ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΣΥΡΟΣ: ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΑΡΡΗΣΙΑ;

Όσιος Εφραίμ ο Σύρος: Δεν έχεις παρρησία; Αυτό είναι μεγάλη παρρησία, το να θεωρείς τον εαυτό σου ότι δεν έχει παρρησία, όπως βέβαια είναι πολύ μεγάλη ντροπή και καταδίκη το να νομίζεις ότι έχεις παρρησία. Διότι και αν ακόμη έχεις πολλά κατορθώματα, και δε σε ελέγχει η συνείδησή σου για κανένα πονηρό πράγμα, αλλά νομίζεις ότι έχεις παρρησία, απέτυχες σε όλη την προσευχή. Και αν ακόμη έχεις στη συνείδησή σου αμέτρητα φορτία αμαρτημάτων, και πείσεις τον εαυτό σου μόνο γι’ αυτό, ότι δηλαδή είσαι τελευταίος από όλους, θα έχεις πολλή παρρησία στο Θεό. 

ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΣΥΡΟΣ: ΟΠΟΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΑΓΑΠΑ ΚΑΠΟΙΟΣ!

Άγιος Εφραίμ ο Σύρος: Όποιο πράγμα αυτού του κόσμου αγαπά κάποιος, και σε ότι δένεται με οποιοδήποτε κοσμικό και φθαρτό πράγμα, με εκείνο και ανταλλάσσει τη βασιλεία των ουρανών. 

Π. ΣΑΒΒΑΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: "ΜΕΤΑΝΟΙΑ".

"Ο πολύς κόσμος νομίζει ότι μετάνοια είναι το να νοιώσεις κάποια λύπη για κάποιο κακό που έκανες, άντε να πεις και μια συγγνώμη στον Θεό και μετά να πας να εξομολογηθείς. Και αυτό θεωρείται μετάνοια. Αν κοιτάξουμε τι λένε οι Άγιοι πατέρες μας, θα δούμε πως μετάνοια είναι η μετα-κίνηση του νου από τα μάταια, τα αμαρτωλά και τα εμπαθή προς τον Θεό". 

Πατήρ Σάββας Αγιορείτης

ΑΒΒΑΣ ΔΩΡΟΘΕΟΣ: ΕΡΓΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ (ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ).

Στά ἀσκητικά του ἔργα ὁ ἀββᾶς Δω­ρόθεος, καθώς ἐπιχειρεῖ νά μιλήσει γιά τήν ἀγάπη, μᾶς παραδίδει μάθημα γε­ω­με­τρίας. 

Ἄς ὑποθέσουμε, σημειώνει, ὅτι πά­νω στόν φλοιό τῆς γῆς εἶναι χα­ραγ­μένος μέ δια­βήτη ἕνας κύκλος. Ὁ κύκλος αὐτός μάλιστα ἀγ­καλιάζει ὅλο τόν κό­σμο. Τό κέντρο τοῦ κύκλου εἶναι ὁ Θεός. Οἱ ἀκτίνες του εἶναι οἱ δρόμοι τῶν ἀν­θρώπων. Ὅσο οἱ ἄνθρωποι ἐπιδιώκουν νά πλη­σι­άσουν πρός τό κέντρο, δη­λαδή πρός τόν Θεό, ἀναπόφευκτα πλησιάζουν ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ἀν­τίθετα, ὅσο ἀπομακρύνονται ἀπό τό κέντρο τοῦ κύκλου, ἀπό τόν Θεό, τόσο ἀποξενώνεται ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο.

 Αὐτή εἶναι «ἡ φύση τῆς ἀγάπης», συ­μπεραίνει ὁ ἅγιος Δωρό­θε­ος. Ὅσο λοι­πόν κανείς μένει μακριά ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τόσο ἀπο­μα­­κρύνεται ἀπό τήν ἀγάπη στόν συν­άν­θρωπο. Ὅ­σο πλησιάζει καί ἀ­γαπᾶ τόν Θεό, τόσο ἑνώ­νεται μέ τόν συν­άν­θρωπο καί τόν ἀγαπᾶ ἀληθινά.

ΔΙΔΑΧΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΛΑΖΑΡΗ

                          Διδαχές και προφητείες του γέροντος Αμβροσίου Λάζαρη

Στο τέλος Αυγούστου 2001, κάποιος τον παρακάλεσε να προσευχηθεί στον Άγιο Νεκτάριο, για να τον βοηθήσει. Και ο Γέροντας:

– Άστον, παιδί μου, τον Άγιο. Αυτός είναι στην Αμερική. Τρέχει να σώσει ζωές.

Λίγους μήνες νωρίτερα είχε πει ότι εκείνο που πρόκειται να συμβεί στην Αμερική θ’ αλλάξει τον ρου της Ιστορίας:

– Μεγάλο κακό θα βρει την Αμερική και όχι μόνο μέσα στον Σεπτέμβριο. Αλλοίμονο!

Αυτό το είχε προαναγγείλει επίσης και στον μακαριστό Επίσκοπο Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιο σε μία από τις επισκέψεις του τελευταίου, και ήταν παρόντες κι άλλοι, χωρίς όμως να δώσει εξηγήσεις:

Να δείτε τί θα πάθουν οι Αμερικανοί

– Σεβασμιώτατε, να δείτε τί θα πάθουν οι Αμερικανοί σε δύο μήνες, είχε πει. (σελ. 119)

                                                               *****

Το 1990 είχε πει ότι σύντομα ο Θεός, επειδή θέλει να στηρίξει τους ανθρώπους, θα αποκαλύπτει τους Αγίους Του οφθαλμοφανώς. Επειδή οι πειρασμοί θα είναι μεγάλοι και τα βάσανα δυσβάσταχτα, θα παραχωρήσει ο Κύριος να εμφανίζονται Άγιοι, και μάλιστα μεγάλοι, όπως ο Άγιος Δημήτριος ή ο Άγιος Γεώργιος. Θα ακούν οι άνθρωποι ότι τη μία εβδομάδα παρουσιάστηκε ο τάδε Άγιος στην Κρήτη, την άλλη ο τάδε στη Μακεδονία, άλλος εδώ, άλλος εκεί. (σελ. 122)Το 1990 είχε πει ότι σύντομα ο Θεός, επειδή θέλει να στηρίξει τους ανθρώπους, θα αποκαλύπτει τους Αγίους Του οφθαλμοφανώς. Επειδή οι πειρασμοί θα είναι μεγάλοι και τα βάσανα δυσβάσταχτα, θα παραχωρήσει ο Κύριος να εμφανίζονται Άγιοι, και μάλιστα μεγάλοι, όπως ο Άγιος Δημήτριος ή ο Άγιος Γεώργιος. Θα ακούν οι άνθρωποι ότι τη μία εβδομάδα παρουσιάστηκε ο τάδε Άγιος στην Κρήτη, την άλλη ο τάδε στη Μακεδονία, άλλος εδώ, άλλος εκεί (σελ. 122).

*****

-Τί να κάνω με τα παιδιά μου, γέροντα, που είναι δύσκολα; Μου φωνάζουν, κοιτάζουν τα επικίνδυνα προγράμματα της τηλεόρασης και επηρεάζονται.

-Μόνο ο Κύριος διορθώνει την κατάσταση, θα λες: «Κύριε, σώσε εμένα, διόρθωσέ με, και φώτισε και τα παιδιά μου να είναι κοντά Σου». Και ο Κύριος θα σε ακούσει και θα σου δώσει εκείνο που πρέπει.

-Μας ακούει, όμως, ο Κύριος; Φτάνει η φωνή μας εκεί;

-Δεν ξέρω… τον περασμένο μήνα τον πονούσαν τ’ αυτιά (!)

-Θα έρθουν χρόνια δύσκολα, αλλά μη φοβάστε. Τα παιδιά Του ο Θεός δεν τα εγκαταλείπει, θα τα φυλάει σκανδαλωδώς.

-Δηλαδή, Γέροντα;

-Τί δηλαδή; Να, άμα δεν θα έχεις να φας, θα ξυπνάς το πρωί, θα βρίσκεις μια φραντζόλα πάνω στο τραπέζι και θα λες: «Αυτό από που ήρθε»; Αλλά πρέπει να έχεις πίστη. Χωρίς πίστη, δεν γίνεται τίποτα. (σελ. 178)

*****

-Από εδώ και πέρα, δεν έχεις διανοηθεί τί θα δεις και τι θα ακούσεις. Δεν έχουν ξαναγίνει ποτέ στον κόσμο, είπε μια μέρα το καλοκαίρι του 2005.

-Στην Ελλάδα θα συμβούν;

-Σε όλο τον κόσμο και σ’ εμάς. Και γιατί; Γιατί εμείς, λέει, είμαστε ο φάρος της Ορθοδοξίας, αλλά καταντήσαμε από την αμαρτία χειρότεροι από τους άθεους. (σελ. 178)

*****

Ο Γέροντας έλεγε για τη συντέλεια του κόσμου ότι θα διαρκέσει όσο κρατάει ο Εξάψαλμος, λίγα λεπτά. Την ώρα πού θα κρινόμαστε, στον ουρανό θα ψέλνουν τον Εξάψαλμο οι Άγγελοι.

Όλοι οι άνθρωποι πού θα ζουν εκείνη τη στιγμή θα βιώσουν τον θάνατο ακαριαία και αμέσως μετά θα αναστηθούν, θα είμαστε όλοι με τα σώματα μας άϋλα, δεν θα πιάνουμε χώρο, ο ένας θα βλέπει το σώμα του άλλου και όλοι θα είναι στην ηλικία των 33 χρόνων.

Ο Κύριος θα κρατά το βιβλίο της ζωής, το Ευαγγέλιο, και αυτομάτως θα πηγαίνουμε δεξιά ή αριστερά από μόνοι μας, γιατί θα ξέρουμε αν είμαστε για τον Παράδεισο ή όχι. Γι’ αυτό και στο Δεσποτικό, πού κάθεται ο Δεσπότης, στην εικόνα του Χριστού είναι ανοιχτό το βιβλίο και δεν υπάρχει καντήλι επάνω – δηλώνει ότι δεν υπάρχει έλεος στη Δευτέρα Παρουσία. Ενώ στο τέμπλο είναι κλειστό το βιβλίο πού κρατάει ο Χριστός και υπάρχει καντήλι, διότι ακόμη έχουμε έλεος. (σελ. 183)

*****

Επειδή έρχονται πολύ δύσκολες μέρες για την ανθρωπότητα, ο Θεός πήρε ορισμένους ανθρώπους και τους έκανε αξιωματικούς. (σελ. 210)

*****

Τα πράγματα θα εξελιχθούν πολύ γρήγορα. Ο διάβολος θα κυριαρχήσει. Όσοι τον πλησιάσουν, θα τους τσακίσει, θα τους συντρίψει. Φίλους αυτός δεν έχει. (σελ. 210)

*****

Να προσέχετε, γιατί ο κακός στήνει παγίδες. Μη γελάτε! Είναι δίπλα μας κι εσείς δεν μπορείτε να τον δείτε. Ακουστέ τι σας λέω. Μη σταματάτε να προσεύχεσθε!

Βάζει ο διάβολος τον κόσμο να αμαρτήσει, και μετά την αμαρτία τους φοβίζει και τους κάνει να ντρέπονται να εξομολογηθούν. Πήγα ένα τέταρτο στην κόλαση και νόμιζα ότι ήμουν τρεις ώρες. (σελ. 210)

*****

Όσοι κάνουν το χάραγμα, δεν θα βρουν στιγμή ησυχίας. Πρέπει ν’ αποκτήσετε ισχυρή πίστη, μόνοι σας, με υπομονή, με καλοσύνη, με δικαιοσύνη. Να μη χάσουμε την πίστη! Σταθερή πίστη, και ο Θεός θα δώσει βοήθεια. Χωρίς την προσευχή, πάμε χαμένοι. Μη σκέφτεστε για το μέλλον. Είναι όλα στα χέρια του Θεού. Να διαβάζετε Πατερικά κάθε μέρα από λίγο και ο Θεός θα φωτίζει. Ύστερα θα δυναμώνει ο νους σας. (σελ. 211)…

Από το βιβλίο: Ιερά Μονή Δαδίου «Παναγία η Γαυριώτισσα»

Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης – Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου

Ιερά Μητρόπολις Φθιώτιδος – ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ Π. ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: "ΠΕΡΙ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ".

*"...Μην λαμβάνεις την αμαρτία του παπά, διότι αν βάλει τον πετραχήλι και τα άμφιά του, είναι Άγιος, όταν Λειτουργεί. Γιατί η ιεροσύνη δεν μολύνεται, δεν αμαρτάνει. Να έρχεσαι στην Εκκλησία, να Κοινωνάς και να παίρνεις το αντίδωρο από το χέρι του.."* 

*ΜΈΓΑΣ ΒΑΣΊΛΕΙΟΣ*

______

Κάποτε ο Μέγας Βασίλειος παραβρέθηκε στον εσπερινό ενός χωριού της επισκοπής του και διέκρινε, ότι έλειπε ο μπάρμπα Γιώργης, γνωστός για τον τακτικό του Εκκλησιασμού, αφού δεν έχανε ούτε εσπερινό, ούτε όρθρο

 Ρώτησε τον ιερέα: 

- Πάτερ Μιχαήλ, τον μπάρμπα Γιώργη δεν βλέπω στην Εκκλησία, τί γίνεται με αυτόν, είναι καλά; Εδώ είναι ακόμη ή ταξίδεψε;

- Ναι, Σεβασμιότατε, έχει κάμποσο καιρό να έρθει στην Εκκλησία... 

- Γιατί δεν έρχεται;

- Δεν ξέρω το γιατί.

- Και δεν ενδιαφέρθηκες να μάθεις, τι του συμβαίνει του ανθρώπου;

- Να ολιγόρησα, δεν ενδιαφέρθηκα...

Εκεί που συζητούσαν, νάσου ένας μικρός και του λέει ο Άγιος:

- Πήγαινε παιδί μου στου μπάρμπα Γιώργη το σπίτι να του πεις, ότι είναι ο Δεσπότης στην Εκκλησία και σε θέλει να πας εκεί...

Πράγματι ο μικρός, έφυγε, πήγε και ειδοποίησε τον μπάρμπα Γιώργη. 

Ο μπάρμπα Γιώργης σε λίγο με την τραγιασκούλα του, με την μαγκουρίτσα του έρχεται στην Εκκλησία. Βάζει μετάνοια στον Δεσπότη.

- Μπάρμπα Γιώργη σε ενόχλησα, του λέγει ο Μέγας Βασίλειος, ήξερα ότι πάντοτε ήσουνα στην Εκκλησία και έμαθα από τον πάτερ Μιχαήλ, ότι έχεις καιρό να έρθεις στην Εκκλησία.

- Ε, ε, ναι Δέσποτά μου, έχω καιρό να έρθω...

- Καλά είσαι; Γιατί συμβαίνει αυτό;

- Καλά είμαι, αλλά...

- Δηλαδή, τι πάει να πει αλλά;...

- Ε, να... Ξέρετε Δέσποτα, ότι πριν 3 μήνες, έγινε ένας φόνος στο χωριό;

- Το ξέρω...

- Ξέρετε, ότι δεν βρέθηκε ακόμα ο φονιάς; 

- Και αυτό το ξέρω...

- Και ξέρετε ποιός είναι ο φονιάς; 

- Αυτό δεν το ξέρω...

- Ο πάτερ Μιχαήλ είναι ο φονιάς!!! 

- Ο πάτερ Μιχαήλ; Εσύ ήσουν μπροστά και το λες αυτό;

- Ναι ήμουν!

- Και πώς έγινε φονιάς ο πάτερ Μιχαήλ;

- Ένα βράδυ, μετά τον εσπερινό, ο μακαρίτης ψάλτης κάτι λογομάχησε με τον πάτερ για τομ τίποτα. Και ο πάτερ Μιχαήλ, κρατούσε στο χέρι του, το σουγιαδάκι του, το μυτερό, που κάνει την προσκομιδή στο Ιερό. Δεν ξέρω ακριβώς τί κίνηση έκανε και με τον σουγιά τον χτύπησε στην καρδιά και τον σκότωσε. Πώς μπορώ Σεβασμιότατε να πάρω αντίδωρο από το φονιά το χέρι; Δεν λέω τίποτα, δεν τον κατήγγειλα, ο Θεός να τον ελεήσει, όμως μπορώ εγώ που ξέρω την αμαρτία αυτή...;

Κόκκαλο ο Μέγας Βασίλειος! Τι να του πει, ότι μπορεί;

- Ώστε έτσι, ε; του λέγει ο Άγιος. Τότε έχεις δίκαιο μπάρμπα Γιώργη και καταλαβαίνω τώρα για ποιό λόγο δεν ερχόσουνα... Όμως σε παρακαλώ, μια και θα είμαι και εγώ αύριο εδώ και θα λειτουργήσω, έλα στην Εκκλησία αύριο.

- Θα έρθω Δέσποτά μου! 

Ο μπάρμπα Γιώργης είχε συνήθεια, να πηγαίνει στην Εκκλησία πρωΐ - πρωΐ πριν πάει ο παπάς. Έμπαινε μέσα στην Εκκλησία και μετά έμπαινε ο πάτερ Μιχαήλ.

Πράγματι – είχε και 3 μήνες να πάει στην Εκκλησία – την άλλη μέρα πήγε στην Εκκλησία και κάθισε δίπλα στο αναλόγιο. 

Και νάσου σε λίγο εμφανίζεται ο πάτερ Μιχαήλ, να εισέρχεται στον ναό και να κατευθύνεται στο Ιερό.

 Αλλά τρόμαξε μόλις τον είδε.

Διότι ο π. Μιχαήλ ναι μεν ερχότανε αμέριμνος και αγέρωχος, έφερνε δε στον ώμο του, τον μακαρίτη που είχε σκοτώσει! Χωρίς όμως να καταλαβαίνει ο παπάς, ότι φέρει στην πλάτη του τον σκοτωμένο. 

Στη συνέχεια βλέπει τον παπά να εισέρχεται στο Ιερό, να πηγαίνει στην ιματιοθήκη, να φοράει τα ιερατικά του ρούχα και εκεί 2 ψηλοί, όμορφοι κύριοι, του παίρνουν από τον ώμο τον μακαρίτη! 

Αυτός, ο μπάρμπα Γιώργης τρομαγμένος όπως ήταν, μονολογούσε:

- Τι είναι αυτά που βλέπω; 

Ο Μέγας Βασίλειος, είχε προσευχηθεί προφανώς στον Κύριο, να του ανοίξει τα μάτια, να ιδεί, πως έχουν τα θέματα όταν είναι αμαρτωλός ο ιερεύς ή ο Αρχιερεύς στα θέματα της Θείας Λειτουργίας και πως οικονομούνται τα θέματα εκ μέρους του Θεού, ώστε οι άλλοι να λαμβάνουν τη Χάρη και αυτοί (οι κληρικοί) να δώσουν το λόγο εάν δεν μετανοήσουν στη συνέχεια.

Ο πάτερ Μιχαήλ άρχισε τη Θεία Λειτουργία, στην οποία έλαβε μέρος και ο Μέγας Βασίλειος, ο οποίος στο τέλος έβγαλε και λόγο. 

Αυτός καρφωμένος σαν κολόνα, παρακολούθησε με μεγάλη προσοχή όλη τη Θεία Λειτουργία, έβλεπε που ο πάτερ έλαμπε σαν Άγγελος, όπως και ο Δεσπότης και περίμενε να ιδεί τι θα γίνει εν τέλει.

Όταν τελείωσε η Θεία Λειτουργία, βλέπει ο μπάρμπα Γιώργης τον πάτερ Μιχαήλ να βγάζει τα άμφιά του και να βλέπει ταυτόχρονα, τους 2 εκείνους νεαρούς, να εναποθέτουν τον μακαρίτη στον ώμο του και να βγαίνει από την Εκκλησία και πήγαινε για το σπίτι.

Ο μπάρμπα Γιώργης κοκκάλωσε! 

Ο Μέγας Βασίλειος, ως Άγιος, ήξερε το τί είδε αυτός, ήξερε το τι έγινε συνέβη και τον καλεί τον γέροντα και του λέει με ιλαρότητα:

- Μπάρμπα Γιώργη, θα έρχεσαι από εδώ και πέρα στην Εκκλησία;

- Δέσποτά μου, μ’ αυτά που είδα, θα έρχομαι... 

- Μην λαμβάνεις λοιπόν μπάρμπα Γιώργη την αμαρτία του παπά, διότι αν βάλει τον πετραχήλι και τα άμφιά του, είναι Άγιος, όταν Λειτουργεί. Γιατί η ιεροσύνη δεν μολύνεται, δεν αμαρτάνει. Να έρχεσαι στην Εκκλησία, να Κοινωνάς και να παίρνεις το αντίδωρο από το χέρι του πάτερ Μιχαήλ. 

- Ναι Δέσποτα και ζητώ συγγνώμη και εξομολογούμαι, διότι δεν ήξερα, ότι είναι άγιος ο ιερεύς όταν Λειτουργεί. Δεν ήξερα πως έχουν τα πράγματα της Εκκλησίας. Εγώ έλεγα ότι παίρνω από το ματωμένο χέρι το αντίδωρο. Δεν ήξερα ότι παίρνω από του Αγγέλου το χέρι το αντίδωρο. Και δεν ερχόμουν... 

Έτσι ο μπάρμπα Γιώργης, άρχισε να πηγαίνει ξανά στην Εκκλησία.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: "Η ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΔΙΩΧΝΕΙ ΤΗ ΛΥΠΗ".

Η μελέτη της Αγίας Γραφής διώχνει τη λύπη

Ευχάριστο είναι το λιβάδι και ο κήπος, αλλά πολύ πιο ευχάριστη είναι η ανάγνωση των Θείων Γραφών.

Γιατί εκεί υπάρχουν άνθη που μαραίνονται, ενώ εδώ νοήματα που πάντοτε είναι ακμαία.

Εκεί ζέφυρος που φυσάει, ενώ εδώ η αύρα του Αγίου Πνεύματος.

Εκεί τα αγκάθια που περιτειχίζουν, ενώ εδώ η πρόνοια του Θεού που ασφαλίζει.

Εκεί τζιτζίκια που τραγουδούν, ενώ εδώ οι προφήτες που κελαηδούν.

Εκεί τέρψη από την εμφάνιση, ενώ εδώ ωφέλεια από την ανάγνωση.

Ο κήπος βρίσκεται σε έναν τόπο, ενώ οι Γραφές σε όλα τα μέρη της οικουμένης.

Ο κήπος υποτάσσεται στις ανάγκες των καιρών, ενώ οι Γραφές και μέσα στο χειμώνα και μέσα στο καλοκαίρι έχουν πολλά φύλλα και είναι γεμάτες καρπούς.

Ας προσέχουμε λοιπόν στην ανάγνωση των Γραφών, γιατί εάν προσέχεις στην Γραφή,

σου ξεριζώνει τη λύπη, σου φυτεύει την ευχαρίστηση, αναιρεί την κακία, ριζώνει την αρετή, δεν αφήνει μέσα στην αναταραχή των πραγμάτων να παθαίνεις όπως οι ναυτικοί στην τρικυμία.

Η θάλασσα μαίνεται, αλλά εσύ πλέεις με γαλήνη, γιατί έχεις κυβερνήτη την ανάγνωση των Γραφών, επειδή αυτό το σκοινί δεν το σπάζει η δοκιμασία των περιστάσεων.

Προς Ευτρόπιον Β΄ επιστολή

÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ (ΠΑΥΛΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΟΝΗΣ ΕΥΕΡΓΕΤΙΔΟΣ)

Ἄσπιλε, ἀμόλυντε, ἄφθορε, ἄχραντε, ἁγνὴ Παρ- θένε, Θεόνυμφε Δέσποινα· ἡ Θεὸν Λόγον τοῖς ἀνθρώποις τῇ παραδόξῳ σου κυήσει ἑνώσασα καὶ τὴν ἀπωσθεῖσαν φύσιν τοῦ γένους ἡμῶν τοῖς οὐρανίοις συνάψασα· ἡ τῶν ἀπηλπισμένων μόνη ἐλπὶς καὶ τῶν πολεμουμένων βοήθεια· ἡ ἑτοίμη ἀντίληψις τῶν εἰς σὲ προστρεχόντων, καὶ πάντων τῶν Χριστιανῶν τὸ καταφύγιον. Μὴ βδελύξῃ με τὸν ἁμαρτωλόν, τὸν ἐναγῆ, τὸν αἰσχροῖς λογισμοῖς καὶ λόγοις καὶ πράξεσιν ὅλον ἐμαυτὸν ἀχρειώσαντα, καὶ τῇ τῶν ἡδονῶν τοῦ βίου ῥαθυμίᾳ, γνώμῃ δοῦλον γενόμενον· ἀλλ ̓ ὡς τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ Μήτηρ, φιλανθρώπως σπλαγχνίσθητι ἐπ ̓ ἐμοὶ τῷ ἁμαρτωλῷ καὶ ἀσώτῳ, καὶ δέξαι μου τὴν ἐκ ῥυπαρῶν χειλέων προσφερομένην σοι δέησιν· καὶ τὸν σὸν Υἱόν, καὶ ἡμῶν Δεσπότην καὶ Κύριον, τῇ μητρικῇ σου παῤῥησίᾳ χρωμένη δυσώπησον, ἵνα ἀνοίξῃ κἀμοὶ τὰ φιλάνθρωπα σπλάγχνα τῆς αὐτοῦ ἀγαθότητος· καί, παριδών μου τὰ ἀναρίθμητα πταίσματα, ἐπιστρέψῃ με πρὸς μετάνοιαν καὶ τῶν αὐτοῦ ἐντολῶν ἐργάτην δόκιμον ἀναδείξῃ με. 

Καὶ πάρεσό μοι ἀεὶ ὡς ἐλεήμων καὶ συμπαθὴς καὶ φιλάγαθος· ἐν μὲν τῷ παρόντι βίῳ θερμὴ προστάτις καὶ βοηθός, τὰς τῶν ἐναντίων ἐφόδους ἀποτειχίζουσα καὶ πρὸς σωτηρίαν καθοδηγοῦσά με· καὶ ἐν τῷ καιρῷ τῆς ἐξόδου μου τὴν ἀθλίαν μου ψυχὴν περιέπουσα καὶ τὰς σκοτεινὰς ὄψεις τῶν πονηρῶν δαιμόνων πόῤῥω αὐτῆς ἀπελαύνουσα· ἐν δὲ τῇ φοβερᾷ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως, τῆς αἰωνίου με ῥυομένη κολάσεως, καὶ τῆς ἀποῤῥήτου δόξης τοῦ σοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ ἡμῶν κληρονόμον με ἀποδεικνύουσα. 

Ἧς καὶ τύχοιμι, Δέσποινα μου, Ύπεραγία Θεοτόκε, διὰ τῆς σῆς μεσιτείας καὶ ἀντιλήψεως, χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ μονογενοῦς σου Υἱοῦ, τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. 

ῼ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, σὺν τῷ Ἀνάρχῳ Αὐτοῦ Πατρὶ καὶ τῷ Παναγίῳ καὶ Ἀγαθῷ καὶ Ζωοποιῷ Αὐτοῦ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. 

Ἀμήν!

Εκ του μικρού Αποδειπνου.

ΓΕΡΩΝ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ: "Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΝΟΕΡΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ".

– Παππού, βοήθησέ με.

– Τι έχεις, παιδί μου; μωρέ πολύ τρομαγμένος φαίνεσαι.

– Ε, να Γέροντα ο πειρασμός δεν με αφήνει ήσυχο. Και στον ύπνο, αλλά και φανερά ξύπνιο με πολεμά. Στον ύπνο φωνές, απειλές. Στην αγρυπνία το ίδιο. Μόλις αρχίσω τον κανόνα μου χτυπά την πόρτα, ακούω άγριες φωνές, απειλές. Από τον φόβο μου τρέμω σαν ψάρι. Πού να πάω να γλιτώσω!

– Μωρέ, εσύ μεγάλος αγωνιστής είσαι. Σε κατάλαβε ο σατανάς και γελά μαζί σου. Όταν λέμε «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», ο πειρασμός κατακαίεται, μόνο που ακούει το όνομα του Χριστού. Πάση θυσία μηχανεύεται να μας καταφέρει να σιωπήσουμε.

Βάζει μέριμνες, ιδέες, περισπασμούς, και ό,τι άλλο φανταστείς. Μόνον ευχή να μη λέμε. Εσένα σε βρήκε δειλό. Σου λέει. ή σταματάς την ευχήν ή μπαίνω να σε σκοτώσω. Εσύ το΄ χαψες. Βρε μην τον φοβάσαι. είναι ψεύτης.

Ούτε τρίχα δεν θα μας πειράζει αν δεν έχει την άδειαν από πάνω. Ο Θεός τον αφήνει για να σε γυμνάσει. Εμάς με τον Γέροντα (τον συνασκητή του Ιωσήφ τον Ησυχαστή και Σπηλαιώτη) μας έκαμε άλλα γυμνάσια ανώτερα. Μέχρι κι ξύλο φάγαμε απ΄ αυτόν τον καταραμένον. Όμως, εμείς δεν είμασταν δειλοί όπως εσύ.

Όταν ερχόταν ο πειρασμός, εμείς ελέγαμε την ευχή με όλην μας την ψυχή. Εδίναμεν όλον τον εαυτόν μας στον Θεόν. Η ευχή έτρεχε γρήγορα αλλά και καθαρά. Ο νους μας κολλούσε στο νόημα της ευχής. Κολλούσαμε στην προσευχή, στον Χριστό μας. Ερχόταν μέσα μας γαλήνη, χαρά, δάκρυα. Και τότε… ο πειρασμός άφαντος. Του λέγαμε και ευχαριστώ.

ΙΩΣΗΦ Μ.Δ., Ο ΓΕΡΩΝ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ (1886 – 1983), ΣΥΝΑΣΚΗΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΟΥ, 2008, σ. 104 κ.ε

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: "ΡΩΤΗΣΑ ΤΟΝ ΣΑΤΑΝΑ...".

"Ρώτησα τον σατανά:

Γιατί μας έχεις, εμάς τους ανθρώπους, τόση μεγάλη μανία και μας πολεμείς με τόσο θυμό;

Και με απάντησε:

Για να έχω πολλούς συντρόφους εις τον άδη και να καυχώμαι εις τον Ναζωραίο, ότι δεν είμαι ο μόνος παραβάτης εγώ, αλλά ιδού πόσοι άλλοι είναι μαζί μου...!

~ Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής"