ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΡΑΝΙΟ ΘΑ ΔΙΔΑΧΘΟΥΝ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟ!

ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΡΑΝΙΟΝ ΘΑ ΔΙΔΑΧΘΟΥΝ ΟΙ ΜΑΘΗΤΑΙ

ΔΙΑ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ!

Είναι απορίας άξιον δια ποίον λόγον μία οιανδήποτε Κυβέρνησις επιθυμεί να αλλάξη το μάθημα των Θρησκευτικών. Είναι θεμιτόν και επιδιωκτέον πάντοτε να βελτιώνωνται τα βιβλία και το παρεχόμενον υλικόν και να εμπλουτίζωνται αι δραστηριότητες αναφορικώς προς κάθε μάθημα.

Ωστόσο, όσαι Κυβερνήσεις επεχείρησαν να αλλάξουν το μάθημα των Θρησκευτικών δεν ήσαν προς αυτήν την κατεύθυνσιν, αλλά ως προς την κεντρικήν στόχευσιν του μαθήματος. Η βελτίωσις των βιβλίων απετέλει ανέκαθεν την πρόφασιν και όχι τον σκοπόν. Βεβαίως, είναι ορθόν το επιχείρημα ότι με την πάροδον του χρόνου αι νέαι κοινωνικαί συνθήκαι επιβάλλουν προσαρμογάς εις τα θρησκευτικά, όπως και εις το κήρυγμα, το οποίον άλλο ήτο προ εκατονταετίας και άλλο σήμερον. Όμως αι τροποποιήσεις αυταί δεν δύνανται να συνεπιφέρουν μεταβολήν εις το μήνυμα. Άλλος ήτο τότε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και η διδασκαλία του και άλλος σήμερα; Δεν είναι ο «αυτός εις τους αιώνας»; Συμφωνού­μεν απολύτως με την άποψιν ότι αλλάζουν αι νοοτροπίαι των ανθρώπων (οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν εις το είναι τους) και όχι το Ευαγγέλιον. Επομένως το πρόβλημα έγκειται εις τας νοοτροπίας. Εις αυτό το σημείον πρέπει να προβώμεν εις τας εξής υποπεριπτώσεις: Πρώτον, αι νοοτροπίαι της η­γεσίας που καθορίζει την θρησκευτικήν εκ­παίδευσιν, δεύτερον, αι νοοτροπίαι των μαθητών, τρίτον, αι νοοτροπίαι των συγχρόνων κοινωνιών.

Η πολιτική ηγεσία, η οποία έχει και την ευθύνην της στοχεύσεως της διαπαιδαγωγήσεως, πολλάκις διακατέχεται από ιδεοληψίας. Ανεξαρτήτως δεξιών η αριστερών καταβολών συνήθως αυταί είναι ισοπεδωτικαί δια την Ορθοδοξίαν, διότι έχουν ως βάσιν ότι «όλαι αι θρησκείαι σχεδόν είναι το ίδιον, αφού κατά βάθος διδάσκουν την αγάπην και την ειρήνην, απλώς εις την Ελλάδα επεκράτησε και διεδραμάτισε ιδιαίτερον ρόλον η Ορθοδοξία». Δια να είναι λοιπόν αρεστοί όσοι κατά καιρούς συντάσσουν αναλυτικά προγράμματα ύλης δια τα Θρησκευτικά (ανεξαρτήτως αν πολλάκις και οι ίδιοι ενδομύχως πιστεύουν τα ίδια) επιχειρούν να εναρμονισθούν με αυτήν την γραμμήν. Αυτού του είδους η πολιτική όμως απαιτεί πολιτικά επιχειρήματα, διότι τα δογματικά (δηλ. ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη αλήθεια) δεν έχουν απήχησιν. Έτσι, τα ερωτήματα που πρέπει να τίθενται προς αυτούς είναι αν εν μέσω πνευματικής και οικονομικής κρίσεως επιθυμεί το Υπουργείον να δαπανήση χρήματα, να προκαλέση έριδας και να έλθη αντιμέτωπον με το κοινόν αίσθημα του λαού. Τι νόημα έχει η αλλαγή των Θρησκευτικών, όταν η Παιδεία βρίθη προβλημάτων που απαιτούν άμεσα λύσεις; Επομένως αι αλλαγαί υπηρετούν κατά βάσιν την ψηφοθηρίαν, την ιδεοληψίαν η αλλοτρίους σκοπούς…

Όσον αφορά εις τους μαθητάς, πρόκειται δια προσωπικότητας υπό διαμόρφωσιν δια τούτο και ευρίσκονται εις το εκπαιδευτικόν σύστημα. Εκεί απαιτείται βαθεία συνειδητοποίησις από την πλευράν της Πολιτείας τι επιθυμεί δια τας επομένας γενεάς. Δυστυχώς η Πολιτεία απλώς επιθυμεί εναρμονισμόν με όσα η Ευρώπη παραγγέλλει, δι’ αυτό και ο νυν Υπουργός κ. Κ. Γαβρόγλου πολύ πριν αναλάβη τα καθήκοντά του είχε δηλώσει εις την εφημερίδα «Καθημερινή» της 29ης Μαΐου 2016 ότι «Πείτε μου μία χώρα της Ευρώπης όπου υπάρχει το μάθημα των Θρησκευτικών και διδάσκεται όπως στη χώρα μας. Μία». «Ευτυχώς» όμως η Πολιτεία συνήθως είναι τόσον ανοργάνωτος, όπου δυσκόλως θα χαράξη μίαν πολιτικήν εις το θέμα της Παιδείας. Επομένως το ζήτημα κατά το μεγαλύτερον ποσοστόν του εναπόκειται εις όσους αναλαμβάνουν εις υπευθύνους θέσεις του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής. Τα πρόσωπα αυτά, τα οποία θα ασχολούνται με τα Θρησκευτικά θα πρέπη να είναι επιλεγμένα από την Εκκλησίαν και να έχουν εκκλησιαστικόν φρόνημα, ώστε να συντάσσουν προγράμματα, τα οποία θα καλλιεργούν εις τους νέους την Ορθόδοξον πίστιν τους. Τι θα γίνη όμως με τους απροθύμους εκπαιδευτικούς να διδάξουν Ορθόδοξα Θρησκευτικά η και το γεγονός ότι σήμερα υπάρχουν και ετερόθρησκοι εις τα σχολεία; Εκεί αρχίζει το πρόβλημα της νοοτροπίας της συγχρόνου κοινωνίας.

Είναι πλέον δεδομένον ότι μεγάλο μέρος των πληθυσμών των δυτικών κοινωνιών αδιαφορούν δια την πίστιν τους και την θρησκείαν γενικώτερα. Μαζί με αυτό έχει προκύψει και το γεγονός ότι αι διάφοροι χώραι δεν έχουν ομογένειαν εις το ζήτημα της θρησκείας. Βεβαίως τα ποσοστά άλλων θρησκειών έναντι των χριστιανών είναι πολύ μικρότερα, με εξαίρεσιν πιθανώς τους μουσουλμάνους πρόσφυγας και μετανάστας λόγω της καταστάσεως των τελευταίων ετών.

Εις το ζήτημα αυτό εντός των κόλπων της Εκκλησίας υπάρχουν δύο προτάσεις. Η πρώτη είναι προς την κατεύθυνσιν του Οικουμενισμού και εκφράζεται από τον σύνδεσμον «Καιρός», ο οποίος έχει μεγάλα ερείσματα εις την Θεολογικήν Σχολήν της Θεσσαλονικής και εις ολιγοστούς γνωστούς δια τα φρονήματά των Ιεράρχας. Αυτοί υποστηρίζουν τον κ. Στ. Γιαγκάζογλου και την ομάδα συγγραφής του νέου προγράμματος. Έχουν γραφή τόσα πολλά δια το νέον αυτό πρόγραμμα που έχει απωλεσθή ίσως το συγκεκριμένον στίγμα του, ώστε να διαδίδεται προσφάτως η φήμη ότι άδικα αυτό κατηγορείται. Ας εξετάσωμεν την περίπτωσιν του Δημοτικού Σχολείου και μάλιστα τας τάξεις της Γ καὶ Δ Δημοτικοῦ. Ποία είναι η νέα δομή; Εις το επίσημον νέον πρόγραμμα σπουδών δια τα θρησκευτικά αναφέρεται:

«Δημοτικό – Ο κόσμος της θρησκείας: Εδώ προσεγγίζεται η θρησκεία αυτή καθεαυτή· δηλαδή, πρόκειται για μία σταδιακή χαρτογράφηση και αναγνώριση των βασικών εξωτερικών χαρακτηριστικών της. Στη βαθμίδα αυτή παρέχονται αφηγηματικά στοιχεία γύρω από τα πρόσωπα, τα έθιμα, τα σύμβολα, τις παραδόσεις, την ιστορία, τα μνημεία, την κοινωνική και πολιτιστική ζωή των θρησκευτικών παραδόσεων. Η πορεία αυτή έχει ως αφετηρία την Ορθόδοξη θρησκευτική παράδοση, δηλαδή, την παράδοση του τόπου μας και κατόπιν προσανατολίζεται στον θρησκευτικό ορίζοντα των εγγύτερων μονοθεϊστικών θρησκειών και εν συνεχεία ορισμένων στοιχείων από τις ανατολικές θρησκείες. Ειδικότερα στην Γ καὶ Δ τάξη το μάθημα οφείλει να αξιοποιεί τα ενδιαφέροντα, τις προσλαμβάνουσες έννοιες, παραστάσεις και εικόνες των παιδιών, να έχει παιγνιώδη και συμμετοχικό χαρακτήρα και να αφουγκράζεται τα ερωτήματα αυτής της κρίσιμης ηλικίας στην πρώτη και καθοριστική επαφή της με τη σχολική θρησκευτική αγωγή. Γι’ αυτό παρουσιάζονται κατ’ αρχάς τα εξωτερικά στοιχεία που προαναφέραμε (σύμβολα, έθιμα κλπ.)…».

Δια τους μαθητάς -μόνον της Γ καὶ Δ Δημοτικοῦ- προβλέπονται όσον αφορά εις την διδακτέα ύλην μεταξύ άλλων και τα εξής (παραθέτομεν κατ’ επιλογήν όπως αναγράφονται εις το πρόγραμμα):

«Γιορτές θρησκειών του κόσμου (Ρος Ασανά: Η αρχή της χρονιάς για τους Εβραίους, Ιντ αλ-φίτρ: Το τέλος του Ramadan των Μουσουλμάνων), Σύμβολα από τις άλλες θρησκείες (Το άστρο του Δαβίδ, η ημισέληνος, αραβούργημα με το όνομα του Αλλάχ, η ινδουιστική σβάστικα, το γιν και το γιανγκ, ο λωτός, ο τροχός), Το όνομα του Θεού των Μουσουλμάνων και των Ε­βραίων (99 ονόματα για τον Αλ­λαχ, Γιαχβέ, Αδωνάϊ, Ελοχίμ), Το Σάββατο των Εβραίων (Συνάθροιση και προσευχή των πι­­στων στη Συναγωγή, Τι σημαίνει «Σάββατο»; Οι πιστοί στη Συναγωγή την ώρα της προσ­ευχής, Τορά, Ραββίνος, Κιπά, Μενορά), Η Παρασκευή των Μουσουλμάνων (Συνάθροιση και προσευχή των πιστών στο Τζαμί. Ποιά είναι η σημασία της Παρασκευής; Το κάλεσμα σε προσευχή, του μουεζίνη από τον Μιναρέ. Νίψεις προσώπου, χεριών και ποδιών, ανυποδησία, οι πιστοί μέσα στο τζαμί την ώρα της προσευχής, Κοράνιο, Ιμάμης), Η Γέννηση του Ιησού στο Κοράνι Σούρα Μαριάμ 19, 33-34, Το Πάσχα των Ρωμαιοκαθολικών (Έθιμα και παραδόσεις), Το Πάσχα των Εβραίων – Πέσαχ ( Έθιμα Σέντερ, το τραπέζι του Πέσαχ), Προσευχές άλλων θρησκευτικών παραδόσεων ( Ισλάμ: Φάτιχα 1 (Εναρκτήριος Σούρα Κορανίου): «Στο όνομα του ελεήμονος και φιλεύσπλαγχνου Αλλάχ», Ιουδαϊσμός: Σεμά (Δευτ 6, 4), Η Μητέρα του Ιησού στο Κοράνιο Σούρα Μαριάμ 19, Βάπτισμα και Χρίσμα των Ρωμαιοκαθολικών, Βάπτισμα των Προτεσταντών, Ενσωμάτωση στην κοινότητα (Μπαρ Μιτσβά / Μπατ Μιτσβά των Εβραίων), Τελετές ενηλικίωσης των Μουσουλμάνων, Προορισμοί Ρωμαιοκαθολικών: Φάτιμα (Πορτογαλία), Λούρδη (Γαλλία), Κομποστέλα (Ισπανία), Ιερουσαλήμ: Μία ιερή πόλη για τις τρεις αβρααμικές θρησκείες, Μέκκα: Ιερή αποδημία των Μουσουλμάνων (χατζ-χατζής), Μπενάρες: Ιερό ταξίδι των Ινδοϊστών στον Γάγγη – νίψεις εξαγνισμού, Ιερά πρόσωπα στις θρησκείες του κόσμου (Μωάμεθ, ο απεσταλμένος του Αλλάχ, Ραββίνος Ελεάζαρ, Βούδας, ο φωτισμένος δάσκαλος, Κομφούκιος, ο φιλόσοφος της Ανατολής Λάο-Τσε, ο γεροδιδάσκαλος), Τα ιερά βιβλία των θρησκειών του κόσμου (Το Κοράνιο των Μουσουλμάνων, Η ΤΕ.ΝΑ.ΚΑ. των Εβραίων, Οι Βέδες των Ινδουιστών, Το Ταό-Τε-Κινγκ του Λάο Τσε)» κ.α.

Αι συνοδευτικαί δραστηριότητες των ανωτέρω διδακτικών ενοτήτων μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν (παραθέτομεν κατ’ επιλογήν, όπως αναγράφονται εις το πρόγραμμα):

«Παιχνίδι ρόλων: Οικοδεσπότες και επισκέπτες σε μία γιορτή: Μία οικογένεια μουσουλμάνων υποδέχεται και περιποιείται μία οικογένεια χριστιανών στο σπίτι της την ημέρα του Ιντ αλ-φίτρ, Κατασκευή πόστερ με τα σύμβολα των θρησκειών του κόσμου, Διαμόρφωση ενός Κουτιού Υλικού γιορτών (ένα για κάθε θρησκεία) όπου βάζουν κατασκευές με σύμβολα, ζωγραφιές, αντικείμενα, Οι μαθητές συλλέγουν σύμβολα από άλλες θρησκείες: ο τροχός της ζωής, Μάνταλα (Ινδουϊσμός), γιν και γιανγκ (Ταοϊσμός) κ.α. Κάθε μαθητής επιλέγει ένα και το χρωματίζει όπως θέλει. Έρευνα: Ο ρόλος των κληρικών, των ιμάμηδων, των ραββίνων και των πιστών στη διάρκεια της προσευχής στους τόπους λατρείας, Όλοι οι μαθητές αποφασίζουν τη δική τους «νηστεία»: να μη παρακολουθούν TV η να μη χρησιμοποιούν τον H/Y για ένα διάστημα. Έρευνα: το τραπέζι του Πέσαχ των Εβραίων, Ένας μουσουλμάνος εξηγεί τις ετοιμασίες του χάτζ, Έρευνα: Τρόποι προσ­ευχής των μονοθεϊστικών θρησκειών στους τόπους λατρείας του Θεού» κ.α.

Εκ των ανωτέρω συνεπάγεται ότι η προτεινομένη εντός των κόλπων της Εκκλησίας πρώτη λύσις δια την αντιμετώπισιν της αδιαφορίας προς την πίστιν η την ύπαρξιν αλλοθρήσκων εις τα σχολεία (είτε μαθητών είτε καθηγητών) είναι το παιδί της Γ καὶ Δ Δημοτικοῦ (9 ετών) να «μπολιασθή» με την αντίληψιν ότι η Ορθοδοξία είναι μία θρησκευτική παράδοσις μεταξύ πολλών, αι οποίαι έχουν παρόμοια στοιχεία.

Η δευτέρα πρότασις-λύσις είναι εκείνη η οποία υποστηρίζει τον ομολογιακόν χαρακτήρα και δεν εκφράζεται μόνον από την ΠΕΘ αλλά από την πλειοψηφίαν της κοινωνίας συμφώνως προς πρόσφατον δημοσκόπησιν εφημερίδος (66% υπέρ του ομολογιακού μαθήματος). Ομολογιακός σημαίνει να δοθή εις τα παιδιά συγκεκριμένη ταυτότης, δηλ. ότι είναι Ορθόδοξοι και όχι απλώς θρησκευόμενοι, ότι ο πλανήτης δεν είναι υπεραγορά θρησκειών και ο καθένας επιλέγει μίαν, όπως επιλέγει αυτοκίνητον, ότι η αλήθεια είναι μία και όχι ότι τα πάντα είναι σχετικά. Αυτή είναι η ορθοτέρα λύσις.

Η πρώτη ομάς συκοφαντεί αυτήν την λύσιν ως «ζηλωτικήν» η «φονταμενταλιστικήν» και ότι δεν καλλιεργεί τον σεβασμόν εις την ετερότητα. Αυτά όμως είναι εις την πραγματικότητα «προβολαί» εις τους άλλους όσων οι ίδιοι πιστεύουν. Δεν ήτο «ζηλωτική» η στάσις όσων επετέθησαν εις τον Αρχιεπίσκοπον, διότι υπεστήριξε την ΠΕΘ; Δεν είναι «φονταμενταλιστική» η εμμονή τους εις το ότι ο οικουμενισμός είναι η μόνη οδός; Δεν γνωρίζουν ότι ο θρησκευτικός σχετικισμός οδηγεί εις την απαξίωσιν της θρησκείας η όπως χαρακτηριστικώς γράφει η διακεκριμένη καθηγήτρια κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου του Έξετερ κ. G. Davie ότι «μία επονομαζόμενη «πολυθρησκευτική» εκπαίδευση μπορεί να καταλήξει στο να μη σέβεται την πίστη κανενός»;

Ορθόδοξος Τύπος