Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

"Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι η κατάλληλη μεγάλη κρίση και τα έθνη θα δεχτούν τη νέα τάξη πραγμάτων»... μια μεγάλη οικονομική κρίση θα λειτουργούσε μια χαρά."

Σημειώνοντας με νόημα πως τα «πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο ενδιαφέροντα». Λίγο πρωτύτερα, το 2011 συγκεκριμένα, η Societe Generale ανακοίνωνε ότιείμαστε στα πρόθυρα του τέλους του οικονομικού κύκλου που ξεκίνησε το 1980. Η έκθεσή της είχε χαρακτηριστικά τίτλο «Μια νέα τάξη πραγμάτων: όταν η ζήτηση προφταίνει την προσφορά».

Κι ενώ ο τραπεζικός κολοσσός είχε δίκιο για το γεγονός ότι στα τέλη της δεκαετίας του 1970 ο δυτικός κόσμος αναζήτησε φτηνή εργασία και τη βρήκε στην Ασία, εγκαινιάζοντας μια νέα επιχειρηματική ηθική, δεν ξεκαθάρισε καθόλου αυτό το «νέα τάξη πραγμάτων» και πώς θα επηρεάσει την τρέχουσα οικονομική περίοδο που, όπως λέει, φτάνει στο τέλος της.

Ο ίδιος ο δηλωμένος υπέρμαχος της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας εξάλλου Ντέιβιντ Ροκφέλερ δήλωνε χωρίς περιστροφές το 1994: «Είμαστε στα πρόθυρα ενός παγκόσμιου μετασχηματισμού. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι η κατάλληλη μεγάλη κρίση και τα έθνη θα δεχτούν τη νέα τάξη πραγμάτων». Κι ενώ δεν μας έκανε λιανά τι εννοούσε με αυτό το «μεγάλη κρίση», οι επίγονοί του υπέδειξαν το όραμα του «προφήτη»: μια μεγάλη οικονομική κρίση θα λειτουργούσε μια χαρά.

Κι έτσι πλέον όλοι μιλούν φυσικότατα για τη Νέα Τάξη Πραγμάτων που θα έρθει πάνω στο άρμα της οικονομίας. Κορπορατικά και άλλα οικονομικά συμφέροντα που προωθούν δηλαδή ένα ενοποιημένο σύστημα κάτω από τον απόλυτο έλεγχό τους. Όχημά τους είναι τα τρισ. δολάρια των σκιωδών επενδυτικών κεφαλαίων που δουλεύουν στο περιθώριο της παραγωγικής δραστηριότητας αλλάζοντας άρδην το μοντέλο του καπιταλισμού που κυριάρχησε στη Δύση.

Κι ενώ το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα εξασφαλισμένο, αν κρίνουμε τα πράγματα εκ των υστέρων, τότε συνάγουμε αβίαστα το συμπέρασμα πως κολοσσιαία παγκόσμια γεγονότα, όπως ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, λειτουργούν ως κίνητρο για την οικονομική ελίτ ώστε να επωφεληθεί απ’ αυτά και να προσποιηθεί μετά πως όλες οι μοχλεύσεις γίνονται για το καλό του κοσμάκη.

Διεθνείς θεσμοί άλλωστε όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν πείθουν πλέον κανέναν με την εκπεφρασμένη διγλωσσία τους πως προασπίζουν το κοινό καλό. Στην ουσία είναι ένας ύπουλος μηχανισμός μεταφοράς πλούτου σε διεθνή χέρια λίγων, παρέχοντας όλους τους μηχανισμούς και τα εχέγγυα σε συνεργαζόμενους κολοσσούς να επεκτείνονται στις τέσσερις γωνιές της οικουμένης.

Ο οικονομικός δολοφόνος Τζον Πέρκινς είχε αποκαλύψει όπως θυμόμαστε το 2004 πώς βυθίζονται τα τρικοκοσμικά κράτη στα χρέη για χάρη της δυτικής πλουτοκρατίας: τα «τσιράκια» του συστήματος σκανάρουν τη χώρα για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της και κανονίζουν μετά ένα δυσβάσταχτο δάνειο μέσω της Παγκόσμιας Τράπεζας και των μοχθηρών παρακλαδιών της.

Μόνο που τα χρήματα δεν πηγαίνουν ποτέ στο δανειζόμενο έθνος, παρά στους εταιρικούς κολοσσούς που αναλαμβάνουν εργολαβία τα έργα υποδομής, αφήνοντας το κράτος βουτηγμένο στα χρέη και τους πολίτες του εξαθλιωμένους νεόπτωχους. Όποιος διατηρεί ακόμα αμφιβολίες για το πώς ευαγγελίζεται η Νέα Τάξη Πραγμάτων το μέλλον των εθνών, ας ρίξει μια ματιά στο Υπόμνημα 200 του Χένρι Κίσινγκερ, με δηλωτικό υπότιτλο «Επιπτώσεις της παγκόσμιας πληθυσμιακής αύξησης για την ασφάλεια και τα διεθνή συμφέροντα των ΗΠΑ» με ημερομηνία 10 Δεκεμβρίου 1974.

Ο Κίσινγκερ, διευθυντής τότε του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας του Λευκού Οίκου, είπε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι ο ανταγωνισμός των αναπτυσσόμενων εθνών του κόσμου απειλεί σοβαρά την αμερικανική πρωτοκαθεδρία στον στρατηγικό, οικονομικό και στρατιωτικό τομέα και κάτι πρέπει να γίνει.

Αν έγινε και τι έγινε, παραμένει αντικείμενο διαμάχης, γεγονός είναι πάντως ότι ο πρόεδρος Τζέραλντ Φορντ ενσωμάτωσε το υπόμνημα του συμβούλου του στην επίσημη εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ τον Νοέμβριο του 1975 (αποχαρακτηρίστηκε και δόθηκε στη δημοσιότητα στις αρχές της δεκαετίας του 1990) και ο Κίσινγκερ τιμήθηκε με Νόμπελ Ειρήνης.

Την «πολιτική των δύο παιδιών ανά οικογένεια» που οραματίστηκε το γεράκι των ΗΠΑ για τον τρίτο κόσμο ανέλαβαν να εκτελέσουν το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και ο ΟΗΕ χρηματοδοτώντας δυσβάσταχτες ανθρωπιστικές βοήθειες που κουτσούρεψαν κάθε έννοια μέλλοντος στις «ευεργετούμενες» χώρες.

Μια αλήθεια που απηχούσαν και οι αμφίσημες δηλώσεις του Τόνι Μπλερ όταν είπε ότι η εισβολή στο Ιράκ ήταν δικαιολογημένη παρά το γεγονός ότι δεν βρέθηκαν ποτέ όπλα μαζικής καταστροφής. Κι αυτό γιατί το κίνητρό τους ήταν προφανώς κομματάκι διαφορετικό και περιστρεφόταν γύρω από τον έλεγχο των ενεργειακών κοιτασμάτων.

«Το έργο του θα είναι να αναπτύξει μια ολική στρατηγική για την Αμερική σε αυτή την περίοδο, όταν δηλαδή η νέα τάξη πραγμάτων μπορεί να επιτευχθεί», είπε ο Κίσινγκερ το 2009 στο δίκτυο CNBC για τη θητεία του προέδρου Ομπάμα.

Ο κόσμος ως μια παγκόσμια εταιρία φαίνεται πως προωθείται εδώ και καιρό. Όσο τα εθνικά κρατικά μορφώματα χάνουν άλλωστε τη δύναμή τους, το πεδίο μένει ανοιχτό για τον νέο παντοκράτορα. Ο οποίος θα προκύψει από τον κορπορατικό ανταγωνισμό, όπως ακριβώς το θέλει ο Ροκφέρελ όταν λέει (σε συνέντευξή του την 1η Φεβρουαρίου 1999) πως «κάποιος πρέπει να πάρει τη θέση των κυβερνήσεων και οι εταιρίες μού φαίνονται η μόνη λογική οντότητα για να το κάνουν».

Οικονομικά "φόρουμ", όμιλοι προβληματισμού και άλλα τέτοια διεθνή μορφώματα όπως η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, η Τριμερής Επιτροπή και κυρίως το Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων προωθούν εδώ και χρόνια μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία χωρίς φραγμούς και κρατικούς παρεμβατισμούς.

Η επίσημη γραμμή της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2010 δεν άφηνε περιθώρια αμφιβολίας: «Στον κόσμο της διεθνούς χρηματοπιστωτικής, υπάρχουν αυτοί που οδηγούν τις εξελίξεις και αυτοί που αντιδρούν στις εξελίξεις. Την ώρα που οι τελευταίοι είναι περισσότερο γνωστοί, μεγαλύτεροι σε αριθμούς και φαινομενικά πιο ισχυροί, η πραγματική δύναμη κρύβεται στους πρώτους. Γιατί στο επίκεντρο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος εδράζεται η οικονομική ολιγαρχία, η οποία αντιπροσωπεύεται σήμερα από τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ».

Τέτοιες διεθνούς ακτινοβολίας και επιρροής δεξαμενές σκέψεις και κέντρα αποφάσεων είναι δυναμικά συστήματα που αλλάζουν με τον καιρό, απορροφώντας τις αλλαγές και δημιουργώντας νέα πλαίσια εγγραφής. «Τα μέλη μας έρχονται και φεύγουν, αλλά το σύστημα το ίδιο δεν αλλάζει ποτέ. Είναι ένα αυτο-διαιωνιζόμενο σύστημα, ένας εικονικός ιστός αράχνης από διαπλεκόμενα οικονομικά, πολιτικά, χρηματοπιστωτικά και βιομηχανικά συμφέροντα», καταλήγει ο εκπρόσωπος της Λέσχης στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Πλέον οι αναλυτές δεν κάνουν καν λόγο για Νέα Τάξη Πραγμάτων ή παγκόσμια (σκιώδη) κυβέρνηση, αλλά για μια ενοποιημένη οικονομία χωρίς έλεγχο, μια παγκόσμια εταιρία βορά στα αρπακτικά. Ήδη από το 1968 και τη διάσκεψη της Μπίλντερμπεργκ στον Καναδά, ο Τζορτζ Μπολ, διπλωμάτης, τραπεζίτης και τομεάρχης του Στέιτ Ντιπάρτμεντ μεταξύ 1961-1966, είχε αναρωτηθεί για το γενικό πλαίσιο αυτού που ονομάστηκε «αριστοκρατία της σκοπιμότητας»: «Πού μπορεί να βρει κανείς μια νόμιμη βάση για τη δύναμη της εταιρικής πολιτικής να παίρνει αποφάσεις που μπορούν να επηρεάσουν βαθιά την οικονομική ζωή των εθνών οι κυβερνήσεις των οποίων έχουν μόνο περιορισμένη ευθύνη;».

Η βάση νομιμοποίησης που τόσο διακαώς αναζητούσε ο αμερικανός πολιτικός δεν ήταν άλλη από την πλουτοκρατία Ευρώπης και ΗΠΑ και η στρατηγική της για παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία. Τη δημιουργία ενός διεθνούς συστήματος από παντοδύναμα καρτέλ και πανίσχυρα τραστ, πολύ ισχυρότερα από κάθε κράτος της οικουμένης, με βάση το οποίο η ελίτ θα κυβερνά τις ανάγκες της ανθρωπότητας από τον θρόνο της.

Επενδυτικά κεφάλαια που αισχροκερδούν ελεύθερα ακόμα και κατά ισχυρών κρατών, όπως η Βρετανία (ας θυμηθούμε εδώ τον επαγγελματία κερδοσκόπο Τζορτζ Σόρος, μόνιμο μέλος τέτοιων «δεξαμενών σκέψεων»), δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας για το αντίθετο. Πόσο μάλλον που στη μόχλευση οικονομίας και πολιτικής είναι σταθερά παρόντες οι παγκόσμιοι ηγέτες.

Και μιας και μιλήσαμε για τη Βρετανία, καλεσμένοι της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ έχουν υπάρξει οι πρωθυπουργοί Τόνι Μπλερ, Γκόρντον Μπράουν, Μάργκαρετ Θάτσερ, Έντουαρντ Χιθ και Άλεκ Ντάγκλας-Χιουμ, ο οποίος ήταν ταυτοχρόνως και πρώην πρόεδρος της Λέσχης!

Ακόμα και το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης κυοφορήθηκε στη διαπλοκή πολιτικής και οικονομίας που προωθεί η Λέσχη, η οποία στην έκθεση της συνάντησης του 1955 μιλά ξεκάθαρα για «την πιεστική ανάγκη να φέρουμε κοντά τον γερμανικό λαό, μαζί με τους άλλους λαούς της Ευρώπης, σε μια κοινή αγορά». Όχι σε μια πολιτική ή πολιτισμική ένωση, αλλά σε μια ενοποιημένη αγορά, εκεί όπου οι λέξεις έχουν τη σημασία τους δηλαδή. Συνεχίζει εξάλλου: «να γίνει στον συντομότερο δυνατό χρόνο και με τον μεγαλύτερο βαθμό ολοκλήρωσης, ξεκινώντας με μια κοινή ευρωπαϊκή αγορά». Δύο χρόνια αργότερα (25 Μαρτίου 1957) υπογραφόταν η συνθήκη ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ).

Η Νέα Τάξη Πραγμάτων πέρα από πολιτικό διακύβευμα, όπως είπαμε στο πρώτο μας θέμα, παραμένει ένα καυτό οικονομικό αλισβερίσι και είναι στην επιχειρηματική ατζέντα που θα δοθεί η αποφασιστική μάχη για την τελική επικράτησή της.

Έννοιες όπως η παγκόσμια οικονομική συνεργασία και η πρόοδος των εθνών είναι μάλλον τυράκια στο δόκανο του πολιτικο-οικονομικού ολοκληρωτισμού, αν και το θέμα της Νέας Τάξης Πραγμάτων δεν εξαντλείται εδώ, μιας και έχει πολλά ακόμα παρακλάδια και συνιστώσες…

https://katanixis.blogspot.gr