Στά ἀσκητικά του ἔργα ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος, καθώς ἐπιχειρεῖ νά μιλήσει γιά τήν ἀγάπη, μᾶς παραδίδει μάθημα γεωμετρίας.
Ἄς ὑποθέσουμε, σημειώνει, ὅτι πάνω στόν φλοιό τῆς γῆς εἶναι χαραγμένος μέ διαβήτη ἕνας κύκλος. Ὁ κύκλος αὐτός μάλιστα ἀγκαλιάζει ὅλο τόν κόσμο. Τό κέντρο τοῦ κύκλου εἶναι ὁ Θεός. Οἱ ἀκτίνες του εἶναι οἱ δρόμοι τῶν ἀνθρώπων. Ὅσο οἱ ἄνθρωποι ἐπιδιώκουν νά πλησιάσουν πρός τό κέντρο, δηλαδή πρός τόν Θεό, ἀναπόφευκτα πλησιάζουν ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ἀντίθετα, ὅσο ἀπομακρύνονται ἀπό τό κέντρο τοῦ κύκλου, ἀπό τόν Θεό, τόσο ἀποξενώνεται ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο.
Αὐτή εἶναι «ἡ φύση τῆς ἀγάπης», συμπεραίνει ὁ ἅγιος Δωρόθεος. Ὅσο λοιπόν κανείς μένει μακριά ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τόσο ἀπομακρύνεται ἀπό τήν ἀγάπη στόν συνάνθρωπο. Ὅσο πλησιάζει καί ἀγαπᾶ τόν Θεό, τόσο ἑνώνεται μέ τόν συνάνθρωπο καί τόν ἀγαπᾶ ἀληθινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου