ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΙΝΟΥΣΗΣ: «ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΠΑΛΑΤΙΑ ΝΑ ΖΕΙΣ, ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ, ΕΙΝΑΙ ΤΑΦΟΙ»

Toυ Ντίνου Αυγουστή από Ελευθερία

Μια πρόσφατη συνέντευξη του Γιώργου Κοινούση στην ελληνική τηλεόραση και φυσικά ο μεγάλος θαυμασμός που τρέφω απέναντι σ’ αυτή τη μεγάλη ελληνική και χριστιανική μορφή, ήταν η αφορμή να γράψω λίγα λόγια για τον τεράστιο αυτό συνθέτη, τραγουδιστή και οργανοπαίκτη με τις σπουδαίες επιτυχίες που τραγουδήσαμε και τραγουδάμε ακόμα.

Τον αυθεντικό αυτόν Καλλιτέχνη και Άνθρωπο που πριν τέσσερις δεκαετίες τόλμησε να αφήσει τη δόξα και τα πλούτη και να περάσει στην αφάνεια και τη φύση, την ώρα που κάθε εμφάνιση του προκαλούσε πραγματικό παραλήρημα στους χιλιάδες θαυμαστές του.

Ο Γιώργος Κοινούσης γεννήθηκε πριν από 76 χρόνια στα Λιβάδια της Χίου. Η ζωή του ήταν γεμάτη με πολλές ανυπέρβλητες δυσκολίες και περιπέτειες. Σε ηλικία πέντε μόλις χρονών ήρθε στην Αθήνα με ένα καΐκι μαζί με τους γονείς του, την ώρα που ισχυροί άνεμοι εντάσεως πολλών μποφόρ σάρωναν τη θάλασσα του Αιγαίου.

Πρώτη κατοικία τους ήταν μια πολύ παλιά οικοδομή, στην ιστορική συνοικία του Χατζηκυριάκειου. Στη ζωή του έκανε πολλές δουλειές πριν καθιερωθεί ως ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες και λαϊκούς ερμηνευτές. Πούλαγε τσιγάρα. Ήταν λουστράκος. Έγινε μουσικός χάρη στο μεράκι που είχε ο πατέρας του, που έγραφε στίχους με αφορμή καθημερινά κοινωνικά γεγονότα.

Συνεργάστηκε με όλα τα κορυφαία ονόματα της παλιάς εποχής του ελληνικού πενταγράμμου. Διαθέτει μια τεράστια παρακαταθήκη από τραγούδια, τους στίχους των οποίων συνήθως γράφει ο ίδιος. Στίχοι έμπλεοι αληθινών νοημάτων που συγκινούν γιατί ακριβώς αναφέρονται σε πραγματικά βιώματα των καθημερινών ανθρώπων του μόχθου και της βιοπάλης. Στα δεκαέξι του έδωσε τους πρώτους στίχους του στην Καίτη Γκρέυ. Συμμετείχε σε πολλές επιτυχίες του Καζαντζίδη και άλλων μεγάλων της εποχής.

Το «Άνθρωποι Είμαστε» που ερμήνευσε η Δούκισσα, ήταν όπως δηλώνει ο ίδιος μια γενική ομολογία. Είχε τσακωθεί με τον καλύτερό του φίλο και έτσι κάπως γράφτηκε το συγκεκριμένο τραγούδι που έγινε τεράστια επιτυχία. «Τόλμησα κι έγραψα και ερμήνευσα τραγούδια που ήταν πρωτοποριακά για εκείνη την εποχή» σημειώνει ο Γιώργος Κοινούσης. «Το “Αμερική” είναι ένα τραγούδι-ρεπορτάζ που ακούγεται σαν σημερινό…

Τη δεκαετία του ’70 που μεσουράνησε ο Κοινούσης έξω από το κέντρο «Αναμνήσεις» όπου τραγουδούσε στην παραλιακή οι θαμώνες πήγαιναν από το μεσημέρι και κάθονταν πάνω σε κουβέρτες στην άμμο για να πάρουν σειρά! Μόνο και μόνο για να τραγουδήσουν μαζί του το «Να ξαναγινόμασταν πάλι πιτσιρίκοι». Να του φιλήσουν τα παπούτσια! Να πάρουν ένα κουμπί από το πουκάμισό του. «Δεν θα ξεχάσω που έτρεχαν δίπλα μου όταν οδηγούσα το αυτοκίνητό μου με άλλα ΙΧ ή μοτοσικλέτες για να με αγγίξουν. Δεν μπορούσα να περπατήσω στον δρόμο από τις εκδηλώσεις λατρείας του κόσμου».

Κι όμως η εφήμερη δόξα δεν τον κατέβαλε! Του Γιώργου Κοινούση δεν του άρεσε το ξενύχτι. Ήθελε να ζει μακριά από τη νύχτα. Έτσι, στο απόγειο της δόξας και της καλλιτεχνικής του σταδιοδρομίας, πριν σαράντα και πλέον χρόνια, «κατεβάζει τους διακόπτες» και αποφασίζει να αποσυρθεί σε μια Γαλάζια Ακτή, στο Λαγονήσι. Σε ένα σπίτι, το ησυχαστήριό του, ένα χώρο προσευχής και γαλήνης, όπως δηλώνει ο ίδιος, στην οδό Αγάπης, δίπλα στη θάλασσα, εκεί που κάνει μπάνιο κάθε πρωί, χειμώνα καλοκαίρι. «Το πρώτο πράγμα που κάνω κάθε πρωί», δήλωσε πριν μερικά χρόνια σε συνέντευξη του στην “Espresso της Κυριακής”, (Αργύρης Κωστάκης, Μάιος 2010), «είναι να ευχαριστώ τον Θεό που μου δίνει άλλη μία μέρα ζωής. Ζητώ από τους ανθρώπους να βρούνε την ειρήνη και τον Χριστό.

Θα έλεγα στους νέους να έχουν μέσα τους τον Θεό, να αγαπούν την οικογένεια και να προσέχουν την Ελλάδα … Επαναστάτησα. Ένα βράδυ πήρα τη μεγάλη απόφαση να απομακρυνθώ από αυτήν τη δουλεία της δόξας. Κατάλαβα ευτυχώς ότι η τρομοκρατία σήμερα είναι η ίδια η ζωή που κάνουμε. Βγάλαμε από μέσα μας την αγάπη. Εμείς αλληλοσκοτωνόμαστε καθημερινά. Το βιβλίο μου “Η ζωή πριν και μετά τον Χριστό” έχει κάνει εννέα εκδόσεις. Ο δικός μου τρόπος ζωής είναι κοντά στη φύση, στα ζώα, στην οικογένεια, την υγιεινή διατροφή (έγραψε σχετικό βιβλίο για τον άλλο τρόπο ζωής, τον υγιεινό, για να μένει ο άνθρωπος μακριά από τους γιατρούς). Ο άνθρωπος πρέπει να βλέπει τον ήλιο και τα χρώματα με καθαρή ματιά. Κατάλαβα ότι και μέσα σε παλάτια να ζεις, αν δεν υπάρχουν ο Χριστός και η αγάπη μέσα, μοιάζουν σαν τάφοι…».

Από τη “διαθήκη ζωής” του Κοινούση κρατάμε ακόμα: Τέλειωσε τη Β’ Δημοτικού, όμως ο τρόπος που γράφει και μιλά, αυθεντικά και από καρδιάς, τον κάνει να μοιάζει με κάτοχο μεταδικτατορικού πτυχίου! «Δεν είμαι χρηματοκυνηγός», λέει, «γι’ αυτό και τα παράτησα όλα. Δεν με συγκινούν εμένα τα λεφτά.

Το φώναζα και το τραγουδούσα από τη δεκαετία του ’80 παρ’ ότι κέρδισα πάρα πολλά χρήματα από το τραγούδι …δεν μου αρέσει να λέω ψέματα σαν τους περισσότερους πολιτικούς. Δεν θέλω να διχάζω τον λαό. Στο Πολυτεχνείο ήμουν από τους πρώτους που πήγα κι έδωσα τσιγάρα στα παιδιά λίγες ώρες πριν εισβάλουν τα τανκς. Εγώ όμως δεν κάνω τις ιδέες μου εμπόρευμα για να βγάλω λεφτά όπως άλλοι…».

Εμείς τι άλλο μπορούμε να προσθέσουμε: Απλά υποκλινόμαστε στο μεγαλείο της ψυχής του! Ας πάρουμε έστω και κάτι λίγο από τη μεγαλοσύνη του!

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ