Μιά νύχτα, ένας
άνθρωπος είδε ένα όνειρο. Ονειρεύτηκε ότι περπατούσε κατά μήκος μιας ακτής.
Ψηλά στον ουρανό είδε
να περνούν σκηνές από τη ζωή του. Σε κάθε σκηνή παρατήρησε στήν άμμο τα σημάδια
από τα βήματα δύο προσώπων. Το ένα ανήκε στον ίδιο και το άλλο σκέφτηκε ότι
ανήκε στον Κύριο.
Όταν η τελευταία σκηνή
από τη ζωή του πέρασε μπροστά από τα μάτια του, κοίταξε πίσω προς τα σημάδια
στην άμμο. Παρατήρησε τότε, πως πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ζωής του
υπήρχαν τα σημάδια ενός μόνο προσώπου. Και πρόσεξε ότι αυτό συνέβη στις πιο
δυσάρεστες και δύσκολες στιγμές της ζωής του.
Το γεγονός αυτό τον
ενόχλησε και ρώτησε τον Κύριο: "Κύριε, είπες ότι αν σε ακολουθούσα θα με
συνόδευες σε όλο το δρόμο. Πρόσεξα, όμως, πως κατά τις πιο δύσκολες στιγμές της
ζωής μου, υπάρχουν τα σημάδια ενός μόνο στην άμμο. Δεν καταλαβαίνω γιατί με
εγκατέλειψες όταν σε χρειαζόμουν περισσότερο;".
Τότε, ο Κύριος είπε: "Αγαπημένο
μου παιδί, σε αγαπώ και ποτέ δεν θα σε εγκατέλειπα. Τις ώρες της δοκιμασίας και
του πόνου σου, όπου βλέπεις τα σημάδια ενός μόνο στην άμμο, ήταν που σε
μετέφερα στην πλάτη μου".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου