Εκ του Γραφείου επί
των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών Ι.Μ.Πειραιώς
Δεν θα πάψουμε να
τονίζουμε πως η ρίζα της κακοδαιμονίας του κόσμου τους τελευταίους δέκα αιώνες
είναι η χριστιανοκαπηλεία από τους δυνάστες του δυτικού κόσμου. Είναι γνωστό
ότι τα βαρβαρικά βορειοευρωπαϊκά φύλα,(Γότθοι, Βησιγότθοι Οστρογότθοι,
Βάνδαλοι, Φράγκοι, κ.λ.π), τα οποία κατέκλυσαν την ευρωπαϊκή ήπειρο μετά τον 5ο
μ. Χ. αιώνα, ουδέποτε μπόρεσαν να κατανοήσουν και να υιοθετήσουν την
χριστιανική Ορθοδοξία, διότι δεν γνώριζαν την ελληνική γλώσσα και δεν είχαν το
ανάλογο πολιτισμικό υπόβαθρο και τις πνευματικές προϋποθέσεις, για να
εκτιμήσουν τις υψηλές αλήθειες της χριστιανικής πίστεως.
Οι φιλότιμες
προσπάθειες των Ορθοδόξων ιεραποστόλων, (άγιοι Βονιφάτιος, Κύριλλος και
Μεθόδιος, κ.α.), να μεταφέρουν το θησαυρό της Ορθοδοξίας στην καρδιά της
Ευρώπης, συνάντησαν την σφοδρή αντίσταση των Φράγκων και είχαν ελάχιστη
επιτυχία. Ως βάρβαροι, άξεστοι και απολίτιστοι, κατανόησαν τον Χριστιανισμό ως
μια θρησκεία, η οποία θα τους βοηθούσε στα κατακτητικά τους σχέδια. Η επέλασή
τους στην κεντρική και νότια Ευρώπη, έσπειρε τον όλεθρο. Κατέστρεψαν τον
ελληνορωμαϊκό πολιτισμό και μαζί την χριστιανική Ορθοδοξία και έφεραν τον
μεσαίωνα. Εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ή υποδουλώθηκαν σ’ αυτούς
και αποτέλεσαν μέχρι τους τελευταίους αιώνες, την τάξη των δουλοπαροίκων. Πάμπολλοι
ορθόδοξοι λαοί και πολυάριθμες ορθόδοξες κοινότητες της ευρωπαϊκής ηπείρου
εξαφανίστηκαν, όταν αρνήθηκαν να τους επιβληθεί ο δικός τους αιρετικός
φράγκικος χριστιανισμός. Οι κατακτητές έγιναν φεουδάρχες ηγεμόνες και το
χειρότερο: κατέλαβαν και τα επισκοπικά αξιώματα. Αυτό είχε σαν αναπόφευκτη
συνέπεια την κατάπτωση του κλήρου στη Δύση, η οποία ήταν αποτέλεσμα αυτού του
σφετερισμού και της ιερατικής εξουσίας από τους κατακτητές.
Από τον 8ο
αιώνα η δυτική Ορθοδοξία σταδιακά θα υποταχθεί στους αιρετικούς Φράγκους, οι
οποίοι τελικά από το 1012 μ. Χ. και εντεύθεν θα καταλάβουν και αυτόν τον θρόνο
του Πατριαρχείου της Ρώμης και θα επιβάλλουν τις αιρετικές τους κακοδοξίες. Στο
εξής ο Φράγκος Πάπας θα προβάλλεται ως ο «αντιπρόσωπος του Θεού στη γη», από
τον οποίο «πηγάζουν όλες οι εξουσίες του κόσμου», αλλά και ως ο υπερεπίσκοπος
της Εκκλησίας, αφού θα εισάγει ως δόγμα το δαιμονικό «πρωτείο», χαλκεύοντας
προς τον σκοπόν αυτόν ψευδεπίγραφα κείμενα, (Ψευδοκωνσταντίνειος Δωρεά,
Ψευδοκλημέντια, Ψευδοϊσιδώριες Διατάξεις, Ψευδοπιπίνειος Δωρεά, κ.λ.π). Στην
ουσία όμως θα είναι ο Φράγκος υπερηγεμόνας, ο οποίος υπήγαγε στην απόλυτη
εξουσία του ολόκληρη την Δυτική Ευρώπη, πολιτικά και θρησκευτικά. Τον 16ο
αιώνα, όταν η διαφθορά του Παπισμού θα φθάσει στο έσχατο σημείο της καταπτώσεώς
του, ο Παπισμός θα διασπασθεί και ένα μεγάλο κομμάτι του θα αποτελέσει τον
Προτεσταντισμό, ο οποίος θα απομακρυνθεί ακόμη περισσότερο από την Ορθοδοξία,
απορρίπτοντας την Ορθόδοξη Παράδοση, και εισάγοντας νέα κακόδοξα δόγματα.
Αφορμή για την
παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από ένα άρθρο της εφημερίδος «Δρόμος της
Αριστεράς» (φύλλο 6-1-2018), το οποίο επιγράφεται «Ας μιλήσουμε (επί τέλους) για
τους “χριστιανιστές”». Συντάκτης του ο κ. Νικόλαος Κοσματόπουλος. Ο αρθογράφος
προσπαθεί σ’ αυτό να αποδείξει ότι τα σύγχρονα, παγκοσμίου ενδιαφέροντος,
τεκταινόμενα, είναι έργα των «χριστιανιστών». Με τον όρο «χριστιανιστές»,
χαρακτηρίζει τους σύγχρονους «χριστιανούς πολιτικούς φονταμενταλιστές»
και κατ’ επέκταση κάποιες ακραίες φονταμενταλιστικές προτεσταντικές ομάδες της
Αμερικής, οι οποίοι έχοντας τεράστια οικονομική και πολιτική δύναμη, προωθούν
την παγκόσμια δική τους πολιτική, μέσω των δυτικών κυβερνήσεων και κύρια των
Η.Π.Α. Είναι οι φυσικοί και πνευματικοί απόγονοι των προαναφερόμενων φράγκων
ευρωπαίων βαρβάρων, οι οποίοι συνεχίζουν να βιώνουν τον φράγκικο
«χριστιανισμό», με παρεπόμενά του τον ατομισμό και τον υλικό ευδαιμονισμό, ως
«ευλογίες του Θεού». Είναι άλλωστε γνωστό, πως οι ρίζες του ατομοκεντρικού
καπιταλιστικού συστήματος βρίσκονται στον Προτεσταντισμό (βλ. Μαξ Βέμπερ: Η
προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού).
Μελετήσαμε με
προσοχή το άρθρο και διαπιστώσαμε πολλές ακρίβειες, αλλά και ανακρίβειες. Ο
συντάκτης του προφανώς δεν είναι σε θέση να διακρίνει το γνήσιο από το νόθο στη
χριστιανική πίστη και γι’ αυτό «τσουβαλιάζει» τους πάντες, μαζί και την
Ορθοδοξία, στις δικές του ιδεοληψίες, οι οποίες φυσικά στόχο έχουν να πλήξουν
τον Χριστιανισμό και ιδίως την Ορθοδοξία.
Ο αρθρογράφος πήρε
αφορμή από την πρόσφατη απόφαση του Αμερικανού Προέδρου Ντ. Τραμπ, να
ανακηρύξει ως πρωτεύουσα του Ισραήλ την Ιερουσαλήμ και να «κοντραριστεί» με τον
αραβικό μουσουλμανικό κόσμο, ο οποίος αντιδρά, διότι την θεωρεί «δική» του, ως
ιερή πόλη. Χαρακτηρίζει τον Αμερικανό Πρόεδρο ως «τον κοσμικό εκπρόσωπο των
απανταχού ‘χριστιανιστών’». Και συνεχίζει: «Ακριβώς εκατό χρόνια μετά, ο Τραμπ
έπαθε… Μπαλφούρ. Τότε, ο χριστιανιστής υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας
υπέγραψε την παράδοση της Παλαιστίνης στους Σιωνιστές, εμφορούμενος από ένα μείγμα
θρησκευτικού φονταμενταλισμού κι αποικιοκρατίας. Τώρα ο Τραμπ παραδίδει την
Ιερουσαλήμ επιστρέφοντας την… θεία χάρη στους βορειοαμερικάνους χριστιανιστές
ψηφοφόρους και Σιωνιστές χρηματοδότες του. Κάθε προσπάθεια να συσκοτιστεί η
χριστιανιστική αφετηρία της κίνησης είναι εκ του (ισλαμοφοβικού) πονηρού και
πρέπει να εξοβελιστεί στο πυρ το εξώτερο». Δε νομίζουμε ότι σφάλει στην
εκτίμησή του αυτή. Είναι γνωστό το ισχυρό κίνημα στις Η.Π.Α. των πάμπολλων
προτεσταντικών ομολογιών, οι οποίες εμφορούνται από φιλοσιωνιστικές απόψεις.
Θεωρούν τον Εβραϊσμό ότι συνεχίζει να είναι ο «περιούσιος λαός του Θεού»
παραβλέποντας τους λόγους του Κυρίου, ο Οποίος έκλαψε για το κατάντημα των
Εβραίων, να μη Τον δεχτούν ως Μεσσία και Λυτρωτή και προφήτευσε την εγκατάλειψή
τους από τον Θεό: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η αποκτέννουσα τους προφήτας και
λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς αυτήνν! ποσάκις ηθέλησα επισυναγαγείν τα
τέκνα σου, ον τρόπον επισυνάγει όρνις τα νοσσία εαυτής υπό τας πτέρυγας, και
ουκ ηθελήσατε. Ιδού αφίεται υμίν ο οίκος υμών έρημος» (Ματθ.23,37-38). Θέλουν
να λησμονούν ότι ο «οίκος του εβραϊσμού» παραμένει ακόμη έρημος από τη Χάρη του
Θεού, διότι συνεχίζει να αρνείται να τεθεί «υπό τας πτέρυγας» της Εκκλησίας
Του. Μέσα στην πλάνη τους πιστεύουν ότι προωθώντας τα σιωνιστικά σχέδια, θα
προωθήσουν και την εσχατολογική προοπτική του χριστιανικού μηνύματος. Έτσι δε
διστάζουν να υποστηρίζουν και να χρηματοδοτούν πολιτικούς, οι οποίοι προάγουν
τις δικές τους βλέψεις. Δεν είναι μυστικό πως η εκλογή των Αμερικανών Προέδρων
καθορίζεται από την οικονομική δύναμη και τις ψήφους των προτεσταντικών αυτών
ομολογιών.
Είναι χαρακτηριστικό
το γεγονός, ότι η ενέργεια αυτή του κ. Ντ. Τραμπ χαιρετίστηκε από ενθουσιασμό,
όχι μόνο από τον όπου γης Εβραϊσμό, αλλά και από τον Προτεσταντισμό. Κατ’
αυτούς, η ανάκτηση της Ιερουσαλήμ, ως πρωτευούσης από τους Εβραίους και το
χτίσιμο του 3ου Ναού, όπως είναι ήδη δρομολογημένο, θα φέρει πιο κοντά τις
πλανεμένες τους εσχατολογικές προσδοκίες, περί της δήθεν «χιλιετούς βασιλείας
του Χριστού στη γη», η οποία θα φέρει την απόλυτη υλική ευημερία στην
ανθρωπότητα. Είναι απαραίτητο να σημειώσουμε πως η πλάνη της «χιλιετούς
βασιλείας» είναι «δόγμα πίστεως» στο σύνολο σχεδόν του προτεσταντικού κόσμου.
Μάλιστα η προσδοκία αυτή είναι τόσο έντονη σε πολλές ομάδες, ώστε παίρνει συχνά
το χαρακτήρα του φανατισμού και του φονταμενταλισμού. Όποιος στέκεται εμπόδιο
σ’ αυτή την προσδοκία, θεωρείται «εχθρός του Θεού» και των (προτεσταντών)
πιστών του.
Στους «χριστιανιστές»
κατατάσσει ο αρθρογράφος επίσης και τους Ορθοδόξους. Ερωτά: Γιατί να μην
χαρακτηρίζουμε «τους διάφορους εγχώριους ιεράρχες με πολιτικές ονειρώξεις;
Γιατί να μην αναφερόμαστε σε κοινωνικούς ‘χριστιανιστές’ όταν αριστεροί ανήμερα
των Χριστουγέννων αναφέρονται στον σύντροφο Ναζωραίο;». Δυστυχώς, όπως είπαμε
δεν έχει τη δυνατότητα, ή χειρότερα τη θέληση, να κάμει τους απαραίτητους
διαχωρισμούς μεταξύ γνησιότητας και παρεκτροπής. Εκλαμβάνει τον Χριστιανισμό ως
μια «αναλυτική γεωπολιτική κατηγορία», επειδή «ο Μπους καταλαμβάνει το Ιράκ στο
όνομα του Ιησού Χριστού, (και όχι μόνο του μαύρου χρυσού), κι ο Τραμπ παραδίδει
την Ιερουσαλήμ για να ανοίξει δρόμο για τη Δευτέρα Παρουσία». Δεν διαχωρίζει
τον κανόνα από την εξαίρεση. Δεν έκαμε καμιά αναφορά στην Ορθόδοξη πίστη, η
οποία είναι πέρα και πάνω από όλες αυτές τις χριστιανικές παραχαράξεις.
Αλλά στους
«χριστιανιστές» κατατάσσει και το ριζοσπαστικό Ισλάμ, διερωτώμενος: «γιατί δεν
ονομάζουμε “ισλαμοδημοκράτες” τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, ή το κίνημα Νάχντα
στην Τυνησία, οι οποίοι πιστεύουν στην αστική δημοκρατία;». Εξισώνει τους,
ισλαμοφασίστες δολοφόνους (κατά κανόνα) των Χριστιανών με τα θύματά τους!
Κλασική περίπτωση μαρξιστικής ανάλυσης, με βάση την (χρεωκοπημένη πλέον) μέθοδο
του «ιστορικού υλισμού»!
Περαίνοντας, θα θέλαμε να εκφράσουμε για μια ακόμη φορά την έκπληξή μας,
πως ο Μαρξισμός, παρά τον φιλοσοφικό και πολιτικό του «θάνατο», συνεχίζει να
ζει, ως νοοτροπία, σε ευτυχώς λίγους ακόμη θιασώτες του. Θέλει να παρουσιασθεί
ως «αντιχριστιανικός», αλλά δεν καταλαβαίνει ότι τελικά σκέπτεται και
λειτουργεί «χριστιανικά», σύμφωνα βεβαίως με τον παραφθαρμένο «χριστιανισμό»
της Δύσεως, δηλαδή απόλυτα υλιστικά, έχοντας ως υπέρτατο στόχο την υλική
ευημερία. Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς, πως ο μαρξιστικός και γενικά
ο αθεϊστικός «παράδεισος», δεν διαφέρει σε τίποτε από τον γήινο «παράδεισο» του
φράγκικου (δυτικού) «χριστιανισμού».
Αν ήταν
αντικειμενικός ερευνητής και έψαχνε, θα εύρισκε εύκολα, δυτικού τύπου
«χριστιανιστές», και μέσα στο χώρο του άθεου Μαρξισμού, ο οποίος εφαρμόστηκε,
όπως εφαρμόστηκε με τους απάνθρωπους τρόπους του, στις χώρες του πρώην υπαρκτού
Σοσιαλισμού των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης. Θα διαπίστωνε μάλιστα πως οι
αθεϊστές και οι μαρξιστές αποδείχτηκαν ασύγκριτα φανατικότεροι από τους
«χριστιανιστές» «χριστιανούς», στους οποίους επιρρίπτει την ευθύνη για την
διαχρονική κακοδαιμονία του κόσμου.
Τον συμβουλεύουμε να
διαβάσει προσεκτικότερα τη νεώτερη ευρωπαϊκή ιστορία, όπου θα διαπιστώσει
αβίαστα τις εκατόμβες των θυμάτων από τους φονταμενταλιστές μαρξιστές. Θα
βεβαιωθεί σαφέστατα πως, τόσο οι «χριστιανιστές» της Δύσεως, όσο και οι
σύγχρονοι αθεϊστές και άθεοι μαρξιστές, έχουν κοινή καταγωγή, κοινές
πνευματικές καταβολές και κοινούς πάτρωνες, τους βαρβάρους της μεσαιωνικής
Ευρώπης!
Η μόνη σχέση ημών των
ανατολικών με αυτούς είναι το αλγεινό φαινόμενο του μιμητισμού, ο οποίος σε
πολλές περιπτώσεις υπερβαίνει και αυτόν τον πιθηκισμό!
Δυστυχώς!
Εκ του Γραφείου επί
των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών Ι.Μ.Πειραιώς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου