Ήταν ένας μέγας
ασκητής, που όταν πήγε στην έρημο είπε στον Χριστό:
- Χριστέ μου, εγώ θέλω να αφιερωθώ σε σένα και να μην ασχολούμαι με κανένα υλικό πράγμα, ώστε να έχω ασταμάτητη καρδιακή προσευχή, ευχόμενος για την σωτηρία της ψυχής μου και όλου του κόσμου. Και Εσύ ως κυβερνήτης και τροφεύς παντός ανθρώπου, να θρέψεις και εμένα με τον τρόπο που γνωρίζεις..
Έτσι άρχισε τον αγώνα του και προς το δειλινό, έβρισκε έξω από το κελάκι του, ένα ολόλευκο ευωδιαστό και ζεστό άρτο!
Κάποιος Άγγελος Κυρίου του έφερνε αυτόν τον ουράνιο άρτο. Πέρασε ο καιρός και στον ασκητή του μπήκε ο πρώτος λογισμός:
''Βλέπεις, πως μετά από τόσα χρόνια ευαρέστησες τον Χριστό και σε φέρνει Άγγελος Κυρίου ουράνιο άρτο... Συμβαίνει άραγε αυτό το πράγμα, σε κάποιον άλλον ασκητή; Από ότι γνωρίζω, έλεγε μέσα του, δεν συμβαίνει σε κανέναν άλλον ασκητή, άρα είμαι καλύτερος από τους άλλους!...
Την άλλη μέρα όμως, βρίσκει έξω από το κελάκι του, μισό άρτο. Το είδε ο ασκητής, δεν του άρεσε βέβαια, αλλά είπε, έστω και μισό άρτο, καλό είναι και αυτό! Ο λογισμός όμως, ότι είναι ανώτερος από τους άλλους ριζώθηκε μέσα του, καθότι τρώει άρτο εξ ουρανού.
Όμως μέρα με την ημέρα, ο άρτος που του έφερνε ο Άγγελος λιγόστευε, με αποτέλεσμα ο άρτος να περιοριστεί μέσα σε λίγο καιρό, σε μια μπουκιά!
Αλλά και πάλι ο ασκητής έλεγε μέσα του:
''Έστω και μια μπουκιά αγγελική να τρώω, σαν αντίδωρο, πάλι είμαι καλύτερος από τους άλλους, που δεν γεύτηκαν ποτέ ουράνιο άρτο!...''
Αποτέλεσμα ήταν, ένα δειλινό, ο Άγγελος δεν του έφερε τίποτα. Άνοιξε ο ασκητής την πόρτα του κελιού του και διαπιστώνει έκπληκτος, ότι δεν υπήρχε ούτε μία μπουκιά! Καταστενοχωρημένος πήγε να ξαπλώσει.
Και του λέει ο Άγγελος φύλακάς του, μέσα στην συνείδησή του:
- Αγαπητέ, από εδώ και στο εξής θα εργάζεσαι και με τα χρήματα που θα βγάζεις από το εργόχειρό σου, θα εξασφαλίζεις τον επιούσιον άρτον.
Ο ασκητής μετανόησε και έκλαψε χρόνους πολλούς και τελικά έφτασε σε υψηλά μέτρα αγιότητας και μετανοίας. Παρακάλεσε πολλές φορές τον Άγγελο:
'- Έστω ένα αντίδωρο να μου ξαναφέρεις, μια μόνο φορά! Μια φορά μόνο!!!''.
Και του είπε ο Άγγελος:
- Ούτε μία!!!. Σου αρκεί, που ο Χριστός σε συγχώρεσε από ένα τέτοιο θανάσιμο ψυχικό αμάρτημα, να νομίζεις δηλ. ότι είσαι ανώτερος όλων...
- Χριστέ μου, εγώ θέλω να αφιερωθώ σε σένα και να μην ασχολούμαι με κανένα υλικό πράγμα, ώστε να έχω ασταμάτητη καρδιακή προσευχή, ευχόμενος για την σωτηρία της ψυχής μου και όλου του κόσμου. Και Εσύ ως κυβερνήτης και τροφεύς παντός ανθρώπου, να θρέψεις και εμένα με τον τρόπο που γνωρίζεις..
Έτσι άρχισε τον αγώνα του και προς το δειλινό, έβρισκε έξω από το κελάκι του, ένα ολόλευκο ευωδιαστό και ζεστό άρτο!
Κάποιος Άγγελος Κυρίου του έφερνε αυτόν τον ουράνιο άρτο. Πέρασε ο καιρός και στον ασκητή του μπήκε ο πρώτος λογισμός:
''Βλέπεις, πως μετά από τόσα χρόνια ευαρέστησες τον Χριστό και σε φέρνει Άγγελος Κυρίου ουράνιο άρτο... Συμβαίνει άραγε αυτό το πράγμα, σε κάποιον άλλον ασκητή; Από ότι γνωρίζω, έλεγε μέσα του, δεν συμβαίνει σε κανέναν άλλον ασκητή, άρα είμαι καλύτερος από τους άλλους!...
Την άλλη μέρα όμως, βρίσκει έξω από το κελάκι του, μισό άρτο. Το είδε ο ασκητής, δεν του άρεσε βέβαια, αλλά είπε, έστω και μισό άρτο, καλό είναι και αυτό! Ο λογισμός όμως, ότι είναι ανώτερος από τους άλλους ριζώθηκε μέσα του, καθότι τρώει άρτο εξ ουρανού.
Όμως μέρα με την ημέρα, ο άρτος που του έφερνε ο Άγγελος λιγόστευε, με αποτέλεσμα ο άρτος να περιοριστεί μέσα σε λίγο καιρό, σε μια μπουκιά!
Αλλά και πάλι ο ασκητής έλεγε μέσα του:
''Έστω και μια μπουκιά αγγελική να τρώω, σαν αντίδωρο, πάλι είμαι καλύτερος από τους άλλους, που δεν γεύτηκαν ποτέ ουράνιο άρτο!...''
Αποτέλεσμα ήταν, ένα δειλινό, ο Άγγελος δεν του έφερε τίποτα. Άνοιξε ο ασκητής την πόρτα του κελιού του και διαπιστώνει έκπληκτος, ότι δεν υπήρχε ούτε μία μπουκιά! Καταστενοχωρημένος πήγε να ξαπλώσει.
Και του λέει ο Άγγελος φύλακάς του, μέσα στην συνείδησή του:
- Αγαπητέ, από εδώ και στο εξής θα εργάζεσαι και με τα χρήματα που θα βγάζεις από το εργόχειρό σου, θα εξασφαλίζεις τον επιούσιον άρτον.
Ο ασκητής μετανόησε και έκλαψε χρόνους πολλούς και τελικά έφτασε σε υψηλά μέτρα αγιότητας και μετανοίας. Παρακάλεσε πολλές φορές τον Άγγελο:
'- Έστω ένα αντίδωρο να μου ξαναφέρεις, μια μόνο φορά! Μια φορά μόνο!!!''.
Και του είπε ο Άγγελος:
- Ούτε μία!!!. Σου αρκεί, που ο Χριστός σε συγχώρεσε από ένα τέτοιο θανάσιμο ψυχικό αμάρτημα, να νομίζεις δηλ. ότι είσαι ανώτερος όλων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου