Η
ενότητα στην Εκκλησία είναι προσφορά οντολογική,
δεν καλούμαστε εμείς να την
κάνουμε αλλά να την ζήσουμε.
Ερώτηση π. Κωνσταντίνου Καντάνη:
Μέσα στη Θεολογία υπάρχει σήμερα μία σύγχυση
-εννοώ την, όχι εμπειρική Θεολογία, εκεί δεν μπορεί να υπάρξει σύγχυση, εκεί
υπάρχει η παρουσία του Θεού πάντοτε-, μέσα στην ακαδημαϊκή. Υπάρχουν κάποιες
θεωρίες, διάβαζα πρόσφατα κάπου, όπου η Αλήθεια της Εκκλησίας και του Χριστού
παρομοιάζεται σαν ένας καθρέφτης, ο οποίος μέσα στους αιώνες έχει σπάσει και
κάθε κομμάτι αυτού του καθρέφτη υπάρχει σε κάποια θρησκεία, σε κάποια ομολογία
και καλούμαστε σήμερα εμείς να ενώσουμε αυτά τα τμήματα που έχουν διασπαστεί
και να φτιάξουμε πάλι τον ένα καθρέφτη, τη Μία Αλήθεια, αφού ενωθούν όλες οι
θρησκείες, όλες οι ομολογίες μαζί. Τι θα θέλατε να πείτε πάνω σ’ αυτό;
Καθ. Δημήτριος Τσελεγγίδης:
Κατ’ αρχήν να δώσω μία διευκρίνιση γι’ αυτά που είχαν
προηγηθεί από μέρους σας ως προς το πρόσωπό μου. Αυτό το οποίο κάνω ήθελα να πω
ότι είναι το αυτονόητο, αυτό το οποίο οφείλω να κάνω. Δεν κάνω τίποτε
περισσότερο από αυτό το χρέος.
Ως προς το ερώτημά σας. Είναι πάρα πολύ προκλητικό και
η σκέψη που μου ήρθε άμεσα μόλις το άκουσα, αυτό το παράδειγμα με τον καθρέφτη,
ήταν ότι είναι φρικαλέο και να ακούγεται και θα το πω κι εγώ σκληρά ότι αυτό
αποτελεί κατευθείαν βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. Γιατί; Γιατί η
Αλήθεια στο πλαίσιο -πάντοτε μιλώ εξ απόψεως της εμπειρίας της Εκκλησίας, εξ
απόψεως της Ορθοδόξου Θεολογίας-, η Αλήθεια όπως μας την διαβεβαίωσε ο
ίδιος ο Χριστός είναι πραγματικότητα υποστατική, είναι Πρόσωπο. Ο ίδιος ο
Χριστός είπε ότι εγώ είμαι η αλήθεια και η ζωή και η οδός.
Έτσι, η θεώρηση αυτή η οποία δυστυχώς κυκλοφορεί, και
σκοπίμως, δεν είναι απλώς κοσμική, δεν είναι απλώς αποδομητική αυτής της
Αλήθειας της Εκκλησίας, αλλά είναι και βλάσφημη στην πλευρά εκείνη που μιλά για
την αποκατάσταση αυτού του καθρέφτη. Δηλαδή, μιλάμε για πραγματικότητα Θεία,
για το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, Το Οποίο στην πράξη διασπάστηκε [σ.σ.
όπως λένε οι οικουμενιστές] και εμείς, άνθρωποι και κτιστοί όντες, θα Το
αποκαταστήσουμε. Γι’ αυτό, έτσι για να το εξηγήσω, αυτό εγγίζει τα όρια της
βλασφημίας.
Η Αλήθεια είναι απερίτμητη. Την Αλήθεια δεν την
κατασκευάζουμε. Η Αλήθεια μας αποκαλύπτεται μέσα από την Αυτό Αλήθεια που είναι
ο ίδιος ο Χριστός. Κατά συνέπεια μέσα στην Εκκλησία έχουμε τον Λόγο Του και την
ύπαρξή Του -είναι πολύ αισιόδοξο για τα πράγματα- μέχρι της συντελείας των
αιώνων. O Λόγος του Χριστού του Αναστάντος ότι ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως
τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.
Ο Χριστός μας εγγυήθηκε ότι θα είναι αοράτως Παρών
στην Εκκλησία Του και ορατός σε εκείνους οι οποίοι θα έχουν τα κεκαθαρμένα
κοινά αισθητήρια με τα οποία θα Τον βλέπουν όπως Τον έβλεπαν επί 40 ημέρες και
ζούσαν μαζί Του οι μαθητές, χωρίς να γίνεται ορατός στους άλλους ανθρώπους.
Είναι εκείνο που ρώτησε ο Ιούδας, ουχ ο Ισκαριώτης που λέει η Αγία Γραφή, τί γέγονεν ὅτι ἡμῖν μέλλεις ἐμφανίζειν
σεαυτὸν καὶ οὐχὶ τῷ κόσμῳ; Δηλαδή τί είναι εκείνο που θα κάνει
εσένα να είσαι εμφανής σε εμάς και όχι στον κόσμο; Και αυτό ακριβώς το έχει πει
ο Χριστός: θα είναι φανερός σε εκείνους οι οποίοι θα κάνουν το θέλημά Του,
επειδή εκείνοι θα είναι οι εράσμιοι άνθρωποι οι οποίοι θα Τον αγαπούν. Και
πρακτικώς αγαπά κανείς τον Χριστό κατά την δική Του έκφραση, όταν κάνει το
θέλημά Του, ἐκεῖνος ἐστιν ὁ
ἀγαπῶν με .. ὁ τηρῶν τὰς ἐντολάς μου.
Όταν τηρήσει κανείς τις εντολές του Χριστού -έχουμε
αυτό το μέγα προνόμιο μέσα στην Εκκλησία- λέγει στη συνέχεια η Αυτό Αλήθεια,
δηλαδή η αδιάψευστη πραγματικότητα, ότι θα φανερώσει .. και εμφανίσω αυτώ έμαυτόν είπε ο
Χριστός. Κατά συνέπεια, η Θεοφάνεια είναι κάτι υπεσχημένο από τον ίδιο τον
Χριστό στους ανθρώπους. Και αυτό το πράγμα μάλιστα το προεξέτεινε παρακάτω ο
Χριστός λέγοντας ότι εκείνος ο οποίος θα με αγαπήσει τηρώντας τις εντολές θα
προκαλέσει και την παρουσία του ιδίου του Θεού Πατέρα μέσα του και μάλιστα θα
καταστεί κατοικία Του. Θα γίνει Μονή, εγκατάσταση της Αγιοτριαδικής παρουσίας
μέσα στην καρδιά του κάθε πιστού.
Αυτά είναι πράγματα τα οποία είναι υψίστης σημασίας
για εμάς γιατί η Αυτό Αλήθεια, ο Θεός Πατέρας, ο Τριαδικός Θεός, πλέον θα
είναι Εκείνος ο Οποίος θα προσδιορίζει την δική μας πραγματικότητα. Και η δική
μας πραγματικότητα και στην καθημερινότητα είναι η εκκλησιαστική εκείνη αδιάσπαστη
Αλήθεια η οποία εξ οντολογίας, δηλαδή στο είναι της,είναι αδιάσπαστη
γιατί είναι άκτιστη. Όσοι λοιπόν παραμένουμε στο Σώμα του Χριστού δεν υπάρχει
περίπτωση να σπάσει αυτό ως καθρέφτης πολύ δε περισσότερο να χρειάζεται να επανασυνδεθεί.
Δηλαδή αυτό, έτσι που ακούγεται, παραπέμπει ακριβώς στη θεώρηση του
οικουμενισμού, ο οποίος είναι μία κοσμική πραγματικότητα με κοσμικές
μεθόδους κτλ.
Εμείς έχουμε το προνόμιο να ανήκουμε στην αδιάσπαστη
αυτή Θεανθρώπινη πραγματικότητα της Εκκλησίας και ενότητα, η οποία ενόσω
τηρούμε τις εντολές δεν υπάρχει καμία δύναμις η οποία να μας αποσπάσει από τον
Θεό, από το χέρι Του. Ουδείς λέει μπορεί να σας πάρει από το χέρι του Πατέρα
μου. Ούτε αυτός ο θάνατος, ο οποίος άλλωστε με την Ανάσταση του Χριστού έχει
καταργηθεί, έχει υπερβαθεί. Περνάει κανείς από την παρούσα στη μέλλουσα ζωή και
μάλιστα και δεν κρίνεται, γιατί ο ίδιος ο Χριστός μας είπε ότι δεν κρίνεται
εκείνος ο οποίος τηρεί το θέλημά μου. Κατά συνέπεια, ο διάβολος δεν έχει
καταλυτικές δυνάμεις επάνω μας, η αμαρτία, γιατί έχει καταργηθεί οντολογικώς
για κείνους οι οποίοι παραμένουν ζωντανοί σ’ αυτό το Σώμα.
Κατά συνέπεια δεν έχουμε κανέναν φόβο από το γεγονός
ότι εμπειρικώς κάποιοι ανακλώνται, κάποιοι κόβονται από αυτό το Σώμα. Το ίδιο
το Σώμα, η ίδια η Αλήθεια θα παραμένει έως της συντελείας του αιώνος κατά την
διαβεβαίωση του ιδίου του Χριστού εφόσον βρισκόμαστε εκεί τηρώντας το θέλημά
Του. Πολύ δε περισσότερο, δεν μπορεί κανείς από μόνος του να ενταχθεί και
να παραμείνει στην Αλήθεια γιατί αυτή είναι μία πράξη μυστηριακή. Όπως δεν
μπορεί κανείς να γεννηθεί μόνος του αλλά άλλοι τον γεννούνε, έτσι και άλλος
είναι Αυτός που μας αναγεννά δια της μήτρας της Εκκλησίας, δηλαδή της
κολυμβήθρας Της, μυστηριακώς. Και αυτός είναι ο ίδιος ο Χριστός στον Οποίον
γεννώμεθα και ενωνόμαστε μαζί Του μέσα από το Άγιο Χρίσμα το οποίο παίρνουμε
-την ίδια δηλαδή την Βασιλεία του Θεού και την Θεότητα- μέσα μας για να τρεφόμαστε
στη συνέχεια. Μόνον εμείς μπορούμε να τρεφόμαστε, που έχουμε γεννηθεί σε αυτήν
την πραγματικότητα, με το Σώμα και το Αίμα Του και ουδείς μπορεί να μας
αρπάσσει από εκεί.
Δεν χρειάζεται να κάνουμε εμείς κάτι για αυτήν την
ενότητα γιατί είναι προσφορά οντολογική. Γι’ αυτό λέμε ότι η Εκκλησία είναι Μία
οντολογικώς. Δεν την καθιστούμε εμείς Μία, αλλά βρισκόμαστε και
εντασσόμαστε στη Μία και αυτή είναι η πίστη της Εκκλησίας. Λέμε στο
Σύμβολο της Πίστεως, κάθε άρθρο, ότι Πιστεύω. Πιστεύω Εἰς Μίαν, Αγίαν, Καθολικὴν και Αποστολικὴν Εκκλησίαν,
πράγμα που σημαίνει ότι αυτό είναι δεδομένο και το ζητούμενο είναι
εμείς να έχουμε εκείνη την δεκτικότητα, δηλαδή να κάνουμε το θέλημα του Θεού
ώστε να παραμένουμε πραγματικά και εμπειρικά και στην καθημερινότητά μας ενωμένοι
σ’ αυτό το Σώμα. Δηλαδή δεν καλούμαστε να κάνουμε την ενότητα αλλά να
ζήσουμε την ενότητα η οποία μας είναι μία οργανική
πραγματικότητα στην Άμπελο ως κλάδοι αυτής της Αμπέλου.
(συνεχίζεται)
Απομαγνητοφώνηση (από 3:37 έως 13:22) Φαίη/ Αβέρωφ
Πηγή βίντεο Επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου