του δασκάλου Σάββα
Ηλιάδη
Ώστε
λοιπόν, εκπληττόμαστε με την διαμορφούμενη κατάσταση στην πατρίδα μας! Ώστε
ήταν απρόσμενα όλα αυτά τα αποπατήματα και
τα σκουπίδια, που εισορμούν «άμον το σέλ`» («σαν τον χείμαρρο», κατά την ποντιακή διάλεκτο) και εγκαθίστανται «και κατά το νόμο» μάλιστα, χωρίς
αντίπαλο, ως νέα πραγματικότητα, στη ζωή του Νεοέλληνα; Ίσως φανεί υπερβολικό,
αλλά υπάρχουν και πολλοί, που δεν εξεπλάγησαν. Γι` αυτούς η επέλαση του αίσχους
ήταν απλώς και μόνο θέμα χρόνου.
Ας
είμαστε προετοιμασμένοι και για την επερχόμενη ολοκλήρωση. Διότι το πρόγραμμα
θα έχει και συνέχειες. Ο διάβολος δεν έχει σταματημό στις επινοήσεις. Τα
πράγματα πήραν το δρόμο τους. Όχι μόνο θα συνεχίσουν, αλλά δεν θα υπάρξει και
επιστροφή. Δεν υπάρχει λύση, διότι δεν υπάρχουν προϋποθέσεις στη βάση, στο λαό.
Ο Φώτης Κόντογλου, ο μεγάλος Δάσκαλος του Γένους, στο βιβλίο: «Μυστικά
Άνθη» και στο κεφάλαιο: «Ο
σημερινός κόσμος. Το μέγα φρενοκομείο», γράφει πριν από πολλές δεκαετίες: «Να δούμε ακόμα πού θα φτάξουμε! Δεν αφήσαμε
βρωμιά, δεν αφήσαμε σιχαμένη πράξη, που να μην την κάνουμε, δεν αφήσαμε πονηρό
διαλογισμό, που να μην τον πούμε ή να μην τον γράψουμε με τη μεγαλύτερη
αδιαντροπιά. Ξεχαλινωθήκαμε πια ολότελα. Γινήκαμε ένα τρελό κοπάδι, που μας
σαλαγά ο διάβολος με μια βουκέντρα κι εμείς τρέχουμε λαχανιασμένοι.
Η
ελευθερία που δώσαμε στον εαυτό μας, με τη διεστραμμένη γνώμη μας, γίνηκε
τυραννία και μας κάνει ό,τι θέλει. Μεταμορφωθήκαμε σε μια μάγισσα Κίρκη και μας
μεταμόρφωσε κι εμάς σε χοίρους και γρούζουμε ευτυχισμένοι, τσαλαβουτώντας μέσα
στις κοπριές και στις σάπιες ακαθαρσίες. Καταντήσαμε ακόμα να τρώμε τις δικές
μας τις ακαθαρσίες και τα εμπυασμένα κρέατά μας. Ποτέ ο άνθρωπος δεν είχε
φτάξει ούτε στη μισή αναισθησία και σιχαμένη παραμόρφωση, απ` όσο έφταξε
σήμερα». Ευλογημένε, Κόντογλου! Τι θα έλεγες,
αν ζούσες σήμερα;
Παρενθετικώς,
η Ορθόδοξη Εκκλησία αποτελεί τη βάση και το εδραίωμα της Ρωμαίικης Παράδοσης.
Μέγα μέρος της ευθύνης, συνεπώς, έχουν οι οικουμενιστές ποιμένες της Εκκλησίας,
οι οποίοι, από εκατονταετίας και πλέον ξεκίνησαν την προδοσία της Ορθόδοξης
πίστης, της γεννήτρας όλης αυτής της ιστορίας και της Παράδοσης, παραδίδοντάς
την στην λαιμαργία του εξουσιομανούς παπισμού και των λοιπών αιρέσεων της
Δύσης. Επ` αυτού θα επανέλθουμε παρακάτω.
Ποιος
είναι όμως ο «βόθρος» που αναβλύζει όλα αυτά αρρωστημένα, απάνθρωπα και
παρά φύση «βοθρολύματα»; Πού γεννήθηκαν και ανατράφηκαν και έρχονται τώρα να
μας επισκεφτούν ως «απρόσκλητοι και ανεπιθύμητοι επισκέπτες»; Δεν έχουν τόπο
γέννησης; Δεν έχουν προϊστορία; Δεν ανατράφηκαν και εφαρμόστηκαν σε κάποιες
κοινωνίες; Σε κάποιες χώρες; Δεν ξέραμε ότι υπάρχουν και έγιναν τρόπος ζωής σε
κάποιο άλλο μέρος της γης; Η «χριστιανική» Ευρώπη, καθισμένη στον
ανθρωποκεντρικό, πλην απάνθρωπο και αχρίστιανο «χριστιανισμό» της, μας περίμενε
πολύν καιρό, για να μας προσφέρει τα μεγάλα δώρα του πολιτισμού της. Και να που
ήρθε η κατάλληλη ώρα. Άκοντες εκόντες θα τα παραλάβουμε. Έχουμε πάρει εντολές.
Γράφει ο άγιος
Νικόλαος Βελιμίροβιτς, στο βιβλίο: «Μέσα από το παράθυρο της φυλακής»: «Για ποιο λόγο πολλοί Ευρωπαίοι ούτε τον Θεό δεν
φοβούνται ούτε ντρέπονται τους ανθρώπους; Η εξήγηση είναι απλή. Αυτό συμβαίνει,
επειδή είναι διαστρεβλωμένη μέσα τους η ιδέα για τον Θεό και η ιδέα τους για
τον άνθρωπο… Διαθέτει την εξυπνάδα να είναι εγωίστρια και να
μεταφέρει παντού «το δικό της πιστεύω», το πιστεύω του εγωισμού, αλλά δεν
γνωρίζει να είναι μεγαλόψυχη και φιλάνθρωπη». Και
συνεχίζει: «Ποιος θα την γιατρέψει; Κανείς, κανείς… Και αυτό, γιατί κανείς δεν
μπορεί να επιβάλλει στον εαυτό του να είναι γιατρός σε κάποιον, που νομίζει πως
είναι υγιής. Για την Ευρώπη δεν υπάρχει ούτε φάρμακο ούτε γιατρός,
επειδή θεωρεί τον εαυτό της υγιή, παρ` όλο που είναι βαριά η αρρώστια της».
Ο δε
μαθητής και πνευματικός υιός του, άγιος Ιουστίνος
Πόποβιτς, στο βιβλίο: «Άνθρωπος και
Θεάνθρωπος» και στο κεφάλαιο: «Σκέψεις
περί «αλαθήτου» Ευρωπαίου ανθρώπου», μας
διδάσκει πως το αδιέξοδο του ευρωπαϊκού ανθρωπισμού οφείλεται στο δόγμα περί
του αλαθήτου του πάπα. Ως προς την δυνατότητα επιστροφής και αλλαγής της
Ευρώπης, την θεωρεί δύσκολη αλλά όχι ακατόρθωτη: «Εις το
ουμανιστικόν πάνθεον της Ευρώπης όλοι οι θεοί είναι νεκροί, με επικεφαλής τον
ευρωπαϊκόν Δία (εννοεί τον πάπα). Νεκροί, έως ότου εις την μαραμένην καρδίαν
των ανατείλει η μέχρι τελευταίας αυταπαρνήσεως μετάνοια, με τας αστραπάς και
τας οδύνας της του Γολγοθά, με τους αναστασίμους σεισμούς και τας
μεταμορφώσεις της, με τας καρποφόρους της θυέλλας και αναλήψεις. Και
τότε; Τότε θα είναι ατελείωτοι αι δοξολογίαι των προς τον αεί ζωοποιόν και
θαυματουργόν Θεάνθρωπον, τον όντως μόνον φιλάνθρωπον εις όλους τους κόσμους».
Πανηγυρίζαμε
με την είσοδό μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ήμασταν πεινασμένοι και λιγούρηδες.
Λιγουρευόμασταν και λαχταρούσαμε τον άθεο, μηχανιστικό και ευδαιμονιστικό τρόπο
ζωής της Δύσης. Πέσαμε σε λήθαργο και κατά συνέπεια στη λησμονιά και την
απάρνηση του «είναι» μας. Μας κατέλαβε η βαριά ασθένεια του γραικυλισμού. Πώς
να θυμηθούμε το λεβέντικο και ασκητικό Ρωμαίικό μας; Η άθεη Ευρώπη έκανε καλά
τη δουλειά της. Αυτή ήξερε και ξέρει να εργάζεται με δαιμονική συνέπεια και
ακρίβεια για την επίτευξη των σκοπών της.
Δυστυχώς,
πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι και να έρθουμε άπαντες εις εαυτούς, αποδεχόμενοι
το βάρος της ευθύνης μας. Είμαστε υπεύθυνοι, απόλυτα υπεύθυνοι, διότι ξέραμε ή
τουλάχιστον οφείλαμε να ξέρουμε ή ακόμη και να προβλέψουμε αυτό που συμβαίνει
σήμερα και θα συνεχίσει με μεγαλύτερη ορμή και βία να επιβάλλεται στη ζωή μας.
Κι αν δεν το ξέραμε, υπήρξαν άνθρωποι φωτισμένοι, άγιοι, οι οποίοι χτυπούσαν το
καμπανάκι, μάλλον τις καμπάνες και τις σειρήνες του κινδύνου, για να μας το
αναγγείλουν, αλλά εμείς, μεθυσμένοι από τις ψεύτικες υποσχέσεις και τις
απατηλές ελπίδες, τους λοιδορούσαμε ή στην καλύτερη περίπτωση τους αγνοούσαμε.
Μέσα
στην Ρωμαίικη Παράδοση, στην Πατερική και Ορθόδοξη Παράδοση, όπου το δάκρυ, το
αίμα, ο ιδρώτας, ο αγώνας, η αγωνία, η αψηφισιά του θανάτου, την φύτεψαν και
την στερέωσαν σε γενεές γενεών, όλοι αυτοί οι εγκάθετοι τερατογόνοι του
σήμερα θα μπορούσαν να είναι ένα … ασήμαντο παρόν! Κι όμως κατάφεραν να μας
εγκλωβίσουν, να φέρουν ένα ολόκληρο Έθνος προ «αδιεξόδου» και να μας
παίζουν στα δάχτυλα! Μόνοι τους; Προφανώς όχι! Με την ισχυρή και μανιώδη
υποστήριξη των έξωθεν δυνάμεων, στις οποίες έδωσαν βαρύ όρκο υποταγής.
Επανερχόμαστε.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία υπήρξε ανά τους αιώνες η Κιβωτός και το στήριγμα, η
παρηγοριά και το καταφύγιο σε κάθε δύσκολη ώρα του Γένους, με την Αλήθεια της,
με την Αποστολική Παράδοσή της και με τους ποιμένες της, οι οποίοι φύλαγαν
αυτήν την διαχρονική Αλήθεια με την καθαρότητα του βίου τους και ήταν η
παρηγοριά του ποιμνίου. Οι ποιμένες έτρεφαν το ποίμνιο με τροφή γνήσια. Έτσι
έπαιρνε δύναμη Αγιοπνευματική και αντιστεκόταν στην πλάνη και στην αίρεση αλλά
και στις απειλές κατά των ιερών και οσίων του. Διότι η Αλήθεια και μόνον αυτή
μπορεί να συντηρήσει και να θρέψει την ψυχή. Μόνο αυτή εγγυάται την γνώση και
την βεβαιότητα, ώστε, όταν καθίσταται κινδυνευόμενη, να εγερθεί η ψυχή, για να
αγωνιστεί γι` αυτήν. Δεν είναι τα πρόσωπα που διορθώνουν την πλάνη αλλά η
ίδια η Αλήθεια. Χωρίς το έρεισμα της Αλήθειας όλα είναι ανθρωποκεντρικά και
υποκριτικά τεχνάσματα.
Δυστυχώς,
σήμερα αυτή η Αλήθεια έχει νοθευτεί και τείνει να καταστεί συμπίλημα
ετεροδιδασκαλιών. Με την οικουμενιστική κίνηση και τα οικουμενιστικά παιχνίδια
«των αρμοδίων» και εντεταλμένων μελών της, χάθηκε το ορθόδοξο κριτήριο
και απωλέσθηκαν οι εσωτερικές αντιστάσεις. Ποιος και πώς να αντιδράσει, μέσα σ`
αυτήν τη νεκρική παγωνιά που ενέσκυψε και καταπλάκωσε τις ψυχές;
Από την
άλλη οι αγαποφανείς προτροπές και ενίοτε απειλές προς κάθε κατεύθυνση, για
υπακοή στους «προϊσταμένους», αναστέλλουν, εκ του φόβου, την εξωτερίκευση του
ιερού πόθου για διαμαρτυρία και κατάθεση της Αλήθειας. Ο κληρικαλισμός,
με το «υπακοή και τίποτε άλλο» και η εκκοσμίκευση φίμωσαν τα στόματα των υγιώς
αγωνιούντων.
Έτσι,
ενώ οι οικουμενιστές ξεπουλούν την πίστη, εξομοιώνοντάς την με την αίρεση,
ζητούν οι ίδιοι να αντιδράσει ο λαός κατά των εχθρών της πίστεως και της
πατρίδος. Πώς, αφού δεν έχει τροφή γνήσια; Αφού παντού αφήνεται να εννοηθεί πως
είμαστε ίδιοι με τους αιρετικούς της Δύσης; Οι οικουμενιστές είναι τα
προωθούμενα «πρότυπα» σε όλα τα εκκλησιαστικά πράγματα. Από πού λοιπόν να πάρει
γνώση και δύναμη ο λαός, για να συσπειρωθεί;
Η κοινή
πίστη των Πατέρων μας είναι η πυξίδα, η οποία θα δώσει τη δύναμη στο λαό, όχι
τα λόγια με τη φοβερή διγλωσσία των οικουμενιστών και οι πρόσκαιρες εγερτήριες
και ενθουσιώδεις εξάρσεις. Η ζώσα πίστη, η οποία προσφέρει και την ζωντανή
ελπίδα. Διότι, τα άλλα, ανάβουν για λίγο και ξανασβήνουν, καθώς είναι κενά από
θεία φλόγα. Η πίστη της Εκκλησίας, προσφέρει την παρρησία. Αυτή η πίστη, που
δυστυχώς σχετικοποιείται, καθώς φαίνεται κι από τον υβριστικό λόγο ενός
ορθόδοξου(;) επισκόπου του Πατριαρχείου: « …Η Ορθόδοξη Εκκλησία μπορεί να
οδηγηθεῖ στην αναγνώριση του υποστατού του Μυστηρίου του Βαπτίσματος
ετεροδόξων, όταν πρωτίστως αποστεί απὸ την αλαζονεία της αποκλειστικότητας».
Καλές
λοιπόν και ευλογημένες οι κινήσεις με συλλογή υπογραφών, με ομιλίες και
συνέδρια, με επιστροφή βιβλίων στα υπουργεία, με έγγραφες και κάθε είδους
ατομικές και ομαδικές διαμαρτυρίες, αλλά, δυστυχώς, θα αγνοηθούν και πάλι και
θα καταγραφούν και αυτά απλώς ως γεγονότα, που θα ξεχαστούν. Σε αντίθεση με τον
οικουμενισμό και την επικυρωτική και επισφραγιστική γι` αυτόν σύνοδο της
Κρήτης, που θα συνεχίσουν ελεύθερα το καταστροφικό τους έργο, οδεύοντας από το
κακό στο χειρότερο.
Είθε να
διαψευστούμε, δυνάμει και χάριτι Θεού!
Σάββας
Ηλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς,
10-10-2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου