Κύριε Υπουργέ της
Παιδείας…
Δημήτρης
Δραγανιδάκης, εκπαιδευτικός
«Κύριε
Υπουργέ της Παιδείας. Ένα έθνος που αποδομεί τα σύμβολα και την ιστορία του
είναι σαν να οικοδομεί τα θεμέλιά του πάνω στην άμμο». Η ελληνική Σημαία
. Το σύμβολο με το οποίο κερδίσαμε την ελευθερία μας δυστυχώς σήμερα
κάποιοι τη θεωρούν σύμβολο ενός «παρωχημένου» κράτους και την
καίνε δημόσια, θεωρώντας ότι χτυπούν το κατεστημένο. Άλλοι την
προσπερνούν δίχως να δίνουν σημασία.
Κάποιοι άλλοι πάλι αισθάνονται άβολα για το ποιά στάση θα κρατήσουν όταν κινείται με ηχητική υπόκρουση (εθνικός ύμνος). Θα μείνουν ακίνητοι; Ή το αντίθετο; (Αυτό βέβαια έχει να κάνει με την καλλιέργεια των πολιτών από τη μικρή τους ηλικία στο δημοτικό). Κάτι που από τη νέα σχολική χρονιά με δική σας υπογραφή στο νέο νομοσχέδιο για την Παιδεία, καταργείται έστω και για μια φορά το μήνα (!) όπως ίσχυε τα προηγούμενα χρόνια.
Κάποιοι άλλοι πάλι αισθάνονται άβολα για το ποιά στάση θα κρατήσουν όταν κινείται με ηχητική υπόκρουση (εθνικός ύμνος). Θα μείνουν ακίνητοι; Ή το αντίθετο; (Αυτό βέβαια έχει να κάνει με την καλλιέργεια των πολιτών από τη μικρή τους ηλικία στο δημοτικό). Κάτι που από τη νέα σχολική χρονιά με δική σας υπογραφή στο νέο νομοσχέδιο για την Παιδεία, καταργείται έστω και για μια φορά το μήνα (!) όπως ίσχυε τα προηγούμενα χρόνια.
Κάποιοι
πολιτικοί σαν εσάς ορκίστηκαν να την τιμούν όπως ορίζει το Σύνταγμα, αλλά
όταν ήρθαν τα ζόρια παρακαλούσανε να την παρασύρει ο άνεμος παίρνοντας
την από τις βραχονησίδες (Ίμια). Κάποιοι όμως απλοί άνθρωποι δώσανε την ζωή
τους για αυτήν, θεωρώντας ότι δεν είναι ένα απλό σύμβολο του κράτους μας,
αλλά πάνω απ΄ όλα σύμβολο της ψυχής μας και της Ελευθερίας μας. Ως
ελάχιστη τιμή σ΄ αυτούς τους Έλληνες,(υπάρχουν και άλλοι τόσοι) παραθέτω
τις ιστορίες τους με χρονολογική σειρά:
ΙΕΡΟΣ
ΛΟΧΟΣ, ΔΡΑΓΑΤΣΑΝΙ 7 ΙΟΥΝΙΟΥ 1821. Εκείνη τη βροχερή μέρα, στις 7 Ιουνίου του
1821 στο Δραγατσάνι, νεαροί Έλληνες, φοιτητές της διασποράς, αυτοί που δεν
γνώριζαν έως τότε την πραγματική φωτιά του πολέμου, αντί να τρέξουν να σωθούν,
στάθηκαν αγέρωχοι μπροστά στο θάνατο. Στην άνιση μάχη, έμειναν αμετακίνητοι
στις θέσεις τους και θερίστηκαν από τα πυκνά πυρά και τις απανωτές επελάσεις
του τουρκικού ιππικού. Γλύτωσαν ελάχιστοι ιερολοχίτες προστατεύοντας και τη
σημαία του Λόχου από το σημείο που είχε πέσει ο σημαιοφόρος Ξενοφών.
ΣΠΥΡΟΣ
ΚΑΓΙΑΛΕΣ, ΑΚΡΩΤΗΡΙ ΧΑΝΙΩΝ, 9 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1897.
Το
Ελληνικό στρατόπεδο βομβαρδίζεται από τον στόλο των μεγάλων Δυνάμεων Κάποτε ένα
βλήμα σπάει τον ιστό της σημαίας που πέφτει. Ο Σπύρος Καγιαλές με κίνδυνο της
ζωής του αρπάζει τον ιστό, αναδιπλώνει την τεράστια Σημαία γύρω από τον ώμο
του, ξαναστήνει τον ιστό και απλώνει την Σημαία που κυματίζει και πάλι
περήφανη, μέσα σε κύμα ενθουσιασμού των επαναστατών.
Νέα
οβίδα καταρρίπτει και πάλι τον ιστό. Και πάλι ο Σπύρος Καγιαλές πετάγεται και
τον ξαναστήνει όπως πριν, ενώ το στρατόπεδο «σείεται από ζητωκραυγές». Πριν
προλάβουν όμως να καταλαγιάσουν οι ζητωκραυγές, τρίτη οβίδα θρυμματίζει τον
ιστό και ρίχνει κάτω την Σημαία. Τότε συνέβη κάτι το απίστευτο! Ο Σπύρος
Καγιαλές, αρπάζει την σημαία, κάνει το σώμα του ιστό, και ανυψώνει με τα χέρια
του τη Σημαία, που συνεχίζει να κυματίζει περήφανη απέναντι από τα κανόνια και
τα πληρώματα του ξένου στόλου που εμβρόντητα σταματούν πλέον να
κανονιοβολούν.
ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ
ΟΜΑΔΑ «ΠΟΝΤΟΣ», ΑΜΑΣΕΙΑ 12 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1921.
Οι
ήρωες, της ομάδας “Πόντος”, ήταν παιδιά του Πόντου. Καθηγητές, μαθητές
και απόφοιτοι του κολεγίου Ανατολία της Μερζιφούντας. Δεν έπαιξαν πότε σε
μεγάλες οργανώσεις. Για να εκδηλώσουν την εθνική τους υπερηφάνεια , αποφάσισαν
να τιμήσουν τη φανέλα τους και γι αυτό, παρά την τρομοκρατία και τις απειλές
των Κεμαλικών, αγωνίστηκαν με εμφάνιση που να θυμίζει τη γαλανόλευκη
(άσπρες και γαλάζιες ρίγες) και στη μέση το γράμμα Π. Αυτό θα αποτελέσει τη
βασική κατηγορία των Κεμαλικών, οι οποίοι θα οδηγήσουν τους Έλληνες αθλητές στο
“δικαστήριο” με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας στις 12 Φεβρουαρίου
του 1921 και τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου θα απαγχονιστούν στην Αμάσεια.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ
ΑΧΛΑΔΙΩΤΗ, ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ, ΑΠΟ ΤΟ 1943 ΕΩΣ 13 ΜΑΪΟΥ 1982. Καθημερινά, έως
τον θάνατό της, μένοντας μόνη της στο νησάκι Ρώ, δίπλα στο Καστελόριζο, υψώνει
την Ελληνική σημαία, για να είναι ορατή από απέναντι, στέλνοντας το κατάλληλο
μήνυμα στους γείτονες μας. Θάβεται στο νησάκι, μαζί με το σύμβολο που επί 40
έτη υπηρέτησε.
Κύριε
Υπουργέ
Σε
όλους αυτούς δεν οφείλουμε μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ, οφείλουμε σαν υποθήκη
στον αγώνα τους και τη θυσία τους να καλλιεργήσουμε το σεβασμό για το
συγκεκριμένο σύμβολο και στις επόμενες γενιές. Εσείς με τις πράξεις σας και τα
έργα σας για να κερδίζετε τον σεβασμό των πολιτών και οι πολίτες με ανάλογες
πράξεις για να τιμούν το κοινοβούλιο και την πατρίδα τους, με την
ελπίδα ότι, όλοι μαζί εάν χρειαστεί κάποτε να επιδείξουμε το δικό τους θάρρος
και τη δική τους αυτοθυσία, ίσως και να καταφέρουμε να φανούμε αντάξιοί τους.
Του
Δημήτρη Δραγανιδάκη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 09 Αυγ 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου