Π. ΣΑΒΒΑΣ ΑΧΙΛΛΕΩΣ: ΑΝΟΙΞΕ ΑΔΕΛΦΕ ΜΟΥ ΤΟ ΨΑΛΤΗΡΙΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΖΕ ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΨΑΛΜΟΝ!

Π. Σάββας Αχιλλέως: Άνοιξε αδελφέ μου το Ψαλτήριον και διάβαζε κάθε ημέρα από έναν Ψαλμόν, να σε ακούσει ο Θεός να σε ελεήσει. 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ Ο ΕΝ ΧΙΩ

 Όσιος Παρθένιος ο εν Χίω

 

Ο Όσιος Παρθένιος καταγόταν από το χωριό Δαφνώνας. Σε νεαρή ηλικία αρραβωνιάσθηκε και ασχολήθηκε με το εμπόριο μεταξύ Χίου, Σμύρνης και Κωνσταντινούπολης. Ενώ ετοιμαζόταν για γάμο ειδοποιήθηκε ότι η μνηστή του αρρώστησε βαριά και μέχρις ότου επιστρέψει από το ταξίδι, είχε πεθάνει.
Θέλοντας να δει την μνηστή του «ίδίοις ὄμμασι» νεκρή, πήγε στο τάφο νύκτα, την ξέθαψε και την πήρε στην αγκαλιά του. Φιλοσοφίσας το, εκ των Μακαρισμών της Νεκρωσίμου Ακολουθίας, τροπάριο «ἐξέλθωμεν καί ἴδωμεν ἐν τοῖς τάφοις ὅτι γυμνά ὀστέα ὁ ἄνθρωπος σκωλήκων βρῶμα καί δυσωδία », χωρίς να πει τίποτε σέ κανένα, εγκατέλειψε τις φροντίδες του μάταιου κόσμου, έγινε μοναχός στη Νέα Μονή της Χίου και επιδόθηκε σε ασκητικούς αγώνες.
Με την ευλογία του γέροντός του ανέβαινε στην κορυφή του Πενθόδους όρους, άναβε την κανδήλα και γενικά φρόντιζε το εκεί ερειπωμένο ναΐδριο του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μάρκου. Κάποια στιγμή, «θείᾳ βουλήσει», ανακάλυψε ένα σπήλαιο στην Ν.Α. πλευρά του όρους, όπου αποφάσισε να ασκητέψει. Εκεί έζησε νηστεύων, αγρυπνῶν και προσευχόμενος νύκτα και μέρα.
Ο Κύριος, βλέποντας τους πνευματικούς του αγώνες, τον αντάμειψε με πολλά πνευματικά χαρίσματα μεταξύ των οποίων και το διορατικό. (Προείπε τον μεγάλο και φοβερό σεισμό της Χίου το 1881 μ.Χ.). Σύντομα η φήμη του εξαπλώθηκε και το ερειπωμένο ναΐδριο του Αγίου Μάρκου εξελίχθηκε σε Σκήτη, όπου ο Παρθένιος με τους υποτακτικούς εξασκούσε τα μοναχικά του καθήκοντα.
Όλος ο κόσμος συρρέει από τα διάφορα μέρη του νησιού για να ακούσει τα μελίρρυτα λόγια του και να ζητήσει την ευχή και την ευλογία του. Ο αείμνηστος Καθηγητής Λάζαρος Ζανάρας, κατέγραψε, χωρίς την θέληση του Οσίου, ότι ο Όσιος Παρθένιος επετέλεσε εν ζωή πολλά θαύματα.
 
Εκοιμήθη εν ειρήνη την 8η Δεκεμβρίου 1883 μ.Χ. Τα Λείψανα του Αγίου βρίσκονται στη Μονή Αγίου Μάρκου Χίου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου στις 8 Δεκεμβρίου.
 
https://www.saint.gr

ΓΕΡΩΝ ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΣ: ΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ!

Γέρων Ιωαννίκιος: Το να είναι κανείς πραγματικός και αληθινός, δεν είναι καθόλου εύκολο. Πρέπει να το λέει η καρδιά του, η ύπαρξή του, η ζωή του. Να πυρπολείται από την αγάπη του Χριστού. Με τίποτα και με κανένα να μην την ανταλλάζει.

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΥ ΝΑ ΕΠΙΚΑΛΕΣΤΗΚΕ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΕ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΑΚΟΥΣΕ ΜΕ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑ!

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: Δεν υπάρχει κανένας, που να επικαλέστηκε την Παναγία με πίστη και να μην τον άκουσε με ευσπλαχνία. 

Βλέποντας την εικόνα της Παναγίας, αφιέρωσε την καρδιά σου σ’ Αυτήν που βασιλεύει στον Παράδεισο και ευχαρίστησέ Την, γιατί στάθηκε πάντα έτοιμη στο θέλημα του Θεού και γιατί δεν λείπει στον αόρατό μας πόλεμο, η προστασία και η βοήθειά Της. Δεν υπάρχει κανένας, που να επικαλέστηκε την Παναγία με πίστη και να μην τον άκουσε με ευσπλαχνία.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: Ο ΤΑΚΤΙΚΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΙΣΤΟ ΜΙΑΝ ΑΠΛΗ ΚΑΛΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Ὁ τακτικός ἐκκλησιασμός δέν ἀποτελεῖ γιά τόν πιστό μίαν ἁπλή συνήθεια, ἕνα τυπικό θρησκευτικό καθῆκον, μία κοινωνική ὑποχρέωση ἤ ἔστω μία ψυχολογική διέξοδο ἀπό τόν ἀσφυκτικό κλοιό τῆς καθημερινότητας. Ἀντίθετα, μέ τήν προσέλευσή του στό ναό ἐκφράζει μίαν ὑπαρξιακή του ἀνάγκη. Τήν ἀνάγκη νά ζήσει ἀληθινά, αὐθεντικά. Νά συναντήσει τήν Πηγή τῆς ζωῆς του, τό Δημιουργό του, καί νά ἑνωθεῖ μαζί Του. Νά ἐκφράσει τήν ἀγάπη καί τήν εὐλάβειά του στήν Παναγία μας καί στούς Ἁγίους, τοῦ φίλους τοῦ Θεοῦ. Νά νιώσει δίπλα του τούς πνευματικούς του ἀδελφούς. 

ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ: ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΑΓΩΝΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ!

 Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος

Λόγος περί αγώνος πνευματικού

 

«Όπως συμβαίνει στην περίπτωσι συνοικεσίου, κατά το οποίο ο γαμβρός βραδύνει σε ταξίδι ή είναι απασχολημένος σε άλλες υποθέσεις και αναβάλλει τον γάμο, εάν η νύμφη οργισμένη καταφρονήσει την αγάπη εκείνου και διαγράψει ή σχίσει το χαρτί του αρραβώνος, αμέσως χάνει τις ελπίδες της για τον γαμβρό, έτσι φυσικώς συμβαίνει να γίνεται και στην περίπτωση της ψυχής.
Εάν πει κάποιος από τους αγωνιζομένους «έως πότε πρέπει να κακοπαθώ», και παραμελήσει τους ασκητικούς κόπους, με την αμέλεια δε των εντολών και την εγκατάλειψη της διηνεκούς μετανοίας κατά κάποιον τρόπο διαγράψει και σχίσει τα συμφωνητικά, αμέσως εκπίπτει και του αρραβώνος και της ελπίδος προς τον Θεό» (19Α,505)
«Και σεις οι ίδιοι, αν θέλετε, πάσχοντας και τιμωρούμενοι υπέρ του Χριστού, μπορείτε να μαρτυρήσετε σαν εκείνους καθημερινώς, όχι μόνο ημέρα αλλά και νύκτα και κάθε ώρα. Και πώς θα γίνει αυτό; αν και σεις παραταχθείτε εναντίον των ολεθρίων δαιμόνων, αν αντιστέκεστε πάντοτε κατά της αμαρτίας και του θελήματός σας. Πράγματι εκείνοι αγωνίζονταν προς τυράννους, ενώ εμείς έχομε αγώνα προς τους δαίμονες και τα ολέθρια πάθη της σάρκας, τα οποία επιτίθενται τυραννικώς στις ψυχές μας κάθε ημέρα και νύκτα και ώρα και μας εκβιάζουν να πράξομε πράγματα που δεν αρμόζουν στην θεοσέβεια και παροργίζουν τον Θεό. Αν λοιπόν σταθούμε απέναντι σ’ αυτά και δεν γονατίσομε στη Βάαλ και δεν πεισθούμε στις συστάσεις των πονηρών δαιμόνων ούτε υπηρετήσομε τη σάρκα φροντίζοντας για τις επιθυμίες της, τότε εύλογα κι’ εμείς θα είμαστε μάρτυρες, αγωνιζόμενοι προς την αμαρτία, έχοντας δηλαδή στη μνήμη μας τους μάρτυρες και τα αφόρητα κτυπήματα που υπέστησαν και πολεμώντας γι’ αυτό κατά του διαβόλου αλλ’ επίσης αποβλέποντας, και προς τους πόνους εκείνων και σκεπτόμενοι πόσο υστερούμε εμείς από την άθληση εκείνων και στενάζοντας από ψυχή, θ’ αξιωθούμε τα ίδια στεφάνια μ’ εκείνους, αν όχι κατά την ποσότητα, τουλάχιστο κατά την ποιότητα, σύμφωνα με την άνωθεν αγαθότητα του Θεού προς εμάς, και θα είμαστε αν όχι ίσοι κατά την παρρησία προς εκείνους, αλλά πάντως ίσοι στην υπομονή και την ευχαριστία για τα δεινά των πόνων. Εκείνοι σώθηκαν από τα έργα και τους πόνους της αθλήσεως, εμείς ελπίζομε να σωθούμε από έργα και πόνους ασκήσεως και γενικά από τη φιλανθρωπία και χάρη του Δεσπότη· εκείνοι από ίδρωτες και αγώνες μαρτυρικούς, εμείς από δάκρυα και αγώνες ασκητικούς· εκείνοι από τη χύση του αίματός των, εμείς από την εκκοπή του θελήματός μας, με το να επιμένομε πάντοτε και να έχομε μέσα μας την θανατική καταδίκη και να δεχόμαστε κάθε ώρα το θάνατο, εκτείνοντας το λαιμό μας πρόθυμα για να πεθάνομε για κάθε εντολή του Δεσπότη μας Θεού αντί να δεχθούμε να την παραβούμε έστω και μ’ ένα απλό λόγο» (τ.19Γ, σελ.151-153).
 
(ΕΠΕ, ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ, Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου)

ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ: "ΣΥΝΤΟΜΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΗ ΦΛΩΡΙΝΑ ΣΤΙΣ 6-12-1978".

Τοῦ ἁγίου Νικολάου. 6 Δεκεμβρίου

Καὶ πάλι, ἀγαπητοί μου, ἀνέτειλε ἡ μεγάλη ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Νικολάου. Τί νὰ ποῦμε σήμερα στὴν ἑορτή του; Νὰ ἐγκωμιάσουμε τὶς ἀρετές του; Νὰ ἐπαινέσουμε τὴν ἐγκράτειά του; Ὅπως λέει τὸ ἀπολυτίκιό του, ὑπῆρξε τῆς «ἐγκρατείας διδάσκαλος». Διότι ὄχι μόνο ὅταν ἦταν μεγάλος, ἀλλὰ καὶ ὅταν ἦταν βρέφος, στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μάνας του, νήστευε τὸ γάλα καὶ δὲν θήλαζε. 

Νὰ ἐπαινέσουμε τὴν πραότητά του, ποὺ λέει πάλι τὸ ἀπολυτίκιό του ὅτι ὑπῆρξε «εἰκόνα πραότητος»; Στὶς ὕβρεις καὶ συκοφαντίες καὶ διαβολὲς τῶν ἐχθρῶν του ἀπαντοῦσε μὲ μεγάλη πραότητα. Μᾶς διδάσκει, ὅτι κ᾿ ἐμεῖς, ὅσες φορὲς ὑβριζόμεθα καὶ συκοφαντούμεθα στὸν κόσμο αὐτόν, πρέπει νὰ εἴμεθα πρᾶοι. Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη δύναμις ἀπὸ τὴν πραότητα, μὲ τὴν ὁποία νικῶνται οἱ δαίμονες τῆς κολάσεως.

 Ἢ νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴν ἐλεημοσύνη του, τὴ μεγάλη του ἐλεημοσύνη; Νύχτα πήγαινε στὰ φτωχὰ σπίτια καὶ ἄφηνε χρυσᾶ νομίσματα, καὶ ἔσωσε ἔτσι ὑπάρξεις ἀπὸ τὸ βόρβορο καὶ τὴ διαφθορά.

 Ἢ νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴν πίστι, τὴ μεγάλη καὶ ἀκλόνητη πίστι ποὺ εἶχε ὁ ἅγιος; Ὅταν ἡ Ἐκκλησία κινδύνευσε ἀπὸ τὴν αἵρεσι τοῦ Ἀρείου, ἔσπευσε στὴν πόλι τῆς Νικαίας κ᾿ ἐκεῖ μαζὶ μὲ ἄλλους ἁγίους πατέρας συνετέλεσε στὸν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας. Βέβαια ὁ ἅγιος Νικόλαος δὲν εἶχε τὴν εὐγλωττία τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου ἢ τὰ ἐπιχειρήματα τῶν ἄλλων πατέρων, γιατὶ ἦταν ἀγράμματος. Ἀλλὰ τί μὲ τοῦτο; Ὅταν ἄκουσε τὸν Ἄρειο νὰ βλασφημῇ τὸ Χριστό, αὐτὸς ὁ πρᾶος καὶ ταπεινὸς ἐξανέστη καί, ὅπως λέει ὁ βίος του, ἐρράπισε τὸν αἱρεσιάρχη γιὰ τὴ βλασφημία του. 

Καὶ εἶνε γιὰ μᾶς δίδαγμα ὅτι, ὅσες φορὲς προσβάλλεται ὁ Θεός, πρέπει νὰ ἐξανιστάμεθα. Ἐμεῖς, ἀντιθέτως, ὅσες φορὲς προσβάλλεται τὸ ἐγώ μας, ὅσες φορὲς ἀδικούμεθα, ὑβριζόμεθα, προπηλακιζόμεθα, τότε ἐξοργιζόμεθα καὶ γινόμεθα θηρία καὶ ἀπειλοῦμε τὸ σύμπαν• ἀλλ᾿ ὅταν θίγεται καὶ βλασφημῆται ὁ Χριστός, τότε δείχνουμε ἀδιαφορία. Ἀντιθέτως ὁ ἅγιος• στὶς προσωπικές του προσβολὲς ἀπαντοῦσε μὲ πραότητα, ὅταν ὅμως ὑβρίζετο ὁ Χριστὸς ἀπαντοῦσε μὲ σφοδρότητα• ἔτσι ῥάπισε τὸν Ἄρειο. Ἐμεῖς ἔχουμε περὶ πολλοῦ τὸ ἐγώ μας, ὄχι τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἐκεῖνος.

 Ὁ ἅγιος Νικόλαος, δηλαδή, εἶνε σύνοψις ὅλων τῶν ἀρετῶν, ἔκφρασις τῶν μακαρισμῶν τοῦ Χριστοῦ, διότι στὸ πρόσωπό του ἐφαρμόσθηκαν ὅλοι οἱ μακαρισμοὶ τοῦ Κύριου(βλ. Ματθ. 5,1-12).

Εἶνε λοιπὸν γεγονὸς ὅτι ὁ ἅγιος ὑπῆρξε καὶ πρᾶος, καὶ ἐλεήμων, καὶ πιστὸς κι ἀφωσιωμένος στὸ Θεό, εἶνε γεγονὸς ὅτι ὑπῆρξε ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ• ἀλλὰ εἶνε γεγονὸς ὅτι ὁ ἅγιος Νικόλαος εἶνε καὶ ὁ προστάτης τῶν ἀδικουμένων καὶ ἀδυνάτων. Αὐτὸ τὸν ἅγιο τιμοῦμε καὶ ὑμνοῦμε σήμερα. Καὶ ὅλοι μας, μὲ μιὰ καρδιὰ καὶ μὲ μιὰ ψυχή, ἑνωμένοι στὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ, στὴν ὀρθόδοξο πίστι, ἂς παρακαλέσουμε, ὁ Θεός, διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Νικολάου τοῦ θαυματουργοῦ, νὰ ἐλεήσῃ καὶ σώσῃ ὅλους μας• ἀμήν. 

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος 

Απόσπασμα Ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας, ποὺ ἔγινε στὸν ἱ. ν. Ἁγ. Νικολάου πόλεως Φλωρίνης τὴν 6-12-1978. Ολόκληρη η ομιλία στο «ΚΥΡΙΑΚΗ – ΣΥΝΤΟΜΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ» - ἀριθμ. φύλλου 824.

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: Ο ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ!

 Άγιος Νεκτάριος: Ο Θείος Έρωτας

 

Ο θείος έρωτας είναι τέλεια αγάπη του Θείου, που εκδηλώνεται ως άπαυστος πόθος του Θείου. Ο θείος έρωτας γεννιέται σε μια καρδιά που έχει καθαριστεί, διότι σε αυτήν επιφοιτά η θεία χάρη.
Ο έρωτας του Θείου είναι θείο δώρημα στη ψυχή που εργάζεται αγνότητα (προφυλάγεται από την αμαρτία), και έχει δωριστεί από τη θεία χάρη που έχει επιφοιτήσει και αποκαλυφθεί σε αυτήν την ψυχή.
Ο θείος έρωτας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς θεία αποκάλυψη, διότι η ψυχή που δεν έχει δεχτεί αποκάλυψη, δεν μετείχε και στην επίδραση της χάρης κι έτσι μένει απαθής προς τον θείο έρωτα. Επομένως, αδύνατον να γεννηθεί θείος έρωτας χωρίς να έχει επενεργήσει η θεία δύναμη στην καρδιά. Ο θείος έρωτας είναι ενέργεια της θείας χάριτος που ενοικεί στην καρδιά κάποιου.
Οι εραστές του Θείου ελκύστηκαν στον θείο έρωτα από την θεία χάρη που επενέργησε στις καθαρές τους καρδιές, η οποία θεία χάρη αποκαλύφθηκε στη ψυχή και την έλκυσε προς τον Θεό! Ο εραστής του Θείου πρώτος αυτός αγαπήθηκε με θείο έρωτα από τον Θεό κι έπειτα αυτός ερωτεύτηκε το Θείο. Ο εραστής του Θείου πρώτα έγινε ο ίδιος υιός αγάπης κι έπειτα αγάπησε τον ουράνιο Πατέρα!
Η καρδιά αυτού που έχει ερωτευτεί τον Κύριο ποτέ δεν επαναπαύεται αλλά πάντα βρίσκεται σε εγρήγορση, εξαιτίας του μεγάλου έρωτα που τρέφει. Ο άνθρωπος επαναπαύεται εξαιτίας της ανάγκης της φύσης του, ενώ η καρδιά που έχει εγρήγορση υμνεί το Θείο.
Ο θείος Χρυσόστομος λέει για τον πνευματικό έρωτα: «Έτσι λοιπόν είναι επιτακτικός ο πνευματικός έρωτας, αφού δεν επιτρέπει σε τίποτα να τριγυρίζει την ψυχή με την κάθε ευκαιρία, αλλά πάντα ενυπάρχει στην ψυχή αυτού που αγαπάει και δεν επιτρέπει σε καμιά θλίψη ή οδύνη να απασχολεί και να περιτριγυρίζει την ψυχή».
Η ψυχή που έχει ερωτευθεί τον Θεό, προσκολλάται στον Θεό με σταθερότητα και Αυτόν εμπιστεύεται αλλά και όλη την ελπίδα της σε Αυτόν την αναθέτει. Ο θείος έρωτας αυτής της ψυχής την εξυψώνει προς τον Θεό ώστε με Αυτόν να συνομιλεί μέρα και νύχτα.
Η ψυχή που έχει αλλοιωθεί κι έχει μεθύσει από τον θείο έρωτα τίποτα άλλο δεν επιθυμεί πλέον παρά το άκρο αγαθό, απομακρύνεται από τους πάντες και βλέπει τα πάντα πλέον γύρω της με δυσαρέσκεια.
Η ερωτευμένη ψυχή με τον Θεό μελέτη της έχει τα λόγια του Θεού και μόνη της κατοικία τα σκηνώματά Του. Όταν ανοίξει το στόμα της δεν μπορεί παρά να μιλήσει για τα θαυμάσια του Θεού και όταν συζητά μιλάει για την δόξα και την μεγαλοπρέπειά Του. Αδιαλείπτως αναπέμπει δοξολογίες και ύμνους στο Θεό και με θείο πόθο Τον λατρεύει.
Έτσι λοιπόν ο θείος έρωτας μπορεί και αλλάζει όλη την ψυχή κάποιου, την ασφαλίζει και την αλλάζει κατοικία.
Η ψυχή που έχει ερωτευθεί τον Θεό έχει γνωρίσει το Θείο και η επίγνωση αυτή ανέφλεξε τον θείο έρωτά της. Η ψυχή που έχει αγαπηθεί ερωτικά με τον Θεό είναι ευτυχισμένη διότι βρήκε μπροστά της τον Θείο Ηγεμόνα που θα την πλημμυρίσει με ότι λαχταράει. Κάθε όμως επιθυμία, κάθε σφοδρή λαχτάρα, κάθε προσφυγή που είναι ξένη στην θεία αγάπη, αποκρούεται απ’ αυτήν την ψυχή ως μηδαμινή και ανάξιά της.
Πόσο η προς τον Θεό αγάπη, που επαμείβεται από την θεία αγάπη, εξυψώνει την ερωτευμένη θεϊκά ψυχή! Αυτή η θεία αγάπη, ως ελαφρύ σύννεφο αναλαμβάνει να μεταφέρει την ψυχή προς την αστείρευτη πηγή της αγάπης, προς την αιώνια αγάπη και την πλημμυρίζει με απέραντο φως.
Η ψυχή που έχει μεθύσει από τον θείο έρωτα, πάντοτε χαίρεται και αγάλλεται και σκιρτά και χορεύει, διότι βρίσκεται επαναπαυμένη στην αγάπη του Κυρίου σαν σε ύδατα αναπαύσεως. Τίποτα από όλα αυτά τα θλιβερά του κόσμου δεν μπορούν να διαταράξουν την γαλήνη και την ειρήνη της, ούτε και κάτι λυπηρό μπορεί να αφαιρέσει την χαρά και την ευφροσύνη της.
Η κάθε ερωτευμένη ψυχή του Θείου, που έχει ανυψωθεί από την αγάπη, εξέρχεται με κάποιο τρόπο από τις σωματικές αισθήσεις του σώματος και αποχωρεί, λησμονώντας και ότι έχει σχέση με την ίδια, εξαιτίας της τέλειας αφοσίωσης που έχει προς το Θείον.
Η ανερμήνευτη γλυκύτητα της θείας αγάπης, την μεν καρδιά καταθέλγει και κατακυριεύει, τον δε νουν ελκύει προς το Θείον ώστε να απολαύσει τον Θεό με αγαλλίαση.
Ο θείος έρωτας προηγείται της προς τον Θεό οικείωσης, και η γεύση της πείνας.
Η ψυχή που αγγίζεται από τον θείο έρωτα, δεν μπορεί να σκέπτεται τίποτα άλλο, ούτε να λαχταρά κάτι, αλλά συνεχώς στενάζει και λέει:
«Κύριε λαχταρώ, πότε θα έρθω σε Σένα τον Θεό μου, σαν την ελαφίνα που λαχταράει να βρεθεί στις πηγές των υδάτων»!
Αυτός είναι ο θείος έρωτας που κυριεύει την ψυχή.

(Από το βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου: Γνώθι σαυτόν. Κεφάλαιο Γ’, Περί Αγάπης, περί θείου έρωτος)

ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: "Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΙΣΤΗ!".

Παρουσιάστηκε ο Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος, το λείψανο του οποίου βρίσκονταν στην Βενετία, στον 23ο πάπα και του λέει: 

- Στείλε με στο σπίτι μου, αλλιώς θα πάθεις μεγάλο κακό. 

Ο πάπας συγκλονίστηκε, ειδοποίησε την επιτροπή για το γεγονός αυτό και έκαναν πραγματικότητα την επιθυμία του Αγίου. Έβγαλαν τα παπικά ρούχα από τον Άγιο και του φόρεσαν τα Ορθόδοξα και μάλιστα για να του βάλουν το σακάκι, σήκωσε ο ίδιος ο Άγιος Σάββας τα χέρια του!!! 

Γιατί οι παπικοί, όλα αυτά μας τα αποκρύπτουν; Διότι δεν τους συμφέρει να βγάλουν γεγονότα στη φόρα, που αποδεικνύουν ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη αληθινή πίστη! Και μετά έχεις τον άλλον να σου λέει: - Αφού και οι παπικοί είναι χριστιανοί, γιατί να τους απορρίψουμε; Πέρα βρέχει και στην Ανατολή βροντάει...

+ Δημήτριος Παναγόπουλος, Ιεροκήρυκας

ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ: ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣ, ΔΙΝΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΟΣ ΣΟΥ, ΟΤΙ ΤΟΥ ΠΡΕΠΕΙ!

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: Αν θέλεις να είσαι δίκαιος, δίνε σε κάθε μέρος σου, δηλαδή στην ψυχή και στο σώμα, ό,τι τους πρέπει. Στο λογιστικό της ψυχής δίνε αναγνώσματα και θεωρίες και προσευχή. Στο θυμικό αγάπη πνευματική, που είναι αντίθετη στο μίσος. Στο επιθυμητικό, σωφροσύνη και εγκράτεια. Στο σαρκίο, τροφές και σκεπάσματα τα μόνα πιο απαραίτητα (Α΄ Τιμ. 6,8).

ΓΕΡΩΝ ΕΥΜΕΝΙΟΣ ΣΑΡΙΔΑΚΗΣ: ΟΣΕΣ ΑΡΕΤΕΣ ΚΙ ΑΝ ΕΧΩΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΦΟΥΣΚΩΝΕΙ Ο ΝΟΥΣ ΜΑΣ!

Π. Ευμένιος Σαριδάκης: Όσες αρετές κι αν έχομε να μην φουσκώνει ο νους μας, μόνο να θεωρούμε τον εαυτό μας «αχρείο δούλο», που δεν έπραξε ούτε αυτά που όφειλε να πράξει.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΚΑΡΠΑΘΙΟΣ: ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΑΜΑΡΤΑΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΠΕΛΠΙΖΕΤΑΙ!

Άγιος Ιωάννης ο Καρπάθιος: Χειρότερο από το να αμαρτάνει κανείς είναι να απελπίζεται. Ο Ιούδας ο προδότης ήταν μικρόψυχος και δεν είχε πείρα του πολέμου και γι’ αυτό απελπίστηκε. Έπεσε πάνω του με ορμή ο διάβολος και τον έβαλε να απαγχονιστεί. Ο Πέτρος, όμως, ως στερεά πέτρα, έπεσε σε σοβαρό παράπτωμα, της αρνήσεως του Χριστού, ως εμπειροπόλεμος που ήταν δεν παρέλυσε, ούτε απελπίστηκε από τη λύπη του. Αφού σηκώθηκε προσέφερε πικρά δάκρυα μέσα από την καρδιά θλιμμένη και ταπεινωμένη. Και αμέσως ο εχθρός, όταν τα είδε αυτά, σαν να τον έκαψαν δυνατές φλόγες στο πρόσωπο έφυγε με ορμή μακριά, με φοβερούς θρήνους. 

ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ: ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ!

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Πειρασμοί πριν από τη Θεία Κοινωνία

 

 Όσα σας συμβαίνουν στο διάστημα της προετοιμασίας σας για τη Θεία Κοινωνία – φόβος, ταραχή κ.λπ. – προέρχονται, καθώς φαίνεται, από τον εχθρό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτός σας τριγυρίζει… Η εξομολόγηση και η Θεία Κοινωνία τον καίνε και τον διώχνουν μακριά. Για να σας εμποδίσει, λοιπόν, απ’ αυτά, σας προξενεί τόσους πειρασμούς. Αγωνιστείτε να κρατήσετε τη μνήμη του Θεού και τη μνήμη του θανάτου. Αυτές οι δύο μνήμες – όχι μόνο όταν ετοιμάζεστε για τη Θεία Μετάληψη, αλλά πάντοτε – εξουδετερώνουν τα τεχνάσματα του πονηρού.
Ξέρετε και αισθάνεστε πόσο ψυχοσωτήρια είναι τα πανάχραντα Μυστήρια. Να κοινωνείτε, λοιπόν, συχνά.
 
Από το βιβλίο «Χειραγωγία στην πνευματική ζωή», Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, εκδ. Ιερά Μονή Παρακλήτου, σελ. 116 

ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ: Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΜΗΤΕΡΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ!

Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός: Έστω και μόνο έναν άνθρωπο να μισείς, τότε είσαι μακριά από τη Βασιλεία των Ουρανών. Να τους αγαπάτε όλους για να την κερδίσετε. Η αγάπη είναι μητέρα όλων των αρετών!

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ: ΟΣΟΙ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΟΤΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΕΟΤΟΚΟΣ, ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ ΘΕΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: Όσοι αρνούνται ότι η Παναγία είναι και Θεοτόκος (Μητέρα Θεού), αρνούνται την Θεότητα του Χριστού. 

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΠΡΟΣΕΧΕ ΝΑ ΜΗ ΜΕΤΑΛΑΜΒΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΣΥΝΗΘΕΙΑ!

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Πρόσεχε να μη μεταλαμβάνεις από συνήθεια. Να είναι για σένα η κάθε Κοινωνία όπως την πρώτη φορά που μετάλαβες και σαν να είναι και η τελευταία σου, πριν πεθάνεις. 

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ!

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Ο Χριστός είναι το παν! 

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ!

Όσιος Πορφύριος

 
Νὰ ἔχετε ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό.

Δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ προσπαθεῖτε καὶ νὰ σφίγγεσθε. Ὅλη σας ἡ προσπάθεια νὰ εἶναι ν’ ἀτενίσετε τὸ φῶς, νὰ κατακτήσετε τὸ φῶς. Ἔτσι, ἀντὶ νὰ δίδεσθε στὴ στενοχώρια, ποὺ δὲν εἶναι τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ, νὰ δίδεσθε στὴ δοξολογία τοῦ Θεοῦ.

Ἡ στενοχώρια δείχνει ὅτι δὲν ἐμπιστευόμαστε τὴ ζωή μας στὸν Χριστό.

Ἡ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Χριστό, ὅταν γίνεται ἁπλά, ἁπαλά, χωρὶς πίεση, κάνει τὸν διάβολο νὰ φεύγει. Ὁ σατανᾶς δὲν φεύγει μὲ πίεση, μὲ σφίξιμο. Ἀπομακρύνεται μὲ τὴν πραότητα καὶ τὴν προσευχή. Ὑποχωρεῖ, ὅταν δεῖ τὴν ψυχὴ νὰ τὸν περιφρονεῖ καὶ νὰ στρέφεται μὲ ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό. Τὴν περιφρόνηση δὲν μπορεῖ νὰ τὴ ὑποφέρει, διότι εἶναι ὑπερόπτης. 

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ

 
Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

ο διορατικός και θαυματουργός

 
Ο όσιος Γέρων Πορφύριος, κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης, γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1906 μ.Χ., στην Εύβοια, στο χωριό Άγιος Ιωάννης της επαρχίας Καρυστίας. Οι γονείς του, Λεωνίδας Μπαϊρακτάρης και Ελένη, το γένος Αντωνίου Λάμπρου, ήταν ευσεβείς και φιλόθεοι άνθρωποι. Ο πατέρας του, μάλιστα, ήταν ψάλτης στο χωριό και είχε γνωρίσει προσωπικά τον Άγιο Νεκτάριο. Η οικογένειά του ήταν πολυμελής και οι γονείς, φτωχοί γεωργοί, δυσκολεύονταν να τη συντηρήσουν. Γι’ αυτό ο πατέρας υποχρεώθηκε να φύγει στην Αμερική, όπου δούλεψε στην κατασκευή της διώρυγας του Παναμά.
 
Ο μικρός Ευάγγελος ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας. Φύλαγε πρόβατα στο βουνό και είχε παρακολουθήσει μόνο την πρώτη τάξη του δημοτικού, όταν αναγκάστηκε και αυτός λόγω της μεγάλης φτώχειας να πάει στη Χαλκίδα για να δουλέψει. Ήταν μόλις επτά χρονών. Εργάστηκε δύο τρία χρόνια σ ἕνα κατάστημα. Μετά πήγε στον Πειραιά, όπου δούλεψε δύο χρόνια στο παντοπωλείο ενός συγγενούς.
 
Στα δώδεκά του χρόνια έφυγε κρυφά για το Άγιον Όρος, με τον πόθο να μιμηθεί τον Άγιο Ιωάννη τον Καλυβίτη, τον οποίο είχε ιδιαίτερα αγαπήσει, όταν παλαιότερα είχε διαβάσει το βίο του. Η χάρις του Θεού τον οδήγησε στην καλύβη του Αγίου Γεωργίου Καυσοκαλυβίων και στην υποταγή δύο Γερόντων, του Παντελεήμονος, ο οποίος ήταν και πνευματικός, και του Ιωαννικίου, αδελφών κατά σάρκα. Αφοσιώθηκε στους δύο Γέροντες, που κατά κοινή ομολογία ήταν ιδιαίτερα αυστηροί, με μεγάλη αγάπη και με πνεύμα απόλυτης υπακοής.
 
Έγινε μοναχός σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών και πήρε το όνομα Νικήτας. Μετά από δύο χρόνια έγινε μεγαλόσχημος. Λίγο αργότερα ο Θεός του δώρισε το διορατικό χάρισμα.
 
Στα δεκαεννέα του χρόνια ο Γέροντας αρρώστησε πολύ σοβαρά, γεγονός που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει οριστικά το Άγιον Όρος. Επέστρεψε τότε στην Εύβοια, όπου εγκαταβίωσε στη Μονή του Αγίου Χαραλάμπους Λευκών. Ένα χρόνο αργότερα, το έτος 1926 μ.Χ., σε ηλικία είκοσι ετών, χειροτονήθηκε ιερέας στον Άγιο Χαράλαμπο Κύμης από τον Πορφύριο Γ’ , Αρχιεπίσκοπο Σινά, ο οποίος του έδωσε το όνομα Πορφύριος. Στα είκοσι δύο του έγινε πνευματικός-εξομολόγος και λίγο αργότερα αρχιμανδρίτης. Για ένα διάστημα εργάστηκε ως εφημέριος στους Τσακαίους, χωριό της Εύβοιας.
 
Στην Εύβοια, στην Ιερά Μονή Αγίου Χαραλάμπους, έζησε δώδεκα χρόνια, διακονώντας τους ανθρώπους ως πνευματικός και εξολόγος, και τρία χρόνια στην Άνω Βάθεια, στην εγκαταλελειμμένη Μονή του Αγίου Νικολάου.
 
Το 1940 μ.Χ., παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γέροντας Πορφύριος εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ανέλαβε καθήκοντα εφημερίου και πνευματικού στην Πολυκλινική Αθηνών. Όπως ο ίδιος έλεγε, έζησε εκεί τριάντα τρία χρόνια σαν μία μέρα, ασκώντας ακαταπόνητα το πνευματικό έργο και ανακουφίζοντας τον πόνο και την ασθένεια των ανθρώπων.
 
Από το 1955 μ.Χ. είχε εγκατασταθεί στα Καλλίσια, όπου είχε μισθώσει από την Ιερά Μονή Πεντέλης το εκεί ευρισκόμενο μονύδριο του Αγίου Νικολάου με την αγροτική περιοχή που το περιέβαλλε, την οποία καλλιεργούσε με μεγάλη επιμέλεια. Εδώ, παράλληλα εξασκούσε το πλούσιο πνευματικό του έργο.
 
Το καλοκαίρι του 1979 μ.Χ., εγκαταστάθηκε στο Μήλεσι με το όνειρο να χτίσει μοναστήρι. Εκεί ζούσε στην αρχή σε ένα τροχόσπιτο κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες και μετά σε ένα απέριττο κελλάκι από τσιμεντόλιθους, όπου και υπέμενε αγόγγυστα τις πολλές δοκιμασίες της υγείας του. Το 1984 μ.Χ. μεταφέρθηκε σε κτίσμα του υπό ανέγερση μοναστηριού, για την ολοκλήρωση του οποίου ο Γέροντας, παρόλο που ήταν πολύ άρρωστος και τυφλός, εργαζόταν ακατάπαυστα και ακαταπόνητα. Με τη θεμελίωση του Καθολικού της Μονής Μεταμορφώσεως, στις 26 Φεβρουαρίου 1990 μ.Χ., αξιώθηκε να δει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα.
 
Τα τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του άρχισε να προετοιμάζεται για την κοίμησή του. Επιθυμούσε να αποσυρθεί στο Άγιον Όρος, στα αγαπημένα του Καυσοκαλύβια, όπου μυστικά και αθόρυβα, όπως έζησε, θα έδιδε την ψυχή του στο Νυμφίο της. Πολλές φορές τον άκουσαν να λέει: «Επιδιώκω και τώρα που εγήρασα να πάω και να πεθάνω εκεί πάνω».
 
Πράγματι, τον Ιούνιο του 1991 μ.Χ., προαισθανόμενος το τέλος του, και μη θέλοντας να κηδευθεί με τιμές, αναχώρησε για το καλύβι του Αγίου Γεωργίου στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου είχε καρεί μοναχός πριν από περίπου 70 χρόνια και στις 4:31΄ το πρωί της 2ας Δεκεμβρίου 1991 μ.Χ. παρέδωσε το πνεύμα στον Κύριο, που τόσο αγάπησε στη ζωή του.
 
Τα τελευταία λόγια που ακούστηκαν από το στόμα του ήταν από την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου, αυτά που τόσο αγαπούσε και πολύ συχνά επαναλάμβανε: «ἵνα ὦσιν ἓν». Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου Πορφυρίου την 2 Δεκεμβρίου.

Τα κύρια χαρακτηριστικά του
Τα κύρια χαρακτηριστικά του Γέροντος Πορφυρίου σε όλη τη ζωή του ήταν η άκρα ταπείνωσή του, η τέλεια αγάπη του στον Χριστό και τον συνάνθρωπο, η αίσθηση του ότι ανήκει στην Εκκλησία, με μία απόλυτη υπακοή σ΄ αυτήν εν Χριστώ και με μία απόλυτη ενότητα με όλους και η βίωση της αθανασίας και της ελευθερίας από τον φόβο και την κόλαση από αυτή εδώ τη ζωή. Σ΄ αυτά πρέπει να προστεθούν η αγόγγυστη υπομονή του στους αφόρητους πόνους, η σοφή διάκρισή του, η ασύλληπτη διόρασή του, η απέραντη φιλομάθειά του, η εκπληκτική ευρύτητα των γνώσεων του που ήταν καρπός της Χάρης και δώρο Θεού και όχι αποτέλεσμα σπουδής, η ανεξάντλητη φιλοπονία και εργατικότητα του, η αδιάλειπτη ταπεινή και για τον λόγο αυτόν αποτελεσματική προσευχή του, το ακραιφνώς ορθόδοξο, αλλά όχι φανατικό φρόνημά του, οι επιτυχείς συμβουλές του, η πολυμέρεια των διδαχών του, η βαθύτατη ευλάβειά του, το ιεροπρεπέστατο των ακολουθιών που τελούσε, και η μεγάλη φροντίδα του να κρατηθεί μυστική η εκτεταμένη προσφορά του.
 
Τα ουσιώδη
Προσπαθώντας να εμβαθύνουμε στα ουσιώδη στοιχεία που συγκροτούσαν την προσωπικότητα του Γέροντος Πορφυρίου καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι αυτά ήταν: πρώτον, η ένταξή του στην Εκκλησία κατά έναν ουσιαστικό και όχι τυπικό τρόπο, δεύτερον, η απέραντη αγάπη του στον Χριστό και δι΄ Αυτού στον συνάνθρωπο, που συνοδευόταν από αγία ταπείνωση, τρίτον, η βίωση της εν Χριστώ μυστικής χαράς και τέταρτον η βίωση της εν Χριστώ αθανασίας.
 
α) Η ένταξη στην Εκκλησία
Ο Γέρων Πορφύριος έλεγε μαζί με όλους τους Αγίους ότι ο Χριστός πρέπει να είναι μέσα στην Εκκλησία. Αυτό σημαίνει ενωμένος με τον Χριστό και με όλους τους ανθρώπους του Χριστού και προπαντός με τον αρχιερέα Του, που επέχει τόπο και τύπο Χριστού. Αλλά αυτό, το να είναι κανείς μέσα στην Εκκλησία δεν είναι κάτι τυπικό. Αυτό άλλωστε πρέπει να σημαίνει η διαθήκη του, στην όποια μας εύχεται να μπούμε στην επίγεια άκτιστη Εκκλησία του Θεού, παρ΄ όλον που επιφανειακά σκεπτόμενοι θα του απαντούσαμε ότι είμαστε ήδη στην Εκκλησία, αφού είμαστε βαπτισμένοι.
 
Πράγματι είμεθα μέσα στην Εκκλησία, αλλά τόσο μόνο όσο είναι μέσα στην Ελλάδα ο ξένος ταξιδιώτης που πέρασε τα σύνορα της κατά ένα-δύο βήματα. Αυτός, αν και είναι στην Ελλάδα τυπικά και ουσιαστικά και μπορεί να ταξιδέψει παντού σ΄ αυτήν και να τη γνωρίσει όλη, όμως είναι σαν να μην είναι, αφού μόνο δυο βήματα πέρασε στο έδαφός της και τίποτε δεν ξέρει ακόμη από Ελλάδα. Έτσι και ο Χριστιανός που μια φορά πέρασε την πόρτα της Εκκλησίας και μπήκε μέσα σ΄ αυτήν, είναι ουσιαστικά σαν να μην μπήκε, άμα δεν προχωράει διαρκώς βαθύτατα σ΄ αυτήν μέχρι να φθάσει στον θρόνο του Θεού.
 
Ο Γέροντας είχε δει στην πράξη ότι η Χάρη του Θεού ενεργεί μέσα στην Εκκλησία, ότι οι πιστοί πρέπει να είναι μεταξύ τους ενωμένοι σαν ένα σώμα, το σώμα του Χριστού, ότι κανείς δεν μπορεί να σωθεί όταν ζητά μόνο την ατομική του σωτηρία, ότι η ενότητα ως αίτημα, πόθος και βίωμα του πιστού είναι βασικό στοιχείο της Εκκλησίας και προϋπόθεση της σωτηρίας και ότι η αγάπη, που ωθεί την ψυχή στην ενότητα, είναι απαραίτητη, για να μπει κανείς στην κοινότητα που συνιστά την επίγεια άκτιστη Εκκλησία και να σωθεί εκεί.
 
β) Η αγάπη
Η κινητήρια δύναμη για τη δημιουργία συμμέτοχων στην ύπαρξη και στη χαρά, για τη μετάδοση της ζωής, είναι η αγάπη. Αυτός που σκέπτεται ότι ο νέος άνθρωπος θα του στερήσει κάτι από την άνεσή του και τη χαρά του δεν σκέπτεται όπως ο Θεός, ο οποίος δημιούργησε το ανθρώπινο Γένος, παρ΄ όλον ότι αυτό Τον παρεπίκρανε (ανθρωποπαθώς μιλώντας). Η μόνη διάθεση, λοιπόν, που αρμόζει σε ανθρώπους πλασμένους εικόνα και καθ΄ ομοίωσιν Θεού, είναι η αγάπη, δηλαδή το άνοιγμα της καρδιάς στο άλλο πρόσωπο, στο Σύ του Θεού και στο σύ του συνανθρώπου.
 
Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους όποιους προσπαθεί η Εκκλησία να πείσει τους ανθρώπους να βαδίσουν στον σωστό δρόμο. Όμως ο βασιλικός δρόμος της ευαίσθητης, ποιητικής και ευγενικής ψυχής που σου υπεδείκνυε ο Γέρων Πορφύριος είναι ο δρόμος της αγάπης, του θείου έρωτα προς τον Ιησού Χριστό και η ανιδιοτέλεια, δηλαδή η αδιαφορία για το αν η αγάπη σου στον Χριστό συνεπάγεται χαρές ή οδύνες. Είναι δρόμος γεμάτος αρχοντιά και ανωτερότητα, χωρίς μιζέριες, υπολογισμούς και φόβους, λεβέντικος και άξιος του θείου μεγαλείου και της απόλυτης εμπιστοσύνης στη φιλική διάθεση του Χρίστου που μας αγαπά.
 
Αυτό συνεπάγεται και μία ωραία μεθόδευση του πνευματικού αγώνα του χριστιανού, την οποία συχνά-πυκνά και με πολλά παραδείγματα ανέπτυσσε. Ας θυμηθούμε μερικά:
 
- Όταν είσαι σ΄ ένα κατασκότεινο δωμάτιο, μη χτυπάς το σκοτάδι για να το διώξεις. Δεν φεύγει έτσι. Άνοιξε το παράθυρο στο φως, δηλαδή δώσου στην αγάπη του Χριστού και τότε χωρίς κόπο φεύγει το σκοτάδι.
- Όταν έρχεται ο κακός λογισμός, η μελαγχολική σκέψη, ο φόβος, ο πειρασμός να σε καταλάβει, μην πολεμάς μαζί τους να τα διώξεις. Άνοιξε τα χέρια σου στην αγάπη του Χριστού και σε παίρνει στην αγκαλιά του και χάνονται αυτά μόνα τους.
- Όταν ο κήπος της ψυχής σου είναι γεμάτος αγκάθια (πάθη), μην προσπαθείς να τα ξεριζώσεις και βρίσκεσαι διαρκώς τραυματισμένος και μολυσμένος από την ασχολία σου μαζί τους. Δώσε όλη τη δύναμη σου στα λουλούδια της ψυχής σου, πότισέ τα, και τότε τ΄ αγκάθια θα ξεραθούν μόνα τους. Και το καλύτερο λουλούδι είναι η αγάπη σου στον Χριστό. Αν ποτίσεις αυτήν και αναπτυχθεί, όλα τα αγκάθια μαραίνονται.
 
γ) Η χαρά
Ο Γέρων Πορφύριος αγαπούσε όλους με την αγάπη του Χριστού που είναι μοναδική για τον καθένα. Αλλά η πλούσια καρδιά του Χριστού και όσων ομοιώθηκαν μ΄ Αυτόν, μπορεί ν΄ αγαπά με μοναδικό τρόπο τον κάθε άνθρωπο, που είναι εικόνα του αγαπημένου Χριστού. Και η αγάπη αυτή ελκύει τη Θεία Χάρη, που επιπίπτει στον αγαπώντα σαν χαρά μεγάλη και ανεξάντλητη. Αυτός που αγαπά είναι χαρούμενος, γιατί η αγάπη είναι δόσιμο και το δόσιμο συνεπάγεται τη μακαριότητα, όπως είπε ο Κύριος («μακάριόν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν», Πράξ. 20,35). Έτσι ζούσε ο Γέροντας στη χαρά που κανείς, ούτε οι πόνοι ούτε οι θλίψεις, δεν αφαιρεί από εκείνον που είναι δοσμένος στην αγάπη του Χριστού. Ο Γέροντας Πορφύριος, ζώντας μέσα στην αγάπη του Χριστού είχε διαπιστώσει εμπειρικά αυτό που γράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής: «ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον» (Α’ Ίω. 4,18) και γι΄ αυτό λέει σε μια ηχογραφημένη συνομιλία του με έμφαση και με γεμάτη πραότητα βεβαιότητα «Ο φίλος, ο αδελφός (ο Χριστός)…! Πώς το φωνάζει αυτό όμως…! και πόσο…! Τί βάθος κρύβεται μέσα σ’ αυτό…! Πολύ βάθος! Δηλαδή είναι το θάρρος. Δεν θέλει τον φόβο ο Χριστός, δεν τόνε θέλει τον φόβο!»
 
δ) Η αθανασία
Η νίκη πάνω στον θάνατο, η αίσθηση και η βεβαιότητα της αθανασίας είναι ένα βίωμα κοινό σε όλους τους Αγίους και στον Γέροντα Πορφύριο. Λέγει στην προαναφερθείσα ηχογραφημένη συνομιλία του: «Ο άνθρωπος του Χριστού πρέπει ν΄ αγαπήσει τον Χριστό, κι όταν αγαπήσει τον Χριστό απαλλάττεται από τον διάβολο, από την κόλαση και από τον θάνατο». Δεν είναι αυτά λόγια ειπωμένα από κάποιον που συνέλαβε αυτή την αλήθεια με τη σκέψη του. Είναι λόγια βγαλμένα από ένα αληθινό προσωπικό βίωμα και γι΄ αυτό έχουν την αξία μαρτυρίας αυτόπτη μάρτυρα. Δεν αλλάζει το πράγμα από το γεγονός ότι ο Γέροντας Πορφύριος από ταπείνωση και βαθιά αίσθηση της ανθρώπινης ασθένειάς μας λέγει ότι δεν έχει φθάσει σε αυτή την κατάσταση. Μάλλον ενισχύεται η αξιοπιστία του, διότι δεν είναι πλέον ένας που νομίζει ότι έφθασε κάπου. «Δεν έχω φθάσει, αυτό ζητάω, αυτό θέλω. Και στη σιωπή μου και παντού προσπαθώ να ζήσω σ΄ αυτά. Δεν τα ζω όμως, …προσπαθώ. Δηλαδή, πως να σου πω, πως να σας πώ; Δεν έχω πάει σ΄ ένα μέρος, έτσι… ή πήγα μια φορά, το είδα, τώρα δεν είμαι εκεί, αλλά το θυμάμαι, το λαχταράω, το θέλω. Να τώρα, αυτή τη στιγμή, αύριο, μεθαύριο, κάθε στιγμή μούρχεται και το θέλω. Θέλω να πάω εκεί, το ζητάω. Δεν είμαι όμως εκεί… Ναι, αλλά ζω μέσα σ΄ αυτή την προσπάθεια…»
 
Βεβαιοί ο Άγιος Γρηγόριος ότι το ευρείν τον Θεόν έγκειται εις το αεί Αυτόν ζητείν. Δεν υπάρχει καλύτερη και εγκυρότερη επιβεβαίωση ότι ο Γέρων Πορφύριος βρήκε τον Θεό, και ότι ο δρόμος της αγάπης που μας υποδεικνύει είναι ο συντομότερος, ο ασφαλέστερος και ο καλύτερος για να μας βρει και μας ο Θεός και να περιμαζέψει τον καθένα μας, σαν το ένα απολωλός πρόβατο, με χαρά και με αγάπη και να μας οδηγήσει από αυτήν εδώ τη ζωή στην επίγεια άκτιστη Εκκλησία Του, που είναι χώρα αγάπης, χαράς, ειρήνης και αθανασίας.
 
 http://www.saint.gr/

ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ Ο ΕΛΕΗΜΩΝ- ΑΓΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ!

Άγιος Φιλάρετος ο Ελεήμων

 
Ο Άγιος Φιλάρετος ήταν υπόδειγμα κάθε αρετής και ιδιαίτερα της αγαθοεργίας. Έζησε στους χρόνους του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου και της μητέρας αυτού Ειρήνης της Αττικής (780 - 797 μ.Χ.). Γεννήθηκε στο χωριό Αμνία (ή Αμνεία) της Γάγγρας (Παφλαγονία) από ευσεβείς γονείς, τον Γεώργιο και την Άννα. Παντρεύτηκε την Θεοσεβώ και απόκτησε τρία παιδιά. Ένα γιο, τον Ιωάννη, και δύο κόρες, που την πρώτη έλεγαν Υπατία και τη δεύτερη Ευανθία. Ο Φιλάρετος ήταν γεωργός και από τα εισοδήματα του, πλουσιοπάροχα μοίραζε ελεημοσύνη στους φτωχούς. Πεινασμένο έβρισκε; τον χόρταινε. Γυμνό; τον έντυνε. Χήρα και ορφανό; βοηθούσε και παρηγορούσε.
Αλλά ο Θεός επέτρεψε και ο Φιλάρετος κάποτε κατάντησε πολύ φτωχός. Τα κτήματα του τα άρπαξαν οι γείτονες του και το βίος του διασκορπίστηκε .Όλα αυτά τα υπέμεινε χωρίς ποτέ να λυπηθεί ή να βλαστημήσει ή να αγανακτήσει. Στο τέλος του έμειναν μόνο τα μελίσσια του, 250 κυψέλες, δυνατές και παραγωγικές. Και όταν ερχόταν προς αυτόν κάποιος φτωχός, μη έχοντας τι άλλο να του δώσει, τον έπαιρνε, πήγαινε στα μελίσσια, τρυγούσε μια κυψέλη και έδινε το μέλι στο φτωχό για να χορτάσει. Με τον τρόπο αυτό είτε ήταν καιρός για να τρυγήσει είτε δεν ήταν, εξάλειψε όλα τα μελίσσια του.
Ο Θεός που είδε την ασυναγώνιστη πίστη του οικονόμησε με την πρόνοια Του, ώστε ο Κωνσταντίνος ο γιος της βασίλισσας Ειρήνης, να πάρει για γυναίκα του την εγγονή του Αγίου, Μαρία, επειδή ήταν πολύ ωραία στην ψυχή και στο σώμα. Τους γάμους τέλεσε ο Άγιος Ταράσιος τον Νοέμβριο του 788 μ.Χ., ο οποίος ήταν τότε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Τον δε Φιλάρετο, ο Αυτοκράτορας τον τίμησε με το αξίωμα του υπάτου (έπαρχος). Έτσι έγινε κάτοχος πολλού πλούτου, που τον διαμοίραζε ακόμα πιο άφθονα στους φτωχούς.
Λίγο πριν πεθάνει, κάλεσε τους συγγενείς του και είπε τα εξής: «Παιδιά μου, μη ξεχνάτε ποτέ τη φιλοξενία, μη επιθυμείτε τα ξένα πράγματα, μη λείπετε ποτέ από τις ακολουθίες και λειτουργίες της Εκκλησίας, και γενικά όπως έζησα εγώ έτσι να ζείτε και εσείς». Και αυτά αφού είπε, ξεψύχησε με τη φράση: «γενηθήτω τὸ θέλημά σου».
Ο Άγιος Φιλάρετος είναι ο προστάτης της Μελισσοκομίας. Η Κάρα του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου την 1 Δεκεμβρίου.
 
https://www.saint.gr