι δεν μαθαίνουν απλώς γνώσεις για τη ζωή, αλλά κλειδιά και τρόπους για να γνωρίζουν, να διακρίνουν, να ανακαλύπτουν και να ερμηνεύουν το βαθύτερο νόημα και την αλήθεια της.

Ορθόδοξη Αλήθεια, 15.03.2017 

ΠΟΙΟΣ ΕΠΗΡΕΑΣΕ, ΤΟΥΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΕΚΑΝΑΝ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΡΟΦΗ;

Ήγγικεν η ώρα της ευθύνης για τα Θρησκευτικά

Άρθρο-παρέμβαση της «Ορθόδοξης Αλήθειας» 

για τη Σύνοδο της Ιεραρχίας

Του Δημήτρη Ριζούλη

Αυτές τις ημέρες συνεδριάζει η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας και αναμένεται να καταλήξει στις θέσεις της για το μάθημα των Θρησκευτικών. 

Ήδη η επιτροπή των Αρχιερέων που μελέτησε το θέμα κατέληξε στις προτάσεις που θα παρουσιάσει και η «Ορθόδοξη Αλήθεια» έχει στη διάθεσή της εδώ και ημέρες το σχετικό κείμενο. Οι σεβασμιότατοι Μητροπολίτες Ύδρας, Μεσογαίας και Μεσσηνίας κατέληξαν σε μια μάλλον συμβιβαστική πρόταση, που όμως, κατά τη γνώμη μας, κρύβει πολλούς κινδύνους. 

Στην εισήγησή τους αποδέχονται (!!!) τα νέα Προγράμματα Σπουδών του υπουργείου Παιδείας και απλώς ζητούν κάποιες επιμέρους (ελάχιστες, είναι η αλήθεια) διορθώσεις. Επομένως, στο κεντρικό ζήτημα που έθεσε προ μηνών επισήμως η Εκκλησία και μάλιστα με προσωπική παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου προτείνεται η άτακτη υποχώρηση! 

Αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς για ποιον λόγο η Εκκλησία ζήτησε την απομάκρυνση του κ. Φίλη. Και πώς γίνεται τώρα να υιοθετεί τις δύο βασικές επιλογές της πολιτικής του στο υπουργείο Παιδείας (να εφαρμοστούν τα συγκεκριμένα Προγράμματα Σπουδών και να αλλάξουν όλα τα βιβλία). 

Οι προτάσεις της επιτροπής των Αρχιερέων ορθά περιέχουν τους όρους της υποχρεωτικότητας του μαθήματος και της μη αλλαγής του ονόματος του μαθήματος, όμως αυτό δεν φτάνει (εξάλλου, είναι το αυτονόητο). Φοβάμαι ότι όλη η διάρθρωση του κειμένου θυμίζει έντονα τις θέσεις και τις απόψεις που είχε εκφράσει στο παρελθόν ο «ΚΑΙΡΟΣ», με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ποιος επηρέασε, λοιπόν, τους Αρχιερείς και έκαναν τόσο μεγάλη στροφή; Γιατί δεν αναφέρουν λέξη για τους περίεργους τρόπους διδασκαλίας των νέων Προγραμμάτων Σπουδών, που είχε καταγγείλει δημοσίως ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος, με φαιδρά τραγούδια ή άστοχα παραδείγματα; Αποδέχονται οι τρεις Αρχιερείς ότι τα παιδιά μας θα διδάσκονται Θρησκευτικά με τραγούδια του Νικόλα Άσιμου (όπως το «Ρε μπαγάσα, περνάς καλά κει πάνω») ή ότι θα τους γίνεται μάθημα για «τα 99 ωραιότατα ονόματα για τον Αλλάχ»; 

Γιατί οι Αρχιερείς δεν λένε λέξη για τον θρησκευτικό αχταρμά των νέων προγραμμάτων; Ενώ ο Αρχιεπίσκοπος επισήμως είχε καταγγείλει αυτή την πρακτική, εκείνοι με ποιο επιχείρημα τώρα την αποδέχονται και απλώς προτείνουν να διδάσκεται η Θρησκειολογία με αυτό τον τρόπο λίγο... αργότερα, σε μεγαλύτερη τάξη; 

Τέλος, αναρωτιέμαι ποιοι θα γράψουν τα νέα βιβλία που ξαφνικά ζητούν ΚΑΙ οι τρεις Αρχιερείς. Οι άνθρωποι του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, που είναι πλέον σαφές σε κάθε νοήμονα Έλληνα ότι έχουν στις τάξεις τους γνωστούς εθνομηδενιστές και αρνητές του χριστιανισμού; Μήπως θέλουν να τους θυμίσουμε συγκεκριμένα ονόματα; Τους εμπιστεύονται, λοιπόν, και, αν ναι, πώς προκύπτει η βεβαιότητα ότι τα νέα εγχειρίδια θα είναι σωστά και επαρκή;

Έχοντας, λοιπόν, μελετήσει με προσοχή την εισήγηση των τριών Αρχιερέων (όπως αυτή ήδη έχει κατατεθεί στην Ιερά Σύνοδο), που αύριο θα υποβληθεί στην Ιεραρχία, θεωρούμε ότι έφτασε η ώρα της ευθύνης και της αλήθειας συνολικά για την Εκκλησία. Αυτές τις ημέρες θα φανεί αν οι Αρχιερείς έπαιζαν τόσον καιρό θέατρο σκιών ή όντως θέλουν να υπερασπιστούν τον ορθό χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών. Μισόλογα και διπλωματικές διατυπώσεις δεν μπορούν να κρύψουν την αλήθεια. Αν η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας αποδεχθεί μια τέτοια εισήγηση, θα ακυρώσει τον εαυτό της και θα ανοίξει κερκόπορτες. Οφείλει, λοιπόν, να προσθέσει πολλά στοιχεία και να διορθώσει εκ βάθρων την πρόταση της επιτροπής των Αρχιερέων (που θα μπορούσε να αποτελέσει βάση), αν θέλει να σώσει, πρώτα απ' όλα, την τιμή της. Η ώρα της αλήθειας έφτασε, λοιπόν. 

ΥΓ.: Ο αρθρογράφος μας καθηγητής Ηρακλής Ρεράκης στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας μας έγραψε ότι οι τρεις Αρχιερείς πήγαν προ ημερών στο υπουργείο Παιδείας και κατέθεσαν την πρότασή τους για τα Θρησκευτικά. Μέλη της εν λόγω επιτροπής επικοινώνησαν με τον κ. Ρεράκη και τον πληροφόρησαν ότι το κείμενο αυτό δεν παραδόθηκε τελικά στον υπουργό Παιδείας (προτού το εγκρίνει η Ιεραρχία). Ελπίζουμε όντως να μη συνέβη κάτι τέτοιο, γιατί θα μας έβαζε σε πολλές πονηρές σκέψεις.

Από την Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια & dimokratianews

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΝΩΘΟΥΜΕ ΑΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ!

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Μόνο με τη θεία χάρη μπορούν δύο άνθρωποι να ενωθούν πραγματικά. Μπορούνε λέγοντας την ευχή να ενωθούν μυστικά κι ας είναι χιλιόμετρα μακριά ο ένας από τον άλλον. Και δίνει πολύ χαρά η ένωση αυτή. Μπορούμε να ενωθούμε, αν κάνουμε μυστική ζωή, χωρίς να λέμε λόγια για την αγάπη. Έτσι, αβίαστα ενώνεσαι με τη μυστική ζωή, με έρωτα. Αυτός που αγαπά στέλνει καλή δύναμη. Αυτή πάει πλούσια αλλά απαλά, σαν " θρούς ", καθώς το γράφει η Παλαιά Διαθήκη. Πολύ χάρηκα που τη βρήκα τη λέξη αυτή. Μπορείς να μάθεις να στέλνεις καλή δύναμη στον άλλο κι εκείνος να σε πλησιάζει, χωρίς να ξέρει το γιατί.

[200 χρόνια μετά. Εκδ. Ακρίτας, σ.372]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ. 381-382)

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ: ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΠΟΥ ΑΥΤΟΣ ΜΑΣ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΕ, "Η ΖΩΗ Η ΑΙΩΝΙΑ"!

Και αυτή είναι η υπόσχεση, που Αυτός μας υποσχέθηκε, η ζωή η αιώνια. (Επιστ. Α’ Ιωάννου 2,25)