Σύγχρονοι θεομάχοι
Του κ. Γεωργίου
Τραμπούλη, θεολόγου
Ο
μακαριστός Φώτης Κόντογλου σε κείμενό του, το οποίο τιτλοφορείται “Ο κόσμος
στον δρόμο του”, αναφερόμενος για την εποχή του, μεταξύ των άλλων έγραφε «Ναι,
ο κόσμος δεν αλλάζει πορεία. Ας μη περιμένουμε πια τίποτα καλύτερο. Θα
πηγαίνουμε ολοένα στα χειρότερα. Ανήφορος πια δεν υπάρχει. Όσοι έχουνε μέσα
τους τον φόβο του Θεού, αυτοί οι λίγοι θ’ απομείνουνε, “το μικρόν ποίμνιον” που
είπε ο Χριστός.». Αλίμονο που καταντήσαμε και να σκεφτούμε οι λόγοι αυτοί του
μακαριστού Φωτίου γράφτηκαν στην δεκαετία του 1960, τι θα έγραφε άραγε στις
ημέρες μας, όταν η ίδια η Πολιτεία θεσμοθετή και δίνη το δικαίωμα στον
πολίτη να προσδιορίζη το φύλο του. Όταν από την ηλικία των δέκα πέντε χρόνων
δίνει την δυνατότητα να ορίζη ο άνθρωπος το φύλο του όχι μόνο με βάση τα χαρακτηριστικά
του, αλλά και με βάση τον εσωτερικό και προσωπικό τρόπο, με τον οποίο το ίδιο
το πρόσωπο βιώνει το φύλο του, ανεξάρτητα από το πως καταχωρήθηκε κατά την
γέννησή του; Ανεξάρτητα πως τον όρισε ο Δημιουργός του;
Την
στιγμή μάλιστα που η ίδια η Πολιτεία αναγνωρίζει αναφορικά με την απονομή
δικαιοσύνης σε ανήλικα παιδιά ότι «τα παιδιά θεωρούνται εξ ορισμού ευάλωτα,
λόγω της νεαρής τους ηλικίας, της μη ολοκληρωμένης σωματικής και ψυχολογικής
ανάπτυξης και της συναισθηματικής τους ανωριμότητας».
Η ασέβεια
και η παράνοια έχουν κυριεύσει τον κόσμο, στην εποχή μας. Καθ’ όλη την
ανθρώπινη ιστορία υπήρχαν πάντα περίοδοι, όπου μεγάλο μέρος της κοινωνίας
αποστατούσε από τον Πλάστη και Δημιουργό του και με αυθάδεια και αδιαντροπιά
προσκυνούσε τα είδωλα, όμως η αυθάδεια που υπάρχει στις ημέρες μας δεν μπορεί
να συγκριθή με καμία άλλη. Ο άνθρωπος στην εποχή μας με όλη την θρασύτητα και
την αμάθειά του έχει επαναστατήσει κατά του Θεού, τον έχει απορρίψει και τον
έχει καταδικάσει σε θάνατο, νομίζοντας ότι έτσι θα απελευθερωθή από αυτόν. Με
τις πράξεις του τον διακωμωδεί, τον υβρίζει και κηρύττει ότι δεν υπάρχει. Ο
άνθρωπος τους δύο τελευταίους αιώνες, με αποκορύφωμα στις ημέρες μας, με κάθε
αναίδεια αποδομεί και κατεδαφίζει το μόνο που είναι δυνατόν να τον κρατά όρθιο,
ώστε να σέβεται την βασιλική ύπαρξή του, την αγία Πίστη του. Ο σύγχρονος
άνθρωπος έχει στραφή κατά της Πίστεως, κατηγορώντας την ως παράλογη και
αντίθετη προς τον ορθό και λογικό λόγο, ως μωρή και οπισθοδρομική. Και αυτό
διότι η Πίστη τον χαλιναγωγεί από τις άλογες επιθυμίες του και από τα ζωώδη
ένστικτα της σάρκας του. Και δυστυχώς, όπως μας έχουν προειδοποιήσει και οι
Πατέρες, όταν αναιρήται η Πίστη έχει σαν επακόλουθο ο άνθρωπος να απορρίπτη τον
φόβο προς τον Θεό, την ύπαρξη της κολάσεως, αλλά και τον φόβο προς αυτήν. Έτσι
πορεύεται με μαθηματική ακρίβεια στην απώλεια, τόσο την σωματική όσο και την
ψυχική.
Αυτό
όμως που επιτείνει την τραγικότητα της εποχής μας είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος
της κοινωνίας όχι μόνο δεν αντιτίθεται και δεν αγανακτεί σε κάθε τι το
βλάσφημο, το αντίχριστο και το επικίνδυνο για την ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά το
επιβραβεύει, τον ευχαριστεί και ο καθένας ανάλογα με τις συνειδησιακές
αναστολές του το ακολουθεί. Λες και ο άνθρωπος δεν έχει αθάνατη και λογική
ψυχή, αλλά μόνο σάρκα, για την οποία ζει, για να της ικανοποιή τις πιο χυδαίες
και αισχρές ηδονές και ορέξεις της. Έτσι ο άνθρωπος απέρριψε τον νόμο του Θεού
και κάνει λόγο για ανθρώπινα δικαιώματα, που του κατοχυρώνουν την ανθρώπινη
αξιοπρέπειά του. Ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία έχουν ως θεμέλιο την ελευθερία,
την δικαιοσύνη και την ειρήνη, για να επιτευχθή η πρόοδος της ανθρώπινης
κοινωνίας. Ο άνθρωπος στις ημέρες μας έπαψε να ετεροδιορίζεται και πια
αυτοδιορίζεται, έπαψε να μιλά για τα διακαιώματα του Θεού έναντι του ανθρώπου. Αγωνίζεται
να κατοχυρώση συνταγματικά και θεσμικά τα όποια ανθρώπινα δικαιώματα και
μάλιστα τα έχει αναγάγει σε οικουμενικό ήθος. Έτσι στις ημέρες μας η άθεη
κυβέρνηση, όχι μόνο της πατρίδας μας αλλά και πολλών “πολιτισμένων” κρατών,
θεσμοθέτησαν το δικαίωμα στον πολίτη να αυτοπροσδιορίζη και το φύλο του. Όταν ο
εκκοσμικευμένος άνθρωπος ζητά τα δικαιώματα αυτά να έχουν απόλυτη ισχύ και άνευ
όρων σεβασμό, από ποιόν άραγε τα διεκδικεί; Από κάποιον άνθρωπο η από τον Θεό,
τον οποίο έχει απορρίψει; Ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβις θα γράψη για τον άνθρωπο
που παλεύει με τον Θεό « Αλίμονό του, εάν αυτός νικήσει τον Θεό και μείνει
μόνος στο τόπο της μονομαχίας. Επειδή σ’ αυτή την περίπτωση δεν νίκησε αυτός,
αλλά ο θάνατος».
Ο
εκκοσμικευμένος άνθρωπος θέλει να πιστεύη ότι η νομική αναγνώριση της
ομοφυλοφιλίας είναι δείγμα προόδου για την κοινωνία στην οποία ζει, διότι έτσι
κατοχυρώνονται τα νομικά δικαιώματα αυτής της μειονότητας. Είναι όμως αλήθεια
αυτό; Η έρευνα έχει αποδείξει ότι η ειδωλολατρία και ο ειδωλολατρικός τρόπος
ζωής αυτοαναιρέθηκαν και ατόνισαν από μόνα τους στους πρώτους μετά Χριστό
αιώνες. Αφενός, διότι ήταν ανώτερος ο νέος τρόπος ζωής που ευαγγέλισε ο
χριστιανισμός στον κόσμο, ο οποίος και συντέλεσε στην εξάπλωση του
χριστιανισμού. Αφετέρου οι χριστιανοί αυτοκράτορες με τους σχετικούς νόμους που
θέσπισαν βοήθησαν στην εξάπλωση της πίστης και στην περιθωριοποίηση του
ειδωλολατρικού τρόπου ζωής. Έτσι, επί Θεοδοσίου Α καί αργότερα επί
Ιουστινιανού «θεσπίσθηκαν αυτοκρατορικά διατάγματα που προέβλεπαν την καταδίκη
κάθε είδους μη αναπαραγωγικής σεξουαλικής επαφής και με αυτόν τον τρόπο τέθηκε
εκτός νόμου η ομοφυλοφιλία αλλά και η ανδρική πορνεία». Κατά ανάλογο αλλά
αντίστροφο τρόπο η άθεη Πολιτεία στις ημέρες μας θεσμοθετεί νόμους, με τους
οποίους επαναφέρει τον ειδωλολατρικό τρόπο ζωής, που είχε καταργήσει η
χριστιανική Πολιτεία δέκα πέντε αιώνες πριν, επαληθεύοντας έτσι τους λόγους του
μακαριστού Κόντογλου ότι ο κόσμος μας έχει πάρει τον κατήφορο χωρίς επιστροφή.
Εκτός βέβαια, εάν οι χριστιανοί, οι οποίοι αποτελούν “το άλας του κόσμου
τούτου”, αντιληφθούν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στην κοινωνία στην οποία
ζουν. Διότι, σύμφωνα με την πολιτική θεωρία των Βυζαντινών, η ποιοτική
αναβάθμιση του κράτους και η αύξηση του κύρους του επιτυγχάνεται με την ηθική
εξύψωση των υπηκόων του.
Ο
ευαγγελικός λόγος, που μας έχει παραδώσει ο Θεάνθρωπος Χριστός και σκοπό έχει
την σωτηρία και τον τρόπο της σωτηρίας του ανθρώπου, διατυπώθηκε στην
προκειμένη περίπτωση με το σωτηριώδες μήνυμα να διαχωρίζουμε την αμαρτία από
τον αμαρτωλό άνθρωπο, να μισούμε και να φονεύουμε την αμαρτία, να αγαπούμε και
να σώζουμε τον αμαρτωλό. Ο Χριστός δεν μας παρέδωσε να φονεύουμε τον αμαρτωλό
λόγω της αμαρτίας και χαρακτηριστικά τονίζει ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς «καμία
ιερά εξέτασις δεν δύναται να ανακηρυχθή ως ιερά. Εν τελευταία αναλύσει όλοι οι
ουμανισμοί φονεύουν τον αμαρτωλό λόγω της αμαρτίας, εξοντώνουν τον άνθρωπο μαζί
με την αμαρτίαν. Διότι δεν θέλουν τον Θεάνθρωπον, ο Οποίος είναι η μόνη σωτηρία
του ανθρώπου από την αμαρτία». Σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας ο
άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον φιλάνθρωπο Θεό, ώστε να γίνη κατά χάριν θεός, ο
πεπτωκός άνθρωπος μόνο μέσα στην Εκκλησία και μέσω των μυστηρίων της Εκκλησίας
μπορεί να αξιωθή να ξανα-αποκτήση το θείο κάλλος που απόλωσε με την πτώση.
Η
αποστασία, την οποία βιώνει η σύγχρονη ανθρωπότητα, είναι καρπός της ανακήρυξης
του ανθρώπου ως της υπέρτατης θεότητας και μάλιστα με συναίσθησή της προσωπικής
του αυτάρκειας. Αυτή η αλαζονική του αυταπάτη τον έχει οδηγήσει σε πλήρη
απομάκρυνση και επανάσταση από τον Δημιουργό του. Η μόνη διέξοδος, το μόνο
φάρμακο, όπως μας τονίζει ο θείος Ιουστίνος, από το δράμα που βιώνει ο
σύγχρονος άνθρωπος είναι «το αιώνιο μήνυμα του Ευαγγελίου του Θεανθρώπου
“Μετάνοια εις επίγνωσιν αληθείας”». Γένοιτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου