Κάπου το 1983
βρεθήκαμε στην Ι.Μ. Οσίου Δαυίδ. Ένοιωσα την ανάγκη να εξομολογηθώ και βρέθηκα
μπροστά στον άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.
Αφού μου διάβασε τη
συγχωρετική ευχή, από μόνος του, εντελώς απρόσμενα και χωρίς εγώ να ρωτήσω
οτιδήποτε μου λέει:
-«Ανδρέα μου, οι πιο
πολλοί έρχονται στα Μυστήρια χωρίς Μετάνοια. Στην εξομολόγηση βέβαια ο
Πνευματικό έχει αυτό το έργο, να βοηθά τους πιστούς να Μετανοούν πρώτα και μετά
να εξομολογούνται και να παίρνουν την συγχωρετική ευχή. Στη Θεία Κοινωνία όμως,
είναι μόνοι ενώπιον του Χριστού και πρέπει να προσέρχονται με συντριβή και
Μετάνοια για τις αμαρτίες τους. Ο Θεός μου έδωσε το Χάρισμα να βλέπω τους
προσερχομένους χωρίς Μετάνοια μαύρους, ενώ τους μετανοούντες, φωτεινούς.
Μια φορά, λοιπόν,
βλέπω έναν νεαρό να προσέρχεται στη Θεία Κοινωνία ολόμαυρος. Όταν έφτασε στο
Ποτήριον, είπα από μέσα μου: «Ποιος είσαι εσύ Ιάκωβε να τον κρίνεις;»
Έκανα το λάθος και
τον Κοινώνησα! Ενώ του έβαζα τη λαβίδα στο στόμα, είδα μια λάμψη να φεύγει από
τη λαβίδα και να επιστρέφει στο Ποτήριον.
Έμεινα άναυδος! Δεν
κοινώνησε ο Αμετανόητος!
Με δίδαξε ο Θεός ότι,
χωρίς Μετάνοια ούτε οι Πιστοί πρέπει να Κοινωνούν, ούτε ο Ιερέας πρέπει να τους
Κοινωνεί, εφόσον βέβαια γνωρίζει.
Η πρώτη ευθύνη των
Πνευματικών είναι να διδάσκουν την Μετάνοια και να προσφέρουν τα Μυστήρια της
Άφεσης των Αμαρτιών και τη Θεία Κοινωνία μόνο στους Μετανοούντες!»
Το 2ο μέρος της ομιλίας με τίτλο: «Μετάνοια, όπως την έμαθα από σύγχρονους Αγίους και
Γεροντάδες», που πραγματοποιήθηκε
στον αγ. Δημήτριο Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο της Ημερίδας με τίτλο: «Το μεγαλείο
της μετάνοιας στη ζωή του ανθρώπου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου