ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΤΑΪΒΑΝ:Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΟΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΣΤΗΝ ΤΑΪΒΑΝ

Έχουμε τώρα πια, εκκλησία της Ταϊβάν!!!.. Ναι!!… Πόσα δεν οφείλει για τη δημιουργία της, στον Γιώργο τον Ασλανίδη, τον πρόεδρο του συλλόγου: Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, αλλά και στον ίδιο τον σύλλογο!!!…. Από κει δόθηκαν και δίνονται τα χρήματα για το ενοίκιο αυτού του δωματίου που σήμερα είναι η Εκκλησία της Αγίας Τριάδος στην Ταϊ-Πέι.

Και πόσα δεν οφείλονται σε απλούς ανθρώπους, όπως η κ. Μ., ο Β., ο Α… και τόσοι άλλοι, γνωστοί και άγνωστοι, που προσφέρουν απ’ το στέρημά τους… Κι άλλοι που έστειλαν τα ιερά σκεύη, τα άμφια, τα βιβλία, τις φωτογραφίες, τις εικόνες…Έτσι έγινε αισθητή η παρουσία της Αγίας Τριάδος εδώ.Όλοι αυτοί, χωρίς να είναι επίσημοι, χωρίς γραφειοκρατίες, αθόρυβα, στερέωσαν την Εκκλησία εδώ. Για όλους αυτούς ένοιωθε απέραντη ευγνωμοσύνη ο παπάς, όχι μονάχα εκείνη τη δύσκολη ώρα αλλά και πάντα…

Πέρασε έτσι κάμποση ώρα μόνος, χωρίς να ξέρει τι να κάνει από δω και πέρα… Η μόνη λύση που έβρισκε, ήταν ν’ απευθυνθεί σε δικηγόρο.

Αλλά κι αυτή η λύση ήταν για γέλια: Πως αυτός, ένας άνθρωπος εντελώς μόνος, που καλά-καλά δεν ήξερε την κινέζικη γλώσσα, χωρίς να ξέρει καλά-καλά που πάει, χωρίς λεφτά, πως να βρει δικηγόρο Κινέζο, να τον ρωτήσει για τη νομιμοποίηση της ορθόδοξης εκκλησίας στην Ταϊβάν;;;;

—Θεέ μου, βόλεψέ τα Εσύ…. παρακάλεσε… Και ησύχασε.

Σιγά-σιγά, λειτουργία στην λειτουργία ήρθαν κάποιοι προτεστάντες και άρχισαν να ελκύονται από την θεία λατρεία. Ένας προτεστάντης πάστορας ερχόταν πιο συχνά. Συγκινήθηκε πολύ από την ακολουθία κι άρχισε η Χάρη του Θεού να ενεργεί μέσα του. (Άλλωστε, η ορθόδοξη ιεραποστολή, έχει σαν κέντρο την Θεία λειτουργία και μετά έπονται όλα τα άλλα: οι συζητήσεις που έκαναν, το φαγητό που έτρωγαν πολλές φορές μαζί, κλπ.)

Αργά κάποιο βράδυ, ο πάστορας χτύπησε την πόρτα της εκκλησίας. Ο παπάς κοιμόταν σε ένα μικρό δωματιάκι, πρώην γκαράζ του νηπιαγωγείου, για να κάνη οικονομία στο νοίκι.

—Θέλω να βοηθήσω, του είπε, έχω ένα φίλο δικηγόρο, είναι προτεστάντης πάστορας κι αυτός. Θα σε δεχτεί χωρίς να σου πάρει λεφτά και θα σε βοηθήσει.

Του έκλεισε ραντεβού για την επόμενη βδομάδα.

Ανακούφιση!!!…

Γιατί έτσι κι αλλιώς το θέμα αυτό έπρεπε να λυθεί. Βέβαια, στην Ταϊβάν υπάρχει δημοκρατία και ελευθερία συνειδήσεως. Όμως, για να είναι κανείς νόμιμος, πρέπει να δηλώσει την εκκλησία του στο κράτος, όπως σε κάθε άλλη χώρα. Αλλιώς αποτελεί μια θρησκευτική ομάδα, όπως τόσες άλλες προτεσταντικές ομάδες εδώ (περίπου 80!!). Πολλοί μάλιστα, για διάφορους λόγους ίδρυσαν την δική τους προσωπική εκκλησία- είναι τόσο εύκολο- χωρίς όμως τη δημοσιότητα που πήρε η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Πήγε στον δικηγόρο… Χτύπησε αργά την πόρτα….

Στο μυαλό του ερχόταν το τραγούδι του Λοΐζου:

Έχει κι ο ξενιτεμένος φίλους απ’ τον ουρανό

όταν χάσει από τα χρόνια και το φίλο

τον στερνό

Για πρώτη φορά συνειδητοποίησε πόση αλήθεια έκρυβε αυτό το τραγούδι… Ήταν σ’ ένα cd -το μοναδικό που είχε- και του το δώσε ο μόνος Έλληνας κάτοικος της Ταϊβάν, που ερχόταν στην εκκλησία.

Τα χρειαζόταν τα μουσικά cd ο παπάς, γιατί δίδασκε -δωρεάν φυσικά- τα νέα ελληνικά σε μερικούς Κινέζους, και αρχαία ελληνικά σε κάποιους άλλους -προτεστάντες κυρίως- που ήθελαν να μάθουν την γλώσσα του ευαγγελίου, ώστε να μπορούν να το διαβάζουν στο πρωτότυπο. Βέβαια, μαζί μ’ αυτά, προσπαθούσε να περάσει υποσυνείδητα την αλήθεια της εκκλησίας, μεσ’ απ’την ελληνική γλώσσα, μεσ’ απ’τον ελληνικό δημοκρατικό τρόπο σκέψης, που κρίνει και έρευνα τα πάντα. (Οι Κινέζοι θεωρούν αδιανόητη την κριτική. Στα σχολεία, ακόμα και στα πανεπιστήμια, θεωρείται αγένεια να κάνης ερωτήσεις και, προπάντων, ν’ αμφισβητήσεις τον καθηγητή!! Δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους -Π.χ. ποτέ δε θα πουν σ’ αγαπώ, σ’ αυτήν που θα παντρευτούν…-. Έτσι είναι ο πολιτισμός της ανατολής).

Προσπαθούσε λοιπόν με τα τραγούδια, με κάποια φωτογραφικά άλμπουμ που τρεις συνεργάτες του έστειλαν, με τα βιβλία που ανακάλυψε εδώ, μεταφρασμένα στα κινεζικά, να τους γνωρίσει έναν άλλο πολιτισμό, έναν άλλο τρόπο ζωής.

[Συνεχίζεται]

Πηγή: «Εκκλησιαστική Παρέμβαση», «Μια φωνή από την Νινευή»

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ;

Είναι η μοναδική ημέρα που μπορείς να πας στην εξοχή με τους φίλους σου και να ξεφύγεις από την καθημερινή ρουτίνα; 

Είναι η μόνη ημέρα που μπορείς να μείνεις στο σπίτι σου και να γευθείς την οικογενειακή θαλπωρή, επειδή τις υπόλοιπες έξι δούλευες και δεν σου έμενε καιρός; 

Είναι η μόνη ημέρα που μπορείς να κοιμηθείς μέχρι το μεσημέρι, εφόσον την προηγούμενη νύχτα κουράστηκες από το ξενύχτι; 

Ή μήπως είναι ημέρα εκκλησιασμού, ημέρα ευλογίας και δοξολογίας στο Θεό;
Για τους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας η ημέρα της Κυριακής ήταν, όπως λέει και το όνομά της, η ημέρα του Κυρίου, δηλ. η αφιερωμένη στον Κύριο.
Μια γιαγιά νοσταλγώντας τα νεανικά της χρόνια, μας είπε: 

«Εμείς, παιδί μου, την ημέρα της Κυριακής την περιμέναμε πώς και πώς. Φορούσαμε τα καθαρά μας ρούχα και πηγαίναμε στην Εκκλησία...

Δεν το κάναμε αυτό από ένα τυπικό καθήκον, αλλά επειδή νιώθαμε μια εσωτερική ευγνωμοσύνη στο πρόσωπο του Θεού...

Ο Θεός, παιδί μου, μας προστάτευε. Δεν μας εγκατέλειπε ποτέ. Εμείς να φανούμε απέναντί Του αχάριστοι;

Έπρεπε ένας τουλάχιστον από την οικογένεια να εκκλησιαστεί, να μεταλάβει, να φέρει το Χριστό στο σπίτι μας, για να έρθει, παιδί μου, στην οικογένειά μας η ευλογία του Θεού...»

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΜΗΝΥΜΑΤΩΝ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ «ΤΑΜΑ», «ΤΑΞΙΜΟ» ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΓΙΟ;

του π. Αθανασίου Γιουσμά

Οι πιστοί συχνά πυκνά αποθέτουν τα μάτια στις εικόνες της Παναγίας ή των Αγίων μας, θέλοντας μ’ αυτόν τον τρόπο, ή απλώς να εκδηλώσουν την ευγνωμοσύνη τους, ή σε κάποιες άλλες περιπτώσεις να… «καλοπιάσουν» τον Άγιο και να «εξαναγκάσουν» με τον τρόπο τους το θείον, να υπακούσει στο αίτημά τους.

Τα τάματα είναι μια πανάρχαια συνήθεια των πιστών όλου του κόσμου και όλων των εποχών που έφτασε μέχρι τις μέρες μας. Ο Χριστιανός προβαίνει σ’ αυτήν την ενέργεια, με την ίδια λογική που κάποιος προσφέρει ένα δώρο στο άτομο εκείνο, που τον εξυπηρέτησε σε μια σημαντική δουλειά. Πρόκειται για ένα παμπάλαιο έθιμο. Στους αρχαίους Έλληνες υπήρχε η συνήθεια οι πιστοί να προσφέρουν αφιερώματα στους θεούς τους, τα οποία μπορεί να ήταν ευτελούς αξίας, π.χ., ζώα, ή και πολύτιμα χρυσελεφάντινα αντικείμενα. Από εκείνα τα χρόνια συνήθιζαν να εναποθέτουν στα ιερά τους και στα αγάλματά τους ομοιώματα πασχόντων μελών, κάτι που το συναντάμε και στις μέρες μας. Στη μάχη του Μαραθώνα, οι Αθηναίοι είχαν «τάξει» στη θεά Άρτεμη να της θυσιάσουν τόσες κατσίκες όσοι οι εχθροί που θα σκότωναν! Επειδή μάλιστα σκότωσαν πάρα πολλούς κι αδυνατούσαν να εκπληρώσουν αυτή τους την υποχρέωση, μετέτρεψαν το τάξιμο σε 500 ζώα κάθε χρόνο. Ας σημειώσουμε πως το φαινόμενο της θυσίας ως αφιέρωμα στο Θεό, απαντάται και στους Ρωμαϊκούς χρόνους. Αναθήματα υλικά αλλά και πνευματικά, αναφέρονται και στην Παλαιά Διαθήκη. Ο Ιακώβ, φεύγοντας από τη Μεσοποταμία, υποσχέθηκε στο Θεό την ίδρυση ιερού χώρου προσευχής. Η Άννα, υποσχέθηκε να αφιερώσει στην υπηρεσία του Θεού το παιδί της, αν κατάφερνε να αποκτήσει.

Όλα αυτά που συνήθως «τάζουν» οι πιστοί και τα αφιερώνουν σε ιερά της Εκκλησίας μας πρόσωπα ονομάζονται «αναθήματα». Η λέξη προέρχεται από το ρήμα «ανατίθημι» που σημαίνει αναθέτω, εμπιστεύομαι-αφιερώνω. Συνήθως τα τάματα είναι προσφορές ή αντιπροσφορές. Παρακαλεί, δηλαδή, ο πιστός έναν Άγιο, να του πραγματοποιήσει μια επιθυμία, υποσχόμενος να του το ανταποδώσει με την προσφορά ενός αντικειμένου. Τάξιμο βέβαια, μπορεί να είναι και κάτι απλό, όπως, π.χ., να δώσει στο παιδί του το όνομα του Αγίου, να νηστέψει για κάποιο διάστημα, να φορέσει μαύρα ενδύματα δεκαπέντε ημέρες πριν τη γιορτή της Παναγίας, κ.λπ.

Στη βαθύτερη έννοιά του, δυστυχώς το τάξιμο είναι ουσιαστικά ένα είδος συμφωνίας, μια εμπορική πράξη μεταξύ του πιστού και του ιερού προσώπου – έτσι τουλάχιστον το βλέπουν οι ακατήχητοι πιστοί.

Ο Χριστιανισμός ως «θρησκεία» κατεξοχήν πνεύματος και ελευθερίας, δεν επιμένει ούτε συνιστά τα αναθήματα, ιδιαίτερα τα υλικά. Αυτά που αποδέχεται είναι τα πνευματικά μονάχα αναθήματα. Και τι εννοώ; Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ως πιστοί είναι πως, δεν είναι δυνατόν να πετύχουμε τη λύτρωση και τη σωτηρία, αφιερώνοντας ορισμένα αναθήματα σ’ έναν Άγιο, όταν δεν ζούμε σύμφωνα με τις αρχές του Χριστιανισμού. Σ’ αυτή την περίπτωση τα τάματα είναι κυριολεκτικά άχρηστα. Συνετέλεσαν ή στον αμαρτωλό εμπλουτισμό ορισμένων επιτήδειων ή χρησίμευσαν στο να βοηθήσει η Εκκλησία οικονομικά τον αγώνα, λ.χ., του 1821 ή του 1940 εκποιώντας τα τάματα των πιστών και θέτοντάς τα στην υπηρεσία του έθνους.

Το καλύτερο ανάθημα πάντως για την Ορθοδοξία μας, ήταν και είναι η αφιέρωση του ίδιου μας του εαυτού στο Χριστό, δηλαδή να ζούμε – σύμφωνα με τις δυνάμεις του ο καθένας– έτσι όπως ο Χριστός μάς έχει ζητήσει κι όχι αμαχητί να παρασυρόμαστε και να υποδουλωνόμαστε στις αδυναμίες μας. Αυτό είναι το καλύτερο «τάμα» που θα μπορούσαμε να προσφέρουμε στο Θεό, στην Παναγία μας και στους Αγίους μας, αν θέλουμε να κερδίσουμε την ψυχική μας λύτρωση και σωτηρία.

ΑΓΙΟΣ ΝΗΦΩΝ: ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ!

ΑΓΙΟΣ ΝΗΦΩΝ: ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Ο Άγιος Νήφων, επίσκοπος Κωνσταντιανής (4ος αι.) αξιώθηκε να δει πολλά θεϊκά οράματα με τα φωτισμένα από το Άγιο Πνεύμα μάτια της ψυχής του.

Κάποτε, σε μια θεία λειτουργία, μόλις ο λειτουργός εκφώνησε: «Ευλογημένη η βασιλεία…», ο άγιος είδε φωτιά να κατεβαίνει από τον ουρανό και να καλύπτει το άγιο θυσιαστήριο και τον ιερέα χωρίς εκείνος να καταλάβει τίποτα.

Αργότερα, όταν άρχισε να ψάλλεται ο τρισάγιος ύμνος από το λαό, τέσσερις άγγελοι κατέβηκαν κι έψαλλαν μαζί τους.

Στον Απόστολο,φανερώθηκε ο μακάριος Παύλος να καθοδηγεί τον αναγνώστη.

Στο «Αλληλούια», μετά τον Απόστολο, οι φωνές του λαού ανέβαιναν ενωμένες στον ουρανό σαν ένα πύρινο σφιχτοπλεγμένο σχοινί.

Και στο Ευαγγέλιο, κάθε λέξη έβγαινε σαν φλόγα από το στόμα του ιερέα και υψωνόταν στα επουράνια.

Λίγο πριν από την είσοδο των τιμίων Δώρων, βλέπει ξαφνικά ο όσιος ν’ ανοίγει ο ουρανός και να ξεχύνεται μια άρρητη και υπερκόσμια ευωδία. Άγγελοι κατέβαιναν από ψηλά, ψάλλοντας ύμνους και δοξολογίες στον Αμνό, τον Χριστό και Υιό του Θεού και να!

Παρουσιάστηκε τότε ένα κατακάθαρο και τρισχαριτωμένο Βρέφος!

Το κρατούσαν στα χέρια τους άγγελοι, που το έφεραν και το απέθεσαν στο άγιο δισκάριο, όπου βρίσκονταν τα τίμια Δώρα. Γύρω Του μαζεύτηκαν πλήθος ολόλαμπροι και λευκοφόροι νέοι, που ατένιζαν με θαυμασμό και δέος τη θεϊκή Του ομορφιά.

Ήρθε η στιγμή της μεγάλης εισόδου.

Ο λειτουργός πλησίασε για να πάρει στα χέρια του το άγιο δισκάριο και το άγιο ποτήριο, τα ύψωσε και τα έβαλε πάνω στο κεφάλι του, σηκώνοντας μαζί τους και το Βρέφος.

Όταν βγήκαν τα Άγια, κι ενώ ο λαός έψαλλε κατανυκτικά, είδε ο όσιος αγγέλους να φτερουγίζουν κυκλικά πάνω απ’ το λειτουργό.

Δύο Χερουβείμ και Δύο Σεραφείμ προχωρούσαν μπροστά του και πλήθος άλλων αγγέλων τον συνόδευαν, ψάλλοντας με αγαλλίαση άρρητους ύμνους.

Όταν ο ιερέας έφτασε στην αγία τράπεζα κι ακούμπησε τα τίμια Δώρα, οι άγγελοι τη σκέπασαν με τις φτερούγες τους. τα Δύο Χερουβείμ στάθηκαν στα δεξιά του λειτουργού και τα Δύο Σεραφείμ στ’ αριστερά του, χωρίς όμως εκείνος να τα βλέπει.

Η θεία μυσταγωγία συνεχίστηκε.

Είπαν το «Πιστεύω» κι έφτασαν στον καθαγιασμό των τιμίων Δώρων.

Ο λειτουργός τα ευλόγησε και είπε το «…μεταβαλών τω Πνεύματι σου τω Aγίω. Αμήν Αμήν Αμήν». Τότε βλέπει πάλι ο δίκαιος έναν άγγελο να παίρνει μαχαίρι και να σφάζει το Βρέφος. το αίμα Του το έχυσε στο άγιο ποτήριο, ενώ το σώμα Του το τεμάχισε και το τοποθέτησε στο δισκάριο.

Ύστερα αποτραβήχτηκε πάλι στη θέση του και στάθηκε σεμνά κι ευλαβικά.

‘Όταν ο λειτουργός ύψωσε τον άγιο Άρτο εκφωνώντας «τα άγια τοις αγίοις», ενώ ο λαός έψαλλε «Εις άγιος, εις Κύριος…», κάποιος από το εκκλησίασμα στράφηκε στον άγιο και τον ρώτησε σιγανά: Γιατί, πάτερ, ο ιερέας λέει «τα άγια τοις αγίοις»; -για μας όλους το λέει, παιδί μου. και σημαίνει: στα άγια μέλη του Χριστού να προσέλθει όποιος είναι άγιος!

Και τι είναι αγιοσύνη, πάτερ; ξαναρώτησε ο άλλος, που ήταν απλοϊκός.

Να… Αν είσαι ακόλαστος, μην τολμήσεις να γίνεις μέτοχος σε τόσο μεγάλο μυστήριο. ” Αν έχεις έχθρα με κάποιον, μην πλησιάσεις.” Αν περιγελάς ή ορίζεις ή κατακρίνεις το συνάνθρωπό σου, στάσου μακριά από τη θεία Κοινωνία. Πρώτα εξέτασε τον εαυτό σου, κι αν είσαι ενάρετος πλησίασε.” Αν όμως δεν είσαι, φύγε.

Στο μεταξύ ο λειτουργός εκφώνησε: «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε».

Ο άγιος παρατηρούσε τώρα όσους κοινωνούσαν. Άλλων τα πρόσωπα μαύριζαν, μόλις έπαιρναν τα θεία Μυστήρια, ενώ άλλων έλαμπαν σαν τον ήλιο.

Οι άγγελοι στέκονταν εκεί κοντά και παρακολουθούσαν με σεβασμό τη μετάληψη. Όταν κοινωνούσε κάποιος ευσεβής, του έβαζαν στο κεφάλι ένα στεφάνι.

Όταν, αντίθετα, πλησίαζε κάποιος αμαρτωλός, γύριζαν αλλού το πρόσωπό τους με φανερή αποστροφή. Τότε τα άχραντα Μυστήρια σαν να εξαφανίζονταν από την αγία λαβίδα, έτσι που ο αμαρτωλός φαινόταν να μην παίρνει μέσα του το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Κι έφευγε κατάμαυρος σαν αράπης, με την αποδοκιμασία του Κυρίου διάχυτη στην όψη του.

Όταν τελείωσε η λειτουργία και ο ιερέας έκανε την κατάλυση, παρουσιάστηκε και πάλι το Βρέφος σώο πάνω στα χέρια των αγίων αγγέλων!

Ξαφνικά η στέγη του ναού σαν να σχίστηκε στα δύο. Από κει οι άγγελοι ανέβασαν το Παιδί στους ουρανούς με ύμνους και δοξολογίες, όπως το είχαν κατεβάσει, ενώ μία υπέροχη ευωδία ξεχύθηκε και πάλι ολόγυρα.»

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ: ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΘΕΟ!

ΜΗΝ ΚΡΙΝΕΤΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟ

(ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ 14,1-12)

1 Τον ασθενή όμως στην πίστη να τον δέχεστε, χωρίς να κρίνετε τις γνώμες του. 

2 Ο ένας πιστεύει ότι μπορεί να φάει απ’ όλα, αλλά ο ασθενής τρώει λάχανα. 

3 Αυτός που τρώει ας μην εξουθενώνει εκείνον που δεν τρώει, κι εκείνος που δεν τρώει ας μην κρίνει αυτόν που τρώει, γιατί ο Θεός τον δέχτηκε. 

4 Εσύ ποιος είσαι που κρίνεις ξένο υπηρέτη; Στο δικό του κύριο στέκεται ή πέφτει – θα σταθεί όμως, γιατί ο Κύριος είναι δυνατός να τον κάνει να σταθεί. 

5 Γιατί, βέβαια, ο ένας κρίνει ανώτερη μια ημέρα από άλλη ημέρα, ο άλλος όμως κρίνει ότι κάθε ημέρα είναι ίδια. Καθένας μέσα στο δικό του νου ας πειστεί πλήρως. 

6 Αυτός που φρονεί την ημέρα ανώτερη, τη φρονεί για τον Κύριο. Και αυτός που τρώει, για τον Κύριο τρώει, γιατί ευχαριστεί το Θεό. Και αυτός που δεν τρώει, για τον Κύριο δεν τρώει και ευχαριστεί το Θεό. 

7 Γιατί κανείς από εμάς δε ζει για τον εαυτό του και κανείς δεν πεθαίνει για τον εαυτό του. 

8 Γιατί και αν ζούμε, για τον Κύριο ζούμε, και αν πεθαίνουμε, για τον Κύριο πεθαίνουμε. Είτε, λοιπόν, ζούμε είτε πεθαίνουμε, του Κυρίου είμαστε. 

9 Γιατί γι’ αυτό ο Χριστός πέθανε και έζησε, για να κυριαρχήσει και στους νεκρούς και στους ζωντανούς. 

10 Αλλά εσύ γιατί κρίνεις τον αδελφό σου; Ή κι εσύ γιατί εξουθενώνεις τον αδελφό σου; Γιατί όλοι θα παρουσιαστούμε στο βήμα του Θεού. 

11 Επειδή είναι γραμμένο: Ζω εγώ, λέει ο Κύριος, ότι σ’ εμένα θα κάμψει κάθε γόνατο και κάθε γλώσσα θα ομολογήσει τη δόξα του Θεού. 

12 Άρα, λοιπόν, καθένας μας για τον εαυτό του θα δώσει λόγο στο Θεό.

Η ΟΝΟΣ ΤΟΥ ΒΑΛΑΑΜ

Περάσανε την Ερυθρά, πέρασαν και την έρημο οι Ισραηλίτες. Λίγο πιο κει ήταν η γη των Μωαβιτών. Ανάμεσα στον λαό του Θεού κι ο μάγος Βαλαάμ.

Σαν είδε ο Βαλάκ, ο βασιλιάς των Μωαβιτών, να πλησιάζουνε τα πλήθη των Εβραίων, φοβήθηκε. «Αυτοί είναι τόσοι πολλοί, που αν έρθουν προς τα δω, θα κατακτήσουνε τη Μωαβία», σκέφτηκε.

Είχε ακούσει για τον Βαλαάμ, τον μάγο. Είχε μάθει πως ό,τι ευλογούσε ο Βαλαάμ έπαιρνε δύναμη. «Καλό θα ήταν», σκέφτηκε, «να καλοπιάσω τον Βαλαάμ, να τους καταραστεί. Να μην έχουνε δύναμη, να μην κινδυνεύει η χώρα μου».

Έστειλε, λοιπόν, στον Βαλαάμ αξιωματούχους Μωαβίτες με πλούσια δώρα για κείνον. Κάπου κοντά στον ποταμό Ευφράτη βρήκανε οι απεσταλμένοι τον Βαλαάμ.

– Ο βασιλιάς μας, ο Βαλάκ, σου στέλνει αυτά τα δώρα. Να  ΄ρθεις, λέει, να καταραστείς τους Ισραηλίτες, γιατί κινδυνεύει απ΄ αυτούς η χώρα του Μωάβ.

– Να καταραστώ; Και μάλιστα τους συμπατριώτες μου, τους Ισραηλίτες; Ποτέ! Αυτό δεν το θέλει ο Θεός μου. Πάρτε πίσω τα δώρα σας! Δεν τα θέλω!

Πήγαν οι απεσταλμένοι την είδηση στον Βαλάκ, μα εκείνος ξανάστειλε τους πιο επίσημους του κράτους. «Πείτε στον μάγο πως, αν έρθει, αν κάνει αυτό που του ζητάω, θα τον κάνω άρχοντα με τιμές και δόξες μεγάλες».

Κι αυτή τη φορά όμως ο Βαλαάμ, μετά από την προσευχή του στον Θεό, έστειλε πίσω και τους άρχοντες και τα δώρα: «Να πείτε στον βασιλιά σας πως ο Θεός μου δεν το θέλει αυτό και δε θα  ΄ρθω ακόμη κι αν μου χαρίσει το παλάτι του γεμάτο με χρυσάφι».

Πήρε το μήνυμα ο Βαλάκ και για τρίτη φορά τώρα στέλνει πολύ πλουσιότερα δώρα και δελεαστικές υποσχέσεις. Ο Βαλαάμ προσευχήθηκε:

– Τι να κάνω, Κύριε;

– Να πας! του είπε ο Θεός. Εκεί, όμως, που θα πας, θα πεις ό,τι σου πω εγώ!

Συμφώνησε ο προφήτης και ξεκίνησε. Καβάλησε τη γαϊδουρίτσα του, πήρε μαζί του και τους δυο του υπηρέτες και πήρε τον δρόμο για τη χώρα των Μωαβιτών. Φαίνεται όμως πως δελεάστηκε από τα δώρα, πως μπήκε μέσα του η σκέψη: «Καλά είναι και τα δώρα, καλές και οι τιμές».

Εκεί που βάδιζε η όνος, ξαφνικά, χωρίς λόγο – νόμιζε ο Βαλαάμ – το ζώο ξεστράτισε. Βγήκε από το μονοπάτι και τράβηξε κατά τα χωράφια. Σήκωσε το ραβδί του και το χτύπησε. Ανάγκασε το ζώο να ξαναμπεί στον σωστό δρόμο. Όμως σ΄ ένα σημείο στένευε το μονοπάτι. Απ΄ τη μια μεριά ήτανε ένας τοίχος, μια ξερολιθιά. Απ΄ την άλλη ο φράχτης του αμπελιού. Η γαϊδουρίτσα φάνηκε να τρομάζει, άφησε χώρο από τα δεξιά, σύρθηκε στον τοίχο και χτύπησε το πόδι του ο Βαλαάμ. Οργίστηκε με το ζώο. Σήκωσε το ραβδί του και του κατάφερε αλύπητα αρκετές ξυλιές.

Προχώρησε λίγο και πάλι τρόμαξε η όνος, μα, τώρα πια, τέντωνε τα πόδια και δεν έκανε βήμα.

– Πεισματάρικο ζώο, φώναξε καθώς το κτυπούσε. Γιατί δεν προχωράς; Αν είχα μαχαίρι, στ΄ αλήθεια, θα σε σκότωνα!

Για τρίτη φορά σήκωσε το ραβδί του ο Βαλαάμ. Και τότε… Τότε έγινε το απερίγραπτο: φωνή ανθρώπινη πήρε το ζώο και είπε στον αφέντη του:

– Γιατί με χτυπάς, μια δυο, τρεις φορές; Δεν είμαι εγώ που τόσα χρόνια σε υπηρετώ με υπομονή; Στη ράχη μου δεν έχεις φορτώσει τα μεγάλα βάρη που ήθελες να μεταφέρεις; Δεν καθόσουν πάνω μου, για να σε πηγαίνω όπου ήθελες; Ξεστράτισα ποτέ από τον δρόμο μου; Δε βάδιζα όπου ήθελες εσύ;

Τρόμαξε ο προφήτης σαν άκουσε το ζώο να μιλάει μ΄ ανθρώπινη γλώσσα. Και τότε άνοιξαν τα μάτια του και είδε αυτό που τόσην ώρα έβλεπε μόνο η γαϊδουρίτσα του, ενώ αυτός δεν το έβλεπε: είδε ολοφώτεινο άγγελο, τρομερό στην όψη, να κρατά πύρινη ρομφαία, να στέκει μπροστά στο ζώο εμποδίζοντας τον δρόμο και να λέει:

– Βαλαάμ, έχεις λυπήσει τον Θεό! Γιατί χτυπούσες μια, δυο, τρεις φορές την όνο; Εγώ έμπαινα μπροστά της. Μ΄ έβλεπε το ζώο, τρόμαζε κι άλλαζε δρόμο. Εσύ δε μ΄ έβλεπες. Δε μ΄ έβλεπες γιατί άλλα σου είπε ο Κύριος κι άλλα σκεφτόσουνα να κάνεις. Ξέχασες την εντολή του Θεού που σου είπε ότι Εκείνος θα σε καθοδηγήσει τι θα πεις και τι θα κάνεις. Κι έβαλες με τον νου σου τα πλούτη και τα δώρα και τις τιμές. Να ξέρεις: Με τούτο το πύρινο σπαθί που εμπόδιζα το ζώο, θα σε χτυπούσα και θα σε σκότωνα, αν είχα εντολή απ΄ τον Θεό.

Αυτά είπε ο άγγελος και χάθηκε! Συνήλθε ο Βαλαάμ, συνέχισε τον δρόμο του κι από κει και μετά εκτέλεσε κατά γράμμα την εντολή του Κυρίου.

http://www.pemptousia.gr

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Παπατζήμας Αθανάσιος:

Το καλοκαίρι του 1992 ρωτήσαμε το Γέροντα Παΐσιο: «Γέροντα, τι επιπτώσεις θα έχει η ΕΟΚ για την Ελλάδα;»
«Κοιτάξτε παιδιά», απήντησε ο Γέροντας. «Στην Αμερική πήγαν άνθρωποι από διάφορα μέρη. Κουβάλησε ο καθένας το κουρέλι του και έτσι έγινε εκεί μία κουρελού.
 Η Αμερική έγινε σαν τον αργαλειό που αφομοίωσε όλα τα κουρέλια.
 Στην ΕΟΚ, όμως, οι χώρες που μπαίνουν είναι έτοιμα χαλιά.
Τα χαλιά, όσο και να τα ενώσεις, το ένα πάει από δω και το άλλο απ’ εκεί.
Έτσι, μη φοβάστε για δυσμενείς συνέπειες από την ΕΟΚ. Δεν πρόκειται ποτέ οι χώρες της Ευρώπης να ενωθούν πλήρως, ώστε να μας βλάψουν».

(Νικ. Ζουρνατζόγλου, επισμηναγού έ.ά. πνευματικού παιδιού τού π. Παϊσίου και επί σειράν ετών συνεργάτη του με τίτλο ” ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΩΝ –Γέροντας ΠΑΪΣΙΟΣ ό ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ” {κείμενα Β΄}
 

*********************************************************

Σημαιοφορίδης Δημήτριος, υπάλληλος ΔΕΗ, Πτολεμαΐδα:

Τον ρώτησα κάποια στιγμή για την ΕΟΚ. Απάντησε: « Τώρα όσο για την ΕΟΚ, ενοποίηση δεν θα γίνει ούτε με οξυγονοκόλληση! Δεν θα θελήσουν οι δυνάμεις – Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία – να ενωθούν, επειδή έχουνε παλιούς λογαριασμούς. 
Και, άλλος λόγος είναι ότι δεν γίνεται συνεταίρος ο πλούσιος με τον φτωχό.»

Από το βιβλίο του κυρίου Ν. Ζουρνατζόγλου Μαρτυρίες προσκυνητών τ.2, 2012 (σελ. 372)

*********************************************************

Από το βιβλίο του κ. Αθανασίου Ρακοβαλή, "ο π. Παΐσιος μου είπε"

83. Η ΕΟΚ είναι το κράτος του Ισραήλ…Λίγα είναι τα ψωμιά της …

Ο Πατήρ Παΐσιος μου είπε, Σελ: 84

*********************************************************

Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ, Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγγελόγλου


Δεν θα κάνουν χωριό στην ΕΟΚ , γιατί είναι έθνη με διαφορετικές παραδόσεις.

Ο Γέρων Παΐσιος, Σελ 183

*********************************************************

Σταύρος Βαλίδης, πρώην διοικητής Αστυνομικού τμήματος τού Αγίου Όρους.

Τον Γέροντα Παΐσιο τον γνώρισα, όταν με αξίωσε ο Θεός να υπηρετήσω ως διοικητής τού Αστυνομικού Τμήματος τού Αγίου Όρους.
Θυμάμαι κάποια φορά, πού είχα συνοδεύσει ως διοικητής τής Αστυνομίας τρείς ξένους επισήμους, πού ήθελαν να γνωρίσουν τον " μεγάλο ασκητή Παΐσιο ", μέσα από όσα είχαν ακούσει γι’ αυτόν στήν πατρίδα τους.
Ένας από αυτούς τόν ρώτησε γιά τήν Ενωμένη Ευρώπη, καί πήρε τήν εξής απάντηση.

-Είναι πολύ ζεστό ακόμη τό αίμα...

Οί επίσημοι απόρησαν μή μπορώντας νά καταλάβουν τήν κρυπτογραφημένη απάντησή του. Αργότερα πού τόν ρώτησα τί σημαίνει, ότι είναι ακόμη ζεστό τό αίμα, μού είπε.

-Είναι αδύνατο, καί θά φανεί αυτό αργότερα, νά υπάρξει ποτέ συνεργασία τών Άγγλων, τών Γάλλων, τών Γερμανών, τών Ιταλών, τών Αυστριακών, κλπ. όταν υπάρχουν ακόμη άνθρωποι πού χάσανε στόν Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο τούς πατεράδες καί τούς θείους τους. Είναι ποτέ δυνατόν νά ονομάζει ό ένας τόν άλλο "σύμμαχε" καί νά τό εννοεί; Μή βλέπουμε τά πράγματα κοντόφθαλμα καί μόνο χάριν τής Οικονομίας. Θά βγεί ό Εθνικισμός στήν επιφάνεια καί τότε...

Απο το βιβλίο "ΣΚΕΥΟΣ ΕΚΛΟΓΗΣ".
Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγγελόγλου.

*********************************************************

Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Μιχαήλ Μακρίδης. 

"Μερικοί από τους καθηγητές του έλεγαν ότι τα 12 κράτη μέλη της ΕΟΚ θα γίνονταν μελλοντικά ένα κράτος με μια κυβέρνηση ισχυρή, ένα ενιαίο λογιστικό σύστημα, μια ενιαία οικονομία, ενιαίο στρατό και εξωτερική πολιτική και ότι τα κράτη θα ήταν ως επαρχίες. Περιέγραφαν το μέλλον λαμπρό, με οικονομική ευμάρεια όπως αυτή των ΗΠΑ.

Αφού τους άκουσε ο Π. Παΐσιος απάντησε ότι: δώδεκα χαλιά ακόμα και αν τα ράψεις δεν γίνονται ένα. Πριν από πενήντα χρόνια οι μεγάλοι της ΕΟΚ αιματοκύλισαν τον κόσμο και έχουν τόσο εγωισμό, που δεν ζήτησαν συγγνώμη και δεν ομονοούν μέχρι σήμερα. Είναι δυνατόν να κάνουν κοινό κράτος με κοινά συμφέροντα, όταν θα πρέπει κάθε κράτος να ξεχάσει τα δικά του συμφέροντα; Θα διαλυθεί η ΕΟΚ μας είπε εξ αιτίας του εγωισμού των μεγάλων.

Οι καθηγητές έμειναν άναυδοι. Μερικοί είπαν ότι στην ΕΟΚ θέλουν να μπουν και άλλα κράτη από την Ευρώπη, οπότε θα μεγάλωνε και θα ισχυροποιούταν, ότι θα καταργούνταν τα χρήματα και θα συναλλασσόμασταν όλοι με κάρτες, αφού στις Βρυξέλλες υπάρχει ένας από τους μεγαλύτερους υπολογιστές στον κόσμο που χωράει τα δεδομένα όλων των Ευρωπαίων και τις οικονομικές συναλλαγές τους. Ανέφεραν ότι υπάρχει υποδομή για να ενταχθούν στην ΕΟΚ όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, ότι θα ψηφιστεί και θα εφαρμοστεί ενιαίο ευρωπαϊκό Σύνταγμα.

Σε όλα αυτά ο Π. Παΐσιος επαναλάμβανε ότι τα δώδεκα χαλιά ακόμα και αν τα ράψεις δεν γίνονται ένα, κάθε ένα θα είναι διαφορετικό. Θα αλλάξουν οι καιροί, μας είπε, δεν θα είναι τα πράγματα όπως είναι τώρα. Αυτό που σχεδιάζουν οι μεγάλοι είναι να φέρουν τους ανθρώπους πιο κοντά στο να δεχτούν το χάραγμα, δίχως να μπορούν να αντιδράσουν. Βέβαια, χωρίς να το καταλαβαίνουν, υπηρετούν το θέλημα του Θεού...

Πρωτοπρεσβύτερου Μιχαήλ Μακρίδη: «Πατήρ Παΐσιος Μνήμες»

*********************************************************

Μας αγαπάνε...ιδιαίτερα 

Θα πρέπει να γνωρίζετε, είπε ο Γέροντας, ότι κανείς από τους άλλους λαούς δεν μας αγαπά ως έθνος. Όλοι μας επιβουλεύονται. Να ξέρετε ακόμη πως όποιοι λένε, ή θέλουν να δείχνουν ότι μας αγαπάνε λίγο, αυτοί θέλουν και επιδιώκουν να μας τσαλακώσουν πολύ. Οι άλλοι, πάλι, που δεν μας αγαπούν, θέλουν να μας εξαφανίσουν σαν έθνος.

ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟ, ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΒΑΠΤΙΣΤΗΚΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ

ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕ ΤΟΝ  ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟ, ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΒΑΠΤΙΣΤΗΚΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Κάποτε επισκέφθηκε τον Όσιο Πορφύριο ένας ετερόδοξος ρωμαιοκαθολικός (παπικός).  Δεν χρειάζεται να αναφέρομε επεξηγώντας, ότι ο κάθε ξένος συνομιλητής του Αγίου Πορφυρίου, δεν χρειαζόταν να ομιλεί Ελληνικά.  Η Γερόντισσα Άννα, η οποία μου διηγήθηκε το περιστατικό αυτό, νυν Ηγουμένη του Ιερού Ησυχαστηρίου στο Γέρακα Ξάνθης, πνευματικό  τέκνο του Αγίου Πορφυρίου, γνωστή του ετερόδοξου αυτού, ρώτησε άλλη φορά τον Άγιο Γέροντα, γιατί δεν προσπάθησε να τον πείσει να βαπτιστεί Ορθόδοξος.  Ο Άγιος Πορφύριος απάντησε ότι πρέπει να περιμένομε η Χάρις του Θεού να τον οδηγήσει να βαπτιστεί Ορθόδοξος.  Η Γερόντισσα Άννα μου εξήγησε ότι ο πατέρας του ετερόδοξου ήταν Ορθόδοξος και η μητέρα του ρωμαιοκαθολική (παπική), και ο νέος αυτός ήταν αβάπτιστος, δηλαδή ρωμαιοκαθολικός (παπικός) μου ανέφερε επεξηγώντας.  Να αναφέρομε ότι ο ετερόδοξος αυτός, βαπτίστηκε κατόπιν Ορθόδοξος, παντρεύτηκε Ορθόδοξη και έχει κάνει μια Ορθόδοξη οικογένεια*. 

Ως γνωστό καρπός της μεγάλης αγάπης του Αγίου Πορφυρίου, ήταν και ο πλήρης σεβασμός της ελευθερίας του άλλου.  Ο Άγιος Πορφύριος δεν είχε τη βιασύνη που ο αδόκιμος ζήλος επιβάλλει, αλλ’ ούτε και την παραμικρή επιείκεια προς την αιρετική πλάνη. 

Επιμένουν δυστυχώς κάποιοι να παρερμηνεύουν την αγάπη που έδειχνε ο  Άγιος Πορφύριος προς τους ετεροδόξους και τους αλλοθρήσκους, πρός κάθε άνθρωπο δηλαδή.  Επακριβώς ο Άγιος Πορφύριος, έκανε αυτό που πρέπει να κάνει ο αληθινός Χριστιανός προς τον αμαρτωλό άνθρωπο.  Δείχνει δηλαδή τη μεγίστη αγάπη προς τον αμαρτωλό άνθρωπο, και συνάμα τη μεγίστη αποστροφή προς την αμαρτία.  Έτσι λοιπόν ο Άγιος Πορφύριος, έδειχνε τη μεγίστη αγάπη προς τον ετερόδοξο άνθρωπο και συνάμα τη μεγίστη αποστροφή προς την αιρετική πλάνη. 

«Η αλήθεια είναι στην Ορθοδοξία*», τόνιζε ο Άγιος Πορφύριος.  «Μόνο η Θρησκεία του Χριστού ενώνει και όλο πρέπει να προσευχόμαστε να έρθουνε σ’ αυτή.  Έτσι θα γίνει ένωσις, όχι με το να πιστεύεις ότι όλοι είμαστε το ίδιο και ότι όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο.  Δεν είναι τι ίδιο…προσεύχομαι ο Θεός να σας δώσει φώτιση να καταλάβετε ότι δεν έχει σχέση η Θρησκεία, η Ορθοδοξία μας, με άλλες θρησκείες**» ανέφερε ο Άγιος Πορφύριος.

Με Ορθόδοξη σοβαρότητα ο  Άγιος Πορφύριος τόνιζε για τον Πάπα, πως «είναι φως φανάρι ότι τον ενδιαφέρει να αναγνωρίσουν οι Ορθόδοξοι κεφαλήν τον Πάπα και τίποτε περισσότερο».  Φυσικά αυτό δεν το αναφέρει κανείς από όσους ερμηνεύουν κατά το δοκούν λόγια του.

*Το περιστατικό μου διηγήθηκε πρόσφατα η Γερόντισσα Άννα (πνευματικοπαίδι του Οσίου Πορφυρίου, Ηγουμένη του Ιερού Ησυχαστηρίου του Οσίου Πορφυρίου στο Γέρακα Ξάνθης), με την ευλογία της οποίας δημοσιεύω τη διήγηση αυτή.

**«Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο», του πνευματικού του τέκνου Κωνσταντίνου Γιαννιτσιώτη – έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου ΄΄Η Μεταμόρφωσις του Χριστού’’, Αθήναι 1995.

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης 

Ένας από τους μεγαλύτερους αγίους της σύγχρονης εποχής είναι ο Αμερικανός Σεραφείμ Ρόουζ, (+1982) που ασχολήθηκε εκτενώς αλλά και προφήτεψε από την δεκαετία του εβδομήντα την σημερινή θρησκευτική αποστασία της Ορθοδοξίας. 

Στο δεύτερο τόμο της βιογραφίας του που συνέγραψε ο σύντροφος του, ιερομόναχος Δαμασκηνός, κάνει εκτενή αναφορά για την εποχή εκείνη που ήδη είχαν αρχίσει να γίνονται ορατές οι οικουμενιστικές παρεκτροπές και η θρησκευτική αποστασία με επίκεντρο τον Πατριάρχη Αθηναγόρα, που πρώτος άνοιξε τις πύλες της αποστασίας και όπως τονίζει ο Σεραφείμ Ρόουζ, τις πύλες για την εποχή του Αντίχριστου. 

Όπως αναφέρει ο άγιος, η λέξη Οικουμένη είχε χρησιμοποιηθεί για να βεβαιώσει ότι η πληρότητα και η καθαρότητα της αλήθειας απευθύνονταν σε όλους τους ανθρώπους. Όμως στην σύγχρονη εποχή η έννοια αυτή αντιστράφηκε και αλλοιώθηκε, (Οικουμενισμός), χάριν της φαινομενικής ένωσης με τους μη Ορθοδόξους. Αυτό στην πραγματικότητα, όπως τονίζει χαρακτηριστικά ο άγιος Σεραφείμ Ρόουζ, αποτελεί την προετοιμασία για την ένωση του κόσμου με τον Αντίχριστο, εξέλιξη για την οποία με σαφήνεια είχαν επισημάνει και κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου οι άγιοι Πατέρες. 

Ο Σεραφείμ Ρόουζ κάνει εκτενή αφορά στον πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Αθηναγόρα, με τα γεγονότα του 1965 όταν ήρε το ανάθεμα του Πάπα και αναφέρει τις τότε σκανδαλώδεις δηλώσεις του στενού συνεργάτη του Πατριάρχη, Αρχιεπισκόπου Θυάτειρων και Μεγάλης Βρετανίας, Αθηναγόρα Κοκκινάκη, ότι, «το σχίσμα του 1054 το οποίος διαχώρισε την Ορθόδοξη από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν ισχύει πλέον. Σβήστηκε από την ιστορική πορεία και την ζωή των δυο εκκλησιών με την αμοιβαία συμφωνία και τις υπογραφές του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρα του Α και του Πατριάρχου της Δυτικής Εκκλησίας Πάπα Παύλου του Στ.» Τον Δεκέμβριο του 1968 ο Πατριάρχης Αθηναγόρας ανακοίνωνε ότι έβαλε το όνομα του Πάπα Παύλου του Στ στα Δίπτυχα, που σημαίνει ότι ο Πάπας ήταν σε κοινωνία με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Σε αυτό το σημείο ο άγιος Σεραφείμ Ρόουζ επαινεί με θερμά λόγια τους πρώτους Ιεράρχες που αντιτάχτηκαν σε αυτή την διαβολική παρεκτροπή, τον τότε Αρχιεπίσκοπο Ελλάδας, Χρυσόστομο, τον αρχιμανδρίτη Φιλόθεο Ζερβάκο, (που ακόμα περιμένει την αγιοποίηση του ) και το Σέρβο θεολόγο, Ιουστίνο Πόποβιτς.

Ο άγιος Σεραφείμ Ρόουζ επισημαίνει πολύ χαρακτηριστικά ότι αυτή η κίνηση του Πατριάρχη ήταν η επίσημη έναρξη της έλευσης της Νέας Εποχής του Αντίχριστου και όλοι αυτοί, όπως γίνεται και σήμερα, υπηρετούν ακριβώς αυτήν την Νέα Εποχή, δηλαδή την εποχή του Αντίχριστου και της επικράτησης του Διαβόλου. 

Σε ένα άλλο σημείο του δευτέρου τόμου ο Σεραφείμ αναφέρεται για τις εξελίξεις σαν να ζει στο σήμερα και στις θέσεις των Οικουμενιστών. 

Η Ορθοδοξία, λέει ο άγιος, δεν αλλάζει από την μια μέρα στην άλλη ή από τον ένα αιώνα στον άλλο για να συμβαδίζει με τον εκσυγχρονισμό. Εξετάζοντας τον προτεσταντικό και τον ρωμαιοκαθολικό κόσμο μπορούμε να δούμε ότι ορισμένα πνευματικά κείμενα γίνονται ανεπίκαιρα, (μη σύγχρονα). Μερικές φόρες επιστρέφουν πάλι στη επικαιρότητα, μερικές φόρες αποσύρονται. Είναι προφανές ότι συνδέονται με τα κοσμικά πράγματα, ότι απευθύνονται στους σύγχρονους ανθρώπους, ή μάλλον στο πνεύμα της εποχής. Αυτό δεν συμβαίνει με τα ορθόδοξα κείμενα που είναι διαχρονικά και αιώνια θεόπνευστα. Μόλις αποκτήσουμε ολόκληρη την ορθόδοξη χριστιανική οπτική, την απλή χριστιανική οπτική που έχει παραδοθεί από τον Χριστό στους Αποστόλους, τότε όλα γίνονται σύγχρονα από μόνα τους. 

Αν διαβάσετε αναφέρει ο άγιος, τον Άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο, θα δείτε ότι οι συνθήκες στις οποίες αναφέρεται είναι λίγο διαφορετικές από τις σημερινές αλλά μιλά με αμεσότητα σαν να ζει στο σήμερα, χρησιμοποιεί την ίδια σκέψη, έχει τους ίδιους πειρασμούς και τις ίδιες πτώσεις και δεν υπάρχει τίποτα το «ξένο» σε αυτόν από την σύγχρονη εποχή παρά του ότι έζησε αιώνες πριν. Το ίδιο ισχύει με τους άλλους Πατέρες. Όλοι μιλούν την ίδια γλώσσα, μια γλώσσα διαχρονική σαν να απευθύνονται στη εποχή μας 

Είναι τέλος χαρακτηριστικό ότι ο άγιος παραθέτει τις παρακάτω δυο βιβλικές παραπομπές για να παρουσιάσει της σημερινή Οικουμενιστική παρεκτροπή : 

Β Τιμ. 4,3 ἔσται γὰρ καιρὸς ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν,

Β Τιμ. 4,3 Διότι θα έλθη καιρός, που οι άνθρωποι δεν θα ανέχωνται την υγιά και αγίαν διδασκαλίαν, αλλά σύμφωνα με τας κλίσεις και τας επιθυμίας της αμαρτωλής καρδίας των θα επισωρεύουν στον εαυτόν τους ποικίλους ψευδοδιδασκάλους, ώστε να ακούουν από αυτούς διάφορα και παράδοξα, που θα τέρπουν τα αυτιά των.

Ματθαινον 24 :24 ἐγερθήσονται γὰρ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσι σημεῖα μεγάλα καὶ τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς. 2

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

ΕΥΛΟΓΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ!

ΨΑΛΜΟΣ 102ος 

Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον καί, πάντα τὰ ἐντός μου, τὸ ὄνομα τὸ ἅγιον αὐτοῦ·
εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον καὶ μὴ ἐπιλανθάνου πάσας τὰς ἀνταποδόσεις αὐτοῦ·
τὸν εὐιλατεύοντα πάσας τὰς ἀνομίας σου, τὸν ἰώμενον πάσας τὰς νόσους σου·
τὸν λυτρούμενον ἐκ φθορᾶς τὴν ζωήν σου, τὸν στεφανοῦντά σε ἐν ἐλέει καὶ οἰκτιρμοῖς·
τὸν ἐμπιπλῶντα ἐν ἀγαθοῖς τὴν ἐπιθυμίαν σου, ἀνακαινισθήσεται ὡς ἀετοῦ ἡ νεότης σου.
ποιῶν ἐλεημοσύνας ὁ Κύριος καὶ κρῖμα πᾶσι τοῖς ἀδικουμένοις.
ἐγνώρισε τὰς ὁδοὺς αὐτοῦ τῷ Μωυσῇ, τοῖς υἱοῖς Ἰσραὴλ τὰ θελήματα αὐτοῦ.
οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων ὁ Κύριος, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος·
οὐκ εἰς τέλος ὀργισθήσεται, οὐδὲ εἰς τὸν αἰῶνα μηνιεῖ·
οὐ κατὰ τὰς ἀνομίας ἡμῶν ἐποίησεν ἡμῖν, οὐδὲ κατὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν,
ὅτι κατὰ τὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τῆς γῆς ἐκραταίωσε Κύριος τὸ ἔλεος αὐτοῦ ἐπὶ τοὺς φοβουμένους αὐτόν·
καθόσον ἀπέχουσιν ἀνατολαὶ ἀπὸ δυσμῶν, ἐμάκρυνεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὰς ἀνομίας ἡμῶν.
καθὼς οἰκτείρει πατὴρ υἱούς, ᾠκτείρησε Κύριος τοὺς φοβουμένους αὐτόν,
ὅτι αὐτὸς ἔγνω τὸ πλάσμα ἡμῶν, ἐμνήσθη ὅτι χοῦς ἐσμεν.
ἄνθρωπος, ὡσεὶ χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ· ὡσεὶ ἄνθος τοῦ ἀγροῦ, οὕτως ἐξανθήσει·
ὅτι πνεῦμα διῆλθεν ἐν αὐτῷ, καὶ οὐχ ὑπάρξει καὶ οὐκ ἐπιγνώσεται ἔτι τὸν τόπον αὐτοῦ.
τὸ δὲ ἔλεος τοῦ Κυρίου ἀπὸ τοῦ αἰῶνος καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος ἐπὶ τοὺς φοβουμένους αὐτόν, καὶ ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ ἐπὶ υἱοῖς υἱῶν
τοῖς φυλάσσουσι τὴν διαθήκην αὐτοῦ καὶ μεμνημένοις τῶν ἐντολῶν αὐτοῦ τοῦ ποιῆσαι αὐτάς.

Κύριος ἐν τῷ οὐρανῷ ἡτοίμασε τὸν θρόνον αὐτοῦ, καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ πάντων δεσπόζει.
εὐλογεῖτε τὸν Κύριον, πάντες οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ, δυνατοὶ ἰσχύϊ ποιοῦντες τὸν λόγον αὐτοῦ τοῦ ἀκοῦσαι τῆς φωνῆς τῶν λόγων αὐτοῦ.
εὐλογεῖτε τὸν Κύριον, πᾶσαι αἱ δυνάμεις αὐτοῦ, λειτουργοὶ αὐτοῦ οἱ ποιοῦντες τὸ θέλημα αὐτοῦ·
εὐλογεῖτε τὸν Κύριον, πάντα τὰ ἔργα αὐτοῦ, ἐν παντὶ τόπῳ τῆς δεσποτείας αὐτοῦ· εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον.