Υπάρχουν άνθρωποι που
νοιάζουνται για τη σωματική υγεία τους, για το ψωμί τους, για το κορμί τους, μα
για την ψυχή του κανένας δεν νοιάζεται. Και κείνοι οι γραμματιζούμενοι που
έχουνε χρέος να φροντίζουνε νύκτα - μέρα για την πνευματική υγεία του, αυτοί ίσια
- ίσια συνεργούνε στην πνευματική του αρρώστεια, δίνονατάς του τροφή βλαβερή,
ξένη για το στομάχι του. Σε τούτο έχουνε μεγάλο κρίμα, επειδής αντίς οδηγοί,
γίνονται πλανευτές του λαού τους, για να χορτάσουνε την κενοδοξία τους και για
να φανούνε έξυπνοι και προοδευτικοί. Γίνουνται προδότες της φυλής τους και
βοηθάνε τους οχτρούς της, που τους συγχαίρουνε πονηρά για το λάκκο που
ανοίγουνε να πέσει μέσα ο Ελληνισμός και να χαθεί. Γιατί πρέπει να καταλάβουμε
πως ο Ελληνισμός δεν χάνεται μονάχα σαν χάσει την πολιτική ελευθερία του, αλλά
σαν χάσει την πνευματική ελευθερία του. Στα χρόνια της σκλαβιάς, όσοι
αλλαξοπιστούσανε, το έθνος τους λογάριαζε για χαμένους. Μα τώρα τί είναι άλλο
από αλλαξόπιστοι όσοι αρνιούνται τη μάννα τους και το σπίτι τους και καταφρονάνε
τα δικά τους και θέλουνε να τα θάψουνε, και να πάρουν αισθήματα και φερσίματα
ξένα ολότελα στον χαραχτήρα τους;
Φώτης Κόντογλου Από το βιβλίο «Η
πονεμένη Ρωμιοσύνη», 1963.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου